translated baby harry

ลำดับตอนที่ #4 : snuggles

มันมีทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ข่าวดีก็คือ มิเนอร์ว่าได้ให้คู่มือเลี้ยงเด็กแก่สเนป แม้เขาจะยืนการว่าไม่ต้องการ แต่ภายหลังก็รู้สึกขอบคุณ ข่าวร้ายก็คือ สเนปอารมณ์เสียมาก และแฮร์รี่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ขณะที่สเนปพยายามทำอาหารเย็น แฮร์รี่คลานเข้ามาที่ห้องครัว สเนปเงยหน้าขึ้นจากหม้อสตู ดวงตาเบิกกว้างขึ้น

“เธอคิดว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ พอตเตอร์ กลับไปที่ห้องของเธอ เดี๋ยวนี้”สเนปสั่ง

แฮร์รี่นั่งลงบนพื้น ยิ้มให้สเนป ชูมือทั้งสองขึ้นอย่างคาดหวัง

สเนปรู้สึกว่าเขาเดือดปุดๆด้วยความโกรธ “กล้าดียังไงมาทำทะลึ่งกับฉัน เหมือนพ่อเธอไม่มีผิด ทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวนี้”

 แฮร์รี่ไม่ขยับ แม้รอยยิ้มของเขาจะจางไปเล็กน้อย

 “ดีล่ะ!” สเนปย่างเข้าไปหาแฮร์รี่อย่างน่ากลัว

เมื่อแฮร์รี่เห็นสเนปเข้ามาหา เขาทำอะไรบางอย่างที่ทำให้สเนปหยุดชะงัก

ตาของเขาชุ่มด้วยน้ำตา เขาเอามือปิดหน้า ส่งเสียงครวญคราง ความโกรธของสเนปหายไปเล็กน้อย เขาถอนหายใจ “ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก พอเถอะ”

แฮร์รี่ยังตัวงด้วยความกลัว ปากล่างยื่นออกมา “ขอโต๊ด อย่าตีป๋ม”

“อะไรนะ”สเนปถาม

“ขอโต๊ด” แฮร์รี่พูดซ้ำ

ขอโทษงั้นหรอ

 สเนปเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย เขาอุ้มแฮรี่ขึ้น ตาของเด็กชายเต็มไปด้วยน้ำตา เขาพิงหน้าอกสเนป สูดจมูกฟุดฟิด

“ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ” สเนปย้ำ “ไม่ต้องกลัว เธอจะไม่ต้องซ่อนหน้าอย่างนั้นอีกแล้ว เข้าใจไหม”

แฮร์รี่พยักหน้า เขาเรียนรู้ว่าเขาต้องพยักหน้าเมื่อสเนปพูดว่า “เข้าใจไหม”

“แล้วเธอต้องการอะไรล่ะ” สเนปถามเสียงนุ่ม

“เล่น” แฮร์รี่พูด “เล่นกันนะ”

แฮร์รี่เรียนรู้คำหลายคำในไม่กี่สัปดาห์ และสเนปก็เล่นกับเขาตามตารางตามที่คู่มือแนะนำ คู่มือบอกว่า การเล่นช่วยส่งเสริมพัฒนาการเด็ก สเนปไม่สนใจพัฒนาการของแฮร์รี่หรอก แต่ดัมเบิลอร์ยืนการว่าเขาควรพยายาม

" ไม่ ฉันยุ่งอยู่ บางทีอาจจะตอนหลัง ตอนนี้กลับไปที่ห้องของเธอก่อนนะ และถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันสัญญาว่าเราจะสร้างบ้านด้วยกัน”

“ไม่นะ เนป” แฮร์รี่ร้อง “เล่นกัน”

“ว่าไงนะ” สเนปพูด น้ำเสียงอันตราย

 “เล่นกันนะ เนป เล่นกัน”

สเนปกึ่งอยากโยนเขาลงพื้น กึ่งอยากจะกอดเขาไว้แน่นๆ “เงียบนะ กล้าดียังไง มาอาละวาดในบ้านฉัน ถูกตามใจจนเสียนิสัยเหมือน..’’

