คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3.(100%)
เขามาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันเป็นอาคารมอซอล้อมรอบด้วยลูกกรงสูง เมื่อเขาเคาะประตูก็มีเด็กหญิงผูกผ้ากันเปื้อนมอซอมาเปิดให้
“สวัสดี ฉันมีนัดกับมิสซิสโคล ฉันคิดว่าเขาเป็นแม่บ้านที่นี่นะ” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างอ่อนโยน
เด็กหญิงงุนงงไปชั่วครู่ก่อนจะตะโกนเรียก
มิสซิลโคลเดินเข้ามาพลางสั่งงานไปด้วย เมื่อเห็นดัมเบิลดอร์ก็พิจารณาอยู่สักครู่ก่อนจะพาไปที่ห้องทำงาน
ดัมเบิลดอร์แจ้งธุระของเขาทันที “ผมมารับทอม ริดเดิ้ลครับ”
“คุณเป็นญาติของเขาหรือคะ” มิสซิสโคลตั้งคำถาม
“เปล่าครับ ผมเป็นครู” ดัมเบิลดอร์ตอบ
มิสซิสโคลซักรายละเอียดเขาอยู่ชั่วครู่ ดัมเบิลดอร์แสดงเวทมนตร์เล็กๆน้อยๆให้เธอเห็น
“เขาเป็นเด็กที่น่าสงสารนะคะ” มิสซิสโคลว่า “เข้ากับใครๆไม่ได้เลย คนอื่นว่าเขาเป็นตัวประหลาด”
“ทำไมล่ะครับ” ดัมเบิลดอร์ถามอย่างสุภาพ
“เขาทำอะไรแปลกๆน่ะค่ะ แต่เขาก็ไม่ค่อยยุ่งอะไรกับใครเท่าไหร่ อยู่แต่กับแม่”
ดัมเบิลดอร์หูผึ่ง “เขามีแม่ด้วยเหรอครับ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
มิสซิสโคลโบกมือ “เธอซมซานเข้ามาในคืนวันสิ้นปี จะตายไม่ตายแหล่อยู่แล้ว ฉันเป็นคนคอยดูแลเธอ อยู่ด้วยจนคลอด พอคลอดแล้วก็จะไปตามหาผัว ฉันต้องห้ามเอาไว้ใหญ่”
“ผมขอพบทอมได้ไหมครับ” ดัมเบิลดอร์ว่า “เขาต้องเป็นเด็กน่าสนใจทีเดียว”
**
ทอมกำลังนอนแผ่อยู่บนเตียงขณะที่ดัมเบิลดอร์เปิดประตูเข้าไป
“เธอสบายดีหรือทอม” เขายื่นมือให้
ทอมลังเลแต่ก็จับมือนั้นเขย่า
“ฉันชื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์”
ทอมมีสีหน้าผิดหวัง “ผมคิดว่าคุณ..” เขาหยุดไปกลางประโยค
“คิดว่าฉันทำไมหรือ” ดัมเบิลดอร์ถาม
“คิดว่าคุณเป็นพ่อของผม” ทอมพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน “แม่บอกเสมอว่าพ่อรักเรา พ่อจะกลับมา”
“ฉันเสียใจด้วยนะ ทอม” ดัมเบิลดอร์ว่า “แต่ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ เธอจะได้ไปโรงเรียน..”
“ฮอกวอตส์ใช่ไหม”ทอมร้อง เด้งตัวลุกขึ้นนั่ง “โอ้เมอร์ลิน ผมรอวันนี้มานานเหลือเกินแล้ว” เขาก้มหัวลงเหมือนจะสวดภาวนา
ดัมเบิลดอร์ผงะ “เธอรู้เรื่องฮอกวอสต์”
“ครับ” ทอมว่า “แม่เล่าให้ผมฟัง แม่ไม่มีโอกาสได้ไปหรอกครับ ผมจะได้ไปจริงๆใช่ไหมครับ”
“แม่เธอเป็นแม่มด” ดัมเบิลดอร์อุทาน เขารู้สึกแปลกใจมากที่แม่มดจะมาทำงานที่โรงเลี้ยงเด็กกำพร้าของมักเกิ้ล
“ครับ” ทอมว่า “ผมจะได้ไปจริงๆใช่ไหม ผมจะได้มีไม้กายสิทธิ์และก็ของอื่นๆอีก”
ดัมเบิลดอร์พยักหน้า นึกขันกับท่าทางตื่นเต้นของเด็กชาย “ทำไมเธอต้องดีใจขนาดนั้นด้วย”
“เพราะผมจะได้มีเพื่อน” ทอมพูดเรียบๆ แต่ความหมายกินลึก
“แล้วอยู่ที่นี่เธอไม่มีเพื่อนหรือ” ดัมเบิลดอร์ถาม
ทอมมองดัมเบิลดอร์อย่างไม่อยากเชื่อ “ไม่มีหรอกครับ พวกเขาว่าผมเป็นตัวประหลาด”
“เธอไม่ใช่ตัวประหลาด ทอม” ดัมเบิลดอร์ว่า “เธอเป็นพ่อมด”
“ผมทราบครับ” ทอมพูด กระแสเสียงบอกว่าไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ต่อไปอีก
ทั้งคู่เงียบกันไปสักพักแล้วทอมก็พูดขึ้นมาว่า “ผมไม่มีเงินเลย”
“โรงเรียนมีทุนให้เธอ ทอม เธออาจจะต้องใช้ของมือสอง แต่ว่า..” ดัมเบิลดอร์พูด
“ผมจะซื้อของได้ที่ไหนครับ”
“ตรอกไดแอกอนที่ลอนดอน” ดัมเบิลดอร์ว่า “ฉันจะไปกับเธอด้วย ถ้าเธอ..”
