คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6 (100%)
เซเวอร์รัสในวัยเก้าขวบนั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงในชุดนอน
“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก” ไอลีนดุ “เดี๋ยวลูกต้องไปอยู่กับทอม”
“ไม่ไป” เซเวอร์รัสว่า “ผมนัดกับลิลี่ไว้แล้ว”
ไอลีนถอนหายใจ “ลูกก็รู้ว่าลูกอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้”
“งั้นแม่ก็ไม่ต้องไปสิ” เซเวอร์รัสว่า “ทำไมแม่ต้องไปด้วย เครื่องปรุงยามันสำคัญกว่าผมหรือไง”
ไอลีนนิ่งเงียบ เธอจะบอกความจริงกับลูกได้อย่างไรว่าปกติลูกครึ่งมนุษย์กับปีศาจไม่อาจจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้นาน อย่างน้อยๆก็ในฐานะมนุษย์ เธอใช้เวลาช่วงนี้ของปีตามหาเครื่องปรุงยาสำคัญที่จะช่วยให้ลูกชายเธอดำรงชีวิตเหมือนคนปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ลูกต้องไปอยู่กับทอม” ไอลีนพูดเหมือนตัดบท เก้าขวบยังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องพวกนี้ เซเวอร์รัสยังเด็กเกินไป
“ทำไมถึงหน้าบูดจัง เซเวอร์รัส” ทอมแซวทันทีที่เห็นหน้าเด็กชาย ไอลีนมักจะพาลูกมาฝากไว้ทุกครั้งที่ปิดเทอมหน้าร้อน ส่วนตอนเปิดเทอมเซเวอร์รัสไปเรียนโรงเรียนประถมของมักเกิ้ล ทุกครั้งที่มาเซเวอร์รัสก็ดูร่าเริงดี ไม่ใช่เพราะดีใจที่เจอทอม แต่เพราะว่าบ้านทอมกว้างและมีสวนใหญ่กว่าบ้านของเขา แต่ตอนนี้เด็กชายกลับทำหน้าบูด
“เรื่องของผม” เซเวอร์รัสว่าอย่างไม่ใส่ใจจะรักษามารยาท
ไอลีนขมวดคิ้ว “อบรมตามสบายเลยนะคะ ทอม ฉันต้องรีบไปแล้ว”
“แม่ใจร้าย” เซเวอร์รัสตะโกน ขณะที่ไอลีนเดินจากไป
“เอาล่ะ” ทอมพูดอย่างเป็นงานเป็นการ “ทำไมเธอถึงอารมณ์เสียนัก”
เซเวอร์รัสหันไปเผชิญหน้ากับทอม จ้องเขาเขม็ง “เพราะคุณคนเดียวที่ทำให้ผมไม่ได้ไปเล่นกับลิลี่” เขากล่าวหา ความจริงแล้วเด็กชายรู้ดีว่าทอมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย แต่เขาจำเป็นต้องโทษใครสักคน เขาว่ารู้มาตลอดว่าวันนี้เป็นวันที่เขาต้องเริ่มมาอยู่กับทอม แต่เมื่อลิลี่นัดเขา เขาก็ลืมไปเสียสนิท เธอต้องโกรธเขามากแน่ๆ
“ลิลี่ ใครกัน” ทอมถามอย่างสงสัย เขาจำไม่ได้เลยว่าเซเวอร์รัสมีเพื่อนด้วย
“เพื่อนของผม” เซเวอร์รัสตอบห้วนๆ ทอมสังเกตเห็นว่าเขาหน้าแดง
“แค่เพื่อนจริงๆหรอ” ทอมถามก่อนที่เขาจะห้ามตัวเองไว้ได้ทัน
“ตอนนี้เป็นแค่เพื่อน” เซเวอร์รัสตอบ ก้มหน้างุด
“ดีแล้ว” ทอมพูด รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด “เธอยังเด็กอยู่ ไม่ควรคิดถึงเรื่องมีแฟน ไว้เธอโตอีกหน่อยแล้วค่อยมี”
“ผมจะมีแฟนเมื่อไหร่มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย” เซเวอร์รัสว่า
“ฉันจะสแกนให้เธอก่อน” ทอมพูดอย่างจริงจัง “ถ้ามีแฟนแล้วชีวิตแย่ลงก็ไม่จำเป็นต้องมี”
“ลิลี่เป็นคนดี เธอสวยแล้วก็น่ารักมากด้วย” เซเวอร์รัสเถียง
เหมือนสัตว์ประหลาดบางชนิดกำเนิดขึ้นมาในใจของทอม มันส่งเสียงขู่คำราม ทอมพยายามกดมันไว้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธ
“เธอมองคนแต่ภายนอกไม่ได้หรอก” ทอมพูดเหมือนสั่งสอน “ฉันผ่านโลกนี้มามาก ฉันรู้ดี”
“พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือแก่” เซเวอร์รัสพึมพำเบาๆ
ทอมจับเซเวอร์รัสไว้และเริ่มจั๊กจี้เขา “เมื่อตะกี้พูดว่าอะไรนะ”
เซเวอร์รัสหัวเราะอย่างไม่เต็มใจเลย “ผมบอกว่าคุณแก่” เขาพูดไปหอบไป
“ถึงแก่แต่ก็ยังมีแรงนะ” ทอมว่า “แรงเยอะกว่าเด็กอย่างเธอด้วย จะยอมแพ้หรือยัง” เขาตั้งท่าจะจั๊กจี้ต่อ
“ยอมแล้ว ยอมแล้ว” เซเวอร์รัสยกมือขึ้น เป็นสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ น่าแปลกที่เมื่อเขาหัวเราะออกมาแล้วก็รู้สึกดีขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้เต็มใจหัวเราะแท้ๆ
ทั้งคู่เงียบกันไปอยู่ครู่หนึ่งแล้วเซเวอร์รัสก็ถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“คุณคิดจะแต่งงานไหม คุณริดเดิ้ล”
ทอมขมวดคิ้ว “เมื่อไหร่เธอจะเลิกเรียกฉันอย่างนั้นสักที”
“คุณคิดจะแต่งงานไหมครับ คุณพ่อออ” เซเวอร์รัสพูดอย่างประชดประชัน
“ฉันไม่ได้จะให้เธอเรียกฉันแบบนั้น” ทอมว่า “แต่สำหรับของคำตอบของเธอ ฉันอาจจะแต่งงานในอนาคต ตอนนี้ฉันยังไม่เจอคนที่ฉันอยากแต่งงานด้วยจริงๆ”
“แล้วถ้าวันนั้นมาถึง” เซเวอร์รัสพูดอย่างระแวง “เราจะยังเป็นเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า”
ทอมลูบหัวเด็กชายเบาๆ “แล้วทำไมถึงจะไม่เหมือนเดิมล่ะ”
“แม่มีพ่อ มีเครื่องปรุงยา ลิลี่ก็มีเพ็ตทูเนีย แล้วก็เพื่อนบ้านของเธอ ผมถูกจัดไว้เป็นที่โหล่เสมอในการเรียงลำดับความสำคัญของพวกเขา ไม่มีครั้งไหนเลยที่แม่จะเห็นผมสำคัญกว่าพ่อหรือเครื่องปรุงยา ไม่มีครั้งไหนเลยที่ลิลี่จะเห็นผมสำคัญกว่าพี่สาวของเธอหรือเพื่อนบ้าน 'ผู้ดี’ของเธอ แต่คุณเป็นคนเดียวที่ไม่มีอะไรอย่างอื่น คุณเป็นคนเดียวที่ให้ผมสำคัญที่สุด ผมแค่กลัวว่าถ้าวันหนึ่งคุณแต่งงานและมีลูกเป็นของตัวเอง ผมก็จะกลายเป็นที่โหล่อีก”
ทอมถอนหายใจ “ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่แต่งงานกับใคร ถ้าเธอยังไม่มีคนที่รักเธอได้เท่ากับที่ฉันรักเธอ โอเคไหม”
