better be cat than cutie (hpss) เป็นแมวดีกว่าเป็นเมีย

ลำดับตอนที่ #5 : 5

แผนการของดัมเบิลดอร์ไม่มีอะไรซับซ้อนเลย เขาเพียงแค่เรียกเอลฟ์มาตัวหนึ่ง บอกให้มันแอบซ่อนอยู่ที่ห้องของอัมบริดจ์และหาโอกาสถ่ายรูปตอนที่เธอใช้ปากกาขนนกเลือดลงโทษนักเรียนให้ได้ ทิงเกอร์ เอลฟ์ประจำบ้านที่ดัมเบิลดอร์เรียกใช้ปลื้มปีติกับหน้าที่นี้เป็นอย่างมาก มันแอบซ่อนตัวอยู่บนฝ้าเพดานและลูน่า เลิฟกู๊ดก็เข้ามา เธอยังดูท่าทางฝันๆอยู่ อัมบริดจ์ให้เธอเขียนหนังสือด้วยปากกาขนนกเลือด ทิงเกอร์แทบจะควบคุมอารมณ์โกรธไว้ไม่ได้ แต่มันก็ต้องอดทน มันถ่ายรูปด้วยกล้องเก็บเสียงและรีบหายตัวไปห้องทำงานดัมเบิลดอร์
ดัมเบิลดอร์มองภาพถ่ายที่ทิงเกอร์เอามาให้อย่างพึงพอใจ ไม่มีอะไรดีกว่าหลักฐานที่ดีอีกแล้วและเขาจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากรูฟัส สคริมเจอร์ หัวหน้ามือปราบมาร แม้ว่าดัมเบิลดอร์จะไม่ชอบเขานักก็ตาม เขานั่งลง เขียนจดหมายอย่างพิถีพิถันและส่งจดหมายนั้นให้สคริมเจอร์ผ่านทางฟอกซ์
สคริมเจอร์ประหลาดใจที่ได้รับจดหมายจากดัมเบิลดอร์ เขาเกือบโยนมันเข้าเตาผิงแล้ว แต่อะไรบางอย่างหยุดเขาไว้ เขาอ่านจดหมายของดัมเบิลดอร์ แทบไม่อยากจะเชื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นในฮอกวอตส์ เขาหยิบรูปถ่ายขึ้นมาดู ร่ายคาถาตรวจสอบการปลอมแปลง มันเป็นรูปถ่ายจริงๆ อัมบริดจ์ สายลับที่รัฐมนตรีส่งไปควบคุมกฎกลับทำตัวเป็นปรปักษ์กับกฎหมายเสียเอง ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าปากกาขนนกเลือดเป็นของต้องห้ามที่ไม่ว่าใครก็ห้ามมีไว้ในครอบครอง อย่าว่าแต่จะเอามาใช้เลย และจริงๆนี่ก็เป็นโอกาสดีของเขาที่จะได้สร้างผลงานและจัดการคนที่เขาไม่ชอบไปพร้อมๆกัน เขาไม่เคยชอบอัมบริดจ์เลยและเฝ้ารอโอกาสนี้มานานเต็มทีแล้ว เขาเรียกมือปราบมารในสังกัดที่ไว้ใจได้มาสองคน มอบอำนาจให้พวกเขาไปจับกุมตัวอัมบริดจ์
แฮร์รี่ตั้งใจเดินรวดเดียวถึงหอกริฟฟินดอร์ แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักกลางทาง เมื่อเขาเห็นโชอยู่ตรงหน้า
“ สวัสดี” เธอทัก “ สงสัยอยู่ว่าเธอจะผ่านมาทางนี้หรือเปล่า ฉันมารอเธอ”
หัวใจของแฮร์รี่พองโต เธอมารอเขา เธออยากเจอเขา “ เอ่อ เธอมีอะไรหรือเปล่า”
โชทำท่าเขินอาย “ ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า เธอกล้าหาญมาก” เธอจับมือเขาขึ้นไปกุม แฮร์รี่สะดุ้งด้วยความเจ็บปวด รีบชักมือออก
“ เป็นอะไร” โชถาม
“ ไม่มี” แฮร์รี่รีบปฏิเสธ ซ่อนมือไว้ข้างหลัง แต่โชรีบคว้ามาดู
“ ตายจริง” เธออุทาน “ เธอกล้าหาญมากจริงๆ แฮร์รี่ ฉันจะช่วยอะไรเธอได้ไหม”
“ ไม่ คือ ไม่มีใครช่วยฉันได้ แม้กระทั่งเฮอร์ไมโอนี่เองยัง..” แต่แฮร์รี่ก็รู้ทันทีว่าเขาคงพูดอะไรผิดไปแน่ๆ เพราะโชจ้องเขาเขม็ง
“ งั้นเธอก็คิดล่ะสิว่าถ้าอะไรที่เฮอร์ไมโอนี่ผู้สุดแสนสมบูรณ์แบบทำไม่ได้ก็ไม่มีใครทำได้”
“ ไม่ใช่นะ” แฮร์รี่รีบปฏิเสธ “ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเดือดร้อนต่างหาก”
โชยิ้มขึ้นมาได้ เธอหอมแฮร์รี่เบาๆ “ เธอไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยเธอเอง” ความจริงแล้วโชคิดไม่ออกเลยว่าจะช่วยแฮร์รี่ยังไงโดยที่ตัวเธอเองไม่เดือดร้อน บางทีคำพูดที่เธอพูดออกไปก็เป็นคำพูดกลวงๆที่ไม่มีความหมายอะไรเลย แต่เธอก็นึกฝันว่าเธอจะช่วยแฮร์รี่ได้และเธอก็จะเป็นที่หนึ่งในใจเขาแทนที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
โอกาสของเธอมาถึงในวันจันทร์ เมื่ออาจารย์ใหญ่ประกาศเรื่องการจับกุมตัวอัมบริดจ์และกล่าวขอบคุณแหล่งข่าวที่ต้องการเก็บตัวเป็นความลับ โชไม่รู้เลยสักนิดว่าใครเป็นคนบอกดัมเบิลดอร์ แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง
แฮร์รี่แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโชทำได้ เธอช่วยเขาและนักเรียนฮอกวอตส์ “ ฉันต้องไปขอบคุณโชสักหน่อย” แฮร์รี่พูด พลางลุกขึ้นยืน
“ ทำไมล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างประหลาดใจ
“ เธอเป็นคนจัดการเรื่องนี้ เธอเห็นแผลเป็นของฉันเมื่อวันศุกร์ เธอบอกจะช่วยฉัน”แฮร์รี่อธิบาย เขารีบตรงไปหาโช
“ ขอบใจมากนะ” แฮร์รี่พูด
โชยิ้มหวาน “ เรื่องเล็กน้อยน่ะ แฮร์รี่ ฉันทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ” ความจริงแล้วโชไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เธอจะไม่บอกเขาเรื่องนี้ ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อยที่คนคนนั้นอยากทำตัวเป็นวีรชนในความมืด ในเมื่อเขาไม่อยากได้ผลประโยชน์จากงานที่เขาทำ โชก็จะขอรับไว้เอง
“ ฉันอยากทำอะไรให้เธอได้บ้างจัง” แฮร์รี่ว่า
“ เย็นนี้เธอว่างหรือเปล่า” โชถามอย่างกระตือรือร้น “ ไม่มีซ้อมควิชดิชหรือถูกกักบริเวณใช่ไหม”
“ ไม่มี” แฮร์รี่ตอบ “ เธอมีอะไรหรือ”
“ เรามาเจอกันดีไหม”.โชถาม เธอจัดแจงนัดสถานที่
แฮร์รี่ยิ้มและพยักหน้า อย่างน้อยๆวันนี้เขาก็มีอะไรให้ตั้งตาคอยในวันจันทร์ที่แสนน่าเบื่อ

