translated baby harry

ลำดับตอนที่ #11 : James potter?100℅

แฮร์รี่มีวันที่วุ่นวาย เขาได้ (ใช้ความพยายามมาก) สร้างอาคารที่น่าตื่นตาตื่นใจ มันเป็นความอัจฉริยะอย่างแท้จริงพร้อมด้วยรูปแกะสลักเล็ก ๆ ที่วางไว้เต็มไปหมด

นี่อาจเป็นสิ่งที่ซับซ้อนที่สุดที่เขาเคยทำมา แฮร์รี่จ้องไปที่ผลงานของเขาราวกับว่าเขาไม่สามารถละสายตาจากมันได้

ทันทีที่สเนปมาถึง เด็กชายก็ร้องเสียงแหลมและรีบชี้ให้สเนปดู แฮร์รี่ยิ้มกว้าง รอฟังคำชม

 สเนปผู้ซึ่งกำลังถือถ้วยกาแฟไว้ในมือข้างหนึ่งและหนังสือเล่มหนึ่งเงยหน้าขึ้นมอง เขายิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า "ดีมาก."

แฮร์รี่ตบมือและคลานรอบตึกพลางพึมพำ "อู้ ... " และ "ว้าว ... "

สเนปนั่งอยู่บนโซฟาและเริ่มอ่านหนังสืออย่างสบายใจ

"ว้าา!"

เซเวอร์รัสกระพริบตาด้วยความประหลาดใจและกาแฟในแก้วของเขาเอียงไปข้างหนึ่ง เกือบจะหก

"แฮร์รี่?"

แฮร์รี่กำลังร้องไห้สุดเสียง บล็อกตัวหนึ่งตกลงมา

“เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย!” สเนปตำหนิอย่างโกรธเกรี้ยว เขาวางถ้วยกับหนังสือลงและหยิบบล็อกไปวางที่ที่เหมาะสม

แฮร์รี่ยังคงร้องไห้ เขาส่ายหน้าอย่างแรง "ไม่!"

"อะไรนะ?"

แฮร์รี่ชี้ไปยังที่อื่นในตึก สเนปวางบล็อกไว้ที่นั่น แฮร์รี่ยังคงหงุดหงิดอยู่ น้ำตาไหลมากขึ้นและเขาร้องว่า "ไม่ใช่ เนป!"

"งั้นทำเองละกัน"สเนปพูดอย่างหงุดหงิด ให้บล็อกเล็ก ๆเเก่เด็กชาย "ฉันไม่อยากให้เธอกรีดร้องเสียงดังกับเรื่องแบบนี้  ตอนนี้เป็นเด็กดีและเงียบได้แล้ว"

"ดูจิ" แฮร์รี่ยิ้มให้บล็อกที่วางไว้ในที่เหมาะสม เขาคลานไปรอบ ๆตึกอีกครั้ง

การคลานของเขาเตือนสเนปถึงงานที่เขาต้องทำ หัดให้แฮร์รี่เดิน เขาไม่ค่อยอยากทุ่มเทความพยายามฝึกเด็กชายเดินเท่าไหร่ แต่เขาก็อ่านคู่มือเลี้ยงเด็กและเริ่มกังวล แฮร์รี่ควรเดินได้เร็วๆนี้แล้ว

เขาคิดอยู่สักครู่แล้วตัดสินใจว่าเขาจะเริ่มต้นหลังจากนี้ ตอนนี้แฮร์รี่ยังยุ่งอยู่

เขาไปที่โต๊ะทำงาน หยิบปากกาขนนกขึ้นมา เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา แต่มันมีตัวหนังสืออยู่แล้ว จดหมายจากชาร์ริตี้นั่นเอง. เขาลืมเขียนตอล เขารีบเขียนข้อความตอบกลับไปยังเพื่อนร่วมงานที่กำลังจะมาเป็นเพื่อนสนิทของเขาแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอเขียนเรื่องแปลก ๆเต็มไปหมดและไม่แน่ใจว่าจะตอบอย่างไรให้เหมาะสม

.

"รักแมว" แฮร์รี่พูดพลางกอดตุ๊กตาแมวของเขา "รักรักรักแมว เนป ดูจิ รักแมวป๋มมั้ย

"แฮร์รี่, วางของเล่นลงและกินอาหารเย็นของเธอ."

