คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
“อืม แล้วคุณเป็นใคร”
“ผมชื่อ ชเวจงฮุนครับเป็นแฟนของเพื่อนคุณ” แบคฮยอนไม่ค่อยจะไว้ใจคนที่อยู่ข้างหน้าเท่าไหร่นัก เขามีอาการปวดหัวมากและจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อตัวเอง อะไรจะเจ็บก็เจ็บไม่เท่าตื่นมาแล้วไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครนี่แหละ
“แล้วคุณรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นใคร” แบคฮยอนถามผู้ชายที่ชื่อชเวจงฮุนคนนี้เป็ฯถึงแฟนของเพื่อนเขา เขาก็น่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเราบ้างแหละน่า
“ครับ ผมรู้แต่อาจจะไม่ได้รู้ดีเท่ากับเพื่อนๆของคุณ..”
“เฮ้ย!!!แบคฮยอน นี่โดนสิบล้อชนแล้วมึงยังไม่ตายอีกเหรอว่ะ โหเจ้าที่แรงน่ะมึงน่ะ”
แต่ไม่ทันที่ชเวจุนฮงจะได้พูดจบก็มีเสียงเปิดประตูพร้อมด้วยคำพูดที่ดูแล้วก็เหมือนจะเสียดสีร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง หารู้ไม่ว่าคนที่โดนเสียดสีกับไม่รู้สึกอะไรสักนิด แถมร่างบางยังคิดอีกด้วยว่าเขาคือผู้ป่วยหลุดออกมาจากไหนหรือเปล่า เพราะดูจากสภาพดวงตาของเขาแล้วเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอน หรือเป็นผู้ป่วยที่เสพสารเสพติดมาหรือเปล่า
“ไอ้เทา!!ทำไมมาไม่ให้สุ่มให้เสียง แบคฮยอนเขายังจำอะไรไม่ได้เว้ยเสียใจด้วยน่ะมึง เก็บเอาปากหมาๆของมึงไปด่าแบคตอนเขาจำได้เถอะ”
“อะไรของมึง มันอาจจะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ก็ได้”
“หมอเขาบอกมาแล้ว ว่าจำไม่ได้”
“ถ้ามันจำได้ล่ะ”
“กู กราบตีนมึงเลยอ่ะ”
แบคฮยอนที่นั่งดูสถาณการณ์อยู่เริ่มจะเอือมระอานี่เขามีเพื่อน หรือ คนรู้จัก ที่ปัญญาอ่อนขนาดนี้เหรอเนี่ย
“นี่พวกนายรู้จักพ่อแม่ หรือ ญาติของฉันหรือเปล่า” แบคฮยอนถาม
“.....”
“.....”
“นี่!!ฉันถามน่ะไม่ได้ยินหรือไง”
แบคฮยอนตะโกนถามอีกครั้งเมื่อพวกเขามองหน้าแล้วยังคงเงียบกันอยู่ หรือฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ หรือญาติที่ไหนใช่ไหม ทำไมเขายังเงียบกันอยู่
“คุณนายฮเยรินน่ะเหรอ ป่านนี้อยู่บ่อนการพนันแล้วมั้ง ส่วนพ่อนายเสียแล้ว ญาตินายก็ไม่มีเพราะแม่นายเป็นลูกคนเดียว และก็ไม่รู้จักใครเลยฉันรู้เพราะนายเคยเล่าให้ฉันฟังตอนที่ยังมีความทรงจำน่ะ”
“อืม...”