“ เหมาะสมกันดีนะ” ดัมเบิลดอร์พูดกับมักกอนนากัลด้วยเสียงที่ดังพอให้เซเวอร์รัสที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินด้วย
“ ไม่เห็นจะเหมาะกันตรงไหน” เซเวอร์รัสพูด ความโกรธแบบที่ไม่สามารถอธิบายได้ท่วมท้นตัวเขา ทำไมเขาต้องโกรธมากขนาดนี้ มันต้องเป็นเพราะว่ามิสแชงขโมยผลงานเขาไปเป็นของตัวเองแน่ๆ ใช่ มันต้องเป็นสาเหตุนั้น ความโกรธของเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการที่พอตเตอร์เข้าไปหาแชงสักนิด ไม่เกี่ยวกันเลย
“ ผมอิ่มแล้ว ขอตัว” เขาลุกขึ้นและรีบสาวเท้าไปที่ห้องทำงาน คิดวางแผนที่จะไส่ให้พอตเตอร์ได้เจอกับแชง ที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อตัวพอตเตอร์เอง ปี5เป็นปีว.พ.ร.ส.มันสำคัญมากที่ต้องมีสมาธิอยู่กับการเรียนและจากประสบการณ์การสอนของเขา ความรักเป็นศัตรูตัวฉกาจของการศึกษา เขาไม่ได้จงใจจะแยกสองคนนี้ออกจากกันเพราะหวงพอตเตอร์ ไม่ใช่อย่างแน่นอน เขาแค่คิดว่าพอตเตอร์ไม่ควรจะใส่ใจเรื่องอื่นนอกจากการเรียนและการเตรียมตัวป้องกันตัวเองเพื่อที่การเสียสละของลิลี่จะไม่เสียเปล่า

อิจฉางั้นเหรอ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันอิจฉามิสแชง