คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 (100%)
เขากำลังจะหันหลังเดินจากไป เมื่อลิลี่ทักเขาว่า “อ้าว เสร็จธุระแล้วเหรอ”
เธอยังคงสดใสเหมือนเดิม เธอยังแสนดีเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“ใช่” เขาตอบเก้อๆ “ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยกับแฮร์รี่สักหน่อย”
“อาจารย์เรียกผมว่าแฮร์รี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” ลูกชายของเขาขมวดคิ้ว มองเขาอย่างเกลียดชัง
ลิลี่จ้องเขาเขม็ง “เธอรู้ความจริงแล้วใช่ไหม”
เซเวอร์รัสพยักหน้า ก้มหน้าหลบสายตาเธอ
“ความจริงอะไรกันครับ แม่” แฮร์รี่ถาม มองหน้าเธอและเซเวอร์รัสสลับไปมาเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
“ความจริงแล้วเธอไม่ใช่ลูกของแม่” ลิลี่ว่า “เธอเป็นลูกของเจมส์กับเซเวอร์รัส”
“ไม่จริง” แฮร์รี่ตะโกน “แม่โกหก ผมไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้” เขาวิ่งออกไป
“แฮร์รี่” เซเวอร์รัสตะโกนและเริ่มวิ่งตามลูกชาย แต่เด็กวีสลีย์มาขวางหน้าเขาไว้
“ถอยไป” เซเวอร์รัสคำราม “ถอยไปก่อนที่ฉันจะ..”
“ตามไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์” รอนว่า “เชื่อผมเถอะ ผมรู้จักแฮร์รี่ดีกว่าคุณ เวลาเขาโกรธ เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”
“อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน” เซเวอร์รัสตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “แฮร์รี่เป็นลูกของฉัน ฉันรู้ดีว่าควรทำยังไง”
รอนแค่นเสียงอย่างดูถูก “แต่คนที่อยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลาไม่ใช่คุณ”
เซเวอร์รัสอ้าปากค้าง คำพูดของเด็กหนุ่มเหมือนหอกที่ทิ่มแทงหัวใจเขา ใช่ เขาไม่เคยอยู่เคียงข้างแฮร์รี่ไม่ว่าจะยามสนุกสนานหรือยามทุกข์ เขาทำร้ายเด็กคนนั้น ลิลี่ตบบ่าเขาเบาๆเป็นการปลอบใจ
เซเวอร์รัสกับเจมส์จ้องหน้ากันอยู่นาน พวกเขารู้สึกเก้อเขินและไม่รู้จะพูดอะไรดีจนลิลี่ต้องเป็นฝ่ายออกโรง
“เจมส์” เธอเรียกอดีตสามีในนาม “เซเวอร์รัสเขารู้ความจริงหมดแล้วเรื่องเธอกับฉัน” แล้วเธอก็หันมาทางเพื่อน “จะพูดอะไรก็พูดสิ อมพะนำอยู่ได้”
“เจมส์” เซเวอร์รัสว่า “ฉันขอโทษนะ ฉัน…”
แต่ก่อนที่เซเวอร์รัสจะพูดอะไรอีก เจมส์ก็ดึงเขาเข้าไปกอด กอดแสดงความรัก ความคิดถึง ความผูกพัน ชดเชยเวลาที่หายไป
“ไม่เป็นไร” เจมส์กระซิบ “ไม่เป็นไร”
“ฉันขอโทษ” เซเวอร์รัสพูดย้ำอีกครั้งหนึ่ง “ฉันน่าจะฟังนาย ฉันน่าจะฟังเธอ ฉันอคติเสียจน..”
เจมส์ลูบหัวเขาเบาๆ “คนเราพลาดกันทั้งนั้นแหละ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ”
เซเวอร์รัสพยักหน้า ทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์กันอยู่นาน ต่างคนต่างมองกันและกัน จนกระทั่งลิลี่กระแอมขึ้น.