แบคฮยอนคิดไว้อยู่แล้วว่าครอบครัวของเขาต้องไม่ได้เลิศเลอเพอร์เฟคป็นลูกคุณหนูอะไรขนาดนั้น แต่ก็แอบเศร้าใจที่มีแม่เข้าบ่อน ญาติก็ไม่มี
2อาทิตย์ผ่านไป
“นี่ล่ะแบคฮยอนแม่ของนาย”
แบคฮยอนเพ่งสายตาไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนอยู่บนที่นอนซึ่งตอนนี้เธอนอนกำขวดเหล้าไว้ ดูยังไงๆก็เหมือนคนเมาค้างไม่มีผิด ถ้าไม่ติดว่าชเวจงฮุน เป็นคนบอกว่าคือแม่ของเขาเขาคงไม่เชื่อแน่ๆ
“ก็อาจจะเหมือนนางลำยองหน่อยน่ะ “ ชเวจงฮุนพูดพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก
“....” แบคฮยอนเงียบ และตัดสินใจเดิมไปหาผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ และออกแรงเขย่าเธอให้เธอตื่นขึ้นมา
“อืมม ใครเนี่ยมาเขย่ากูทำไม กูจะนอน”
และดูเหมือนว่าเธอจะตื่นแล้วเหมือนกัน เธอลุกขึ้นมานั่งตรงปลายเตียงแต่ในมือก็ยังคงกำขวดเหล้าอยู่
“แม่ แบคกลับมาแล้วน่ะ” แบคฮยอนพูดเบาๆรอดูปฎิกิริยาของคนตรงหน้าว่ามีท่าทีอย่างไร ผู้หญิงคนนี้แค่หันกลับมาจ้องหน้าแบคฮยอนพร้อมกับหัวเราะ
“ฉันนึกว่าแกตายไปแล้วซะอีก ฮ่าๆๆ ไอ้ลูกเนรคุณอย่างแกไม่น่าจะมีชวิตอยู่รอดจนทุกวันนี้หรอก อย่างแกต้องตายแล้วตกนรกขุมที่ลึกที่สุดเท่านั้น”
แต่แล้วคำพูดของคนป็นแม่ที่แบคฮยอนคาดหวังกลับไม่ได้อย่างที่คิด แม่ของเขากลับพูดเหมือนซะอยากให้เขาตายไปซะงั้น แต่เอ๊ะ!!ฉันนึกว่าแกตายไปแล้วงั้นเหรอ คำพูดนี้มันดูคุ้นๆแปลกๆยังไงชอบกล
“ทำไมแม่พูดแบบนั้นหละแล้วจะตลกอะไรนักหนา” แบคฮยอนถาม
“ฮ่าๆ ก็ตลกแกน่ะสิ หนีตามผู้ชาย ทั้ง แรด ทั้ง ร่าน ฮ่าๆๆ”
แบคฮยอนรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของแม่ตัวเอง อดีตเขาเป็นคนแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
“ไปเถอะแบคฮยอนพูดอะไรกับคุณป้าไปตอนนี้ก็พูดไม่รู้เรื่องหรอก” แต่ก่อนที่แบคฮยอนจะได้พูดอะไรต่อไปก็ถูกชเวจงฮุนเรียกซ่ะก่อน
“คับ” ตั้งแต่ที่รู้จักชเวจงฮุนมาเขาก็เริ่มทำตัวดีกับกับชเวจงฮุน และเริ่มไว้ใจเขามากขึ้น เขาเริ่มรู้สึกอะไรแปลกๆกับผู้ชายคนนี้เมื่อเขาอยู่ไกล้ๆแบคฮยอน และตอนที่อยู๋โรงพยาบาลเขาได้รับรู้ประวัติตัวเองจากเพื่อนอีกคนของเขาที่ชื่อ ซูจี เธอบอกแบคฮยอนว่า แบคฮยอนเรียนอยู่คณะนิเทศศาตร์ สาขาถ่ายรูป อายุ20ปี และนอกจากนี้ยังอาศัยอยู่ที่หอพักเดียวกับเธอ และนอกจากเขาจะได้รู้แล้วว่าเขาป็นใครเขายังรู้อีกด้วยว่าซูจีเป็นแฟนของชเวจงฮุน ตอนแรกก็รู้สึกเฉยๆแต่ในตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆกับชเวจงฮุนแล้วล่ะ
หรือว่า....
เขาจะชอบ ชเวจงฮุน!!!
