translated baby harry

ลำดับตอนที่ #12 : Pain

แฮร์รี่ร้องไห้มานานแล้วและไม่มีใครมาหาเขา ไม่มีใครอุ้มเขาขึ้นมา ปลอบโยนเขาหรือพยายามทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

เขานั่งอยู่คนเดียวข้างหลังโซฟา ดวงตาแดงก่ำ เขารู้สึกเป็นทุกข์และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร  เนปจะใจร้ายได้แค่ไหนกันนะ กล้าดียังไงทิ้งเขาไว้และไม่มาดูแลเขา

แฮร์รี่ปล่อยเสียงครวญครางอีกรอบขณะที่เขาดูดกำปั้นและคิดอีก เขาทำอะไรผิด? อืมเขาได้ละเลงอาหารลงบนผม แต่เนปล้างมันออกมาแล้วมันคงไม่เป็นปัญหาแล้วใช่มั้ย? และเขาได้โยนแมวขึ้นตู้เสื้อผ้าเมื่อวานนี้ แต่เขาก็ขอโทษเรื่องนี้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ใช่แล้ว เมื่อวานนี้เขาเรียกชื่อ เนปว่า'เนปปี' ถึงแม้ว่าสเนปจะไม่ชอบชื่อนี้ แต่เนปไม่น่าจะโกรธมากขนาดนี้

แฮร์รี่คลานและมองไปที่ประตูห้องที่เนปอยู่ในนั้นคนเดียวและกำลังทำงาน เขาร้องครวญครางอีกครั้ง เนปใจร้าย! ทำไมเขาถึงทำตัวแบบนี้? แฮร์รี่มีความรู้สึกลึกๆถึงความสิ้นหวังและจริงๆแล้วไม่มีใครชอบเขา. เขาร้องไห้อีกครั้งและคงไม่มีใครมาห้ามเขาหรอก

ขณะนั้นสเนปกำลังพยายามอย่างหนักที่จะไม่สนใจเสียงร้องครวญครางเหมือนใจจะสลายที่ดังผ่านประตูเข้ามา เขาสามารถมองเห็นตุ๊กตาแมวของแฮร์รี่ที่อยู่ใต้โต๊ะได้และมันก็ทำให้เขานึกถึงเด็กน้อย

"นะ เนป!"

สเนปถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เด็กเอาแต่ใจเอาแต่ร้องไห้เพราะเรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่เรื่อย แต่ความรู้สึกที่เขาไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไรก็เกิดขึ้นและทำให้เขาเจ็บเหมือนกัน

เขาไม่ควรปล่อยให้เด็กชายกรีดร้องและร้องไห้อย่างนั้น เขาต้องสอนเด็กให้รู้จักความเคารพ

 สเนปออกไปนอกห้องและเห็นเด็กตัวเล็กร้องไห้อยู่หน้าประตู

เขาหยุดชั่ววินาทีหนึ่งและพิจารณาเหตุการณ์

เด็กกำลังขดตัวและร้องไห้เสียงดัง ดวงตาปิดและกำปั้นเล็ก ๆกระแทกพื้น

"หยุดร้องไห้" สเนปตะโกนออกมาขณะเดินไปหาเด็กชาย เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้นและพาเด็กชายไปที่ห้องเด็ก

แฮร์รี่ยังคงร้องไห้ แม้เสียงสะอื้นจะเบาลง สเนปวางเขาไว้ในเตียงเด็กเล็ก  ชายหนุ่มจ้องมองลูกชายของศัตรู

"นอนซะ" ชายหนุ่มพูดง่ายๆเมื่อเขาไม่รู้จะพูดอะไรอีก

แฮร์รี่ส่ายหน้าอย่างแรง "ไม่!"

สเนปจ้องมองเขา "เธอ" เขาพูด พยายามอดกลั้นความโกรธที่รุนแรงไว้"ไม่ได้เป็นผู้ตัดสินใจที่นี่ เมื่อฉันพูดว่านอน เธอต้องนอนและไม่ทำอย่างอื่นเว้นแต่เธออยากจะอยู่ในปัญหาที่ร้ายแรงมาก"

แฮร์รี่ผู้ซึ่งร้องไห้ออกมาก็ยื่นมือออกด้วยความหวังว่าสเนปจะโยกเขาให้หลับซึ่งจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก

สเนปลังเล เขาแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ "นอนซะ ถึงเวลานอนแล้ว" เขาพูดและออกจากห้องทันที

