translated baby harry

ลำดับตอนที่ #2 : close 100℅

เซเวอร์รัส สเนปจับผ้าห่มคลุมไหล่ให้แฮร์รี่ เขาปิดไฟและปิดประตู หลังจากรับประทานอาหารและเล่นบนเสื่อแล้วเด็กชายก็ผล็อยหลับไป เขาควรทำยังไงดีล่ะ เขาควรจะทำยังไงต่อไป ดัมเบิลดอร์ทำเกินไปแล้วจริงๆ เขาใกล้จะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว

สเนปถอนหายใจ นั่งอยู่บนโซฟาพยายามตั้งสมาธิอ่านหนังสือปรุงยา เขาพลิกไปได้ไม่กี่หน้า เมื่อเสียงกระดิ่งดังขึ้น เขาลุกขึ้นไปเปิดประตู ดัมเบิลดอร์นั่นเอง

"โอ้อาจารย์ใหญ่" สเนปขยับออกเพื่อให้ดัมเบิลดอร์เดินเข้ามาได้  "เชิญครับ."

"ขอบใจเซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์กล่าว

สเนปพาดัมเบิลดอร์ไปห้องนั่งเล่น เขาโบกไม้กายสิทธิ์และถ้วยกาแฟก็ลอยมา

"เอ้อ เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์จิบกาแฟ "แฮร์รี่เป็นไงบ้าง"

สเนปหน้าซีด เขาทั้งกังวลและเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง "เขาไม่ค่อยทำอะไรมากนักหรอก ค่อนข้างเงียบเกินไปด้วยซ้ำ ผมไม่รู้จะให้เขากินอะไรดี "

"และผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับเขาในเวลาว่าง ผมหมายถึง ผมไม่ยอมเล่นกับลูกของพอตเตอร์แน่"

"เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์ขัด เลิกคิ้วขึ้น "ใจเย็นๆก่อน ตอนนี้แฮร์รี่อยู่ไหน"

"ผมให้เขานอนอยู่ในห้อง" สเนปพูดอย่างหนักแน่น "แต่..."

"เธอน่าจะไปซื้อเตียงเด็กเล็กให้เขา เธอน่าจะไปร้านขายของนะเซเวอร์รัส ซื้อเสื้อผ้าที่พอดีตัวให้ แล้วก็ของเล่น ใช่แล้ว มันจำเป็นสำหรับพัฒนาการของเด็ก"

"คุณจะให้ผมใช้เงินเก็บไปกับเด็กคนนี้เหรอ และคุณจะให้ผมไปซื้อของ มันมากไปแล้วนะดัมเบิลดอร์"

"เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์ตำหนิ "ความคิดเธอแย่มากนะ แฮร์รี่ยังเด็กแล้วเธอก็ต้องดูเลเขาไปอีกสองสามปีเป็นอย่างน้อย"

ดัมเบิลดอร์หยุด เมื่อเห็นสายตาของสเนป

"เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์พูดอย่างจริงจัง "เธอต้องไม่ลืมว่าเขาเป็นลูกลิลี่ และลิลี่ยอมตายเพื่อให้เขามีชีวิ...."

"อย่าพูด" สเนปกระซิบ

"เซเวอร์รัส?"

''เดี๋ยวผมจะกลับมา" สเนปลุกขึ้นยืน

"เซเวอร์รัส ใจเย็นก่อน ฉันไม่ตั้งใจจะพูดแทงใจดำเธอ แต่เธอน่าจะรู้ว่า ฉันหมายความว่ายังไง"

สเนปไม่แสดงท่าทีว่าได้ยิน เขาเดินไปที่ห้องครัว ดัมเบิลดอร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

สเนปนำถุงที่ใส่ของต่างๆกลับมา เขาเพิ่งกลับมาจากร้านขายของที่หัวมุมถนน และได้รับประสบการณ์ที่น่าอายมาก แต่อย่างว่าแหละชีวิตไม่ยุติธรรมหรอก แฮร์รี่ยังคงหลับอยู่เมื่อเขากลับมา เขาซื้อเตียงเด็กเล็กสีน้ำเงิน ตุ๊กตาสัตว์ ซีเรียล บล็อก และ(แทบจะตายด้วยความอับอาย) ผลิตภัณฑ์อาบน้ำสำหรับเด็ก เขายังซื้อเสื้อผ้าให้แฮร์รี่อีกด้วย

"เขาควรจะสำนึกบุญคุณฉัน" สเนปคำราม ขณะเขากำลังแกะซีเรียล เขาได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ แฮร์รี่ตื่นแล้ว

สเนปเดินเข้าไปในห้อง แฮร์รี่ดูตื่นกลัวมาก ดวงตาสีเขียวมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง เขาคลานไปซุกตัวที่โซฟา

