ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
ดัมเบิลดอร์ตะลึงงัน “ เป็นไปได้ยังไง”
เซเวอร์รัสทำหน้าเบ้ “ มันเป็นไปแล้ว”
“ เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ ตั้งแต่ผมเห็นเขาครั้งแรก ผมก็รู้แล้ว” เซเวอร์รัสตอบ
“ แล้วทำไม..” ดัมเบิลดอร์เริ่ม
“ ผมเกลียดเขา เขาก็เหมือนพ่อของเขา ผมไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากเขาเด็ดขาด” เซเวอร์รัสพูดอย่างดื้อดึง
“ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างหนักใจ “ เธออคติไปเอง เธอจงใจทำให้เขาเกลียดเธอ ถ้าเธอทำตัวดีๆ เขาก็คงไม่..”
“ ผมทำดีกับลูกของเจมส์ พอตเตอร์ ไม่ได้หรอก” เซเวอร์รัสขัด “ คุณคิดดูสิว่าพ่อของเขาเคยทำอะไรกับผมเอาไว้บ้าง”
“ แต่แฮร์รี่ไม่ใช่แค่ลูกของเจมส์นะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างมีเหตุผล “ เขาเป็นลูกของลิลี่ด้วย”
“ อย่าพูดถึงเธอ” สเนปคำราม “ เด็กนั่นไม่มีอะไรเหมือนเธอ เย่อหยิ่งจองหองเหมือนพ่อ”
“ พ่อกับลูกเป็นคนละคนกันนะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ว่า “ ฉันหวังว่าเธอจะยอมรับความจริงได้ ก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไป”
“ ถ้าผมกลายเป็นแมว แบบที่กลับมาร่างคนไม่ได้อีก” เซเวอร์รัสพูดอย่างกังวล “ คุณจะเลี้ยงผมไหม”
“ ฉันเลี้ยงเธอไม่ว่าเธอจะเป็นตัวอะไร” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างหนักแน่น “ แต่ฉันจะดีใจมากกว่านี้ถ้าเธอไม่ต้องเป็นแมว”
“ ผมจะพยายาม” เซเวอร์รัสว่า
“ เธอจะพยายามเปิดใจกับแฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างมีความหวัง
“ ผมจะพยายามปรุงน้ำยาที่ช่วยผมได้ต่างหาก” เซเวอร์รัสว่า มองดัมเบิลดอร์อย่างดูถูก ดัมเบิลดอร์คิดได้ยังไงนะว่าเขาจะยอมรับพอตเตอร์ แหวะ “ ว่าแต่ผมไม่จำเป็นต้องเข้าประชุมแล้วใช่ไหม ผมจะได้รีบกลับ”
“ ไปเถอะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์อนุญาต “ แล้วฉันก็หวังว่าเธอจะเก็บเรื่องที่ฉันพูดไปคิดด้วยนะ”
เซเวอร์รัสเดินออกไปจากบ้าน ในหัวสมองหนักอึ้ง เขาอคติไปหรือ ไม่มีทาง เขาเกลียดพอตเตอร์และพอตเตอร์ก็เกลียดเขา ถ้าพอตเตอร์รู้ เด็กนั่นต้องหัวเราะเยาะเขาแน่
*************************************"*"฿
แฮร์รี่กำลังเบื่อ ทำไมเขาต้องติดอยู่ที่ซอยพรีเว็ต ไม่ใช่เขาหรอกหรือที่ทำเรื่องอะไรต่างๆ แต่เขาต้องมาติดอยู่ที่นี่กับพวกเดอร์สลีย์ มาเป็นคนรับใช้ให้พวกนั้น
“ ตื่นน!” ป้าเพ็ตทูเนียเคาะประตู “ มาทำงานได้แล้ว ไอ้ตัวขี้เกียจ ทำอะไรให้เป็นประโยชน์เสียบ้าง”
แฮร์รี่ยันตัวขึ้น เขาน่ะรึไร้ประโยชน์ แต่บางทีก็อาจจะใช่ ถ้าเขามีประโยชน์ เซดริกก็คงไม่ตาย เขาเดินออกไปนอกห้อง ป้าเพ็ตทูเนียยัดกระดาษเขียนงานให้เขา “ ไปทำซะ ทำเสร็จแล้วค่อยกินข้าว”
แฮร์รี่มองตารางงานอย่างเศร้าใจ เขาต้องหิวตายก่อนจะทำงานเสร็จแน่ๆ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเถียง
เขามาทำงานในสวนที่ค่อนข้างร้อน เหงื่อไหลโทรมหลัง เขาทั้งเหนื่อยและหิว บาดแผลที่ลุงเวอร์นอนฟาดเขาเมื่อคืนก็ยังไม่หายดี