เซเวอร์รัสพยักหน้า รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
Talk ต่างคนต่างหึง
ต่อ
“ใกล้จะได้ไปฮอกวอสต์แล้วตื่นเต้นไหม” ทอมถามเด็กชาย
“ตื่นเต้นสิครับ”เซเวอร์รัสว่า “ผมกำลังจะได้ไปโรงเรียนที่มีคนเป็นแบบผมด้วย”
ทอมหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดู ท่าทีของเซเวอร์รัสไม่ต่างจากเขาตอนเป็นเด็กเลยแม้แต่น้อย
“แล้วเธอก็จะได้เรียนเวทมนตร์” ทอมว่า
“ผมจะตั้งใจเรียนครับ ศาสตราจารย์” เซเวอร์รัสพูดทีเล่นทีจริง
ทอมหัวเราะ “ฉันจะคอยดู”
วันที่หนึ่งกันยามาถึงจนได้ เซเวอร์รัสยืนอยู่ข้างๆแม่และทอม พ่อของเขาไม่ได้มาส่งด้วย ลิลี่กำลังทะเลาะกับพี่สาวเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ไม่นานเธอก็มาอยู่ข้างๆเขา
“หวัดดี เซเวอร์รัส” เธอทัก ก่อนจะหันไปทางไอลีนและทอม “สวัสดีค่ะคุณกับคุณนายสเนป”
“ไม่ใช่” เซเวอร์รัสขัดขึ้น “ทอมไม่ใช่พ่อฉัน เขาเป็นรุ่นพี่ของแม่”
ลิลี่หน้าเสีย “ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะ คุณ..”
“ เรียกฉันว่าคุณริดเดิ้ลก็ได้” ทอมพูดสบายๆ “ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ลิลี่”
ลิลี่เลิกคิ้ว “คุณรู้ชื่อหนูได้ยังไงคะ”
“เซเวอร์รัสบอกฉัน” ทอมตอบ
ก่อนที่ลิลี่จะทันซักอะไรต่อ เซเวอร์รัสก็รีบลากเธอขึ้นรถไฟ จะให้ลิลี่รู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“อะไรนี่ เซฟ ฉันยังคุยกับคุณริดเดิ้ลไม่เสร็จเลยนะ” ลิลี่โวยวาย
พวกเขามาถึงตู้รถไฟจนได้ ในนั้นมีเพียงเด็กสองคนนั่งอยู่
“ขอโทษที” เซเวอร์รัสว่า พลางปล่อยมือลิลี่ เธอกอดอกมองเขาอย่างไม่พอใจ
“อะไรของเธอเนี่ย” ลิลี่บ่น
“น่า น่า” เซเวอร์รัสว่า “คุณริดเดิ้ลเป็นอาจารย์ด้วยนะ เดี๋ยวไปถึงฮอกวอตส์ก็เจอเขาเองแหละ”
ลิลี่มีสีหน้าสนใจขึ้นมาทันควัน “จริงเหรอ ฉันคิดว่าอาจารย์ฮอกวอตส์ต้องแก่เสียอีก แบบมีหนวดเคราเฟิ้มอะไรประมาณนี้”
เซเวอร์รัสหัวเราะ “ถ้าเทียบอายุมักเกิ้ล เขาก็ไม่หนุ่มแล้วแหละ แก่กว่าอาจารย์ประจำบ้านคนอื่นๆด้วยซ้ำ”
“เขาเป็นอาจารย์ประจำบ้านด้วยเหรอ” ลิลี่ซักอย่างสนใจมากกว่าเดิม “บ้านอะไรล่ะ”
เซเวอร์รัสสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยืดอกขึ้นเพื่อบอกข้อมูลสำคัญ
“สลิธีริน เธอต้องอยู่บ้านนี้นะ มันเป็นบ้านที่ดีที่สุดเลยแหละ”
เด็กชายผมดำยุ่งๆหันขวับมาทางพวกเขาทันที
“ไม่จริง กริฟฟินดอร์ดีกว่าตั้งเยอะ”
“ยังไงไม่ทราบ” เซเวอร์รัสโต้
เด็กผมยุ่งยืดตัวขึ้น ตั้งใจจะข่มขวัญเต็มที่ “ดัมเบิลดอร์ อาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์และผู้ได้รับสมญานามว่าเป็นเมอร์ลินแห่งยุคอยู่กริฟฟินดอร์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะบอกว่าเด็กห้าขวบยังรู้เลยว่าบ้านไหนดีกว่า
