better be cat than cutie (hpss) เป็นแมวดีกว่าเป็นเมีย

ลำดับตอนที่ #4 : 4

เซเวอร์รัสกำลังอารมณ์เสีย การเรียนการสอนไม่ได้เป็นไปตามที่เขาหวังไว้เลย หม้อปรุงยาระเบิดในชั้นเรียนปี3 เรเวนคลอกับฮัฟเฟิลพัฟ ทำไมพวกนั้นถึงไม่เข้าใจสูตรการปรุงยาง่ายๆเลยนะ เขานึกเสียดายทุกครั้งที่เห็นส่วนผสมที่ใช้ในการปรุงยาต้องเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ เขาคิดว่าเขาควรจะไปหาพอตเตอร์ ไปชาร์จพลังสักหน่อย ไม่ใช่เขาหรอกนะที่อยากเจอพอตเตอร์ แต่เพราะความเป็นแมวในตัวเขาต่างหากที่มันเรียกร้อง เขาเปลี่ยนร่างเป็นแมวและวิ่งไปที่สนามควิชดิช พวกกริฟฟินดอร์มีซ้อมควิชดิช บางทีเขาอาจจะได้เคล็ดลับไปบอกบ้านสลิธีรินของเขาก็ได้ ไม่ได้เรียกว่าโกง เป็นเทคนิคอย่างหนึ่ง
“ หง่าว” เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อโดนลูกบลัดเจอร์กระแทกเข้าอย่างจัง เขาไม่น่ารีบร้อนเข้ามาโดยไม่ดูอะไรเลย
“ ทำไมแมวถึงเข้ามาในนี้” แอนเจลินาร้องอย่างไม่พอใจ เธอร่อนไม้กวาดลง ทั้งทีมมายืนข้างๆเธอ ดีใจที่มีโอกาสได้พัก
“ ควันนี่” รอนร้อง “ แกมาทำอะไร”
“ แมวเธอหรือ รอน”แอนเจลินาตำหนิ “ เอามันออกไปจากสนามเดี๋ยวนี้เลย เราจะซ้อมได้ยังไงกัน”
“ ไม่ใช่แมวฉัน” รอนรีบปฏิเสธ “ ไม่ใช่ของใครทั้งนั้น มันชอบมาตามติดแฮร์รี่ ฉันคิดว่ามันมาตามหาเขา”
“ งั้นมันก็มาผิดที่แล้ว” แอนเจลินาพูดเสียงเขียว “ ฟังนะ เจ้าแมว เจ้านายแกไม่ได้อยู่ที่นี่ หมอนั่นหาเรื่องให้ตัวเองถูกกักบริเวณกับอัมบริดจ์แทนที่จะมาซ้อมกับพวกเรา”
“ เหมียวๆๆๆๆๆ” เซเวอร์รัสถามรัวเป็นชุด “ ทำไมพอตเตอร์ถึงโดนกักบริเวณ เกิดอะไรขึ้น บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” น่าเสียดายที่ไม่เคยมีใครเคยเรียนภาษาเเมว
เมื่อรู้ตัวว่าไม่มีทางได้คำตอบ เซเวอร์รัสก็เดินหันหลังวิ่งกลับไปตัวปราสาท ตั้งใจไปห้องทำงานของอัมบริดจ์ เขามาหยุดชะงักที่หน้าประตู เขาพยายามข่มอารมณ์อยากข่วนประตูไว้ ถึงแม้ว่าอัมบริดจ์จะเป็นทาสแมว แต่เขาก็ไม่อยากให้อัมบริดจ์มาพะเน้าพะนอเขาหรอก น่าขยะแขยงจะตายไป เขาหมอบอยู่หน้าประตู หูที่ว่องไวเหนือมนุษย์ของเขาได้ยินเสียงขูดขีดบนกระดาษ คัดลายมือสินะ เป็นการลงโทษที่โง่ที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นมาในฮอกวอตส์เลย ยัยนี่ไม่มีความคิดสร้างสรรค์เอาเสียเลย แล้วเขาก็ได้กลิ่นเลือด เขาทำจมูกฟุดฟิด กลิ่นเลือดมาจากในห้อง เป็นไปได้ยังไง แค่คัดลายมือ ทำไมถึงเลือดไหล เกิดอะไรขึ้นกันแน่
แฮร์รี่เปิดประตูออกมา กุมมือที่บาดเจ็บไว้แน่นและเขาก็รู้สึกสดชื่นขึ้น เมื่อเห็นควันมาต้อนรับเขา แฮร์รี่ลูบหัวมัน