ทอมหรี่ตาอย่างระแวง “นี่เป็นหน้าที่ด้วยหรือเปล่าครับ”
ดัมเบิลดอร์เลิกคิ้ว “เธอหมายความว่ายังไง”
“พวกเขาดูแลผมเพราะเป็นหน้าที่” ทอมพูดอย่างขมขื่น “โดยเฉพาะมาร์ทา ยัยนั่นเกลียดผมอย่างกับอะไรดี ถ้าไม่เห็นแก่แม่กับมิสซิสโคล ผมจะเผาที่นี่ทิ้งซะ” ใบหน้าของทอมดูเหี้ยมเกรียม แววตาวาวโรจน์จนดัมเบิลดอร์ตกใจ
“ฉันทำเพราะอยากทำ ทอม” ดัมเบิลดอร์ว่า “แต่ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันไป”
“เราจะไปกันเดี๋ยวนี้เลยมั้ย” ทอมพูดอย่างกระตือรือร้น “ผมต้องเตรียมอะไรบ้าง”
“ใจเย็นๆก่อนทอม” ดัมเบิลดอร์ว่าพลางหัวเราะน้อยๆ “ฉันจะมาที่นี่ในวันพรุ่งนี้แล้วเราจะไปด้วยกัน”
ทอมหน้าม่อย “ทำไมเราไม่ไปเสียเดี๋ยวนี้เลยล่ะ”
“จะเย็นเต็มทีแล้วทอม” ดัมเบิลดอร์ว่า “ไปวันนี้ก็ดูอะไรไม่ได้มาก ฉันอยากให้เธอเห็นตรอกไดแอกอนตอนกลางวันมากกว่า มหัศจรรย์เหลือเกิน”
ทอมพยักหน้าขรึมๆ ดัมเบิลดอร์หันหลังจะเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน” ทอมตะโกน อาจารย์หันกลับมามอง
“มีอะไรหรือ ทอม”
“คุณจะมาแน่ๆใช่ไหม จะไม่หายไปเหมือน เหมือน..” มีก้อนบางอย่างจุกอยู่ที่คอ ทอมไม่อาจพูดต่อไปได้
“ฉันจะมาแน่ๆ ทอม ฉันสัญญา”
ทอมพยักหน้า ความโล่งใจปรากฏชัดเจนในแววตา ดัมเบิลดอร์ยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป
ต่อ
**
“แม่ฮะ ผมกำลังจะได้ไปฮอกวอตส์แล้ว” ทอมรายงานแม่ตัวเองอย่างยินดี
“จริงเหรอจ๊ะ ทอม” เมโรเพว่า พลางดึงลูกชายเข้ามากอด “แม่ดีใจเหลือเกิน”
“พรุ่งนี้ผมจะไปซื้อของที่ตรอกไดแอกอน” ทอมพูดเสียงเจื้อยแจ้ว “แม่จะไปด้วยไหมฮะ”
“แม่ต้องขออนุญาตมิสซิสโคลก่อนนะจ๊ะ” เมโรเพว่า
ทอมยิ้มกว้าง “มิสซิสโคลต้องให้แน่ๆ เธอใจดีออกจะตายไป”
เมโรเพหัวเราะอย่างเอ็นดู
วันรุ่งขึ้นมาถึงจนได้ ทอมตื่นเช้ากว่าปกติ รีบจัดการตัวเองและผุดลุกผุดนั่งอย่างกระวนกระวาย ดัมเบิลดอร์ไม่ได้นัดหมายกำหนดการณ์ที่แน่นอนว่าจะมากี่โมง เวลาผ่านไปราวกับเป็นชาติสำหรับทอมแต่ที่จริงแล้วเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทอมถลาไปเปิดประตู ดัมเบิลดอร์ยิ้มกว้างมาให้
“เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วหรือทอม” ดัมเบิลดอร์ว่า “เราไปกันเถอะ”
“ผมให้แม่ไปด้วยได้ไหมครับ” ทอมถาม “แม่ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย”
ดัมเบิลดอร์พยักหน้า ทอมรีบวิ่งออกจากห้องของตัวเองไปห้องแม่และไม่นานหลังจากนั้นสองแม่ลูกก็กลับมาห้องจองทอมอีกครั้ง ทอมมีสีหน้าตื่นเต้นยินดี ส่วนเมโรเพยังงัวเงียอยู่