ลิลี่สนใจขึ้นมาทันที “จริงเหรอ” เธอเคารพดัมเบิลดอร์มาก
“เหอะ” เซเวอร์รัสทำเสียงดูถูก “แต่เมอร์ลินตัวจริงอยู่สลิธีริน ดัมเบิลดอร์ก็เยี่ยมอยู่หรอกนะ แต่เทียบเมอร์ลินไม่ได้เลย ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเรามีเหรียญตราเมอร์ลิน ไม่มีเหรียญดัมเบิลดอร์สักหน่อย”
“ยังไงก็ช่าง” เด็กผมยุ่งโต้กลับ “ถ้าฉันได้ไปอยู่สลิธีริน ฉันจะลาออก”
“ลาออกแล้วนายจะไปไหน” เด็กชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามเขาถาม
“อิลเวอร์มอร์นี”
เซเวอร์รัสหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“นายหัวเราะอะไร”
“นายไม่รู้ประวัติของโรงเรียนนั้นเหรอ”เซเวอร์รัสพูดไปหอบไป “ มันถูกสร้างเลียนแบบฮอกวอตส์ เพราะว่าทายาทผู้ก่อตั้งฮอกวอตส์เป็นคนสร้างมัน” เขาหยุดพัก “ทายาทสลิธีริน”
เด็กผมยุ่งกำลังอ้าปากจะพูดอะไรอีก แต่ลิลี่ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“เลิกเถียงกันสักทีจะได้ไหม เซเวอร์รัส แล้วก็..” เธอหันไปทางคู่กรณีอีกคน
“เจมส์ พอตเตอร์” เด็กผมยุ่งตอบ
เซเวอร์รัสเปลี่ยนท่าทีทันควัน “นายเป็นอะไรกับฟลีมอนต์ พอตเตอร์”.เขาถามอย่างสนใจ
“เขาเป็นพ่อฉันเอง” เจมส์ตอบ
“ให้ตาย” เซเวอร์รัสอุทาน เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เพราะความตื่นเต้น วิชาปรุงยาเป็นวิชาโปรดของเขามาโดยตลอดและฟลีมอนต์ก็เป็นหนึ่งในนักปรุงยาชื่อดังที่เด็กชายอยากรู้จัก “นายเป็นลูกเขาจริงๆเหรอ โอ๊ย ฉันติดตามผลงานพ่อนายมาตลอดเลยนะ เยี่ยมยอดเลย ความคิดเขาน่ะ”
เจมส์งุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเด็กชาย “ขอบใจ” เขาพูดเก้อๆ
“เฮ้” เด็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามเจมส์ว่า “ไม่คิดจะถามชื่อฉันบ้างหรือไง”
“แล้วนายชื่ออะไรล่ะ”เซเวอร์รัสถาม
“ซิเรียส แบล็ค” เด็กคนนั้นตอบ
“ว่าแต่เรื่องคัดสรรบ้านนี้ยังไงกันแน่” ลิลี่ว่า “เรามีสิทธิ์เลือกบ้านได้ตามใจเหรอ”
เซเวอร์รัสหันไปอธิบายให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับหมวกคัดสรรและคุณสมบัติของแต่ละบ้าน
“ฉันว่าก็ฟังดูดีหมดเลยนะ” ลิลี่พูดอย่างครุ่นคิด “ฉันตัดสินใจไม่ถูกแฮะ”
“เธอไม่จำเป็นต้องตัดสินใจเองหรอก” ซิเรียสว่า “หมวกมันจะเป็นคนตัดสินให้”
เสียงประตูเปิดออกแล้วเด็กชายผมสีน้ำตาลก็เดินเข้ามา
“ขอโทษทีนะ” เขาพูดอายๆ “ขอนั่งด้วยได้ไหม”
ซิเรียสขยับที่ให้ทันที “ได้สิ เข้ามาเลย นายชื่อ..”
