ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : baby harry
อัลบัส ดัมเบิลดอร์นั่งอยู่ที่ห้องทำงาน เขากำลังรอศาสตราจารย์มักกอนนากัล เขาเพิ่งส่งเธอไปตรวจดูบ้านของพวกเดอร์สลีย์ว่าแฮร์รี่ได้รับการดูแลที่เหมาะสมหรือไม่ และถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี พวกเขาต้องคอยเฝ้าระวังเด็กชายผู้รอดชีวิตเอาไว้
ดัมเบิลดอร์แกะห่อไอติมรสมะนาว เขาเริ่มรู้สึกผิดที่ทิ้งให้แฮร์รี่อยู่กับพวกนั้น แต่เขาไม่มีทางเลือก พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวที่แฮร์รี่เหลืออยู่ แม้ว่าเซเวอร์รัสจะมองว่าเขาบ้าไปแล้ว และมักกอนนากัลจะคัดค้านอย่างหนักว่าเขาไม่มีอะไรเหมือนเราเลยและแฮร์รี่ต้องถูกทำร้ายแน่
ดัมเบิลดอร์แกะไอศกรีมรสมะนาวอีกห่อและเริ่มกิน หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
"เข้ามาได้" เขาพูดอย่างร่าเริง
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลนั่นเอง เธอดูเหนื่อยและโกรธจัด รอยยิ้มของดัมเบิลดอร์จางหายไป
"มิเนอร์ว่า" เขาพูดอย่างระมัดระวัง 'ทุกอย่างโอเคดีมั้ย"
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่ตอบ กระทั่งเธอโยนเสื้อคลุมเดินทางของเธออกและนั่งลงตรงข้ามดัมเบิลดอร์ "โอเค โอเคงั้นเหรอ อาจารย์ใหญ่ เขาไม่ได้รับความสนใจเลยด้วยซ้ำ"
ดัมเบิลดอร์ตะลึงงัน "มันคงไม่ได้แย่ขนาด.."
"มันแย่ขนาดนั้นเลยแหละ เขาแทบไม่ป้อนข้าวแฮร์รี่ด้วยซ้ำ กระทั่งของใช้พื้นฐานสำหรับเด็กก็ไม่มี ผอมอย่างกับท่อนไม้ อยู่ในห้องเก็บของ แค่นี้ยังไม่พอนะ เขายังกลัวผู้ปกครองตัวเองด้วย"
ประกายตาของดัมเบิลดอร์ดอร์หายไป "เขาดูแลแฮร์รี่แบบผิดๆหรือนี่"
"นั่นและที่ฉันจะบอก" มิเนอร์ว่าส่ายหัว "เขาแทบไม่มีเสื้อผ้าใส่ด้วยซ้ำ ที่มีก็ใหญ่ไปสำหรับเขา เขาได้กินแต่เศษอาหารทุกมื้อ น้ำตาไหลและร้องไห้ทุกครั้ง เวลาได้ยินเสียงหรือพวกนั้นจ้องหน้า พวกนั้นมัวแต่สนใจลูกตนเอง เด็กนั่นอ้วนท้วนสมบูรณ์ และยัง.."เธอหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
"ใจเย็นๆ มิเนอร์ว่า" แต่ดัมเบิลดอร์เริ่มกังวลเหมือนกัน "ถ้าสถานการณ์เป็นอย่างนี้ เราน่าจะย้ายแฮร์รี่ออกมาจาก..."
