translated baby harry

ลำดับตอนที่ #10 : Spending time 100℅

สเนปเพิ่งได้มีเวลาส่วนตัว เขาทำงานและปรุงยาโดยแฮร์รี่ไม่ได้อยู่ด้วย เขาต้องการมันจริงๆ การดูแลแฮร์รี่ทำให้เขาเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากให้เด็กชายกินนมและนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขาก็เริ่มทำ เขาปรุงยา ดื่มกาแฟและอ่านหนังสือ มันสนุกมาก จนเวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาจะไปดื่มน้ำ เขาก็เห็นว่าตอนนี้6โมงเย็นแล้ว

ชาร์ริตี้จะมาถึงเมื่อไหร่ก็ได้

เขานิ่วหน้าและเดินไปปลุกแฮร์รี่ เด็กชายจะสนิทกับชาริตี้อีกหรือเปล่านะ เธอยืนยันว่าพวกเขาต้องพบกัน พวกเขาไม่สนิทกันนักหรอก พวกเขารู้จักกันที่ฮอกวอร์ตแต่สเนปไม่เคยสนใจเธอเลย

เธอร่าเริงทุกครั้งเมื่อได้เจอเขา สเนปไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง

แฮร์รี่ตื่นขึ้นและขยี้ตา สเนปเปลี่ยนเสื้อที่ดีกว่าเดิมให้เขา และหวีผมให้เขา

แฮร์รี่ครวญครางและบ่น “โอ๊ย! ไม่นะเนป”

“ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งๆที่ผมยุ่งขนาดนี้หรอก อยู่นิ่งๆ”

แต่การหวีผมแทบไม่ช่วยอะไรเลย มันแค่ทำให้ผมแฮร์รี่ชี้โด่ชี้เด่ขึ้นเท่านั้น

สเนปยอมแพ้ เขาวางแฮร์รี่ลงบนพื้น  เขาโบกไม้กายสิทธิ์ เสกอาหารสำหรับมื้อน้ำชา มื้อน้ำชาของเขาปกติแล้วมีแค่กาแฟและบางครั้งก็มีคุกกี้อีกนิดหน่อย แต่เขาคิดว่าถ้าชาร์ริตี้จะมา เขาควรจะเสกอะไรเพิ่มอีกสักหน่อย

ผ่านไปสักพัก เสียงกริ่งก็ดังขึ้นและตามเคย แฮร์รี่กรีดร้องและพยายามเปิดประตู เขาลงจากโซฟาและคลานไปประตูหน้า 

“หยุดนะ” สเนปพูดอย่างหมดหวัง จับเด็กชายนั่งลงบนโซฟา “อยู่นิ่งๆ ทำตัวเป็นเด็กดีหน่อย”

แฮร์รี่จ้องมองประตูอย่างตื่นเต้น เขายื่นมือทั้งสองข้างออกมา

“ไม่ อยู่นี่” สเนปเหนื่อยกับชีวิตใหม่ของเขา ไม่ว่าเขาจะไปไหนหรือเจอใคร เขาต้องอุ้มเด็กไว้ตลอด เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตปกติของเขากัน

เขาถอนหายใจ วางแฮร์รี่ผู้ยังกรีดร้องไว้บนโซฟาและไปเปิดประตู

ชาร์ริตี้แต่งตัวหรูผิดปกติ ถ้าตัดสินจากความจริงว่าแค่มากินมื้อน้ำชาเท่านั้น.

ตาของเธอเป็นประกายและเธอก็ทาแก้มนิดหน่อยด้วย

“เซเวอร์รัส” เธอพูดพลางยิ้ม ฉันพา..เธอย่นจมูกเล็กน้อย “คนมาด้วย”

“อะไรนะ” สเนปถาม ใครจะมาอีกล่ะ

“เซเวอร์รัส ดีใจที่ได้เจอเธอ”

สเนปถอนหายใจ ว่าแล้ว. ดัมเบิลดอร์มักโผล่มาในงานที่ไม่ได้รับเชิญเสมอแหละ

“ผมก็รู้สึก…เช่นเดียวกัน อาจารย์ใหญ่” สเนปพูดด้วยน้ำเสียงอิดโรย

ชาร์ริตี้กลอกตา “ฉันบอกอาจารย์ใหญ่ว่าจะมาหาเธอและเขาก็ยืนยันว่าเขาจะมาด้วย ฉันหวังว่า…”

