ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 15
เซเวอร์รัสจูบชายเสื้อคลุมของโวลเดอมอร์ เขาขยะแขยงทุกวินาทีที่ทำแบบนี้ แต่ก็ไม่มีทางเลือก
“ เจ้าปรุงยาให้ข้าเสร็จแล้วหรือ เซเวอร์รัส” โวลเดอมอร์ถามเสียงเย็น
“ แน่นอน นายท่าน” เซเวอร์รัสตอบ เขามอบขวดน้ำยาให้โวลเดอมอร์
จอมมารรับมาสำรวจอย่างพึงพอใจ เขาเปิดฝา ดมกลิ่นมันด้วยรูจมูกที่เหมือนงูของเขา เมื่อไม่เห็นว่ามีอันตราย เขาก็ดื่มมัน
ความรู้สึก หรืออาจจะเรียกได้ว่าความคิดที่ไม่เคยคำนึงถึงมาก่อนไหลบ่ามาท่วมเขา เขารู้สึกอ่อนแอมากกว่าใครบนโลกนี้ อ่อนแอกว่าทารกที่เพิ่งเกิด มีแต่ผู้ที่อ่อนแอเท่านั้นจึงใช้ชีวิตแบบเขา พยายามยึดร่างกายกับเศษเสี้ยววิญญาณให้อยู่ร่วมกัน ฆ่าเพื่ออยู่รอด มีแต่สัตว์เท่านั้นที่ทำแบบนี้ จะมีประโยชน์อะไรเล่า ถ้าเขาจะได้โลกทั้งใบไว้ในกำมือ แต่กลับต้องสูญเสียวิญญาณ ความรู้สึกประหลาดนี้หรือเปล่าที่ดัมเบิลดอร์พยายามสอนให้เขารู้จักมาตลอด ความรู้สึกที่ลึกๆแล้วเขาปรารถนาเหลือเกินที่จะได้รับ พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่เคยทำลายเขามาแล้วครั้งหนึ่ง
“ เซเวอร์รัส” เขาพูด “ ข้าขอให้เจ้าทำอะไรให้ข้าหน่อยจะได้ไหม แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่คนของข้าแล้วก็ตาม”
เซเวอร์รัสทำสีหน้าเรียบเฉย ทั้งๆที่หัวใจแทบกระโดดออกมา “ นายท่านหมายความว่ายังไง ข้าเป็นคนของนายท่านเสมอ”
“ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ของข้า ไม่มีใครทำงานรับใช้คนที่ฆ่าเพื่อนรักของตัวเองได้ลงหรอก”
“ หล่อนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า” เซเวอร์รัสว่า ใจเต้นรัว “ ข้าแค่อยากได้หล่อน แต่ตอนนี้มีผู้หญิงที่ดีกว่า เลือดบริสุทธิ์กว่า..”
โวลเดอมอร์โบกมือให้เขาเงียบ “ ความรักไม่ได้ถูกออกแบบมาแบบนั้น เมื่อเจ้ารัก เจ้าไม่สนใจเรื่องสายเลือดหรอก”
“ ข้าไม่ได้รักหล่อน”เซเวอร์รัสพูด พยายามไขว่คว้าฟางเส้นสุดท้าย “ ความรักมีไว้สำหรับคนอ่อนแอ
“ แต่ข้าไม่ได้คิดอย่างนั้น” โวลเดอมอร์ว่า “ ข้าต่างหากที่อ่อนแอ ข้าต่างหากที่ไม่เข้าใจพลังอำนาจนี้ อา บางทีอาจจะสายเกินไป” เขามองเซเวอร์รัสอย่างมีความหวัง “ เจ้าจงทำภารกิจสุดท้ายให้ข้า ให้ดัมเบิลดอร์ช่วยเจ้าด้วยก็ได้ เจ้าไปที่ฮอกวอตส์ ตรงชั้นเจ็ด เดินผ่านกำแพงตรงนั้นสามครั้ง ให้มันเปิดเผยห้องที่ซ่อนทุกอย่างไว้ หยิบรัดเกล้าตรงรูปปั้นมา อย่าสวมใส่มัน แล้วดัมเบิลดอร์น่าจะรู้ เขารู้จักอดีตของข้า ให้เขาไปที่กระท่อมของแม่ข้า นำแหวนมา อย่าสวมใส่มัน” เสียงของโวลเดอมอร์แผ่วเบาลงเรื่อยๆ “ มีล็อกเก็ตในถ้ำ ปกป้องไว้ดีเกินไป ข้าต้องไปเอาเอง นากินีปลอดภัยอยู่กับข้าและข้าต้องเอาถ้วยคืนมาจากเบลลา วิญญาณไม่สมควรถูกแยก ข้าเข้าใจแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง” เขาโบกมือไล่ลูกน้อง “ ไปได้แล้ว เซเวอร์รัส ไปจัดการให้เรียบร้อย”
เซเวอร์รัสเดินออกมาด้วยความรู้สึกสับสนมึนงง เป็นคำสั่งที่ประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยได้รับ แล้วจอมมารก็พูดเหมือนกับรู้ว่าเขาไม่ได้จงรักภักดีอีกต่อไป แต่กลับไม่ลงโทษอะไร แต่ที่น่าแปลกที่สุดคือจอมมารกลับคำที่เคยพูดไว้แต่แรก ว่าความรักเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอ อะไรทำให้จอมมารเปลี่ยนทัศนคติกระทันหันเช่นนี้ เขาคิดว่าจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องรายงานให้ดัมเบิลดอร์รู้โดยด่วนที่สุด
