คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
“น่าเบื่อจริงๆ” ซิเรียสพูดขึ้นขณะจิ้มไส้กรอกเข้าปาก “นายว่างั้นไหมเจมส์”
เจมส์พยักหน้าและหาว “ฉันเห็นด้วย นายว่าไง รีมัส”
แต่รีมัสไม่ตอบ เจมส์แกล้งโบกมือตรงหน้า แต่รีมัสยังคงนั่งนิ่ง สายตาเหม่อลอย
“เฮ้ รีมัส” เจมส์ตะโกน
รีมัสสะดุ้งเหมือนออกจากภวังค์ “มีอะไรเหรอ”
“ฉันถามว่านายเบื่อหรือเปล่า แล้วนายมองใครอยู่” เจมส์ถาม หรี่ตามองอย่างสงสัย
“ฉันไม่ได้มองใคร” รีมัสรีบปฏิเสธ “แล้วฉันก็ไม่เบื่อหรอก มีอะไรให้ฉันทำเยอะแยะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ฉันจะไปขอบทเรียนเพิ่มเติมจากศาสตราจารย์มักกอนนากัล”
ทั้งซิเรียสและเจมส์มองหน้ากัน ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“มีคาถาอะไรน่าสนใจบ้างล่ะ”ซิเรียสถาม
“ฉันกำลังเรียนคาถามนุษย์กระต่าย” รีมัสบอกอย่างกระตือรือร้น “ทำให้มีหูหรือหางกระต่ายงอกออกมาและก็จะมีลักษณะเหมือนกระต่ายด้วย แบบขี้กลัวและก็ต้องกระโดดแทนเดิน”
“เจ๋ง” ซิเรียสพูด ดวงตาเป็นประกาย “ทำให้เราดูหน่อยสิ”
“ไม่ได้หรอก” รีมัสรีบปฏิเสธ “ฉันยังเสกคาถาแก้ไม่ได้”
“ใครจะไปสน” เจมส์กับซิเรียสพูดพร้อมกัน
“ทดลองกับสนิฟเวลลัสก็ได้” เจมส์ว่า สายตาจ้องสเนปอย่างหมายร้าย
“ไม่เอา” รีมัสว่า “มันไม่ใช่ไว้แกล้งคนนะ”
“รีมัสนี่เด็กดีจริงๆ” ซิเรียสว่าพลางบีบไหล่เพื่อน “ถ้านายไม่อยากทำ เราทำเองก็ได้ ขอคาถาหน่อยสิ”
รีมัสหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาและชี้ไปที่เพื่อนทั้งสอง “ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่” รีมัสพูดอย่างหนักแน่น
แต่ก่อนที่เจมส์กับซิเรียสจะทันโต้ตอบอะไรก็มีเสียงคล้ายระเบิดดังมาจากโต๊ะสลิธีริน ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว เซเวอร์รัส สเนปนั่งอยู่ที่นั่นดังเดิม แต่เขามีหูและหางกระต่ายงอกออกมา ทั้งห้องโถงระเบิดเสียงหัวเราะ เซเวอร์รัสกระโดดออกไปจากห้อง
“เจ๋ง” เจมส์ว่า “ไหนนายว่าจะไม่ทำไง รีมัส”
รีมัสนิ่งอึ้ง เขาจะอธิบายให้เจมส์ฟังได้อย่างไรว่าเขาไม่ได้เสกคาถาใส่เซเวอร์รัสจริงๆ
เซเวอร์รัสชอบออกมาเดินเล่นตอนพระจันทร์เต็มดวง พระจันทร์ทำให้เขาคิดถึงบ้านเพราพกิจกรรมโปรดของครอบครัวคือการนั่งชมจันทร์ด้วยกัน มีแต่พระจันทร์เท่านั้นที่ช่วยปลอบประโลมความเหงาให้แก่เขา ทำให้รู้สึกเหมือนมีเพื่อน ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวน เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมานราวกับสัตว์ที่บาดเจ็บ ฟังดูทั้งน่ากลัวและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน เสียงนั้นดูเหมือนจะดังมาจากต้นวิลโลว์จอมหวด เขาขยับเข้าไปใกล้ แต่ไม่อาจจะหาทางเข้าไปในต้นไม้ได้