“ เล่น!”

สเนปเดินกลับไปที่ห้องเด็ก แฮร์รี่อยู่ในมือ เขาวางเด็กชายลงในเตียงเด็กเล็ก “เอาล่ะ” เขาพูดอย่างมีชัย “เธอต้องอยู่ในนี้ เป็นการทำโทษ และคิดว่าเธอทำอะไรลงไป เธอต้องถูกทำโทษ พอตเตอร์ ฉันไม่ยอมทนพฤติกรรมแย่ๆอย่างนี้”

แฮร์รี่กรีดร้อง และทุบข้อมือเล็กๆของเขาลงบนขอบเตียง

สเนปอยากร่ายคาถาให้แฮร์รี่เงียบ แต่เขาไม่แน่ใจว่ามันจะมีอันตรายกับเด็กหรือเปล่า เขาสะบัดเสื้อคลุมออกไป แฮร์รี่ดูประหลาดใจมาก เขาอยู่ในห้องนั้นตามลำพัง สุดท้ายแล้ว สเนปก็ทิ้งเขาไว้คนเดียว

เด็กชายรู้สึกใจสลาย เขาทรุดตัวลงที่หมอน และเริ่มร้องไห้ ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในที่สุด ก็ไม่มีใครรักเขาจริง

ต่อมาไม่นาน สเนปเริ่มอารมณ์ดีขึ้น เขาคิดว่าเขารับมือกับแฮร์รี่ได้ แล้วเขากลับไปที่ห้องที่เงียบงัน หวังว่าจะเห็นแฮร์รี่นอนหลับอยู่ แต่กลับเห็นเด็กชายนั่งเท้าคางและมองเขาที่เท้าอย่างโกรธๆ

“พอตเตอร์” สเนปพูดอย่างไม่มั่นใจ

แฮร์รี่แทบไม่มองหน้าเขาเลย เด็กชายสูดจมูกเล็กน้อยและไม่ขยับ

“เริ่มดื้ออีกแล้วนะ” สเนปถอนหายใจ เริ่มรู้สึกรำคาญ “เอาน่าพอตเตอร์ ไปกินข้าวเย็นกัน”เขาพยายามอุ้มแฮรี่ขึ้น แต่เด็กชายทั้งเตะทั้งดิ้นและตบสเนปที่หน้าอย่างโกรธๆ

“พอตเตอร์” สเนปตะโกน เริ่มหมดความอดทน. “หยุดเดี๋ยวนี้”

“เนป” แฮร์รี่ตะโกนกลับ หน้าเริ่มแดง

“เธอต้องหยุดพฤติกรรมแย่ๆของเธอเดี๋ยวนี้” สเยปตบหลังแฮร์รี่เพื่อให้เขาสงบ  มันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก แทบไม่แรงเกินกว่าการตบหลังปลอบใจเลยด้วยซ้ำ แต่น้ำตาเด็กชายคลอเบ้าและแฮร์รีก็่เริ่มร้องไห้เหมือนคนบ้า

เขาซุกตัวที่อ้อมแขนสเนปและเริ่มร้องไห้

สเนปตกใจมาก เขารีบนั่งลงบนเก้าอี้หนังและโยกแฮร์รี่ไปมา

“พอตเตอร์ พอตเตอร์ เงียบนะ  เธอเป็นอะไรไป” สเนปเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาหยิบคู่มือเลี้ยงเด็กมา มือหนึ่งพลิกอ่าน อีกมือโยกแฮร์รี่อย่างอ่อนโยน 

เขาหยุดที่หน้าหนึ่ง

“การทารุณกรรม”

“ทำร้ายหรือตีเด็กเล็กๆ…”