“ เหมียว” เสียงหนึ่งดังขึ้น แฮร์รี่ก้มลงมอง แมวเข้ามาในสวนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันเป็นแมวสีดำปลอด เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ดูท่าทางจะไม่ใช่แมวจรจัด แต่กลับไม่มีปลอกคอ
“ แกเข้ามาได้ยังไงเนี่ย” แฮร์รี่พูดอย่างตกใจ “ ชู่ ออกไปเร็ว ก่อนที่พวกเดอร์สลีย์จะมาเห็นเข้า พวกนั้นเกลียดสัตว์จะตาย”
ยังไม่ทันขาดคำ เสียงแหลมสูงของป้าเพ็ตทูเนียก็ดังขึ้น “ ไล่มันไปให้พ้น ไอ้แมวบ้า เดี๋ยวมาขี้เยี่ยวสกปรกหมด” เธอไม่ได้พูดเปล่า เธอหยิบไม้กวาดที่อยู่ใกล้ๆมาฟาดเจ้าแมว
“ เหมียว หง่าว” เจ้าแมวร้อง ก่อนที่จะรีบเผ่นออกไป
“ แก” ป้าเพ็ตทูเนียหันมาจัดการแฮร์รี่ “ อย่าได้บังอาจทำแบบนี้อีก แค่เลี้ยงแกคนเดียวก็ภาระเยอะพอแล้ว”
“ ผมไม่ได้พามันเข้ามานะครับ” แฮร์รี่พยายามอธิบาย
“ ไม่ต้องมาแก้ตัว” ป้าเพ็ตทูเนียแหว “ ถ้ามันเข้ามาอีก ฉันจะไล่แกออกจากบ้าน”
แฮร์รี่ถอนใจ “ ครับๆ” ทำไมเขาถึงต้องรับผิดในเรื่องที่เขาไม่ได้ก่อด้วยนะ เพราะแมวตัวนั้นแท้ๆ
แมวตัวที่พูดถึงกำลังสับสน มันไม่ใช่แมวธรรมดา จริงๆแล้วมันไม่ธรรมดาที่สุดเท่าที่แมวตัวหนึ่งจะเป็นได้ มันแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ และเมื่อเป็นมนุษย์ ชื่อของมันคือเซเวอร์รัส สเนป
ทันทีที่เซเวอร์รัสออกจากเขตภาคีได้ไม่เท่าไหร่ ร่างเขาก็กลายเป็นแมว ที่น่าหงุดหงิดก็คือเมื่อเขาอยู่ในร่างแมว ความต้องการที่จะอยู่ใกล้เมทก็เพิ่มขึ้นด้วย เขาตัดสินใจเดินเท้ามาที่นี่ มาเพื่อได้เห็นวิถีชีวิตของพอตเตอร์แบบที่เขาไม่เคยเห็น เขาคิดภาพเจมส์ทำงานในสวนไม่ออกเลยจริงๆ หมอนั่นมีคนรับใช้มากมายที่จะคอยรองมือรองเท้า แต่เด็กพอตเตอร์กลับทำงานโดยไม่ปริปากบ่น เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดฝันจริงๆ เขาคิดว่าพอตเตอร์จะได้รับการดูแลเหมือนเป็นเจ้าชาย แต่ว่า คิดดูอีกทีแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลกมากนัก ทูนีอิจฉาลิลี่ ไม่แปลกที่เธอจะระบายอารมณ์ทางลบกับหลานชาย แย่จริงๆ ตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ๆกลับเอาเรื่องรุ่นพ่อแม่มาระบายอารมณ์ใส่เด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อีก
“ แกไม่ได้ดีไปกว่ายัยนั่นเท่าไหร่เลย เซเวอร์รัส”เสียงแห่งมโนธรรมของเขาดังขึ้น “แกก็แย่พอๆกันนั่นแหละ”
เซเวอร์รัสสะบัดขนเพื่อขจัดความคิดเพ้อเจ้อออกไป เขาดีกว่าผู้หญิงคนนั้น เขาดีกว่าอย่างแน่นอน ลิลี่ไม่เคยทำอะไรให้เธอแล้วยัยนั่นก็แทบไม่รู้จักพอตเตอร์ด้วยซ้ำ ไม่เหมือนเขาที่โดนพอตเตอร์รังแกมาตลอด
“ พ่อกับลูกเป็นคนละคนกัน” เสียงของดัมเบิลดอร์ยังสะท้อนอยู่ในหัว และจากเหตุการณ์วันนี้ แม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก แต่เซเวอร์รัสก็ต้องยอมรับว่าดัมเบิลดอร์พูดถูกทีเดียว
เซเวอร์รัสทำหน้าเบ้ “ มันเป็นไปแล้ว”
“ เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ ตั้งแต่ผมเห็นเขาครั้งแรก ผมก็รู้แล้ว” เซเวอร์รัสตอบ
“ แล้วทำไม..” ดัมเบิลดอร์เริ่ม
“ ผมเกลียดเขา เขาก็เหมือนพ่อของเขา ผมไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากเขาเด็ดขาด” เซเวอร์รัสพูดอย่างดื้อดึง
“ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างหนักใจ “ เธออคติไปเอง เธอจงใจทำให้เขาเกลียดเธอ ถ้าเธอทำตัวดีๆ เขาก็คงไม่..”