“รีมัส ลูปิน” ผู้มาใหม่ตอบ “แล้วพวกนายล่ะ”
พวกเขาแนะนำตัวกันทีละคน ยกเว้นเซเวอร์รัสที่จ้องเด็กชายเขม็ง มีบางอย่างในตัวหมอนี่ไม่ถูกต้อง อะไรบางอย่างที่อันตราย เซเวอร์รัสสามารถสัมผัสกับอะไรแบบนี้ได้มานานแล้ว
ลิลี่ถองเขาแรงๆ เซเวอร์รัสสะดุ้งตื่นจากภวังค์
“เซเวอร์รัส สเนป” เขารีบแนะนำตัว แม้จะช้าไปสักหน่อย
ทั้งห้าคนเริ่มเล่นเกมไพ่สแนประเบิดปังด้วยกันไปตลอดการเดินทาง
Spoil เซเวอร์รัส:ผมอยากบินได้บ้างจัง
ทอม:เดี๋ยวโตอีกหน่อยแล้วจะสอนให้
เซเวอร์รัส: จริงนะ ผมจะรีบโต
ทอม: รีบๆโตล่ะ ฉันมีอะไรที่อยาก"สอน" เธออีกตั้งหลายอย่าง
Talk เมอร์ลินอยู่สลิธีรินจริง อิลเวอร์มอร์นีเป็นโรงเรียนในอเมริกาและถูกสร้างโดยทายาทสลิธีรินจริงโดยมีผู้ร่วมก่อตั้งสี่คนคืออิโซลด์ เซเยอร์(ทายาทสาวของสลิธีริน)เจมส์ สจ๊วต (สามีของอิโซลด์และเป็นมักเกิ้ล)แชดวิกและเว็บส์เตอร์ บูธ (ลูกชายบุญธรรม พ่อมดเลือดบริสุทธิ์) ฟลีมอนต์เป็นพ่อของเจมส์จริงและเป็นคนคิดค้นน้ำยายืดผมเงางาม ส่งผลให้ตระกูลพอตเตอร์ร่ำรวย
อ้างอิง https://www.muggle-v.com/11786
ต่อ
“พวกปีหนึ่งมาทางนี้” เสียงของชายร่างยักษ์ดังขึ้น ขณะที่โบกไม้โบกมือเรียกเด็กปีหนึ่ง
“เราจะได้นั่งเรือไป” เจมส์พูดอย่างรู้ดี ก่อนที่จะเดินนำเพื่อนๆไปหาชายร่างยักษ์
“เรือลำนึงนั่งได้สี่คนนะ” ชายร่างยักษ์ว่า
เด็กๆทั้งห้ามองหน้ากันไปมา
“เอาล่ะ” ซิเรียสพูดอย่างจริงจัง “เราต้องมีคนเสียสละ”
“ฉันไปเอง” ลิลี่ว่า พลางชี้มือไปที่กลุ่มเด็กหญิงสามคนที่ยืนรีรออยู่ “พวกนายเป็นผู้ชายไปไม่ได้หรอก”
“ไม่ได้นะ” เซเวอร์รัสร้อง หวาดกลัวว่าเพื่อนจะทิ้งให้เขาอยู่ตามลำพังกับคนพวกนี้ “พวกเราเป็นผู้ชาย จะให้ผู้หญิงเสียสละได้ไง”
“อย่าเรื่องมากเลย เซฟ” ลิลี่แหว “ก็แค่ขึ้นเรือคนละลำเอง”
“เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้” รีมัสพูดแทรกขึ้นมาบ้าง เขาคิดว่าไม่ควรแยกกลุ่มเพื่อนออกจากกัน
“ทำไมพวกเธอยังไม่ลงเรืออีกล่ะ” เสียงของชายร่างยักษ์ดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกเรารอเธออยู่นะ”