“สวัสดีครับ คุณนายริดเดิ้ล”ดัมเบิลดอร์ทัก ยื่นมือไปให้อย่างสุภาพ “ผมศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ”
เมโรเพยื่นมือมาจับ “เรียกฉันว่าเมโรเพเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์เป็นธุระเรื่องทอมให้”
“ด้วยความยินดีครับ เมโรเพ” ดัมเบิลดอร์ตอบกลับอย่างสุภาพ
“เราจะไปกันได้หรือยังครับ” ทอมถามอย่างกระวนกระวาย
พวกผู้ใหญ่หัวเราะ “ไปกันได้แล้ว”
ทั้งสามคนมาถึงร้านหม้อใหญ่รั่วและทะลุไปที่ตรอกไดแอกอน ทอมนึกอยากให้ตัวเองมีตาสักแปดตาจะได้มองได้หมด พวกเขาเดินผ่านร้านตัวบรรจงและหยดหมึก ทอมมองเขาไปในร้านอย่างสนใจ ร้านนี้มีหนังสือทุกขนาด ชื่อเรื่องก็น่าสนใจทั้งนั้น
“ลูกซื้อหนังสือร้านนี้ไม่ได้หรอก ทอม” เมโรเพว่า “ลูกต้องไปซื้อหนังสือมือสอง ขอโทษนะจ๊ะ”
ทอมมีสีหน้าสลด “ผมแค่เข้าไปดูได้ไหมฮะ”
“เรามีทุนพอให้เธอซื้อหนังสือเรียนและของจำเป็นได้ ทอม”ดัมเบิลดอร์ว่า “ไปเลือกซื้อเถอะ”
“ขอบคุณครับ” ทอมร้องอย่างยินดีก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้าน
“ฉันคิดว่าทุนมีพอสำหรับแค่ซื้อของมือสองเสียอีก” เมโรเพว่า
ดัมเบิลดอร์ยิ้ม “ผมมีเงินพอสำหรับงานนี้” เขาเดินเข้าไปในร้านและจ่ายเงินซื้อหนังสือให้ทอม
พวกเขาซื้อของจำเป็นอีกหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นหม้อและอุปกรณ์ปรุงยา ไม้กายสิทธิ์ที่ทอมต้องลองอยู่หลายไม้จนได้ไม้ยิว ขนหางนกฟีนิกซ์ ที่น่าประหลาดใจก็คือทอมได้ไม้ที่มีขนหางฟีนิกซ์ของดัมเบิลดอร์
“บางทีฉันอาจจะแนะนำให้เธอรู้จักกับฟอกส์” ดัมเบิลดอร์ว่า “มันเป็นเจ้าของแกนไม้กายสิทธิ์ของเธอ คุณโอลลิแวนเดอร์ขอขนหางมันมาทำไม้กายสิทธิ์ตั้งหลายปีมาแล้ว น่าประหลาดใจมากที่มันเลือกเธอ”
ทอมยิ้ม หมุนไม้กายสิทธิ์ในมือเล่น “ผมจะตั้งตารอเลยฮะ”
พวกเขามาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายสัตว์เลี้ยง ในร้านนี้มีสัตว์ทุกประเภททั้งนกฮูก แมวหลากสี หนูสีดำที่กำลังใช้หางตัวเองกระโดดเชือก ลูกหมาสองหาง แต่ที่ดึงดูดความสนใจทอมที่สุดกลับเป็นงูสีเขียวมรกตในตู้กระจก
ทอมเขยิบเข้าไปใกล้ตู้ หน้าแนบชิดกระจก สงสัยว่างูจะสามารถได้ยินที่เขาพูดได้หรือไม่
“สวัสดี” ทอมลองพูดดู
งูในตู้ขยับเล็กน้อย “สวัสดี”
ทอมยิ้มกว้าง “เธออยู่ที่นี่มานานหรือยัง”
“ตั้งแต่ออกจากไข่ฉันก็อยู่ที่นี่มาตลอด” งูตอบ
“แล้วเธอ..” ทอมพูดยังไม่ทันจบประโยค ดัมเบิลดอร์ก็โผล่เข้ามา