"แน่นอนว่าต้องทำ ฉันบอกพวกเขาแล้วว่า เราจะเอาเขาไปเร็วๆนี้ พวกนั้นดูพอใจมาก ให้ตายเถอะ ดัมเบิลดอร์ เราต้องเอาเด็กน่าสงสารนั่นออกมาจากการดูแลของพวกเขาให้เร็วที่สุด ฉันพูดไว้เลยนะ ฉันไม่เคยเห็นเด็กที่อ่อนแอขนาดนี้มาก่อนเลย"
"แต่ปัญหาก็คือ.." ดัมเบิลดอร์พูดดูจริงจัง "ใครจะเป็นคนดูแลเขาล่ะ"
มิเนอร์ว่าหยุดโวยวายและใคร่ครวญ "ฉันอยากให้ฉันทำได้นะ ดัมเบิลดอร์ แต่อายุขนาดฉัน แล้วไหนจะภาระหน้าที่อีก"
"ผมไม่ให้คุณทำหรอก มิเนอร์ว่า เรื่องนี้รีมัสก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน แค่เรื่องตัวเองก็น่าสงสารพออยู่แล้ว บางทีเราน่าจะลองขอเซเวอร์รัส"
มิเนอร์ว่าหน้าซีดและมองดัมเบิลดอร์เหมือนเธอคิดว่าเขาล้อเล่น เมื่อเธอเห็นว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เธอแค่นเสียงหัวเราะอย่างดูถูก
"เซเวอร์รัสเนี่ยนะ คุณคิดได้ไง ดัมเบิลดอร์ เขาเกลียดพวกพอตเตอร์"
"ไม่ทั้งหมดหรอก" ดัมเบิลดอร์พูดอย่างลึกลับ
มิเนอร์ว่าดูประหลาดใจ "คุณหมายความว่าไง''
"อ๋อ !ไม่มีอะไรหรอก" ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง
"เอาเถอะ เขาเกลียดเจมส์เพราะสิ่งที่เจมส์ทำกับเขา ฉันไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขาจะอยากดูแลลูกของ.."
"เซเวอร์รัสสามารถทำอะไรได้หลายอย่างที่ผู้ชายคนอื่นทำไม่ได้ ดัมเบิลดอร์พูดอย่างสุขุม และถ้าถามผมนะ ผมว่าเขาจะเป็นผู้ปกครองที่ดีเชียวล่ะ ยังไงแฮร์รี่ก็เป็นลูกลิลี่ไม่ใช่หรือ"
"แต่ แต่ ถ้าเขาไม่ยอมล่ะ อัลบัส"
ดัมเบิลดอร์นิ่งคิด มองโลกในแง่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แน่ล่ะ ว่าสเนปเกลียดครอบครัวพอตเตอร์ แต่เขาน่าจะเอาชนะความเกลียดได้ นอกจากนี้สเนปน่าจะอยากดูแลลูกของลิลี่ ถึงพ่อของของเด็กจะเป็นเจมส์ก็เถอะ และเขายังสัญญาว่าจะปกป้องแฮร์รี่
"ผมยืนยันได้เลย คุณไม่ต้องกังวลหรอก"
XXXXX
"ถ้าคุณคิดว่าผมจะดูแลลูกของเจมส์ พอตเตอร์ คุณก็เข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงแล้ว" เซเวอร์รัส สเนปตะโกน
มิเนอร์ว่ามองดัมเบิลดอร์ มีคำว่า 'ฉันบอกคุณแล้ว' เขียนอยู่บนใบหน้า
ดัมเบิลดอร์ดูเหนื่อยและหมดหวัง
"เซเวอร์รัส"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
"เซเวอร์รัส"
เด็กนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยสักนิด"
"เซเวอร์รัส!"
