better be cat than cutie (hpss) เป็นแมวดีกว่าเป็นเมีย

ลำดับตอนที่ #21 : 19

ควันถูกโยนเข้าไปในห้องมืดๆที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม มันร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มองคนที่อุ้มมันมาอย่างหวาดหวั่น สีผมกับสีตาของเธอกลับเป็นสีดำ เธอกำลังเต้นระบำอย่างบ้าคลั่ง
“ ในที่สุด แกก็มาอยู่ในกำมือของฉัน” เบลลาทริกซ์กรีดเสียงอย่างยินดี เธอควักไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วร่ายคำสาปแช่ง “ ครูซิโอ”
ควันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เท้าทั้งสี่ของมันบิดเป็นเกลียว
“ เจ็บใช่ไหมล่ะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างเสแสร้ง “ ยังไม่พอหรอก แค่นี้ยังไม่พอ” เธอร่ายคาถาซ้ำอีก
ควันเจ็บ มันเจ็บเสียจนไม่รู้จะทำยังไงได้ มันกำลังถูกทรมานให้ถึงตายหรือกลายเป็นบ้า แววตาของผู้หญิงใจโหดบอกมันเช่นนั้น มันไม่มีทางรอด ไม่มีเลย มันกลับร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ความหวังเดียวของมันคือต้องมีคนมาช่วย แต่ใครจะมาช่วยมัน ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน กระทั่งตัวมันเองยังไม่รู้เลยว่ามันอยู่ที่ไหน
“แฮร์รี่” มันคิดอย่างเศร้าใจ “ เขาจะไม่มีวันให้อภัยฉันจริงๆหรือ เขาจะเสียใจไหม ถ้าฉันตาย” ความคิดนี้ทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าคำสาปกรีดแทงเสียอีก
“ ไม่มีใครมาช่วยแกได้หรอก ไอ้คนทรยศ” เบลลาทริกซ์พูดราวกับอ่านใจเขาออก “ แกคิดว่าเด็กพอตเตอร์จะมาช่วยแกเหรอ ไม่มีทาง มันเกลียดแก”
คำพูดนั้นเป็นคำพูดที่ทำร้ายมันมากกว่าคาถาใดๆ แต่มันต้องไม่เชื่อ แฮร์รี่อาจจะโกรธ แต่เขาไม่ได้เกลียด ถ้าเขารู้ เขาต้องมาช่วยมัน ต้องมาแน่ๆ
เบลลาทริกซ์เก็บไม้กายสิทธิ์ ควันมองเธออย่างระแวง ไม่มีทางที่การทรมานจะจบลงแค่นี้ มันรู้จักเธอดี
และก็เป็นความจริง เธอหยิบมีดคมกริบขึ้นมาและย่างเท้าเข้ามาใกล้ เธอใช้มีดตัดปลายหูของมัน มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เบลลาทริกซ์หยิบเศษใบหูขึ้นมาพิจารณา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความปีติ ราวกับว่าเห็นของล้ำค่า
“ ฉันจะส่งมันไปเป็นของขวัญให้พอตเตอร์” เธอว่า “ อย่างน้อยๆถ้าแกตาย มันจะได้มีอะไรให้ฝัง”
**
“ แฮร์รี่กินอะไรหน่อยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงฉอเลาะ
แฮร์รี่ส่ายหน้า เขากินอะไรไม่ลง เขาจะกินอะไรได้ยังไง ควันอาจกำลังติดคุก กำลังถูกทรมาน อาจจะตายไปแล้วก็ได้ คิดถึงตรงนี้ใจของเขาก็บีบรัดแน่นขึ้นมา เป็นความผิดของเขาเอง เขาส่งมันให้ผู้หญิงใจโหดคนนั้น ทำไมเขาถึงได้โง่งี่เง่าขนาดนี้ เขาต้องรับผิดชอบอีกหรือกับการตายของเพื่อนอีกคน ใช่ เพื่อน ควันเป็นเพื่อนของเขา เขาไม่โกรธแล้ว ไม่เกลียดอีกต่อไปแล้ว ขอแค่ให้ควันกลับมา
“ ผมให้อภัยคุณแล้ว ทุกอย่างเลย” เขาอธิษฐานอยู่ในใจ “ กลับมาเถอะครับ กลับมา”
รอนและเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันและส่ายหัว พวกเขารู้ความจริงจากแฮร์รี่ว่าตัวจริงของควันคือใคร ถ้าพูดว่าพวกเขาช็อกก็คงต้องบอกว่ายังน้อยเกินไป แต่สิ่งสำคัญคือพวกเขาต้องอยู่ข้างแฮร์รี่ในฐานะเพื่อนที่ดี พวกเขาอาจไม่ชอบสเนปนัก แต่ถ้าเขาทำให้แฮร์รี่มีความสุข พวกเขาก็คงพอทนได้
นกฮูกตัวหนึ่งบินเข้ามา มันปล่อยห่อของเล็กๆลงบนตักแฮร์รี่และบินออกไป แฮร์รี่ไม่สนใจห่อของนั้นเลย เขายังจมดิ่งอยู่ในห้วงความคิด
รอนคว้าไปแกะให้ เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ห่อมาก็ร้องอย่างตกใจ
“ แฮร์รี่ นี่หูของควัน” เขาว่า แฮร์รี่รับมันมาดูแล้วน้ำตาก็ไหล เหลือแค่นี้หรือ เขาจับมันมาแนบแก้ม พยายามจินตนาการว่าควันกำลังไซ้เขาอยู่
“ แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ “ เธอควรเอามันไปให้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์นะ เขาอาจจะช่วยติดตามมันได้ก็ได้”
แฮร์รี่พยักหน้า แสงเทียนเล็กๆแห่งความหวังค่อยส่งประกายขึ้น ใช่ ควันอาจจะยังมีชีวิตอยู่ เขาอาจจะช่วยมันได้ ดัมเบิลดอร์อาจจะช่วยมันได้ เขาต้องเข้มแข็งไว้ ถ้าไม่ใช่เพื่อตัวเอง อย่างน้อยก็เพื่อควัน