ตอนที่ 11 : Day Off
Episode 11
แสงแดดที่สาดลงมาไม่ได้ร้อนอย่างที่คิด และท้องฟ้าก็ดูสดใส วันนี้อากาศค่อนข้างดีเหมาะกับวันหยุดพักผ่อนแบบนี้ คนตัวสูงกว่าขยับแว่นตากันแดดสีดำนิดหน่อยอย่างมั่นใจ และคนตัวเล็กกว่าที่ยืนขมวดคิ้วมองหน้าอีกคนเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง...
“ถอดแว่นออกเถอะ เธอเหมือนโจรเลยนะ” ลูดากอดอกขมวดคิ้วมองโบนาที่ยังคงใส่แว่นตา นี่เราไม่ได้มาทำภารกิจต้องพรางตัวอะไรแบบนั้นหรอกนะ ก็โบนาน่ะสิมาเที่ยวทั้งทีแต่งตัวมิดชิดอย่างกับกลัวคนจำหน้าได้ ผมสีทองถูกรวบขึ้นไว้ลวกๆแล้วสวมทับด้วยหมวกสีดำและแว่นกันแดดสีเดียวกัน สวมเสื้อฮู้ดสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ถ้าไม่รู้ว่าเป็นตำรวจจะนึกว่าแก๊งค์ลักพาตัวเด็ก และลูดาก็คือเด็กคนนั้น.. -__-
แต่จะว่าไปเขาก็ดูดีเหมือนทุกวันนั่นแหละ..
แต่จะไม่ให้เหมือนแก๊งค์ลักพาตัวเด็กได้ยังไง วันนี้ลูดาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยสเว็ตเตอร์สีขาวและกระโปรงสั้นสีเดียวกัน เหมือนกับเด็กนักเรียนไม่มีผิด ก็วันนี้เธอสองคนมาเที่ยวสวนสนุกกันนี่นา ตอนออกจากบ้านไม่ได้ปรึกษากันเหรอว่าต้องแต่งตัวยังไง จะโทษใครดีที่แต่งตัวหลุดธีม..
“โจรอะไร สวยขนาดนี้” โบนาว่าพลางยักคิ้วใส่คนตัวเล็กแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เป็นเชิงหยอกล้อ
“หลงตัวเอง..”
“หลงเธอด้วย”
เดี๋ยวนี้ก็ชักจะเอาใหญ่ แต่โบนาน่ะตามใจเธอเสมอ มือเล็กยกขึ้นถอดแว่นตาของเขาออกมาแล้วเก็บใส่กระเป๋าเผยให้เห็นใบหน้าสวยภายใต้หมวกสีดำก่อนจะหยิกเข้าที่แก้มใสๆนั่นหนึ่งที วันนี้ก็เป็นเธอเองที่อ้อนให้เขาพามาสวนสนุก ได้หยุดทั้งที ตั้งแต่ที่เขากลับมาก็ยังไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย และก็อย่างที่บอก โบนาน่ะตามใจเธอเสมอแหละ
“บ้า..” ลูดาอมยิ้มก่อนมือเล็กจะจับมือของคนตัวสูงกว่าให้เดินไปด้วยกัน
คนตัวเล็กเทียวลากเทียวฉุดคนตัวสูงกว่าไปเล่นเครื่องเล่นหวาดเสียวระดับเอ็กซ์ตรีมอยู่สามสี่อย่างซึ่งโบนาก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว ถึงจะเป็นตำรวจที่เก่งกาจแค่ไหนเธอก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้หรอกนะ จะอ้วกแตก รู้สึกวิงเวียน มีแต่คนตัวเล็กนั่นแหละที่ยังตื่นเต้นกับเครื่องเล่นชิ้นต่อไปๆ และที่จะขาดไม่ได้เลยเวลามาเที่ยวสวนสนุกนี้ก็คือ บ้านผีสิง..
“จะเข้าไปเหรอ” โบนาชี้ไปยังทางเข้าบ้านผีสิงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีที่ลูดายืนพยักหน้าหงึกๆใส่เธอเหมือนกับว่าจะเข้าไปให้ได้ ไม่อยากเล่นม้าหมุนอะไรแบบนี้บ้างหรือไง..