สเนปหยุดพูดและจ้องดัมเบิลดอร์ แต่ดัมเบิลดอร์ไม่สนใจ
"เซเวอร์รัส แฮร์รี่กำลังถูกทารุณกรรมและเลี้ยงดูแบบผิดๆ เธอคงไม่อยากให้เด็กผู้ชายผู้รอดชีวิตต้องทรมานใช่มั้ย"
"ผมไม่สนหรอกตราบที่พวกเขาไม่ตามใจเด็กนั่นจนเสียนิสัย"
"นี่มันมากเกินกว่าที่จะเรียกได้ว่าการฝึกวินัย เซเวอร์รัส และเธอก็รู้ ... "
"และคุณคาดหวังให้ผมทำอะไรล่ะ ดูแลเขางั้นเหรอ"
"ได้โปรดเถอะ เซเวอร์รัส เธอจะเป็นผู้ปกครองที่ดีและเธอจะช่วยสอนแฮร์รี่ให้เขาพร้อมเผชิญหน้ากับสิ่งที่เขาต้องเจอ"
สเนปสะบัดเสื้อคลุม "คุณว่าไงนะ'
"เธอรู้ว่าเขาต้องเตรียมตัวและที่สำคัญเขาเป็นลูกชายของลิลลี่" ดัมเบิลดอร์พูดเสียงเบา เพื่อไม่ให้มิเนอร์ว่าได้ยิน สเนปหน้าซีด เขาจ้องดัมเบิลดอร์ กึ่งโกรธ กึ่งไม่อยากเชื่อ
"และ" ดัมเบิลดอร์เสริม"มันจะช่วยให้การเสียสละของลิลลี่ไม่ไร้ค่า"
"ผมจำได้ว่าคุณบอกว่าเขาต้องอยู่กับญาติของเขาถึงจะปลอดภัย"สเนปแย้ง พยายามคว้าฟางเส้นสุดท้าย
"ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป แฮร์รี่กำลังถูกทิ้งให้อดอยากและถูกทารุณกรรม ถ้าเขาตายพวกเขาก็คงไม่สนใจและโลกเวทมนต์จะตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงเพราะเมื่อจอมมารกลับมา จะไม่มีคนสู้ เธอสามารถดูแลเขาจนกว่าเขาจะโตขึ้น แข็งแกร่งขึ้น เข้าใจอะไรได้มากขึ้น เมื่อถึงเวลาแล้วเราค่อยส่งเขากลับไปหาลุงกับป้าของเขาอีกครั้ง แต่ตอนนี้ความปลอดภัยของเขาสำคัญที่สุด... และแฮร์รี่กำลังทุกข์ทรมาน"
สเนปไม่พูดอะไรแม้ว่าข้างในเขาจะบิดเป็นเกลียวด้วยความเจ็บปวด เขาไม่อยากให้ลูกของลิลี่ต้องทนทุกข์ทรมาน แต่เขาก็ไม่อยากดูแลเด็กนั่น
ดัมเบิลดอร์ลดเสียงของเขาอีกครั้งเพื่อให้สเนปได้ยินคนเดียว "นี่ไม่ใช่เวลาจะผูกติดกับความแค้นสมัยเป็นนักเรียน นี่เป็นเวลาปกป้องโลกเวทมนต์ และแฮร์รี่ก็เป็นความหวังเดียวของเรา"
"ผม"
"เธอสัญญาแล้ว เซเวอร์รัส ได้โปรด"
นิ่งกันไปนาน ในที่สุดสเนปก็ตอบตกลง
"ตกลง ... " เขาพูดโดยไม่มองดัมเบิลดอร์ "ผม ผมจะดูแลเขา"
มิเนอร์ว่าลุกขึ้น "ตกลง เขาตอบตกลงหรือ"
"ดี!" เธอพูดอย่างเหนื่อยหอบ "ดีมาก เซเวอร์รัส คุณต้องพาแฮร์รี่ออกจากบ้านญาติของเขา"
เซเวอร์รัสผงกหัวเร็วๆ เขาดูพ่ายแพ้ เขาเดินออกจากห้อง
ลูกของเจมส์ พอตเตอร์จะมาเป็นภาระเขา เขาจะไม่ให้อภัยดัมเบิลดอร์เลย เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนเตรียมตัวไปเจรจา
XXXXX
สเนปเดินไปตามถนนไปยังบ้านหลังที่สี่ ซอยพรีเว็ต 'พอตเตอร์อายุเท่าไหร่นะ คงประมาณสองขวบ กำลังหัดเดิน ดีมากทีเดียว' เขาเคาะประตู เขารอสักครู่แล้วประตูก็เปิดออก ชายร่างผอมที่ดวงตาเล็กๆชุ่มน้ำ ใบหน้ามหึมามองเขา "แกมีธุระอะไ"ร เขาพูดอย่างหยาบคาย
สเนปจ้องมองเขา "ฉันชื่อ เซเวอร์รัส สเนปและฉันมาที่นี่เพื่อ ... "
"โอ้! แกคงไม่ใช่"
"ถ้าแกหมายถึงพ่อมดล่ะก็.." สเนปพูดอย่างเย็นชา
ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนถูกตบ "แก แก อย่ามายุ่งกับครอบครัวฉัน"