“ขอโทษฮะ แฮกริด” เจมส์ร้องตอบกลับไป “พวกเรายังตกลงกันไม่ได้”
ก่อนที่แฮกริดจะพูดอะไร ก็มีชายอีกคนก้าวอาดๆออกมา เขาดูสง่างามยิ่งนักจนเซเวอร์รัสแทบจะจำไม่ได้
“มีปัญหาอะไร” ทอมถามห้วนๆ เขาถูกส่งมาดูว่าทำไมเด็กปีหนึ่งถึงมาช้านัก
“พวกเด็กปีหนึ่งมีปัญหาครับ ท่านลอร์..”แฮกริดเริ่ม และเปลี่ยนคำพูดเมื่อเห็นสายตาเขม็งของทอม เขาอาจจะเป็นลอร์ดเพฟเวอเรลล์จริง แต่เด็กๆพวกนี้ไม่ควรจะรู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซเวอร์รัสไม่ควรรู้ เขาอยากจะเป็นทอม ริดเดิ้ลธรรมดาๆ ไม่ใช่ทายาทของตระกูลศักดิ์สิทธิ์อย่างเพฟเวอเรลล์ ด้วยเหตุนี้เขาถึงไม่เคยปรากฏตัวตามสื่อต่างๆ แฮกริดรู้เรื่องนี้เพราะเขาเป็นรุ่นน้องในกลุ่มของทอม “ศาสตราจารย์ริดเดิ้ล”
เมื่อทอมมองดูกลุ่มนักเรียนก็รู้ทันทีว่าปัญหาคืออะไร คงตกลงเรื่องเรือไม่ได้อีกตามเคย เด็กๆต่างถกเถียงกันจนฟังไม่ได้ศัพท์
“พอได้แล้ว” เสียงของทอมดังกลบเสียงเอะอะโวยวาย เมื่อเห็นว่าเด็กทั้งห้าหันเหความสนใจมาที่เขาแล้ว เขาก็พูดว่า “ฉันจะพาเขาไปเอง” ว่าแล้วเขาก็คว้าตัวเซเวอร์รัสและรีบพาเด็กชายไปให้พ้นสายตา
“ทำบ้าอะไรนี่ คุณริดเดิ้ล” เซเวอร์รัสโวยวาย เขาอยากจะนั่งเรือไปกับคนอื่นๆ
“ฉันกำลังพาเธอไปฮอกวอตส์” ทอมว่า เขาอุ้มเด็กชายพาดบ่า
“ปล่อยผมนะ” เซเวอร์รัสร้อง พยายามดิ้นรน ถ้ามีใครมาเห็นเขาตอนนี้ต้องแย่แน่ๆ เขาจะต้องถูกล้อ
“เกาะแน่นๆ อย่าดิ้น” ทอมสั่ง
เซเวอร์รัสตั้งใจเต็มที่ที่จะขัดขืน เขาจะต้องดิ้นจนกว่าหลุดไปได้ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้อยู่บนพื้น แต่อยู่บนอากาศห่างจากพื้นดินถึงสิบห้าฟุต
“เหวอ”เซเวอร์รัสกรีดร้อง เกาะติดทอมแน่นเป็นตังเม ลืมไปสนิทว่าจะต้องอับอายถ้ามีใครมองมา ชีวิตย่อมสำคัญกว่าศักดิ์ศรี
“ไม่ดิ้นแล้วรึ” ทอมแซว แต่ก็กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น เขาสังเกตว่าเด็กชายหลับตาปี๋ “ลืมตาสิ เธอไม่กลัวความสูงไม่ใช่รึ เธอขี่ไม้กวาดอยู่บ่อยๆ”
“ผมกลัวตก” เซเวอร์รัสว่า
“ไม่ต้องกลัว” ทอมปลอบ “ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอเจ็บ ลืมตาเถอะ เซเวอร์รัส วิวสวยจริงๆ”