“ขอโทษนะ” เธอว่าเสียงสูง “พวกนายจะจ้องตากันอีกนานไหม”
“ก็ไม่นานเท่าไหร่” เจมส์ว่า “กะจะทำอย่างอื่นอยู่..”
ใบหน้าซีดๆตามปกติของเซเวอร์รัสกลายเป็นสีแดงจัด เขาทุบเจมส์เบาๆทีหนึ่ง
“งั้นเชิญตามสบายเลยย่ะ” ลิลี่ว่า “ฉันไปล่ะ”
“เออ ไปเลย” เจมส์ว่าอย่างไม่มีเยื่อใย “คนจะจู๋จี๋กันก็มายืนดูอยู่ได้”
“เออ” ลิลี่ว่า “แหม พอหมดประโยชน์ก็ไล่กันเลยนะคะ ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าทำไมถึงได้คบกัน สองคนนี้นี่ทำฉันมีปัญหาตลอด ตั้งแต่ตอนเกลียดกัน แอบชอบกัน รักกัน ทะเลาะกัน แล้วก็กลับมารักกันอีกรอบ ฉันจะเป็นคนจัดการให้หมด”
“ขอโทษน่า” เซเวอร์รัสว่า “ฉันจะขอโทษและขอบคุณเธออย่างเป็นทางการ แต่ตอนนี้ฉันขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้ไหม”
ลิลี่ยิ้ม “อย่าลืมร่ายคาถาเก็บเสียงล่ะ ศาสตราจารย์” เธอหันหลังแล้วเดินจากไป
เซเวอร์รัสพึมพำคาถาเก็บเสียง แล้วหันไปทางเจมส์ด้วยสีหน้าไม่ค่อยแน่ใจ
“นาย..” เขาเริ่มต้นอย่างขัดเขิน สมัยตอนที่เขายังคบกันอยู่นั้น เจมส์เป็นคนเริ่มเสมอ เซเวอร์รัสไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยแล้วเขาก็รู้สึกอายที่จะพูดตรงๆ “นายอยากลงโทษฉันไหม” เขาเน้นตรงคำว่าลงโทษเป็นพิเศษเพื่อสื่อว่าไม่ใช่การลงโทษแบบธรรมดาๆ
เจมส์เลิกคิ้ว เขารู้ว่าคนรักของเขาต้องการสื่ออะไร แต่ก็ต้องการให้พูดออกมาตรงๆมากกว่า
“ลงโทษยังไงล่ะ”
“ฉันจะตามใจนาย”
เจมส์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ไม่อยากออกแรงเลย”
เซเวอร์รัสมีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เจมส์เดินเข้าไปใกล้เขาแล้วกระซิบเบาๆที่หู
“นายจะต้องเป็นคนออกแรงเอง”
ใบหน้าของเซเวอร์รัสกลายเป็นสีแดง เขาเข้าใจความหมายนั้นดี
พวกเขาต่างคนต่างถอดเสื้อผ้าของตนเอง เซเวอร์รัสไม่เคยให้เจมส์ถอดเสื้อผ้าให้เขา
“พร้อมหรือยัง” เจมส์ถาม
เซเวอร์รัสพยักหน้า เขาไม่กล้าพูดอะไร
**
Cut ถ้าอยากอ่านช่วยเม้นเกี่ยวกับเนื้อเรื่องและเมล์ไว้นะคะ
**"
“นายเก่งขึ้นเยอะเลยนะ” เจมส์ว่า หลังจากที่พวกเขาเสร็จภารกิจกันแล้ว
เซเวอร์รัสไม่แน่ใจว่าจะตอบอะไรกับคำชมนี้ดีจึงได้แต่พึมพำขอบคุณ
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเราจะมาถึงจุดนี้กันได้” เจมส์ยังชวนคุยต่อไป “ทั้งๆที่เราเคย..”
“เกลียดกัน” เซเวอร์รัสว่า “แต่เกลียดยังไงก็ได้อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ”
เจมส์หัวเราะ “นายหลงเสน่ห์ฉันก่อน แต่ก็อย่างว่าแหละ ใครๆก็หลงฉันกันทั้งนั้น”.