2ปีถัดไป
“แบคฮยอน!!!!มาเสริพโต๊ะนี้หน่อยสิ”
แบคฮยอนรีบเดินตามเสียงเรียกของผู้จัดการวันนี้เป็นวันที่อะไรๆก็ดูสับสนวุ่นวายไปหมดเพราะในช่วงนี้เป็นช่วงวันหยุดผู้คนมากมายต่างพากันมาปลดปล่อยอารมภ์ดิบ และความเครียดของตนที่ผับ Sแห่งนี้ ใช่แล้วล่ะแบคฮยอนทำงานที่คลับแต่ก็ในฐานะคนเสริพของเท่านั้นล่ะ
“นี่ครับได้แล้วครับ ขออภัยที่ทำให้รอนานน่ะครับ”
แบคฮยอนพูดเมื่อเสริพของเสร็จ ที่จริงแล้วเครื่องดื่มเหล่านี้ควจจะต้องเสริพเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
“พี่จะหายโกธรถ้าน้องมานั่งบริการให้พี่น่ะ”
แต่เมื่อแบคฮยอนทำท่าจะเดินออกไปหนึ่งในผู้ชายโต๊ะนี้กลับรั้งแขนเขาไว้พร้อมพูดด้วยคำที่ดูๆแล้วก็เหมือนจะคิดว่าแบคฮยอนขายตัวเป็นแน่
“ไม่ว่าครับ” แบคฮยอนพูด
“ไม่สนใจจะขาย ตัว ให้พวกพี่หน่อยเหรอน้องขนาดมือยังนิ่มขนาดนี้ แล้วตรงอื่นล่ะจะนิ่มขนาดไหน”
แบคฮยอนมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความเอือมระอานี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกหรอกน่ะที่เขาได้เจอกับสถาณการณ์แบบนี้ มันเป็นแบบนี้ทุกวันโดนแซวบ้าง โดนจับเนื้อต้องตัวบ้าง ถ้าถามว่าทำไมเขายังทนก็ตอบได้เลยว่าเพราะเงิน ที่ต้องมาเช่าหอ ค่ากินค่าอยู่ ค่าทำกิจกรรมอะไรอีกเยอะแยะ และถ้าถามว่าทำไมถึงทำ งานนี้ก็ต้องตอบไปอีกว่าเพราะงานนี้ได้เงินเยอะ และเป็นผับที่รุ่นพี่คณะเป็นเจ้าของด้วย และนอกจากนี้ ชเวจงฮุน และ ซูจีก็ทำงานอยู่ด้วยเช่นกัน
“ ขายตัวน่ะไม่ แต่ถ้าจะให้ขาย ตีน!!!น่ะยังได้อยู่” แบคฮยอนพูดพร้อมกับจงใจเน้นเสียงคำนั้นให้ชัดๆ
“อ้าวน้องพูดแบบนี้หาเรื่องโดนจูบเหรอครับ มามะมาจูบที”
ชายหนุ่มวันรุ่นคนที่จับมือแบคฮยอนพูดขึ้น และพยายามจะดึงแบคฮยอนให้มารับจูบอันแสนน่ารังเกียจจากเขา ด้วยท่าทีที่สนุกสนานราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่โทษน่ะนี่มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาของแบคฮยอนเลย
“ปล่อยฉันน่ะ!!!”
“จูบนี้พี่ให้สองร้อยเลยน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
แบคฮยอนหลับตาเมื่อกำลังจะถูกชายหน้าตาไม่ดี เหมือนนิสัยคนนี้จูบ
“อ่ะ!!”
“ อั๊ก!!!”