“ เจ้าปรุงยาให้ข้าเสร็จแล้วหรือ เซเวอร์รัส” โวลเดอมอร์ถามเสียงเย็น
“ แน่นอน นายท่าน” เซเวอร์รัสตอบ เขามอบขวดน้ำยาให้โวลเดอมอร์
จอมมารรับมาสำรวจอย่างพึงพอใจ เขาเปิดฝา ดมกลิ่นมันด้วยรูจมูกที่เหมือนงูของเขา เมื่อไม่เห็นว่ามีอันตราย เขาก็ดื่มมัน
ความรู้สึก หรืออาจจะเรียกได้ว่าความคิดที่ไม่เคยคำนึงถึงมาก่อนไหลบ่ามาท่วมเขา เขารู้สึกอ่อนแอมากกว่าใครบนโลกนี้ อ่อนแอกว่าทารกที่เพิ่งเกิด มีแต่ผู้ที่อ่อนแอเท่านั้นจึงใช้ชีวิตแบบเขา พยายามยึดร่างกายกับเศษเสี้ยววิญญาณให้อยู่ร่วมกัน ฆ่าเพื่ออยู่รอด มีแต่สัตว์เท่านั้นที่ทำแบบนี้ จะมีประโยชน์อะไรเล่า ถ้าเขาจะได้โลกทั้งใบไว้ในกำมือ แต่กลับต้องสูญเสียวิญญาณ ความรู้สึกประหลาดนี้หรือเปล่าที่ดัมเบิลดอร์พยายามสอนให้เขารู้จักมาตลอด ความรู้สึกที่ลึกๆแล้วเขาปรารถนาเหลือเกินที่จะได้รับ พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่เคยทำลายเขามาแล้วครั้งหนึ่ง
“ เซเวอร์รัส” เขาพูด “ ข้าขอให้เจ้าทำอะไรให้ข้าหน่อยจะได้ไหม แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่คนของข้าแล้วก็ตาม”
เซเวอร์รัสทำสีหน้าเรียบเฉย ทั้งๆที่หัวใจแทบกระโดดออกมา “ นายท่านหมายความว่ายังไง ข้าเป็นคนของนายท่านเสมอ”
“ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่ของข้า ไม่มีใครทำงานรับใช้คนที่ฆ่าเพื่อนรักของตัวเองได้ลงหรอก”
“ หล่อนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับข้า” เซเวอร์รัสว่า ใจเต้นรัว “ ข้าแค่อยากได้หล่อน แต่ตอนนี้มีผู้หญิงที่ดีกว่า เลือดบริสุทธิ์กว่า..”
โวลเดอมอร์โบกมือให้เขาเงียบ “ ความรักไม่ได้ถูกออกแบบมาแบบนั้น เมื่อเจ้ารัก เจ้าไม่สนใจเรื่องสายเลือดหรอก”
“ ข้าไม่ได้รักหล่อน”เซเวอร์รัสพูด พยายามไขว่คว้าฟางเส้นสุดท้าย “ ความรักมีไว้สำหรับคนอ่อนแอ
“ แต่ข้าไม่ได้คิดอย่างนั้น” โวลเดอมอร์ว่า “ ข้าต่างหากที่อ่อนแอ ข้าต่างหากที่ไม่เข้าใจพลังอำนาจนี้ อา บางทีอาจจะสายเกินไป” เขามองเซเวอร์รัสอย่างมีความหวัง “ เจ้าจงทำภารกิจสุดท้ายให้ข้า ให้ดัมเบิลดอร์ช่วยเจ้าด้วยก็ได้ เจ้าไปที่ฮอกวอตส์ ตรงชั้นเจ็ด เดินผ่านกำแพงตรงนั้นสามครั้ง ให้มันเปิดเผยห้องที่ซ่อนทุกอย่างไว้ หยิบรัดเกล้าตรงรูปปั้นมา อย่าสวมใส่มัน แล้วดัมเบิลดอร์น่าจะรู้ เขารู้จักอดีตของข้า ให้เขาไปที่กระท่อมของแม่ข้า นำแหวนมา อย่าสวมใส่มัน” เสียงของโวลเดอมอร์แผ่วเบาลงเรื่อยๆ “ มีล็อกเก็ตในถ้ำ ปกป้องไว้ดีเกินไป ข้าต้องไปเอาเอง นากินีปลอดภัยอยู่กับข้าและข้าต้องเอาถ้วยคืนมาจากเบลลา วิญญาณไม่สมควรถูกแยก ข้าเข้าใจแล้วว่ามันหมายความว่ายังไง” เขาโบกมือไล่ลูกน้อง “ ไปได้แล้ว เซเวอร์รัส ไปจัดการให้เรียบร้อย”
เซเวอร์รัสเดินออกมาด้วยความรู้สึกสับสนมึนงง เป็นคำสั่งที่ประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยได้รับ แล้วจอมมารก็พูดเหมือนกับรู้ว่าเขาไม่ได้จงรักภักดีอีกต่อไป แต่กลับไม่ลงโทษอะไร แต่ที่น่าแปลกที่สุดคือจอมมารกลับคำที่เคยพูดไว้แต่แรก ว่าความรักเป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอ อะไรทำให้จอมมารเปลี่ยนทัศนคติกระทันหันเช่นนี้ เขาคิดว่าจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องรายงานให้ดัมเบิลดอร์รู้โดยด่วนที่สุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น