“ทำอะไรอยู่ทอม” เขาทัก “ได้เวลาไปกันแล้วนะ”
“จะไปแล้วเหรอ” งูพูดเศร้าๆ “แย่จังนึกว่าจะมีใครให้พูดด้วยแล้วเสียอีก เหงาจะแย่”
“อือ ฉันก็อยากคุยต่อ” ทอมตอบ
“เธอพูดภาษาพาร์เซลได้” ดัมเบิลดอร์ว่าอย่างประหลาดใจ
“อะไรคือภาษาพาร์เซลครับ” ทอมถาม
“ภาษางู” ดัมเบิลดอร์ตอบ
“มันเป็นเรื่องปกติของพ่อมดแม่มดใช่ไหมครับ” ทอมถามอย่างกังวล จะเป็นอย่างไรถ้าเขาต้องเป็นตัวประหลาดแม้แต่ในโลกของผู้วิเศษ
“ไม่ใช่เรื่องปกติ” ดัมเบิลดอร์ตอบ แต่เมื่อเห็นสีหน้าสลดของทอมก็รีบเสริมว่า “แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มี เป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยาก เธอควรจะภูมิใจนะ”
“ครับ” ทอมตอบ สีหน้าสดใสขึ้น.
“งั้นเราก็ไปกันได้แล้ว” ดัมเบิลดอร์ชวน
ทอมกำลังจะเดินตามไปก็ได้ยินเสียงตะโกน.
“จะไปแล้วเหรอ พาฉันไปด้วยสิ เหงาจะแย่อยู่แล้ว”
ทอมชะงัก หันกลับมาดูงู “ไม่ได้หรอก ฉันไม่มีตังค์พอ”
“เธอพูดอะไรกับมันหรือทอม” ดัมเบิลดอร์ถามอย่างสนใจ
“มันอยากให้ผมพาไปอยู่ด้วย แต่ผมบอกมันว่าผมไม่มีเงินพอ”
ดัมเบิลดอร์ขมวดคิ้ว ก้มลงพิจารณางูตัวนั้นอยู่สักครู่ ก่อนจะส่งเสียงเรียกพนักงานร้าน
“มีอะไรหรือครับ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์” พนักงานกุลีกุจอเข้ามา
“ผมต้องการงูตัวนี้” ดัมเบิลดอร์ว่า “เท่าไหร่ครับ”
พนักงานบอกราคาและดัมเบิลดอร์ก็จ่ายเงินให้ ไม่นานจากนั้นงูตัวน้อยก็มาอยู่ในตู้กระจกขนาดพอเหมาะ ภายในตู้จัดเลียนแบบสภาพตามธรรมชาติ
“ของขวัญสำหรับเธอ” ดัมเบิลดอร์พูดยิ้มๆ พลางยื่นให้ทอมที่ยืนตะลึงอยู่
“ขอบคุณครับ” ทอมพูดตะกุกตะกัก พลางรับงูเข้ามาด้วยมือสั่นเทา
“ไม่น่าไปรบกวนศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ขนาดนี้เลย” เมโรเพดุลูกชาย
“ไม่เป็นไรครับ” ดัมเบิลดอร์ว่า “ผมซื้อให้เขาเอง อย่าว่าเขาเลยครับ”
“จริงๆเล้ย” เมโรเพบ่น “คุณอย่าตามใจเขามากนักนะคะ เดี๋ยวจะเสียเด็กหมด”
“ถือว่าเป็นของขวัญก็แล้วกันครับ ทอมคงไม่ค่อยมีโอกาสได้ของขวัญเท่าไหร่” ดัมเบิลดอร์ว่า
“เราไปกันได้หรือยังครับ” ทอมเร่ง “ถ้ากลับเย็นมากเดี๋ยวมิสซิสโคลจะเป็นห่วงเอา”
“งั้นเราไปกันเถอะ” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง “หน้าเดิน”
ไม่นานพวกเขาก็กลับมาถึงสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ทอมกับเมโรเพเข้าไปข้างใน ส่วนดัมเบิลดอร์ก็หายตัวไปทันทีที่สองแม่ลูกลับตาไป
ความคิดเห็น