“กลัวหรือไง”
“เปล๊า...ใครจะไปกลัว“ คนตัวสูงรีบตอบทันทีแบบ เฮ้ย อะไรฉันไม่ได้กลัวนะ มือซุกอยู่ในช่องกระเป๋าด้านหน้าเสื้อฮู้ดสีดำของเธอ
“เหรอ งั้นไปกันเถอะ”
“ด..เดี๋ยวก่อน !”
ไม่ฟังคำประท้วงใดๆ ลูดาจัดการล็อคแขนของโบนาไว้แล้วฉุดเข้าไปในบ้านผีสิงเลย จริงๆมันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นหรอกนะ โบนาเดินกลอกตาซ้ายทีขวาทีอย่างหวาดระแวงในขณะที่ลูดาก็กอดแขนของเธอไว้แน่น เอ้า..ก็กลัวเหมือนกันนี่หน่า แต่ไม่มีหรอกนะตอนที่ผีออกมาแล้วคนตัวสูงกว่าจะหันไปกอดปลอบคนตัวเล็กน่ะ เพราะตอนนี้น่ะเหรอ...
“กรี๊ดดดดดดดด/กรี๊ดดดดดดดดดด”
ไม่รู้ใครกรี๊ดดังกว่ากัน...
วันนี้เป็นวันธรรมดาจึงไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวมากนัก โบนานั่งยองๆอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้อย่างเหนื่อยอ่อนขณะรอคนตัวเล็กไปซื้อน้ำอัดลมมาแก้กระหาย ให้ตายสิ เหนื่อยเป็นบ้า กรี๊ดจนเหนื่อยไง โบนาขยับปีกหมวกเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินมาก่อนจะรับกระป๋องน้ำอัดลมมาดื่มจนหมด ลดกระป๋องน้ำอัดลมลงมาก่อนจะรู้สึกถึงจูบเบาๆที่แก้มของเธอ...
“ขอบคุณนะคะที่วันนี้พามาเที่ยว”
“ลูดา...”
คนตัวเล็กกว่ายืดตัวขึ้นจูบแก้มใสของคนตัวสูงกว่า แต่โบนาก็ยังเป็นโบนา ถ้าหากเป็นที่สาธารณะล่ะก็ เก็กจะตาย เขาไม่ชอบให้เธอทำอะไรแบบนี้เวลาอยู่ข้างนอก คีพลุคเหรอ แล้วยังจะส่งสายตามาดุเหมือนเธอเป็นเด็กๆอีก ลูดารู้ว่าอีกคนต้องดุเธอแน่ๆ แต่เธอไม่ยอมง่ายๆหรอก..
“ถ้าเธอดุฉัน ฉันจะจูบเธอ”
“ด....”
คนตัวสูงกว่ายกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างก็ไม่ทันถูกมือเล็กดึงใบหน้าของเธอเข้าไปจูบเบาๆเสียก่อน แล้วผละออกไป ยืนอมยิ้มอย่างเป็นต่อ
“น..นี่...”
ไม่ทันว่าทีก็ถูกดึงลงมาจูบอีกครั้งแล้วผละออกไป
“ด..เดี๋ยวสิ ธ..”
ไม่วายถูกดึงลงไปอีกครั้งแต่ก่อนที่คนตัวเล็กจะผละออกไปมือบางก็รวบเอวเล็กนั้นเข้ามาแนบชิดก่อนจะกดริมฝีปากตอบกลับไป มืออีกข้างยกขึ้นประคองใบหน้าของคนตัวเล็กไว้ ขบเม้มเบาๆบนริมฝีปากบางเป็นการลงโทษเด็กดื้อของเธอ
“อื้อ..”
คนตัวเล็กส่งเสียงประท้วงข้างในลำคอออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ กำปั้นเล็กทุบลงไปที่ไหล่บางของโบนาเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยริมฝีปากของเธอให้เป็นอิสระเสียที แกล้งกันชัดๆ
“ก็เธอเริ่มก่อนเอง..”
ผละออกมาบางเบาก่อนจะกระซิบใกล้ริมฝีปากสวย จนคนตัวเล็กหน้าขึ้นสี โดยที่มือบางยังคงโอบเอวเล็กเอาไว้อยู่
“ปล่อยนะ...” ลูดาพอเริ่มรู้สึกว่าเสียท่าให้ซะแล้วก็เลยดิ้นออกจากอ้อมแขนของโบนา พอเริ่มเห็นรอยยิ้มกว้างที่ดูเจ้าเลห์บนใบหน้าสวยคมนั่นก็ยิ่งอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ ก็มันเขิลนี่หน่า..