แฮร์รี่รู้สึกตกใจและเจ็บปวดอีกครั้ง เนปรู้ดีว่าเมื่อใดก็ตามที่ถึงเวลานอนและเขายกแขนขึ้น ชายหนุ่มควรจะโยกตัวเขา! เขทำแบนี้บ่อยๆทำไมเนปจึงไม่ดีกับเขา แฮร์รี่สูดน้ำมูกและหยิบของเล่นขึ้นมารู้สึกแย่กว่าที่เคยรู้สึกมาก่อน 

เรื่องนี้เกิดขึ้นจนถึงค่ำ สเนปปฏิเสธที่ยุ่งกับแฮร์รี่ แฮร์รี่พยายามทำทุกอย่าง: พยายามที่จะคลานขึ้นตักเขาและถูกผลักออก อาละวาดและสุดท้ายก็โดนขังไว้ในห้อง

อาหารค่ำก็น่าสังเวชมากขณะที่สเนปกินอยู่ห่างๆและแม้กระทั่งตอนที่แฮร์รี่เทน้ำผลไม้ลงบนพื้น เขาไม่ทำอะไรเลยนอกจากถมึงตาใส่และกินต่อไป

เมื่อสเนปเสกเด็กชายให้ลอยลงไปในเตียง แฮร์รี่ร้อง "อู้!"ซึ่งไม่ได้ทำให้เขาชอบใจแต่กลับทำให้เขาหงุดหงิดขึ้น

แฮร์รี่ใจสลายอย่างสมบูรณ์ทุกประการ เมื่อสเนปโยนผ้าห่มไว้เหนือตัวเขาและกำลังจะไป เขาก็อ้อนวอนว่า "น้า เนป?"

สเนปนิ่งไปสักพัก กัดริมฝีปากล่างของตนเอง เขาไม่ได้ทำอย่างนี้มานานแล่ว

จากนั้นเขาก็ตัดสินใจเดินออกจากห้อง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นทำให้แฮร์รี่ทุกข์เพราะเขาก้มลงไปมองท้องและเริ่มสะอื้นอีกครั้ง

สเนปตัวเเข็งทื่ออยู่นอกประตู ฟังเสียงเอะอะที่เกิดขึ้นทันทีทันใด เขากำลังทำอะไรอยู่? เด็กคนนั้นช่วยตัวเองไม่ได้ เด็กคนนั้นต้องการเขา

สเนปหลับตาและคิด เขาควรหยุดทำแบบนี้และไปหาแฮร์รี่ เขาเป็นลูกชายของลิลิ่ ยังไงเขาต้องแก้ไขความผิดที่ทำลงไป ความผิดที่เขาฆ่าเธอ

สเนปลังเลอยู่สักพักแล้วเดินเข้าไปในห้องของแฮร์รี่ซึ่งเด็กน้อยดูเหมือนจะตกใจ

เขาสะดุ้ง ความรู้สึกผิดและความกลัวประทุขึ้นในใจ เด็กคนนี้ทำท่าเหมือนคนที่เขาเคยรู้จัก

เขาอุ้มแฮร์รี่ขึ้นและนั่งลงบนเก้าอี้หนัง เขาพูดด้วยเสียงที่เขาแทบจะไม่รู้จักว่าเป็นของตัวเอง "โอ๋ แฮร์รี่ ฉันขอโทษนะ"

แฮร์รี่ซุกหาสเนป ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับเสื้อคลุม "ขอโต๊ด เนป ไม่เลวแล้ว" เขาสัญญา

"เธอไม่เลว" สเนปพูดเสียงสั่นๆ "ยังไงฉันก็อยากจะดูเเลเธอ

แฮร์รี่ซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาใส่เสื้อคลุมและมองไปที่สเนป "เนปรักป๋มหรอ?"

"ถูกแล้ว”สเนปรีบพูด

แฮร์รี่ซุกใบหน้าของเขาไว้ในเสื้อคลุมอีกครั้ง สเนปรู้สึกว่าเขายิ้มน้อยๆ

หลังจากผ่านไปนาน เด็กน้อยก็พึมพำว่า "รักเนป"

สเนปยังคงโยกแฮร์รี่ เขารู้สึกแย่มาก จนแฮร์รี่หยุดร้องไห้แล้วหยุดสูดน้ำมูกและในที่สุดก็หลับไปในอ้อมแขนของเขา หัวพิงหน้าอกของสเนป

สเนปลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง วางแฮร์รี่ไว้ในเตียงเด็กเล็ก ห่มผ้าให้และออกจากห้อง ขณะที่เขาจัดห้องของตัวเอง ความเจ็บปวดก็ไหลท่วมเขา โทไบอัส โทไบอัส สเนป เขาทำตัวเหมือนคนเลว ๆ คนนั้นและสเนปจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลย

เขาจะไม่ทำตัวเหมือนพ่อของเขาอีกแล้ว