"แมว." แฮร์รี่ซุกหน้าของเขากับตุ๊กตา

"อย่าทำให้ฉันต้องไปที่นั่นและเอามันมานะ" สเนปเตือนจากโต๊ะ แฮร์รี่นั่งอยู่ข้างหลังเขา เด็กชายนั่งบนเก้าอี้สำหรับเด็กและกินมันฝรั่งบด

แฮร์รี่โยนแมวลงบนพื้นแล้วหัวเราะคิกคัก

"เราไม่โยนของ" สเนปเตือน

แฮร์รี่หัวเราะคิกคักมากกว่าเดิมและหยิบมันฝรั่งขึ้นมาละเลงใส่ผม

"พอตเตอร์"  สเนปลุกขึ้นยืนคราวนี้อารมณ์ไม่ดี เขาอุ้มเด็กขึ้นมาว่า "นี่เป็นปัญหาสำหรับเธอ. เธอจะได้รับการอาบน้ำเป็นพิเศษ"

แฮร์รี่ซุกตัวหาสเนปอย่างมีความสุข

"เอ่อ" สเนปผลักเขาออกไป ไม่อยากให้เสื้อคลุมตัวเองเลอะไปด้วย เขาสูดหายใจลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์

“เนป” แฮร์รี่สูดน้ำมูก เสียใจที่สเนปผลักเขา

สเนปไม่สนใจเขา เขาเอาแฮร์รี่ไปที่ห้องอาบน้ำและอาบน้ำให้ เขาล้างมันฝรั่งออกจากผมดำของแฮร์รี่และเด็กน้อยร้องเสียงเอะอะเพราะน้ำเย็นเกินไป ในที่สุดแฮร์รี่ก็ตัวเเห้งและเเต่งตัวด้วยเสื้อคลุมสีส้ม

สเนปชอบให้แฮร์รี่แต่งตัวด้วยเสื้อคลุมสีเข้มตลอดเวลา บางทีอาจมีสีสว่างบ้าง แต่ดัมเบิลดอร์บอกว่าแฮร์รี่ควรสวมชุดมักเกิ้ลบ้าง

แฮร์รี่คลานไปรอบๆ เขาชอบเสื้อคลุมเพราะมันปลิวไปรอบๆได้ เขาคลานไปหาของเล่น นั่งลงท่ามกลางของเล่นอย่างสบายและเริ่มเล่น แต่ก่อนที่เขาจะเริ่ม สเนปก็อุ้มเขาขึ้น ใจร้ายอะไรอย่างนี้

แฮร์รี่ดูผิดหวังและชี้ปากตัวเอง ดังนั้นสเนปให้อาหารเขาเพิ่ม ครั้งนี้สเนปจับตาดูเขาอย่างใกล้ชิดเผื่อว่าเด็กชายจะเล่นซนอีก แต่แฮร์รี่ไม่ได้ทำอะไร เขาเคี้ยวทุกอย่างอย่างมีความสุข

จากนั้นสเนปก็วางแฮร์รี่ไว้ในห้องเด็กเพื่อให้เล่นอีกนิดหน่อย เขาเสกคาถาให้ของเล่นจากห้องนั่งเล่นบินเข้าไปในห้องนั้น เขาทนไม่ไหวแล้ว มันจำเป็นต้องมีห้องหนึ่งที่ไม่มีของเล่นและขวดนม มันต้องมีเวลาช่วงหนึ่งที่แฮร์รี่ไม่ได้คลานตามเขาหรือหัวเราะคิกคักในอ้อมแขนเขา

เขารู้สึกเสียใจกับตนเอง สเนปพยายามปรุงยา เมื่อ (หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย)ได้ยินเสียงแฮร์รี่ร้องไห้ ความโกรธที่ไม่ธรรมดาประทุขึ้นข้างใน เขาพยายามปรุงยาต่อไปโดยไม่สนใจ แต่เสียงร้องดังขึ้นอีก ดังกว่าเดิม

มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะหยิบบางสิ่งบางอย่างขึ้นและพยายามไม่สนใจเสียงนั่นเขาจะไม่ละความสนใจจากสิ่งที่เขาชอบอีกแล้ว 

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง สเนปลุกขึ้นยืนอย่างโกรธๆและเดินอย่างหุนหันไปที่ห้องของแฮร์รี่ซึ่งเด็กน้อยกำลังนั่งอยู่บนพื้นชี้ไปที่สิ่งที่ดูเหมือนจะวางอยู่ด้านบนของตู้เสื้อผ้า มันสูงมาก

สเนปมองมัน มันดูเหมือนตุ๊กตาแมวที่แฮร์รี่ชอบมาก เขาโบกไม้กายสิทธิ์อย่างหงุดหงิด ตุ๊กตาลอยลงมาและตกมาที่พื้น

“มันขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ไง”เขาถาม

แฮร์รี่ผู้ซึ่งตอนนี้ยิ้มแล้ว แทนที่จะตอบ กลับพูดว่า “เล่นมั้ย เนป”

“ไม่ล่ะ ขอบใจ”สเนปตวาด “และอย่ากวนฉันนะถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ”