“ ผมทำดีกับลูกของเจมส์ พอตเตอร์ ไม่ได้หรอก” เซเวอร์รัสขัด “ คุณคิดดูสิว่าพ่อของเขาเคยทำอะไรกับผมเอาไว้บ้าง”
“ แต่แฮร์รี่ไม่ใช่แค่ลูกของเจมส์นะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างมีเหตุผล “ เขาเป็นลูกของลิลี่ด้วย”
“ อย่าพูดถึงเธอ” สเนปคำราม “ เด็กนั่นไม่มีอะไรเหมือนเธอ เย่อหยิ่งจองหองเหมือนพ่อ”
“ พ่อกับลูกเป็นคนละคนกันนะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์ว่า “ ฉันหวังว่าเธอจะยอมรับความจริงได้ ก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไป”
“ ถ้าผมกลายเป็นแมว แบบที่กลับมาร่างคนไม่ได้อีก” เซเวอร์รัสพูดอย่างกังวล “ คุณจะเลี้ยงผมไหม”
“ ฉันเลี้ยงเธอไม่ว่าเธอจะเป็นตัวอะไร” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างหนักแน่น “ แต่ฉันจะดีใจมากกว่านี้ถ้าเธอไม่ต้องเป็นแมว”
“ ผมจะพยายาม” เซเวอร์รัสว่า
“ เธอจะพยายามเปิดใจกับแฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างมีความหวัง
“ ผมจะพยายามปรุงน้ำยาที่ช่วยผมได้ต่างหาก” เซเวอร์รัสว่า มองดัมเบิลดอร์อย่างดูถูก ดัมเบิลดอร์คิดได้ยังไงนะว่าเขาจะยอมรับพอตเตอร์ แหวะ “ ว่าแต่ผมไม่จำเป็นต้องเข้าประชุมแล้วใช่ไหม ผมจะได้รีบกลับ”
“ ไปเถอะ เซเวอร์รัส” ดัมเบิลดอร์อนุญาต “ แล้วฉันก็หวังว่าเธอจะเก็บเรื่องที่ฉันพูดไปคิดด้วยนะ”
เซเวอร์รัสเดินออกไปจากบ้าน ในหัวสมองหนักอึ้ง เขาอคติไปหรือ ไม่มีทาง เขาเกลียดพอตเตอร์และพอตเตอร์ก็เกลียดเขา ถ้าพอตเตอร์รู้ เด็กนั่นต้องหัวเราะเยาะเขาแน่
*************************************"*"฿
แฮร์รี่กำลังเบื่อ ทำไมเขาต้องติดอยู่ที่ซอยพรีเว็ต ไม่ใช่เขาหรอกหรือที่ทำเรื่องอะไรต่างๆ แต่เขาต้องมาติดอยู่ที่นี่กับพวกเดอร์สลีย์ มาเป็นคนรับใช้ให้พวกนั้น
“ ตื่นน!” ป้าเพ็ตทูเนียเคาะประตู “ มาทำงานได้แล้ว ไอ้ตัวขี้เกียจ ทำอะไรให้เป็นประโยชน์เสียบ้าง”
แฮร์รี่ยันตัวขึ้น เขาน่ะรึไร้ประโยชน์ แต่บางทีก็อาจจะใช่ ถ้าเขามีประโยชน์ เซดริกก็คงไม่ตาย เขาเดินออกไปนอกห้อง ป้าเพ็ตทูเนียยัดกระดาษเขียนงานให้เขา “ ไปทำซะ ทำเสร็จแล้วค่อยกินข้าว”
แฮร์รี่มองตารางงานอย่างเศร้าใจ เขาต้องหิวตายก่อนจะทำงานเสร็จแน่ๆ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเถียง
เขามาทำงานในสวนที่ค่อนข้างร้อน เหงื่อไหลโทรมหลัง เขาทั้งเหนื่อยและหิว บาดแผลที่ลุงเวอร์นอนฟาดเขาเมื่อคืนก็ยังไม่หายดี
“ เหมียว” เสียงหนึ่งดังขึ้น แฮร์รี่ก้มลงมอง แมวเข้ามาในสวนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันเป็นแมวสีดำปลอด เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ดูท่าทางจะไม่ใช่แมวจรจัด แต่กลับไม่มีปลอกคอ
“ แกเข้ามาได้ยังไงเนี่ย” แฮร์รี่พูดอย่างตกใจ “ ชู่ ออกไปเร็ว ก่อนที่พวกเดอร์สลีย์จะมาเห็นเข้า พวกนั้นเกลียดสัตว์จะตาย”
ยังไม่ทันขาดคำ เสียงแหลมสูงของป้าเพ็ตทูเนียก็ดังขึ้น “ ไล่มันไปให้พ้น ไอ้แมวบ้า เดี๋ยวมาขี้เยี่ยวสกปรกหมด” เธอไม่ได้พูดเปล่า เธอหยิบไม้กวาดที่อยู่ใกล้ๆมาฟาดเจ้าแมว
“ เหมียว หง่าว” เจ้าแมวร้อง ก่อนที่จะรีบเผ่นออกไป
“ แก” ป้าเพ็ตทูเนียหันมาจัดการแฮร์รี่ “ อย่าได้บังอาจทำแบบนี้อีก แค่เลี้ยงแกคนเดียวก็ภาระเยอะพอแล้ว”
“ ผมไม่ได้พามันเข้ามานะครับ” แฮร์รี่พยายามอธิบาย
“ ไม่ต้องมาแก้ตัว” ป้าเพ็ตทูเนียแหว “ ถ้ามันเข้ามาอีก ฉันจะไล่แกออกจากบ้าน”
แฮร์รี่ถอนใจ “ ครับๆ” ทำไมเขาถึงต้องรับผิดในเรื่องที่เขาไม่ได้ก่อด้วยนะ เพราะแมวตัวนั้นแท้ๆ
แมวตัวที่พูดถึงกำลังสับสน มันไม่ใช่แมวธรรมดา จริงๆแล้วมันไม่ธรรมดาที่สุดเท่าที่แมวตัวหนึ่งจะเป็นได้ มันแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ และเมื่อเป็นมนุษย์ ชื่อของมันคือเซเวอร์รัส สเนป
ทันทีที่เซเวอร์รัสออกจากเขตภาคีได้ไม่เท่าไหร่ ร่างเขาก็กลายเป็นแมว ที่น่าหงุดหงิดก็คือเมื่อเขาอยู่ในร่างแมว ความต้องการที่จะอยู่ใกล้เมทก็เพิ่มขึ้นด้วย เขาตัดสินใจเดินเท้ามาที่นี่ มาเพื่อได้เห็นวิถีชีวิตของพอตเตอร์แบบที่เขาไม่เคยเห็น เขาคิดภาพเจมส์ทำงานในสวนไม่ออกเลยจริงๆ หมอนั่นมีคนรับใช้มากมายที่จะคอยรองมือรองเท้า แต่เด็กพอตเตอร์กลับทำงานโดยไม่ปริปากบ่น เป็นเรื่องที่เขาไม่คาดฝันจริงๆ เขาคิดว่าพอตเตอร์จะได้รับการดูแลเหมือนเป็นเจ้าชาย แต่ว่า คิดดูอีกทีแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลกมากนัก ทูนีอิจฉาลิลี่ ไม่แปลกที่เธอจะระบายอารมณ์ทางลบกับหลานชาย แย่จริงๆ ตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ๆกลับเอาเรื่องรุ่นพ่อแม่มาระบายอารมณ์ใส่เด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อีก
“ แกไม่ได้ดีไปกว่ายัยนั่นเท่าไหร่เลย เซเวอร์รัส”เสียงแห่งมโนธรรมของเขาดังขึ้น “แกก็แย่พอๆกันนั่นแหละ”
เซเวอร์รัสสะบัดขนเพื่อขจัดความคิดเพ้อเจ้อออกไป เขาดีกว่าผู้หญิงคนนั้น เขาดีกว่าอย่างแน่นอน ลิลี่ไม่เคยทำอะไรให้เธอแล้วยัยนั่นก็แทบไม่รู้จักพอตเตอร์ด้วยซ้ำ ไม่เหมือนเขาที่โดนพอตเตอร์รังแกมาตลอด
“ พ่อกับลูกเป็นคนละคนกัน” เสียงของดัมเบิลดอร์ยังสะท้อนอยู่ในหัว และจากเหตุการณ์วันนี้ แม้ว่าจะไม่เต็มใจนัก แต่เซเวอร์รัสก็ต้องยอมรับว่าดัมเบิลดอร์พูดถูกทีเดียว
*******
แถม
แฮร์รี่ " อาจารย์เห็นอะไรเมื่อส่องกระจกครับ"
ดัมเบิลดอร์ " ฉันน่ะหรือ เห็นตัวเองถือถุงเท้าหนาๆคู่หนึ่ง"
ภาพในกระจกที่ดัมเบิลดอร์เห็น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น