“ไม่มีปัญหา” สเนปรีบพูด “เชิญเข้ามาก่อน”

ชาร์ริตี้หน้าแดงอีกครั้งเพราะเหตุผลบางอย่างและเข้าไปข้างใน. “โอ้! แฮร์รี่อยู่ไหนล่ะ”

แฮร์รี่ผู้ซึ่งมองพวกเขาจากโซฟา หน้าบึ้งเล็กน้อยและยิ้มอวดฟันให้เธอ

“ดีฮับ” เขาโบกมือ

ชาร์ริตี้นั่งลงและยิ้ม “อา! เธอโตขึ้นนิดหน่อยนะ แฮร์รี่”

“ไจ้”แฮร์รี่ตอบ ราวกับว่าเขาเข้าใจ ชาร์ริตี้กอดเขา และเขาก็เริ่มพูดภาษาเด็กทารก พยายามทำให้เธอประทับใจ

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรอีก ดัมเบิลดอร์ก็ถามสเนปว่า “เอาล่ะ เซเวอร์รัส แฮร์รี่เป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดี” สเนปตอบ

“เธอเล่นกับเขาหรือเปล่า”

สเนปหน้าแดงเล็กน้อยและนิ่วหน้า “เล่นครับ”

“ป้อนอาหารที่จำ..”

“ดัมเบิลดอร์ ผมดูแลพอตเตอร์อย่างดี” สเนปเริ่มหมดความอดทน

“เขาเดินได้หรือยัง ฉันว่าบางทีพัฒนาการอาจช้าไปหน่อยนะ”

เงียบกันไปชั่วครู่

สเนปตะลึงไปเล็กน้อย เดินเหรอ เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย เขาจะสอนแฮร์รี่เดินได้ยังไง เด็กน้อยแทบไม่เคยอยู่นิ่งๆและฟังเลย มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก

เขาจะเริ่มต้นยังไงดี เอาล่ะ ตอนแรกเขาจำเป็นต้องได้รับความสนใจจากแฮร์รี่ เด็กชายต้องฟังเขาและไม่สนใจอย่างอื่นเลย แต่มันเป็นเรื่องยากมากขึ้นโดยเฉพาะเมื่อตอนนี้ แฮร์รี่กำลังนั่งอยู่ท่ามกลางของเล่นมากมาย

เขาจะโตเป็นเด็กที่เอาแต่ใจขนาดไหนนะ ดัมเบิลดอร์และบรรดาอาจารย์เกือบทุกคนเอาแต่ให้ของขวัญกับของเล่นและสเนปไม่ได้เห็นด้วยเลย

แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก กำตุ๊กตาไว้ในกำปั้นเล็กๆ อีกข้างหนึ่งถือตัวต่อเลโก้

“พอตเตอร์”สเนปพูดอย่างหนักแน่น “ฟังฉัน”

.

"อืม?" แฮร์รี่หัวเราะคิกคัก ไม่ได้ตั้งใจฟังจริงๆ

สเนปอุ้มเขาขึ้นและแฮร์รี่ถีบขาเล็ก ๆ ของเขาและเริ่มดิ้น "เล่น!" เขาสะอื้น "ไม่นะเนป!"

"เรามีเรื่องที่สำคัญกว่านี้ต้องทำ” สเนปพูดพลางวางแฮร์รี่ลงบนพื้นกระเบื้อง "เธอควรฝึกเดินได้แล้ว."

"เล่นนน!" แฮร์รี่ประท้วง

"ไม่"

"เล่น!"

"ไม่ ฉันบอกว่าไม่ได้" สเนปตวาด เขาจำเป็นต้องฝึกวินัยให้ด็กชายจริงๆ "เธอเข้าใจไหม?"

แฮร์รี่โกรธ แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางที่รุนแรงของสเนป ริมฝีปากของเขาก็สั่น"" เค เนป อย่าใจนะ"

ใจอะไร? สเนปสลัดความคิดนั้นออกไป เลิกทำหน้าบึ้ง เขารู้สึกผิดเล็กน้อย เขาประคองให้แฮร์รี่ยืนขึ้น ขาของแฮร์รี่สั่นและต้องจับแขนสเนปไว้เพื่อพยุงตัว

"เด็กดี ตอนนี้ยืนซะนะ" สเนปพูด เขามีความคิดว่าบางทีถ้าแฮร์รี่ให้ความร่วมมือเด็กชายก็อาจจะเริ่มเดินได้เร็ว ๆ นี้