สเนปอุ้มเขานั่งตัก แฮร์รี่ยังคงตื่นกลัว

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก" สเนปพูดเสียงแหบ เขาอุ้มแฮร์รี่ไปห้องนั่งเล่น เขาให้แฮร์รี่นั่งเล่นบนเสื่อ แฮร์รี่ยังคงตื่นกลัวและกังวล สเนปเอาของเล่นที่เพิ่งซื้อมาวางไว้บนเสื่อ

สเนปไปเตรียมซีเรียลให้แฮร์รี่ เขาไม่ได้ใส่นม เพียงแต่เทอาหารเช้าลงจานเท่านั้น เมื่อเขากลับมา แฮร์รี่ยังคงนั่งนิ่ง ในมือถือตุ๊กตาแมว สูดจมุกฟุดฟิด

"เธอไม่ชอบเหรอ" สเนปถามขณะทิ้งตัวลงนั่งบนเสื่อ "ดื้อด้านเหมือนพ่อไม่มีผิด"

แฮร์รี่ไม่ตอบ สเนปถอนหายใจ ก่อนจะหยิบลูกบอลยางส่งให้แฮร์รี่ "อะ! นี่ลูกบอล"

แฮร์รี่หยิบลูกบอลมาสำรวจก่อนจะยัดมันเข้าปาก แต่สเนปห้ามเขาไว้ "อย่ากินนะ เด็กโง่!"

แฮร์รี่มองสเนปอย่างตำหนิ ดวงตาสีเขียวชุ่มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง สเนปเริ่มหงุดหงิด เขาอุ้มแฮร์รี่นั่งตัก ยัดลูกบอลใส่มืออ้วนๆของเด็กชาย

"โยนสิ พอตเตอร์" สเนปสั่ง

แฮร์รี่โยนลูกบอลอย่างหงุดหงิด มันเด้งไปโดนกำแพงและกลับมาชนสเนปที่จมูก สเนปทำท่าจะดุเด็กชาย แต่ยั้งตัวเองไว้ได้ทัน

"โยนได้ดีมาก" สเนปชม เขาส่งบอลให้แฮร์รี่

รอยยิ้มเล็กๆปรากฏ ที่มุมปากของแฮร์รี่ ดวงตาหยีลงด้วยความปิติยินดี เขาโยนลูกบอลอีกครั้งและครั้งนี้รับเอาไว้ได้ แฮร์รี่เริ่มหัวเราะคิกคัก เป็นเสียงที่ไพเราะเหลือเกิน เสียงที่เกิดจากความปิติยินดีครั้งแรกของแฮรี่ สเนปเริ่มยิ้ม แต่เขาหยุดตัวเองไม่ได้ทันเขาทำอะไรลงไป

เด็กนี่คือพอตเตอร์ เขาทำอย่างนี้ได้อย่างไร เขาวางแฮร์รี่ไว้บนพรม "ฉันจะป้อนข้าวเธอ แล้วเธอก็เล่นคนเดียวไปก่อนนะ ตอนที่ฉันไปทำงาน ฉันไม่เสียเวลาอยู่กับเธอทั้งวันหรอกนะ จะบอกให้" สเนปตักซีเรียลป้อนให้แฮร์รี่

ตอนแรกแฮร์รี่ดูสับสน แต่เขาก็อ้าปากอย่างนึกสนุกและเริ่มกินซีเรียล สเนปเริ่มกังวลว่ามันอาจแข็งเกินไป แต่แฮร์รี่ก็กินได้

"อืม" แฮร์รี่พูดเหมือนเดิม

สเนปพยายามต่อต้านความรู้สึกที่คิดว่าแฮร์รี่น่ารัก เขาป้อนแฮร์รี่จนซีเรียลแทบไม่เหลือ เด็กชายยิ้มเป็นประกายสดใส ปากเลอะช็อคโกแลตเต็มไปหมด  สเนปขยี้ผมยุ่งๆของแฮร์รี่ แต่หยุดตัวเองทันควัน เขาลุกขึ้นยืน แฮร์รี่ดูตื่นกลัว ชูแขนทั้งสองขึ้น

"เนป" เขาพูด

สเนปรู้สึกประหลาดใจมากที่แฮรี่จำชื่อเขาได้ และรู้สึกยินดีเล็กน้อยแต่เขาก็ยังหนักแน่น

"ฉันจะไปปรุงยา เธอรออยู่ที่นี่ "สเนปพูดเสียงเฉียบขาด

 "เนป" แฮร์รี่ย้ำ เขาลุกขึ้นยืนบนขาที่โอนเอน แต่สเนปต้องการให้แฮร์รี่เชื่อฟัง เขาเดินออกไปให้พ้นสายตาของเด็กชาย และแอบดูอยู่ข้างหลัง เด็กชายดวงตาชุ่มไปด้วยน้ำตา แต่ต่อมาเขาก็เริ่มสำรวจของเล่น สเนปเริ่มรู้สึกพอใจ และเข้าไปที่ห้องทำงาน