แฮร์นี่มองเขา ตกใจในน้ำเสียงของเขา

สเนปออกจากห้องและแฮร์รี่สงสัยว่าเขาทำอะไรผิดหรือเปล่า บางทีเขาไม่ควรโยนแมวขึ้นไปอย่างนั้น เขาจะขอโทษเนปทีหลังละกัน

ระหว่างนั้น สเนปผู้ซึ่งหวังว่าจะไม่มีอะไรรบกวนอีก พยายามปรุงยาอย่างสงบ

ผ่านไปสักพัก เขาทำงานและเริ่มอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ผลในที่สุด เขาปรุงได้ดี เหมือนจะเป็นอย่างนั้น

เมื่อเขาปรุงเสร็จก็เกือบดึกแล้ว เขาบรรจุมันลงขวดและวางไว้ที่ชั้น

เขาเดินออกจากห้องมำงานไปที่ห้องเด็กเพื่อตรวจดูแฮร์รี่ก่อนไปหาอะไรกินที่ห้องครัว.เมื่อเขาเข้าไป เขาเห็นเด็กชายขดตัวอยู่บนพรมข้างตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จ แฮร์รี่เสียใจเพราะเขาหรือเพราะสร้างตึกไม่สำเร็จกันแน่นะ

สเนปรู้สึกผิดเล็กน้อยต่อพฤติกรรมไม่ดีของเขา. เขาค่อยๆอุ้มเด็กชายที่กำลังนอนหลับขึ้นมาและวางแฮร์รี่ไว้ในเตียงเด็กเล็ก เขาอาจจะหยาบคายตอนแฮร์รี่ตื่นมากกว่านิดหน่อย

“เนปหรอ”.

“จุ๊!ได้เวลานอนแล้ว”

“ฝันดีเนป”แฮร์รี่พึมพำง่วงๆ สูดหายใจลึกๆและหลับตาอีกครั้ง

"ราตรีสวัสดิ์”สเนปพูดเสียงต่ำ เขาห่มผ้าให้เด็กชายอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ปิดไฟและเดินออกจากห้อง

Talk เตือนไว้ก่อน ครึ่งหลังดราม่านะคะ

มาต่อแล้วค่ะ

แขก เฮ้อ ขณะที่สเนปเตรียมกาแฟกับคุกกี้ให้มิเนอร์ว่ากับดัมเบิลดอร์ เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของแฮร์รี่ดังมาจากห้องนั่งเล่น

ดัมเบิลดอร์กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข(เหมือนเคย)และแฮร์รี่กำลังร้องเพลงอย่างมีความสุข”วูวี่ ว้าว อู้”

เขาสงสัยว่าทำไมถึงวุ่นวายอย่างนี้ เขาเดินเข้าผ่านห้องนั่งเล่น เสกคาถาให้ถาดลอยเข้าไปในห้อง

จากนั้นเขาก็ได้ยินคำบางคำ

“เขาเหมือนเจมส์มาก ว่ามั้ย มิเนอร์ว่า”ดัมเบิลดอร์กำลังพูด

สเนปตกใจมากที่ชื่อของสัตว์ร้ายนั่นถูกพูดถึงในบ้านเขาหรือที่ไหนก็ตามที่เขาอยู่ด้วย.

“ถูก เหมือนเป๊ะเลย ยกเว้นตา”.

“ซนเหมือนกันด้วย”

“มิเนอร์ว่าหัวเราะเล็กน้อย “ฉันสงสัยว่าจะเป็นตัวป่วนเหมือนกันหรือเปล่า”

ถาดของสเนปแทบตกลงพื้น เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถอยหลังและเข้าไปในห้อง

เขาวางถาดลงบนโต๊ะกาแฟ

“อา.ขอบใจ เซเวอร์รัส”ดัมเบิลดอร์หยิบถ้วยกาแฟอย่างร่าเริง

สเนปเสิร์ฟกาแฟให้มิเนอร์ว่าโดยไม่พูดอะไรเลย เธอยิ้มและพยักหน้า

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”ดัมเบิลดอร์ถาม สังเกตเห็นว่าสเนปหงุดหงิด

"ไม่มีอะไรครับ”สเนปพูดเบาๆ “ผมดีใจที่..พวกคุณมา”

“เราต้องมาดูแฮร์รี่ พอตเตอร์ตัวน้อยหน่อยใช่มั้ยล่ะ เราซื้อของขวัญมาฝากเขาด้วย เซเวอร์รัส ดูสิ สีเทียน ฉันเจอมันที่ซูเปอร์มาร์เก็ตของมักเกิ้ล

สเนปมองกล่องสีเทียนในมือของแฮร์รี่ แฮร์รี่ดูซุกซนและดูอวดดีนิดหน่อยด้วย มันทำให้สเนปนึกถึงเจมส์ พอตเตอร์อย่างเกลียดชัง

“อืม”เขาพูด.