“แหวะ อยากจะอ้วก” เซเวอร์รัสว่า
“แหม ครั้งเดียวท้องเลยเหรอ” เจมส์ว่า “ดีจัง แฮร์รี่จะได้มีน้อง”
เมื่อพูดถึงลูกชาย บรรยากาศสดใสรอบตัวเซเวอร์รัสก็เปลี่ยนไป
“ฉันจะทำยังไงเรื่องแฮร์รี่ดี” เขาถามเจมส์อย่างกังวล
เจมส์ยิ้ม “ทุกอย่างจะดีขึ้น เชื่อฉันเถอะ”
เซเวอร์รัสพยักหน้า เขาเชื่อเจมส์
ต่อ
แฮร์รี่มาถึงห้องเรียนว่างๆที่ไม่มีคน เขาไม่อยากกลับหอคอยกริฟฟินดอร์เลยสักนิด เขาไม่อยากจะได้ยินคำพูดปลอบประโลมของเฮอร์ไมโอนี่หรือรอน เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกถล่มมาในพริบตา ภาพครอบครัวที่แสนสุขของเขา ภาพที่เขาคิดว่าพ่อกับแม่รักกันพังทลายไปต่อหน้า เขากอดเข่าอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ดวงตาของเขาเอ่อล้นด้วยน้ำตา เขาพยายามจะกลั้นไว้ แม้จะไม่มีใครเห็นแต่เขาก็รู้สึกละอายใจที่ร้องไห้ แต่ว่าไม่มีใครเห็นจริงๆน่ะหรือ
“มาทำอะไรที่นี่คนเดียว พอตเตอร์” เสียงยานคางของคนที่เขาเกลียดที่สุด ถ้าไม่นับสเนปดังขึ้น
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงแล้วก็พบใบหน้ากวนประสาทของเดรโก มัลฟอย
“ฉันมาทำอะไรก็เรื่องของฉัน” แฮร์รี่กระชากเสียงตอบ “ไม่เกี่ยวกับแก”
“นายร้องไห้ทำไม” เดรโกถาม แปลกเหลือเกินที่ไม่มีร่องรอยการเยาะเย้ยอยู่ในนั้น
“เรื่องของฉัน” แฮร์รี่ตอบ เขาลุกขึ้น ตั้งใจจะออกนอกห้อง แต่เดรโกขวางทางไว้
“ถอยไปให้พ้น” แฮร์รี่ตวาดใส่ “ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นกับนายหรอกนะ มัลฟอย”
สีหน้าของเดรโกดูจริงจังและเคร่งขรึม “ฉันไม่ได้เล่น แต่ฉันปล่อยนายไปแบบนี้ไม่ได้หรอก นายยังยืนไม่ตรงเลยด้วยซ้ำ คงน่าขายหน้าน่าดูที่เด็กชายผู้พิชิตจอมมารจะมาตายเพราะตกบันไดคอหัก”
“ฉันตายยังไงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย” แฮร์รี่ตอบโต้อย่างเจ็บแสบ “นายควรจะรู้สึกดีสิที่กำจัดศัตรูได้โดยไม่ต้องเปลืองแรง”
“ใครอยากเป็นศัตรูกับนายไม่ทราบ” เดรโกพึมพำ
“นายว่าไงนะ” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“ฉันไม่ได้ว่าไง” เดรโกตอบ “ฉันสงสัยว่านายร้องไห้ทำไม”
“เรื่องของฉัน” แฮร์รี่ว่า “ถ้านายอยากจะเอาไปหัวเราะกับเพื่อนสลิธีรินของนายก็เชิญตามสบาย แต่ฉันจะไม่มีวันบอกว่าทำไมฉันถึงร้องไห้”
เดรโกถอนหายใจ “นายมีปัญหากับพ่อเหรอ”