เขาเพิ่งจะหาสูตรการปรุงยาเจอ เมื่อได้ยินเสียงเรียก "เนป"

สเนปวิ่งกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างกังวล แต่แฮร์รี่เล่นลูกบอลอยู่และดูไม่เป็นอันตราย

" เธอจะไม่ยอมให้ฉันทำงานเลยใช่ไหม'' สเนปตำหนิ มองแฮร์รี่อย่างโกรธๆ

" อู้!" แฮรี่โยนลูกบอลไปที่กำแพง มันเด้งกลับมา และเขาเกือบรับมันไว้ได้ เขาหันไปมองสเนป หวังให้ชายหนุ่มประทับใจ

" ว้าว!" สเนปพูดเสียงเรียบ แฮร์รี่โยนลูกบอลอีกครั้ง ครั้งนี้มันตกอยู่ใต้โซฟา เขาคลานเข้าไปหามัน "เนป อู้!"

สเนปถอนหายใจ เขาทิ้งตัวลงนั่งบนพรมและเฝ้าดูแฮร์รี่เล่น

แฮร์รี่ดูมีความสุขมาก รอยบุ๋มปรากฏที่ข้างแก้ม เขาเริ่มหัวเราะคิกคัก เด็กชายคลานมาหาสเนป  และเริ่มกอดก่ายเขา

 สเนปลังเล เขาอยากลุกออกไป แต่มันคงดูโหดร้ายเกินไปหน่อย ดังนั้นเขาจึงหยุดและดูว่าแฮร์รี่จะทำอะไรต่อไป แฮร์รี่ปีนขึ้นตักเขาและเริ่มยิ้มจริงๆเป็นครั้งแรก

สเนปมองเด็กชาย ใจหนึ่งเขาอยากจะโยนร่างโคลนของเจมส์พอตเตอร์ ให้พ้นไปจากตักเขา แต่อีกใจหนึ่ง เขาอยากจะปลอบเด็กกำพร้าผู้น่าสงสารที่มีดวงตาสีเขียวของลิลี่

ทุกครั้งที่เห็นตาเศร้าๆของเด็กน้อย ทำให้สเนปรู้สึกเหมือนกับเห็นลิลี่เป็นทุกข์ แต่ตอนนี้ดวงตาสีเขียวเป็นประกายด้วยความยินดีหลังจากได้เจอคนดูแลที่ดี

สเนปลังเล แล้วเขาปัดผมให้แฮร์รี่อย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นรอยแผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผาก แฮร์รี่ตัวสั่นเล็กน้อย แต่เขาไม่ขยับ

"คงแย่มากสินะที่ต้องสูญเสียครอบครัวไปอย่างนั้น" สเนปกระซิบ "หรือว่าไง พอตเตอร์"

แฮร์รี่มองหน้าเขา ยังคงยิ้มอยู่

"เธอไม่ต้องกลัวจอมมารอีกต่อไปแล้ว ฉันจะปกป้องเธอเอง นี่เป็นสิ่งเดียวที่ทำเพื่อลิลี่ได้" สเนปถอนหายใจ และขยี้ผมแฮร์รี่

"ลิวลี่" แฮร์รี่พูดตาม ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับจำคำๆนั้นได้

 "อะไรนะ" สเนปสะดุ้ง

"แฮร์รี่ แม่รักลูกนะ พ่อก็รักลูกเหมือนกัน ไม่ต้องกลัวนะลูก เขาเอาตัวลูกไปไม่ได้หรอก เขาทำร้ายลูกไม่ได้ด้วย ลูกต้องปลอดภัยนะ เข้มแข็งเอาไว้' เสียงนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของแฮร์รี่ เสียงปลอบประโลมรักใคร่จากแม่ของเขา

พ่อเขาเรียกเธอว่าลิลี่อยู่บ่อยๆจนทำให้แฮรี่พูดตามได้ ครั้งสุดท้ายที่เขาพูดคำว่าลิลี่ตามพ่อ พวกเขาหัวเราะเสียงสูงๆต่ำๆและหอมเขาเข้าที่แก้ม  ตอนนี้ชายคนนี้มาเตือนความจำเขา แฮร์รี่ทั้งตกใจและไม่สบายใจ