“ปล่อยทำไม..”
“ด..เดี๋ยวคนมาเห็น” ลูดาแสร้งทำเสียงดุ เอ้อ ทีตอนแรกไม่เห็นกลัว โบนายิ้มให้กับคำตอบของคนตัวเล็กที่กำลังอ้างนู่นอ้างนี่
“ฉันก็นึกว่าเธอชอบซะอีก”
“บ้า.. ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” พอเริ่มจะโวยวายพร้อมดิ้นขลุ่กขลั่กอยู่เอวเล็กนั่นก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ไม่วายยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มใสของคนตัวเล็กฟอดใหญ่ให้เธอได้ฉุนเล่น ชักจะเอาใหญ่แล้วจริงๆ
แต่ก็น่ารักแบบนี้เสมอแหละนะ...
...................................................................................................
ในช่วงบ่ายแก่ๆของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ ผู้ใช้บริการก็เริ่มจะเบาบางลง ร่างสูงในชุดตำรวจสีน้ำเงินเข้มและกระโปรงเข้ารูปสีเดียวกันที่เผยให้เห็นสรีระที่ดูเหมือนกับนักกีฬา ใบหน้าสวยคมที่ดูโดดเด่นดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้ไม่ยาก อึนซอเดินเข้าไปยังในแผนกเวชศาสตร์ฟื้นฟูหรือแผนกกายภาพบำบัดอย่างคุ้นเคย ก็ต้องคุ้นเคยสิ อยู่มาตั้งเป็นเดือน เจ้าหน้าที่ที่นี่ก็มักจะคุ้นหน้าคุ้นตาเธออยู่
ดายอง พยาบาลสาวหน้าตาน่ารักยิ้มให้ร่างสูงเป็นการทักทายก่อนจะบอกให้เขาไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวเธอไปตามคนที่อยากจะเจอมาให้ แล้วหายเข้าไปหลังเคาท์เตอร์พยาบาลที่ซองโซกำลังง่วนอยู่กับเอกสารการตรวจในเวลานี้อย่างทุกๆวัน ร่างบางเดินเข้าไปหาซองโซที่ใส่แว่นสาตาพร้อมกับทำหน้ายุ่งๆกับกองเอกสารนั่น จริงๆเอกสารพวกนี้มันก็ของเธอนี่แหละ แต่เพื่อนคนนี้มักจะอยู่เฉยๆไม่ได้
“แฟนเธอมาแล้วอ่ะ” ดายองเอ่ยขึ้นพร้อมกับซองโซที่เงยหน้ายุ่งๆขึ้นมาขมวดคิ้วกับคำพูดของเพื่อน ก่อนจะนึกขึ้นได้
“ไม่ใช่แฟนสักหน่อย” ซองโซเอ่ยโต้กลับไปด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนจะขึ้นสีขึ้นมานิดหน่อยเพราะคำแซวของเพื่อน
“งั้นฉันขอนะ..” พยาบาลสาวยังเอ่ยแหย่เพื่อนของเธอ ซองโซเคาะเอกสารลงกับโต๊ะเพื่อจัดแนวกระดาษสองสามที
“ไม่ได้ย่ะ..” ส่งเอกสารให้ดายอง ก่อนจะหันมายิงฟันใส่จนเพื่อนของเธอต้องอมยิ้มออกมา
รอไม่นานสักพักนักกายภาพบำบัดของสายตรวจตัวสูงก็เดินออกมา ซองโซเก็บข้าวของก่อนจะเดินออกโดยลืมถอดแว่นสายตาของเธอออก อ่า..น่ารักมากๆเลย อึนซอนั่งมองซองโซเดินออกมาไม่วางตา ลุกยืนขึ้นเมื่ออีกคนเดินมาถึงก่อนจะทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อสาวเจ้าเดินมาใกล้ เพราะภายใต้กรอบแว่นตาธรรมดาๆนั่น ซองโซน่ารักมากจริงๆ..