“นายอยากเข้าไปใช่ไหมล่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง เซเวอร์รัสหันขวับไปมอง ซีเรียส แบล็คนั่นเอง
“นายมาทำอะไรที่นี่” เซเวอร์รัสถามอย่างระแวง
“ก็เหมือนนายนั่นแหละ” แบล็คว่า “พยายามจะมาช่วยภูตเพื่อจะได้ขอพรไง”
เซเวอร์รัสหรี่ตามอง “พรอะไร”
“อ้าว นายไม่รู้หรอกหรือ” ซิเรียสทำท่าประหลาดใจ “ฉันคิดว่าใครๆก็รู้แล้วเสียอีก แต่นายมันไม่มีใครคบนี่เนาะ มีภูตถูกขังอยู่ในอุโมงค์ใต้ต้นไม้นั่น ใครช่วยมันได้ก็จะขออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง”
“แล้วทำไมนายไม่ช่วยเองล่ะ” เซเวอร์รัสตั้งคำถาม “มาบอกฉันทำไม”
“ก็มันมีเงื่อนไขน่ะสิ” ซิเรียสว่า “มันจะลดอายุขัยเราไปหนึ่งปีและชีวิตฉันก็สมบูรณ์พร้อมอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องลดอายุขัยมาทำอะไรไร้สาระ”
แววตาของเซเวอร์รัสเป็นประกาย เขามีอะไรที่อยากได้มากมายและอายุขัยที่ลดลงไปแค่ปีหนึ่งก็แทบจะไม่มีความหมายอะไรเลยสำหรับเขา เราจะมีชีวิตที่ยืนยาวไปทำไมถ้าไม่มีความสุข
“แต่ฉันเข้าไปไม่ได้” เซเวอร์รัสว่า ไม่อาจจะปิดบังความปรารถนาในน้ำเสียงไว้ได้
“นายแค่ใช้กิ่งไม้แตะที่ตาต้นไม้ก็ได้แล้ว” ซิเรียสให้คำแนะนำ
เซเวอร์รัสหยิบกิ่งต้นไม้มาแตะที่ตาต้นวิลโลว์ ต้นไม้นั้นหยุดชะงัก เซเวอร์รัส
เดินไปตามอุโมงค์ที่ทอดยาว เสียงร้องโหยหวนยังดังขึ้นเรื่อยๆ เซเวอร์รัสตั้งใจจะช่วยมันให้ได้ ไม่ใช่เพราะเขาอยากได้รับพร แต่เขาทนไม่ได้ที่เห็นใครหรืออะไรต้องเจ็บปวดขนาดนั้น เขามาถึงจุดสิ้นสุดของอุโมงค์
แต่สิ่งที่ปรากฏแก่ตาเขาไม่น่าจะเป็นภูตไปได้ มันคือมนุษย์หมาป่า เซเวอร์รัสนิ่ง เขาควรจะวิ่งหนีไปให้ไกล แต่สมองและขาของเขาหยุดทำงานเสียแล้ว เขาต้องตายแน่ ตาคมกริบของมนุษย์หมาป่าบอกเขาเช่นนั้น มันจ้องเขาอย่างหมายร้ายและค่อยๆย่างเข้ามาหา
เซเวอร์รัสส่งเสียงกรีดร้อง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
มนุษย์หมาป่าทั้งกัดและข่วนเขา เซเวอร์รัสไม่อาจจะทำอะไรได้เลย เขาไม่อาจจะหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาปกป้องตัวเองได้ เขาไม่อาจวิ่งหนีได้ กวางตัวใหญ่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มันพุ่งชนมนุษย์หมาป่ากระเด็นไป
สายตาของเซเวอร์รัสพร่ามัว เขาค่อยๆหมดสติไป
ความคิดเห็น