จู่ ๆเขา ก็ปล่อยมือจากมือของแฮร์รี่ แฮร์รี่กลัวว่าจะล้มลง แต่เขาก็ยังยืนนิ่ง เขายิ้มกว้างและโบกแขนอย่างตื่นเต้น "ดูจิ เนป"

"ใช่ น่าประทับใจมาก"

แฮร์รี่มองไปที่ของเล่นและชี้นิ้วหนึ่งไปทางพวกมัน "อู้"

"ไม่ใช่ตอนนี้ อดทนหน่อย ก้าวทีละก้าว”สเนปประคองแฮร์รี่เดิน แฮร์รี่รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย แต่เขาก็เชื่อฟังทุกอย่างเหมือนเดิม

จากนั้นเขาก็ต้องลองเดินด้วยตัวเอง เขาเดินได้แค่ก้าวเดียวก่อนจะล้มลง

“ว้าา!" แฮร์รี่สะอื้นเมื่อสเนปอุ้มเขาขึ้นมาพลางถอนหายใจ

"อย่างน้อยเราก็ได้เริ่มต้น เธออยากจะลองอีกครั้งมั้ย?"

แม้ว่าแฮร์รี่จะไม่ได้พูดอย่างนั้น แต่สเนปก็ให้แฮร์รี่ลุกขึ้นยืนและเดินห่างจากเด็กชายไป 2-3 เมตร เขาคุกเข่าอยู่บนพื้นและพูดว่า "มาหาฉัน"

แฮร์รี่วางมือกับเข่าลงบนพื้นและคลานไปหาสเนปอย่างมีความสุข

"ไม่ใช่ พอตเตอร์ เดินสิ เดี๋ยวก่อน ... " สเนปหยิบคู่มือเลี้ยงเด็ก ทิ้งทิฐิทั้งหมดของเขาและพยายามหาหน้าสำหรับฝึกเดิน

ในที่สุดเขาก็พบบทความ มีกฎบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการสอนเด็กให้เดินโดยการประคองเขาไว้ใต้แขนฯลฯ ทั้งหมดดูค่อนข้างซับซ้อน

"นี่มันยากกว่าที่ฉันคิดไว้" สเนปผมออกจากใบหน้าและมองไปที่แฮร์รี่ผู้ซึ่งนั่งอยู่บนตักของเขาหันหน้าเข้าหาเขาและพยายามหยิบหนังสือ

"จะเอา" เขายืนยันขณะพยายามคว้าหนังสือ

สเนปเอามันออกไปและถอนหายใจ "ฉันไม่ใช่พ่อแม่ ฉันเป็นผู้ปกครอง มันไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉันที่จะหัดให้เธอเดินและวิ่ง และก็อย่างอื่นอีก

"ไจ้" แฮร์รี่เห็นด้วย เขานิ่งไปสักพักและกระแทกหัวใส่หน้าอกของสเนปอย่างแรง เขาเริ่มหัวเราะคิกคัก

"ทำอะไรนี่ ... "

"ตุบ!" แฮร์รี่หัวเราะขณะที่เขาทำอีกครั้ง

"ห้ามทำ ฉันเจ็บ หยุดเดี๋ยวนี้ มันไม่ใช่มารยาทที่เหมาะสมสำหรับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ "

"ตุบ!" แฮร์รี่พยายามจะทำอีกครั้ง แต่สเนปจับตัวเขาไว้และกลอกตาขึ้น

“เนป ใจหรอ? แฮร์รี่ถามอย่างห่วงใย

"ใจ" คืออะไร? "

"ใจ". แฮร์รี่พูดซ้ำ เขาทำหน้าเศร้ามาก "อย่า'ใจ'นะ"

หลังจากขบคิดเรื่องนี้เป็นเวลานาน สเนปก็คิดทฤษฎีว่าอาจหมายถึงเสียใจ

เขาอยากจะให้แฮร์รี่ฝึกเดินอีกครั้ง คราวนี้ให้เดินบนพรมแล้วมันก็ไม่เจ็บมากเท่าไหร่ถ้าเด็กชายล้มลง แต่แฮร์รี่หงุดหงิดมาก ดังนั้นสเนปจึงต้องพาเขากลับเข้ามาเล่นของเล่น สเนปพึมพำเกี่ยวกับเด็กโง่ ๆ และจากนั้นก็ไปเตรียมอาหารเย็น