“ไปค่ะ”
เห็นอีกคนตัวสูงยืนนิ่งไม่พูดอะไรเธอเลยชวนให้เดินไปได้แล้ว แต่ก่อนจะเดินไปมือของอึนซอก็ยื่นเข้ามาจัดผมหน้าม้าของเธอเบาๆ ดูท่าทางเขาจะชอบมันนะ
เธอก็ชอบ ที่อึนซอชอบมัน ผมหน้าม้าของเธอน่ะ.. ^^
.......................................................................
ปัง !
ปัง !
ปัง !
เสียงปืนลมในซุ้มเกมยิงปืนดังขึ้นไม่ขาดสาย พนักงานเจ้าของซุ้มเกมยิงปืนของสวนสนุกถึงกับยืนเหวอดูลูกค้าของเธอทั้งสองคนแข่งยิงปืนกัน ดีนะว่าจำกัดไว้แค่คนละสามรางวัล ไม่งั้นสองสาวสวยตรงหน้าต้องเหมาตุ๊กตาของเธอหมดร้านแน่ๆ แต่เธอทั้งสองคนเอาไปแค่ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่สองตัวเท่านั้น
“เธอแพ้ฉันแหละ” คนตัวเล็กว่าขณะที่ยืนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สองตัวอยู่หน้าโซนศูนย์อาหารของสวนสนุก
“ฉันอ่อนให้ต่างหาก” โบนาว่าพร้อมหันซ้ายหันขวามองหาที่นั่งสำหรับทานอาหารเย็นในวันนี้ ขณะที่คนตัวเล็กก็เอามือของตุ๊กตาไปเขี่ยที่ข้างแก้มใสของคนตัวสูงกว่า จนโบนาต้องหันหน้ามายีใส่เจ้าตุ๊กตา
“ไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ”
มือบางชี้ไปยังโต๊ะที่ว่างอยู่ก่อนพวกเธอจะพากันไปนั่งพร้อมจัดที่นั่งให้เจ้าตุ๊กตาอย่างเรียบร้อย คนตัวสูงกว่าขอตัวไปซื้อข้าวมาให้โดยให้ลูดานั่งรออยู่ที่โต๊ะ โบนาทำจากอะไรทำไมน่ารักจัง
ในระหว่างที่นั่งรอโบนาไปซื้อข้าวมาให้ สายตาก็เหลือบไปเห็นชายท่าทางแปลกๆสองคนกำลังคุยกันแบบผิวเผินแล้วทำท่าทางเหมือนกับจะไปคุยในที่ลับตาคน ชายทั้งสองใส่ชุดสีดำทั้งตัวและดูเหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ซึ่งดูๆดีแล้วสองคนนั้นไม่รู้เลยเหรอว่ามันสะดุดตาคนมากแค่ไหนในการแต่งตัวแบบนี้ ที่นี่สวนสนุกนะ และด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามภาษาตำรวจแล้ว ลูดาจึงลุกเดินตามสองคนนั้นไป ทิ้งให้ตุ๊กตาสองตัวนั่งเฝ้าโต๊ะไปซะอย่างนั้น...
ดูเหมือนว่าจะมีการแลกเปลี่ยนสิ่งของอะไรบางอย่างซึ่งเธอก็มองเห็นไม่ค่อยชัด เพราะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว และบริเวณนี้ก็เป็นที่ลับตาคน และในขณะเดียวกันลูดาซึ่งไม่รู้ตัวเลย ถูกมือปริศนาสอดเข้ามาทางด้านหลังแล้วปิดปากเธอเอาไว้
“อุบ !!”
.......................................................................
เขียนเองก็หมันไส้เองค่ะ ตอนนี้มีแต่ความน่าหมันไส้เต็มไปหมด 5555555
นี่เอาใจช่วยคู่น้องเต็มที่แล้วนะคะ ก็ยังงงอยู่ว่าเมื่อไหร่จะขอเป็นแฟนซักที ><
ส่วนผู้หมวดทั้งสองคนก็ปล่อยเขางุงิกันไปก่อนนะคะ เดี๋ยวก็มีคดีอีก 5555
ใครจับตัวผู้หมวดลูดาไปคะ !!
อย่าลืมน้องหมีสองตัวที่นั่งเฝ้าโต๊ะกินข้าวอยู่ 55555
ขอบคุณที่ติดตามชมกันนะคะ ><
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เมื่อไรอึนเสี่ยวจะเป็นแฟนกันละ อิอิ
ติดตามน้าา ไรท์