แฮร์รี่ชอบสีเทียนอย่างเห็นได้ชัด เขาเริ่มระบายสีอย่างบ้าคลั่งหลังจากมิเนอร์ว่ากับดัมเบิลดอร์กลับไป

“เล่นมั้ย”เขาถาม แบ่งสีเทียนนิดหน่อยให้สเนปเพื่อชายหนุ่มจะได้ระบายสีกับเขา.เขายกมันขึ้น

“ไม่”สเนปพูดอย่างเย็นชา “ฉันเป็นผู้ใหญ่ ฉันไม่ระบายสีและไม่เล่นของเล่น”

แฮร์รี่อ้าปากค้าง เนปไม่อยากเล่นหรอ “ขอโต๊ด เนป”เขาพูด จำได้ว่าเมื่อวานเขาซุกซน เขาโยนตุ๊กตาแมวขึ้นไปบนตู้เสื้อผ้า

สเนปไม่ตอบ แฮร์รี่ยอมแพ้ เขาเริ่มระบายสีคนเดียว ร้องเพลงเบาๆและหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นสีเละๆบนกระดาษ

สเนปมองเขาใกล้ๆเด็กชายเหมือนพ่อจริงๆด้วย ยกเว้นตา

มันไม่จริงเหรอ แฮร์รี่เหมือนเจมส์จริงๆ สเนปจ้องแฮร์รี่เขม็ง รับรู้ได้อย่างเต็มที่ว่ามันเป็นความจริง

และลิลี่ก็เลือกเจมส์ ไม่ใช่เขา และนั่นก็ตาของเธอ

ความเจ็บปวดเก่าๆไหลผ่านเข้ามาอีกครั้ง เขาทำบ้าอะไรอยู่ ดูแลเด็กที่เจมส์ พอตเตอร์ไข่ทิ้งไว้ เล่นกับเขา สอนเขาเดิน ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งตลกตัวเองและอับอายที่เขาเล่นกับเด็กชาย ดูแลลูกชายของผู้ชายของคนที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ชีวิตของเขาอยู่ในนรก

ความโกรธที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนพรั่งพรูขึ้นมาในใจและเขาคิดว่าเขาต้องรีบคืนแฮร์รี่ให้ดัมเบิลดอร์เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

เมื่อแฮร์รี่คลานมาหา เขาก็เดินหนี ถ้าแฮร์รี่พยายามตาม เขาก็หนีไปอีกห้องและปิดประตู

เมื่อแฮร์รี่พูดกับเขา เขาก็ไม่สนใจ ทุกครั้งที่เขามองแฮร์รี่ เขาจ้องเด็กชายเขม็ง

ใจของแฮร์รี่สลาย ไม่มีใครเล่นกับเขาเลย.

เด็กน้อยนั่งเงียบๆอยู่ข้างโซฟาที่สเนปลุกออกไปทันทีเมื่อเขาเห็นแฮร์รี่เข้ามาใกล้

ตอนนี้สเนปไม่รู้สึกผิดอะไรอีกแล้วที่เขาใจร้ายกับแฮร์รี่ เขาใคร่ครวญแล้วว่าเขาแค่ทำงานเท่านั้น ให้อาหารแฮร์รี่และดูแลให้เด็กชายมีชีวิตเพื่อลิลี่ และแกล้งแฮร์รี่เหมือนที่เจมส์เคยแกล้งเขา(ใจดีกว่ามากด้วย)เพื่อให้สมดุล

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป.เขาได้ยินเสียงแฮร์รี่ร้องไห้อย่างขมขื่นมาจากอีกห้องหนึ่ง

สเนปกลอกตา ในที่สุดเขาก็เดินเข้าไปในห้องนั้นเมื่อเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ หน้าแฮร์รี่แดง เขานอนคว่ำอย่างน่าสงสารบนพื้น “เนป!”เขาประท้วง มองชายหนุ่มด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“หุบปาก”สเนปตวาด “ฉันเบื่อเต็มทีแล้วที่เธอเอาแต่ร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล”.

แฮร์รี่คลานไปหาเขาและสเนปก็ขยับหนีไปข้างๆอย่างกังวล แฮร์รี่กอดแขนเขา “น้าา”เด็กชายขอร้องเสียงนุ่ม

สเนปไม่อยากอุ้มแฮร์รี่อีกต่อไปแล้ว เขาตัดสินใจใช้คาถาลอยตัวนับแต่นี้เป็นต้นไป

“เนป!ทำไมอะเนป”แฮร์รี่สะอึกสะอื้น “แฮวรี่ขอโต๊ด”.

สเนปพินิจมองเด็กชายตัวเล็กที่ทั้งช่วยตัวเองไม่ได้และกำลังร้องไห้ จากนั้นเขาก็ทำใจแข็งและเดินออกจากห้องไป