“ แกไปไหนมา” แฮร์รี่ถาม “ ฉันคิดถึงแก”
เซเวอร์รัสวิ่งวนไปรอบๆ กลิ่นเลือดมาจากพอตเตอร์แน่ๆ เขามั่นใจ เขาทำจมูกฟุดฟิดอีกครั้ง “ เหมียวๆๆๆ” เธอบาดเจ็บตรงไหน บอกฉันมานะพอตเตอร์ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ยัยนั่นทำอะไรเธอ” น่าเสียดายที่แม้พอตเตอร์จะเข้าใจภาษาพาร์เซล แต่เขากลับไม่เข้าใจภาษาแมว
“ เป็นอะไร” แฮร์รี่ถาม ยื่นมือไปเกาคางให้เจ้าแมว
และเซเวอร์รัสก็ได้รับคำตอบ มือของพอตเตอร์เปื้อนเลือด เขาเลียเลือดออก พบตัวอักษรเขียนอยู่ข้างใต้ ' ฉันต้องไม่โกหก'
เขาวิ่งห้อออกไป ไม่สนใจเสียงของพอตเตอร์ที่เรียกเขา เขาต้องรายงานดัมเบิลดอร์ ยัยนั่นกล้าดียังไง
เขาวิ่งมาถึงรูปปั้นสัตว์ประหลาดแล้วเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเขาไม่อาจเข้าไปได้โดยไม่บอกรหัสผ่านและเขาก็พูดภาษามนุษย์ไม่ได้ในร่างแมว เขาพยายามควบคุมให้ตนกลับร่างเป็นมนุษย์ซึ่งค่อนข้างจะยากเพราะอารมณ์ของเขาไม่คงที่ แต่ไม่นานเขาก็ทำสำเร็จ เขาบอกรหัสผ่าน ก่อนจะขึ้นบันไดเวียนไปที่ห้องทำงานดัมเบิลดอร์
“ เข้ามา” ดัมเบิลดอร์พูด หลังจากที่เขาเคาะประตู
“ ท่านอาจารย์ใหญ่” เซเวอร์รัสพูดอย่างร้อนใจ “ ผมมีเรื่องด่วน”
“ นั่งลงก่อน เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง “ กินลูกอมรสมะนาวไหม”
“ ไม่” เซเวอร์รัสรีบปฏิเสธ “ ผมมีเรื่อง”
“ งั้นเอาขนมแมวไหม” ดัมเบิลดอร์หยิบขนมแมวโบกไปมา
“ เอา” เซเวอร์รัสพูดอย่างลืมตัว เขาคว้าขนมแมว ก่อนจะแทะกินอย่างเอร็ดอร่อย ดัมเบิลดอร์มองเขาอย่างนึกขัน
แล้วแมวมนุษย์ก็รู้สึกตัว เขาขว้างขนมแมวทิ้งบนโต๊ะ “ คุณทำผมเสียเรื่องหมด ผมจะมารายงานเรื่องอัมบริดจ์ ยัยนั่นมาทำร้าย คนของผม”
“ เธอหมายถึงเด็กบ้านสลิธีรินน่ะหรือ” ดัมเบิลดอร์พูดเสียงสดใส “ แต่พวกเขาก็อยู่ดีมีสุขกันทุกคนนี่”
เซเวอร์รัสหน้าแดง “ เธอทำร้ายพอตเตอร์” เขาพูดอ้อมแอ้ม
ดัมเบิลดอร์ยิ้มกริ่ม “ แฮร์รี่เป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เซเวอร์รัส”
“ มันใช่ประเด็นที่คุณต้องสนใจไหม” เซเวอร์รัสพูดอย่างหงุดหงิด “ เขาจะเป็นของผมเมื่อไหร่ มันใช่ประเด็นเหรอ”
“ ไม่ปฏิเสธด้วย” ดัมเบิลดอร์ล้อ
“ โอ๊ย พอที” เซเวอร์รัสว่า “ ฟังรายงานผมก่อน เรื่องไร้สาระเอาไว้ทีหลัง” เขารีบรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดก่อนที่ดัมเบิลดอร์จะมีโอกาสขัดอีก
“ เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างมุ่งมั่น “ รับรองว่าคน' ของเธอ'ปลอดภัยแน่นอน”
“ คุณจะทำยังไง” เซเวอร์รัสถามอย่างสนใจ
“ เดี๋ยวก็รู้” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างลึกลับ