แต่แล้วสิ่งที่คิดกลับไม่เป็ฯจริงในจังหวะที่แบคฮยอนกำลังถูกจูบแบฮยอนก็รู้สึกถึงแรงอะไรบางอย่างที่แขน และเมื่อเขาได้ลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้าของคนที่เขาคิดว่า ชอบ อยู่ข้างหน้าของตนและมือของเขาก็ได้จับแขนแบคฮยอนไว้ใช่แล้วล่ะคนที่ช่วยเขาก็คือ ชเวจงฮุน เมื่อมองกับไปด้านหลังก็เห็นวัยรุ่นคนนั้นกองร่วงลงที่พื้น สงสัยน่าจะถูกชเวจงฮุนถีบ
“เห้ยไปเรียกเฮีย ไค มาดูซิ เป็นอะไรมากมั้ยแบคฮยอน”
ชเวจงฮุน สั่งให้คนไปเรียกเจ้าของคลับมาพร้อม กับ ถามอาการของแบคฮยอน
“ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ ตกใจนิดหน่อย” แบคฮยอนพูดพร้อมกับมองหน้าอันหล่อเหลาไร้สิวเสี้ยนของชเวจงฮุนไม่เสียแรงเปล่าที่เขาแอบชอบคน คนนี้มาเกือบปี ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ช่วยเขาไว้ในหลายเรื่องอยู่ตลอดเวลามันจึงทำให้แบคฮยอนมั่นใจแล้วว่าจะต้องได้ครอบครองเขา แม้เขาคนนี้จะเป็นแฟนของเพื่อนก็เถอะแต่ความรักมันห้ามกันไม่ได้!!
“อ่อดีแล้ว อ้าวพี่จงอินมาดูสิ ไอ้พวกนี้แหละที่พยายามจะแกล้งแบคฮยอน สั่งสอนให้มันหลาบจำสิ”
“อืม ได้ๆ”
จงอิน หรือ ไค ผู้เป็นเจ้าขอคลับแห่งนี้พูดขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องราวที่เล่ามาจากปากของรุ่นน้องที่สนิทกันมาก นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรกหรอก มันมักจะเกิดขึ้นประจำแต่เขาก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรแค่สั่งให้ลูกน้องจัดการ เอาพวกเกเรๆแบบนี้ไปรุมกระทืบแค่นั้นก็จบเรื่อง
“อืม ขอบใจมากพี่ พี่ไปนอนต่อเถอะ”
“เคๆ”หลังจากที่ชเวจงฮุนพูดเสร็จจงอินก็เดินกลับห้องของตัวเองดูเหมือจะเป็นเรื่องที่ชินไปแล้วสิน่ะชเวจงฮุนคิดในใจ
“ไม่บาดเจ็บหรือ ถูกลวนลามตรงไหนใช่ไหมแบคฮยอน”
“คับๆ”
“เอ้ออ ค่อยโล่งอกไปทีพี่ไปแล้วน่ะ ไอ้พวกนั้นคงถูกลูกน้องของพี่จงอินจัดการแล้วล่ะ”
“ครับๆ นี่ชเวจงฮุนขอบใจนายมากน่ะ”
“อื้มก็นายเป็นเพื่อนฉันหนิ มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันเป็นธรรมดา” ชเวจงฮุนพูดจบก็เดินออกไป คำพูดที่ดูเหมือนคงจะเป็นเรื่องธรรมดาของจงฮุน แต่สำหรับแบคฮยอนแล้วคำพูดของจงฮุนเปรียบเสมือนมีดล่องหลที่คอยทิ่มแทงใจของแบคฮยอนให้รู้สึกปวดร้าว และเจ็บใจยิ่งนัก
04.00 น.