เซเวอร์รัสลืมตาขึ้นและก็ร้องอุทานออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความตกใจหรือหวาดกลัว แต่เป็นความตื่นเต้นยินดี วิวสวยจริงๆเสียด้วย บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวดารดาษ ส่วนข้างล่างก็เป็นหมู่บ้าน พอมองลงไปแล้วเหมือนกับบ้านตุ๊กตา
“ใกล้ถึงแล้ว” ทอมว่า และพาเซเวอร์รัสร่อนลงอย่างนุ่มนวล หน้าประตูบานใหญ่ “ดูเหมือนเราจะทำเวลาได้ดี”
ไม่นานเด็กๆปีหนึ่งที่เหลือก็เดินเข้ามา
“ไหงนายมาถึงก่อนเรา” เจมส์ว่า รู้สึกแปลกใจมาก
“ฉันมาทางลัด” เซเวอร์รัสตอบ บินมา นี่ถือว่าเป็นทางลัดได้หรือเปล่านะ
“ไปกันได้แล้ว” ทอมว่า พลางต้อนเด็กๆเข้าไป
เซเวอร์รัสยังอ้อยอิ่งอยู่ตรงข้างๆทอม หลังจากที่เด็กๆคนอื่นเข้าห้องโถงไปแล้ว
“ทำไมยังไม่เข้าไปอีก เซเวอร์รัส” ทอมดุ
“บินได้นี่มันเจ๋งจริงๆ” เซเวอร์รัสพูดอย่างตื่นเต้น “ผมอยากบินได้จริงๆ”
ทอมมองเด็กชายอย่างเอ็นดู “เดี๋ยวไว้โตขึ้นอีกหน่อยแล้วจะสอนให้”
“จริงหรือครับ” เซเวอร์รัสว่า ยิ้มกว้าง “ผมจะรีบโต”
มันเป็นแค่คำพูดธรรมดาๆ แต่ทอมคิดอยากเร่งเวลาอย่างประหลาด ไม่ใช่แค่เซเวอร์รัสหรอกที่อยากโตเร็วๆ เขาเองก็อยากให้เด็กชายโตเร็วๆเหมือนกัน แม้ว่าจะด้วยเหตุผลที่ต่างกันไปก็ตาม
“รีบโตเร็วๆล่ะ” ทอมว่า “ฉันมีอะไรอยาก 'สอน' เธออีกตั้งหลายอย่าง” เขาเน้นเสียงที่คำว่าสอน เขามีอะไรมากมายจะสอนจริงๆ แต่ไม่แน่ใจว่าเซเวอร์รัสจะอยากเรียน
“ผมไปแล้วนะครับ” เซเวอร์รัสพูดอย่างร่าเริง ก่อนที่จะหอมแก้มทอมเบาๆ และรีบวิ่งตามเพื่อนๆเข้าไป
ทอมลูบแก้มตัวเอง ให้ตาย เขาต้องสอนให้เซเวอร์รัสระมัดระวังตัวมากกว่านี้เสียแล้ว ไม่งั้นไม่เขาก็เซเวอร์รัสต้องมีใครคนหนึ่งเจ็บแน่ๆ ส่วนจะเจ็บตัวหรือเจ็บใจก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
Talk1 ทอมเป็นทายาทของเพฟเวอเรลล์ คนที่เป็นเจ้าของเครื่องรางยมทูต เป็นน้องคนที่สอง เจ้าของหินชุบวิญญาณที่ในเรื่องจริงๆเอามาทำเป็นฮอร์ครักซ์
Talk 2 คุณริดเดิ้ลคะ คุกๆๆ ค่ะ ไม่มีอะไรแค่อยากไอเฉยๆ
ความคิดเห็น