“นายรู้ได้ยังไง” แฮร์รี่พูดออกไปโดยไม่ทันคิด แล้วเขาก็แทบอยากกัดลิ้นตัวเอง พูดแบบนี้ไม่เท่ากับยอมรับไปแล้วหรือไง
รอยยิ้มลำพองใจแบบปิดไม่มิดปรากฏบนใบหน้าของเดรโก “ฉันแค่เดาน่ะ แต่การเดาของฉันก็ถูกเสมอ ข่าวลือพูดกันไปทั่วว่ามือปราบมารพอตเตอร์มาที่ฮอกวอสต์แล้วก็มีปัญหากับลูกชายตัวเองด้วย”
แฮรี่พ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ ทำไมเรื่องของเขาถึงไม่มีความเป็นส่วนตัวบ้างเลยนะ
“ใช่” แฮร์รี่ตอบเสียงเสียงกระด้าง “ฉันมีปัญหากับพ่อ”
“นายไม่ชอบที่พ่อนายจะคบกับศาสตราจารย์สเนปละสิ” เดรโกยังคงพูดด้วยท่าทีสบายๆ
แฮร์รี่ขมวดคิ้ว เขาไม่เคยคิดว่าเดรโกจะเป็นพวกชอบเรื่องซุบซิบนินทามาก่อน
“นายรู้ได้ยังไง” แฮร์รี่ถาม
เดรโกทำหน้าพะอืดพะอม “คือฉัน มีงานต้องปรึกษาอาจารย์เขาสักหน่อย ฉันก็เลยไปหา ตะโกนเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบ ในห้องเงียบสนิท ฉันก็เลยคิดว่าจะเข้าไปเขียนโน้ตเอาไว้ พอเปิดเข้าไปเท่านั้นแหละ..”
“อะไร” แฮร์รี่เร่ง ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาลืมความเศร้าไปเสียหมด
“ฉันจะบอกแค่ว่าอาจารย์ของเราขี่ม้าเก่งเป็นบ้าเลย” เดรโกพูดอย่างลึกลับ “หลังจากนั้นฉันก็ไม่กล้าอยูดู่ต่อ ถึงเขาจะไม่เคยหักคะแนนบ้านสลิธีริน แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นคนสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่ให้บ้าน”
แฮร์รี่ถึงกับอ้าปากค้างพูดไม่ออก เขาไม่อยากจินตนาการเรื่องพ่อเขากับสเนปเลย
“ฉันพอเข้าใจแหละว่าทำไมนายไม่สบายใจ” เดรโกว่า “เป็นฉันก็คงไม่อยากให้อาจารย์คบกับพ่อตัวเองเหมือนกัน ทีนี้จะปิดเรื่องทำผิดก็ไม่ได้อีกแล้ว”
“ฉันว่าฉันจะไปแล้ว” แฮร์รี่ว่า “ยังไงก็ขอบใจนะ”
เดรโกยิ้ม เป็นรอยยิ้มจริงๆไม่ใช่การยิ้มเยาะเย้ย “ด้วยความยินดี”
“เจมส์” เซเวอร์รัสว่า ก่อนจะเลื่อนตัวลงจากตักของคนรัก “บนโต๊ะทำงานฉันเหมือนมีกระดาษโน้ตวางอยู่เลย”
เจมส์สะบัดไม้กายสิทธิ์ทีหนึ่งแล้วกระดาษโน้ตมาหา เขายื่นส่งให้คนรัก
“ทีหลังอย่าลืมล็อคประตูก่อนทำกิจกรรมนะครับ ด้วยความหวังดี จากนักเรียนคนหนึ่ง”
เซเวอร์รัสหน้าแดง ให้ตายสิ เขามัวแต่ห่วงเรื่องเสียง ร่ายคาถาเก็บเสียงไว้จนลืมไปว่าเมื่อข้างนอกได้ยินเสียงเขา เขาก็ไม่ยินเสียงข้างนอกเหมือนกัน เฮ้อ เขาจะเขาจะมองหน้าเดรโกครั้งต่อไปที่เจอกันยังไงดี
talk โหวตหน่อยค่ะว่าจะเอาแฮร์เดรหรือเดรแฮร์ดี
ความคิดเห็น