เด็กชายคอตก สเนปตบหลังเบาๆปลอบใจ แต่ในใจก็ทุกข์ทรมานแสนสาหัสเช่นเดียวกัน

แฮร์รี่นอนบนเตียงเด็กเล็กและเขารู้สึกพอใจมาก สเนปเดินขึ้นไปที่ห้องรับแขกพยายามหาห้องว่างสำหรับแฮร์รี่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจสร้างมันขึ้นมาใหม่ เขาโบกไม้กายสิทธิ์และห้องใหม่ก็ปรากฏขึ้น เขาเดินเข้าไปข้างใน และโบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ทาผนังเป็นสีฟ้าสดใส เขาเอาเตียงเด็กเล็กเข้าไปในห้อง เสกของเล่นและพรมสีแดงเข้าไปในห้อง เขายัดเสื้อเชิ้ต เสื้อยืด กางเกงขาสั้นขายาวของแฮร์รี่เข้าไปในตู้เสื้อผ้า ใส่รองเท้าเล็กๆและผ้าพันคอสีส้มที่เขาชอบลงไปด้วย มันอาจจะไม่เยอะมากนัก แต่ก็คงพอ

สเนปครุ่นคิดอย่างหนัก เขาควรจะได้รับรางวัลในการทำงานครั้งนี้ สเนปได้ยินเสียงหงุดหงิดของแฮร์รี่ บางทีเด็กชายอาจจะตื่นเพราะเสียงดัง เขาอุ้มแฮรี่และโยกตัวไปมา "ไม่เอาน่า พอตเตอร์ เธอจะต้องนอนแล้วต้องนอนไปถึงเย็น ฉันจะไปทำงานล่ะ"

 แฮร์รี่ซุกตัวลงในเสื้อคลุมของสเนปและเริ่มหลับอีกครั้ง สเนปวางเขาไว้บนเตียงเด็กเล็ก ห่มผ้าให้และพูดว่า "ฝันดีนะ"

เขากลับไปที่ห้องทำงาน และเริ่มปรุงยาอีกครั้ง เขารู้สึกแปลกใจที่ตั้งสมาธิไม่ได้เลยและปรุงยาไม่ได้ดีเท่าที่เขาเคยทำได้ เขาถอนหายใจ หวังว่าการดูแลแฮร์รี่คงไม่ทำให้เขาเปลี่ยนไปมากนักหรอกนะ

แฮร์รี่ซุกตัวอยู่ที่เตียง เขาจับผ้าห่มไว้แน่น กลิ้งตัวไปมา "หม่าม้า"  เด็กชายกระซิบ "ป่าป๊า" เขางอตัวด้วยความเจ็บปวดและเริ่มร้องไห้ เขาฝันร้าย ฝันเห็นผู้ชายน่ากลัวที่สวมหน้ากาก เดินเข้ามาหาเขา ชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เขา ขณะที่พ่อแม่เขานอนตายอยู่ที่พื้น ชายที่สวมหน้ากากยิ้มอย่างโหดเหี้ยมและเริ่มร่ายคาถา. "อวาดา.."

"ว้ากก!" แฮร์รี่ร้อง หน้าแดง น้ำตาไหลพรากๆ เขาซุกตัวลงในผ้าห่ม และเริ่มร้องไห้เสียงดัง

ไม่กี่นาทีต่อมา สเนปวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

"พอตเตอร์" สเนปพูด

แฮร์รี่ยังคงร้องไห้

สเนปถอนหายใจ สิ่งที่แย่เรื่องหนึ่งในการเลี้ยงเด็ก คือต้องฟังเสียงเด็กร้องไห้นี่แหละ เขาควรจะชินกับมัน  เขาชะโงกตัวไปหาแฮร์รี่ หวังจะปลอบให้เด็กชายสงบและนอนต่อได้อีกสักหน่อย เขาก็ได้ยินในสิ่งที่ไม่อยากได้ยิน

"หม่าม้า ป่าป๊า ว้า หม่าม้า"

สเนปตัวแข็งทื่อ

เขาไม่รู้ว่าเขาควรทำอะไรหรือรู้สึกยังไง เขากลืนน้ำลาย อุ้มแฮร์รี่ขึ้นและพูดเสียงสั่นๆ "โอ๋ โอ๋ พอตเตอร์ เธอปลอดภัยแล้ว อย่าร้องนะ" เสียงร้องไห้ของแฮร์รี่เบาลงขณะที่ซุกตัวหาสเนป สูดจมูกฟุดฟิดและสะอึก

เมื่อเขาเปิดตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา เขาก็เห็นชายหนุ่มอยู่ตรงหน้า "เนป" เด็กชายคราง

"ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่" สเนปพูด "เด็กดี อย่าร้องนะ" แฮร์รี่หายใจหอบและเสียงร้องค่อยๆเงียบลง สเนปเสกเก้าอี้หนังและนั่งลงบนนั้น เขาเริ่มโยกแฮร์รี่ไปมา

ในที่สุดแฮร์รี่ก็หลับไปในอ้อมแขนของสเนป แต่สเนปยังตื่นอยู่ และคิดมากเกือบทั้งคืน เขาโยกแฮร์รี่ไปมา แทบไม่รู้สึกตัว