สเนปส่ายหน้า เขาไม่เคยทำร้ายแฮร์รี่.ที่ตีเมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย แค่สั่งสอนเท่านั้น

ผ่านไปสองนาที สเนปทั้งพยายามโยกแฮร์รี่ พูดเสียงนุ่มๆ ขยี้ผมยุ่งๆของแฮร์รี่ พยายามเสกคาถาให้เด็กชายดูและทำท่าตลกๆเพื่อปลอบเด็กชาย แต่ก็ไม่ได้ผล

ในที่สุด เขาเริ่มยอมแพ้ ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว “อย่าร้องไห้นะ พอตเตอร์ ฉันรักเธอ โอ๋! โอ๋!”

เด็กชายตอบสนองทันควัน แฮร์รี่นิ่ง. นอกจากพ่อแม่แล้วไม่เคยมีใครบอกรักเขามาก่อน เขาหยุดร้องไห้ และพูดเสียงสะอึกสะอื้น “เนปรักพอตเหรอ” เด็กชายถาม รู้สึกยินดี

“แฮร์รี่” สเนปรู้สึกไม่สบายใจที่แฮร์รี่เรียกตัวเองแบบนั้น

“เนปรักแฮวรี่เหรอ”

ชายหนุ่มลังเลและพูด. แค่จะปลอบแฮร์รี่เท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ “ถูกแล้ว ศาสตราจารย์สเนปรักแฮร์รี่”

แฮร์รี่ซุกจมูกเล็กๆที่ชายเสื้อคลุมสีดำและเริ่มควบคุมเสียงสะอึกสะอื้นได้ หลังจากนั้นเขาก็ยืนยัน “แฮวรี่รักเนป รักเนป รักเนป รักเนป” เขาเงยหน้าขึ้นจากเสื้อคลุมและหัวเราะคิกคัก “รักเนป”

สเนปตบหลังแฮร์รี่เบาๆ “เด็กดี ไปกินข้าวกัน เขาพยายามไม่แสดงความพอใจ”

“โอเค” แฮร์รี่เห็นด้วยและให้สเนปอุ้มเขา สเนปให้แฮร์รี่ซุกตัวที่เสื้อคลุม เด็กชายคว้าเสื้อคลุมเต็มมือ สเนปเริ่มครุ่นคิด การเป็นผู้ปกครองต้องเล่นใหญ่ขนาดไหนนะ

เขาให้แฮร์รี่นั่งบนเก้าอี้สำหรับเด็กที่ดัมเบิลดอร์ให้เขาเป็นของขวัญ และสเนปเทข้าวโอ๊ตต้มใส่ชามให้แฮร์รี่

แฮร์รี่กินจนหมดและเศษข้าวโอ๊ตต้มเลอะเสื้อเด็กชายเล็กน้อย

สเนปครางและปัดให้แฮร์รี่ เขาอุ้มแฮร์รี่ไปห้องนั่งเล่น หยิบบล็อกไม้ออกมาและกระตุ้นให้เด็กชายเล่น ขณะที่เขาต้องทำงานสำคัญ หลังจากนี้ เขาต้องไปทำงานที่ฮอกวอร์ตและเขาต้องจัดตารางงานด้วย

 หลังจากจัดตารางเรียนและตู้ปรุงยาเสร็จ เขาพยายามจะปรุงยาเพิ่มอีกเล็กน้อย แต่ก่อนที่เขาจะได้เริ่ม เขาได้ยินเสียงแฮร์รี่ร้องไห้

สเนปวิ่งไปที่ห้องรับแขก ท่าทางเหนื่อยอ่อน เขาเห็นแฮร์รี่นอนคว่ำ ร้องไห้เบาๆ

“เป็นอะไร”สเนปอุ้มแฮร์รี่ขึ้น

แฮร์รี่ชูตุ๊กตาที่หักให้สเนปดู “ขอโต๊ด” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษขอโพย

“เรปาโร” สเนปตวัดไม้กายสิทธิ์ ตุ๊กตาซ่อมแซมตัวเองทันที

แฮร์รี่สูดจมูกและอ้าปากค้าง แก้มเขาเริ่มแดง เขาอุ้มตุ๊กตาที่ซ่อมแล้วและมองไม้กายสิทธิ์ของสเนป “อู้!”เขากระซิบ

“เธออยากได้ไม้เหรอ” สเนปเห็นแฮร์รี่พยายามหยิบไม้ เขานั่งลงบนโซฟาและส่งไม้ให้แฮร์รี่อย่างระมัดระวัง

“เนป อู้!”แฮร์รี่ตวัดไม้และบล็อกตัวหนึ่งก็ลอยขึ้นในอากาศและตกลงพื้น “ว้าว อู้!”

สเนปประหลาดใจ แฮร์รี่พิงหน้าอกสเนป เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ครั้งนี้ของเล่นชิ้นนึงลอยขึ้นในอากาศ

สเนปดีใจที่แฮร์รี่เจอเกมใหม่ทั้งยังประทับใจที่เด็กชายใช้เวทมนต์ได้ตั้งแต่ยังเล็ก

“เก่งมาก แฮร์รี่” สเนปชม

แฮร์รี่หัวเราะคิกคักและโยนไม้ไปมาระหว่างมือทั้งสอง “เนป ของป๋ม”

“ไม่ ของฉัน” สเนปส่ายหน้า เอาไม้กลับ ตาแฮร์รี่เบิกกว้างและน้ำตาคลอเบ้า แต่เมื่อเขาเห็นสายตาดุๆของสเนป เขาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “เค!”

สเนปภูมิใจมากที่ตอนนี้เขาคุมแฮร์รี่ได้แล้ว “เด็กดี” เขาพูด

“เย้! เนป” แฮร์รี่ยิ้มเป็นประกาย กอดสเนปแน่น “เล่นมั้ย”

“ได้เลย” สเนปวางแฮร์รี่ลงบนพรมและหยิบบล็อกออกมา

“อยากเล่นบล็อกมั้ย”

แฮร์รี่พยักหน้า และทั้งสองก็เริ่มสร้างสิ่งต่างๆ สเนปสร้างตึกเล็กๆและวางรถตรงกลางระหว่างตึกสองตึก บอกว่าเป็นถนน

“ ว้าว!” แฮร์รี่ตบมือหลายครั้ง

สเนปหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นแฮร์รี่ตบมือ “เด็กนี่ช่างน่าร..”

เขาสลัดความคิดนั้นออกไป เขาต้องจำไว้ว่า เด็กนี่คือพอตเตอร์ 

คืนนั้น แฮร์รี่กับสเนปเล่นหมากรุกด้วยกัน(ที่แฮร์รี่ไม่เก่งนัก)และเข้านอน แฮร์รี่เหนื่อยนิดหน่อย เขาไม่อยากนอนในเตียงเด็กเล็กเขาสบายกว่าในอ้อมแขนสเนป

สเนปไม่ค่อยชอบเลย เขาพยายามเอาแฮร์รี่ออกไป แต่ในที่สุดก็ยอมแพ้อย่างเสียไม่ได้

เขารู้ว่าแฮร์รี่ชอบที่ถูกอุ้มและถูกกอด ถึงกับพยายามที่จะได้มา สเนปแทบแน่ใจว่าเด็กชายคงไม่ได้ถูกอุ้มและกอดมากนักที่บ้านญาติ

แฮร์รี่แค่ต้องการความรักและการยอมรับ และถ้าเขาจะได้รับจากสเนป เขาก็ดีใจ

“รักเนป” เขาพึมพำ หลับไปอย่างเร็ว ในมือเล็กๆยังขยำเสื้อคลุมของสเนป

สเนปถอนหายใจและโยกเด็กชาย เขาไม่ได้บอกรักกลับ แต่บางทีมันคงอยู่ทึ่ใดที่นึง