สเนปมองเขาอย่างเย็นชา แกล้งเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ "ฉันไม่สนใจครอบครัวแกหรอก ฉันมารับพอตเตอร์"
"อ๋อ !แกมารับเด็กนั่นเหรอ" ชายหนุ่มเริ่มผ่อนคลาย
"ใครน่ะ เวอร์นอน" ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เธอผอมมากและเกล้าผมเป็นมวย เธอมองสเนปอย่างพิจารณา 'ฉันคิดว่า ฉันรู้จักคุณ"
สเนปรู้จักเธอเหมือนกัน เพ็ตทูเนีย พี่สาวที่น่ารำคาญของลิลี่
"เขาบอกว่าเขาชื่อสเนป อะไรทำนองนี้แหละ" เวอร์นอนบอกเธอ
เพ็ตทูเนียตะลึงงัน จำเขาได้ทันที "คุณนั่นเอง"
"สวัสดี" สเนปพูดเสียงเรียบ
"คุณเป็นเพื่อนของเธอ" เธอพูดราวกับพยายามเตือนความจำเขา เธอทำท่าราวกับว่านั่นเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง
สเนปนิ่งคิด "ลิลี่ แอฟเวนส์น่ะเหรอ ผมคิดว่าใช่นะ"
เธอจ้องมองเขาอยู่สักพัก ก่อนจะรู้ตัวว่าเวอร์นอนกำลังมองพวกเขาอย่างสงสัย "งั้นคุณจะมารับเด็กนั่นใช่มั้ยล่ะ"
"ใช่ และผมต้องการของทั้งหมดของเขาด้วย'
"รอสักครู่" เธอมองเขาแปลกๆอีกครั้งและเดินออกไป
เวอร์นอนหรี่ตามองสเนป "รอนี่ ฉันจะพาเด็กนั่นมา"
เซเวอร์รัสพยักหน้าเร็วๆและยืนรอ เขาไม่เคยคิดถึงเพ็ตทูเนียเลย
ไม่กี่นาทีต่อมา เพ็ตทูเนียกลับมาพร้อมกับกระเป๋าเล็ก ๆใส่สิ่งของไม่กี่ชิ้นของแฮร์รี่ เสื้อที่ใหญ่เกินไปสำหรับเด็กทารกจำนวนหนึ่งและกางเกงอีกสองตัว
สเนปเลิกคิ้ว "หมดแล้วหรือ"
"มีแค่นี้แหละ" เพ็ตทูเนียยัดให้เขา "ฉันไม่เจอคุณมาตั้งชาตินึงแล้ว"
"แน่ล่ะว่าไม่" สเนปเยาะเย้ย
"ฉันเสียใจจริงๆที่เธอตาย เธอชอบคุณมาก"
สเนปสะบัดเสื้อคลุม เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้ ทำไมเธอถึงไม่เงียบซะบ้างนะ เขาไม่ตอบ
"คุณจะดูแลเขาใช่มั้ย ฉันรับมือกับเด็กคนนี้ไม่ไหวจริงๆ"
"ผมรู้ว่าคุณทำร้ายเขา" เซเวอร์รัสพูดอย่างเย็นชา
แก้มของเพ็ตทูเนียเริ่มเป็นสีชมพู "พวกคุณควรขอบคุณที่เราไม่ส่งเขาไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า"
"โอ้! แน่ล่ะ ' สเนปคำนับอย่างประชดประชัน"ขอบคุณมากเลย ยังไงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ให้อาหารและเสื้อผ้าที่เหมาะกับเขา แต่คุณก็ดูแลเขาอย่างดีเลยนี่"
เพ็ตทูเนียหน้าแดงก่ำ "ยังช่างประชดเหมือนเดิมเลยนะ" เธอพึมพำ
"ขอบคุณที่ชม เอาล่ะถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมมีที่ที่ต้องไป" ขณะที่เวอร์นอนยัดแฮร์รี่ใส่มือเขา เขาตวัดสายตาเชือดเฉือนให้เวอร์นอน ทำเอาชายหนุ่มกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เขาอุ้มแฮร์รี่ให้สบายขึ้น แฮร์รี่ตื่นเต็มตา เขาเป็นเด็กที่ตื่นกลัวและเจ็บปวด ดวงตาสีเขียวเป็นประกายและรอยแผลเป็นนั่นบ่งบอก
สเนปผงกหัวเร็วๆ ก่อนเดินจากไป เขาหันมามองเพ็ตทูเนียเป็นครั้งสุดท้าย เธอมองเขากลับอย่างหวาดหวั่น
XXXXX