“ฮู้วววววว หมดแก้วๆๆๆ”
เสียงเพลง และเสียงคนเมา ทำเอาแบคฮยอนรู้สึกรำคาญนี่ก็เป็นเวลาตีสี่แล้ว พี่ๆที่ทำงานของเขาปิดผับเลี้ยงพนักงานเนื่องในโอกาศที่ โด คยองซู หรือ ดีโอ แฟนเจ้าของผับอย่าง คิม จงอิน เรียนจบ และเพราะแบคฮยอนเล่นเกมส์ตอบคำถามแพ้เลยต้องดื่มเตกรีร่าเพียวให้หมดแก้วเพื่อเป็นการลงโทษ ซึ่งแบคฮยอนเป็นคนที่เมาง่ายมาก นี่จะให้กินแบบเพียวๆอีก
“ก็ได้ๆ”
“ดื่มเลยๆๆๆหมดแก้วๆๆ”
“อึกๆๆ “ เพราะทนเสียงเชียร์ไม่ไหวแบคฮยอนเลยตัดสินใจกินแบบรวดเดียวจนหมดแก้วเลย และเมื่อได้รับรสชาตินั้นก็รู้สึกถึงความขม และอาการมึนมัวได้มากเลย เขาเป็นคนเมาง่ายคออ่อนมากซะด้วยสิ
“เห้ย แบคฮยอนเป็นอะไรมากหรือเปล่า “ จุนฮงถามเมื่อเริ่มจับอาการผิดปกติได้ นึกไม่ถึงว่าเพื่อนของตนจะคออ่อนขนาดนี้
“พะ พาฉันไปหะ ห้องน้ำหน่อย”
“อ่อๆได้สิๆ” จุนฮงพูดพร้อมกับพยุงแบคฮยอนไปที่ห้องน้ำทันที สงสัยคนตัวเล็กจะแพ้แอลกอฮอร์หนักเลยน่ะเนี่ย
ซ่า ซ่า
เมื่อมาถึงห้องน้ำแบคฮยอนก็ทำการเปิดน้ำล้างหน้าให้อาการมึน และ มัว ของเขาหายไปซ่ะก่อน แต่ยิ่งซัดน้ำเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่ทำให้อาการดีขึ้นเลยเขาจึงคิดว่าน่าจะกลับบ้านดีกว่า
“จุนฮงพาฉันไปส่งบ้านหน่อย”
“อืม ได้สิ”
“ป่ะ”แบคฮยอนพูดพร้อมกับที่จงฮุนเดินเข้ามาช่วยพยุงออกจากห้องน้ำ สงสัยเพื่อนเขาคนนี้คงไม่ไหวซ่ะแล้วสิน่ะ
“เห้ย!!!!\โอ๊ยย!!!”
แต่เมื่อเดินออกไปไม่ถึงไหนจุนฮงก็สดุดพื้นต่างระดับของห้องน้ำเข้าจนทำให้ทั้งสองล้มลงไปโดยที่แบคฮยอนนอนทับอยู่ด้านบน และเขาอยู่ด้านล่าง
แบคฮยอนที่อยู่ด้านบนมองหน้าจงฮุนด้วยสายตาหวานเยิ้มจากอาการเมา เขารู้สึกแปลกๆจากพิษสุรา
“แบคฮยอนเป็นไรไหม อื้ออออ”
แต่ไม่ทันที่จงฮุนจะพูดจบแบคฮยอนก็ก้มลงมาจูบจุนฮงโดยที่เขายังไม่รู้ตัว จากที่เขาปฎิเสธก็เริ่มจะจูบตอบคนข้างนไปบ้าง แต่เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้เขาก็รีบผลักแบคฮยอนออกไป
“นี่นายทำอะไรของนาย แบคฮยอน”
“อืมมมม ฉันชอบแกจงฮุน”
“!!!!!!!!!!”
“หึ ร่านสิ้นดี” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา และดูแบดบอย เหยียดริมฝีปากขึ้นหลังจากดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องน้ำในผับแห่งหนึ่ง เขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศวันนี้หลังจากที่ไปเรียนต่อหนึ่งปี ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนของเจ้าของคลับ ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเลวที่สุด และชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ผัว ของพยอน แบคฮยอน เขาคือ
ปาร์ค ชานยอล!!
!!!!
ไค\คิมจงอิน
ดีโอ\โด คยองซู
ฝาดด้วยน้อวกับนิยายเรื่องแรก
อาจจะดูเชยๆไปบ้างเนาะTOTไม่ค่อยมีประสบการณ์
เลยอ่ะตกแต่งนิยายก็ไม่เป็น มีอะไรผิดพลาดก็ขอประทานอภัย
ด้วยน้อ ตอนหน้าอิหยอย หรือ ชานยอลจะมาแล้วน่ะ อิอิ แบคฮยอน
จะเจอกับอะไรอีกก็ต้องรอดูตอนหน้านะค่ะ สุดท้ายถ้าอ่านแล้วชอบขอคอมเม้นท์
เป็นกำลังใจด้วยน้าาา รักนักอ่านทุกคน
ความคิดเห็น