สิ่งแรกที่สเนปทำคือพาแฮร์รี่กลับบ้าน ทารกค่อนข้างเงียบและแทบจะไม่ทำอะไรเลย เขาดูเหมือนกระต่ายที่ตื่นตกใจ และหวาดระแวงว่าจะถูกทำร้ายอยู่ตลอดเวลา
สเนปวางแฮร์รี่ลงบนโซฟาแล้วเดินไปชงกาแฟให้ตัวเอง "อา กาแฟ. มันช่วยได้เยอะเลยแหละ"
สเนปจิบกาแฟเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปที่ห้องรับแขก นั่งลงบนโซฟา มองดูแฮร์รี่ เด็กชายเบะปากเหมือนจะร้องไห้
"เธอเป็นอะไร" สเนปขมวดคิ้ว
น้ำตาแฮร์รี่ไหลทันทีที่เห็นสีหน้ากราดเกรี้ยวของเขา
"เธอสบายดีหรือเปล่า?" สเนปตกใจ เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา แต่แฮร์รี่ปิดตาแน่นและยกแขนป้องกันตัวเอง
แฮร์รี่เคยถูกทำร้ายมามากและการร้องไห้เป็นความผิด เขาไม่ควรจะร้องไห้ไม่ว่าจะเบาแค่ไหน และเขาจะถูกตีแรงๆที่หัว
"ไม่ ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ มานี่" สเนปดึงแฮร์รี่หาเขาและเช็ดน้ำตาให้ แฮร์รี่ดูแปลกใจมาก
"เงียบมากเลย" สเนปว่า "หิวมั้ย"
แฮร์รี่ไม่ตอบ เขาซุกหน้าในฝ่ามือของสเนป น้ำตายังคลอเบ้า
สเนปรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย 'เด็กนี่ทำอะไรของมัน นิสัยไม่ดีเหมือนพ่อไม่มีผิด' สเนปขมวดคิ้ว ข้างในเดือดดาลด้วยความโกรธ 'ทำไมดัมเบิลดอร์คิดว่าเขาควรดูแลเด็กนี่ ทำไมไม่เป็นคนอื่น' แฮร์รี่จับเบาะโซฟาตัวหนึ่ง แฮร์รี่มองไปที่สเนปราวกับกลัวว่า สเนปอาจคัดค้าน เมื่อสเนปไม่ได้ทำอะไร แฮร์รี่ซุกหัวลงในหมอน
สเนปเฝ้ามองเขาอย่างเลื่อนลอย แฮร์รี่ยังคงสูดจมูกฟุดฟิด และเมื่อสเนปเห็นน้ำตา เขาก็แน่ใจว่าแฮร์รี่กำลังหิว
เขาเดินเข้าไปในห้องครัว มีช็อกโกแลตเล็กน้อย สเนปชอบช็อคโกแลต แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสำหรับเด็กเล็ก สเนป มองไปรอบ ๆ ห้องครัว เขาเจอคัพเค้กขนาดเล็กที่ดัมเบิลดอร์ให้เขามาเมื่อไม่กี่วันก่อนในตู้ เขายังไม่ได้กินมัน เขาเอามันไปให้แฮร์รี่
เมื่อแฮร์รี่เห็นมัน ตาของเขาเบิกกว้างและเมื่อเซเวอร์รัสบิเค้กชิ้นเล็กๆให้แฮร์รี่ เด็กชายมองเขาอย่างสงสัย ก่อนจะกินเค้กอย่างระมัดระวัง
"อืม?" สเนปพูด พยายามกระตุ้นให้เด็กพูด
"อืมมมมมมมมมม" แฮร์รี่พูดตาม รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเขา สเนปบิเค้ก ป้อนแฮร์รี่อีก "อืม" เด็กชายว่า มองสเนปราวกับต้องการคำชม
"ดี" สเนปขยี้ผมเด็กชาย แต่แล้วเขาก็หยุด เขาทำบ้าอะไรลงไป เด็กนี่เป็นลูกของพอตเตอร์ เขาจะใจดีกับเด็กนี่ไม่ได้ เขาชักมือกลับและตั้งใจจะล้างมือด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ
สเนปรู้ตัวดีว่าเป็นเขาเป็นคนขี้ระแวง แต่มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะเกลียดเด็กคนนี้ หน้าเหมือนพ่อของเขาอย่างกับแกะ ยกเว้นตาคู่นั้น ตาคู่นั้น
แฮร์รี่ซุกตัวบนโซฟา น้ำตาคลอเบ้า ปากเบะเหมือนจะร้องไห้
สเนปพยายามไม่สนใจ"การเรียกร้องความสนใจ"ของแฮร์รี่
แต่น้ำตาของแฮร์รี่ก็ไหลออกมา เด็กชายมองสเนปอย่างเสียใจ
"โอ้พระเจ้า."
สเนปเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาอุ้มแฮร์รี่ในอ้อมแขนของเขา และให้เด็กชายนั่งตัก ก่อนจะให้คัพเค้กทั้งก้อน
แฮร์รี่หยิบมันอย่างนึกขอบคุณ และเริ่มลิ้มรสมัน
"เด็กดี พอตเตอร์ กินให้หมดเลยนะ"
แฮร์รี่กินช้าๆกระพริบตา
เงียบกันไปครู่ใหญ่
"เธอพูดได้มั้ย" สเนปถามในที่สุด
แฮร์รี่มองสเนปอย่างสับสน
''เธอชื่ออะไร" เขาน่าจะเริ่มต้นจากง่ายๆก่อน
"แฮ แฮ" แฮร์รี่พยายาม
"เธอไม่ได้ถูกสอนให้พูดชื่อตัวเองเหรอ พอตเตอร์"
"พอต" แฮร์รีพูดตาม
สเนปกลอกตาขึ้น
เขาต้องรู้วิธีรับมือกับเด็กคนนี้ แฮร์รี่คงกินแต่คัพเค้กไม่ได้หรอก ต้องมีอาหาร ของเล่น และก็เสื้อผ้าที่เหมาะสม เขาเริ่มเสียดายเงิน ที่เขาต้องจ่ายให้เด็กคนนี้ แต่เขาจะไม่ตามใจเด็กนี้จนเสียนิสัยเหมือนพ่อแน่ น่ารังเกียจเหมือนพ่อไม่มีผิด
เด็กน้อยยังคงมองสเนป ขณะเคี้ยวเค้กไปด้วย เด็กน้อย ขยับเข้ามาใกล้เขา กระพริบตาแล้วสงสัยว่าชายคนนี้เป็นใคร
"เธอควรรู้ว่าฉันเป็นใครนะ เจ้าหนู" สเนปบอกแฮร์รี่อย่างจริงจัง "ฉันคือศาสตราจารย์สเนปเเละฉันจะเป็นผู้ปกครองชั่วคราวของเธอ"
"เนป." แฮร์รี่พูดตาม
"ศาสตราจารย์สเนป" สเนปกล่าวอย่างเข้มงวดแม้เขาจะรู้ว่ามันยากเกินไปสำหรับเด็ก
"เนป" แฮร์รี่พูดอีกครั้ง เด็กชายคลานออกจากตักของเขาและกลับไปยังเบาะอีกครั้ง ซุกตัวลงในนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการของเล่นปุยนุ่นหรืออะไรประมาณนั้นแหละ
สเนปรู้ทันทีว่าเด็กคนนี้ ต้องได้รับการดูแลที่ไม่เหมาะสมจากพวกเดอร์สลีย์แน่
"เนปเนป" แฮร์รี่พูดอีกครั้งราวกับกำลังทดสอบว่าจะพูดยังไง เขามองไปที่สเนปด้วยดวงตากลมโตสีเขียวและสเนป ก็มองเขากลับ 'นี่เป็นลูกของลิลลี่ เด็กชายผู้รอดชีวิต' เขาถอนหายใจและคนกาแฟ 'เขาควรทำยังไงดี'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น