คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Day 6: Fri 25/03/11
Day 6: Fri 25/03/11
เขียนหลายวัน เริ่มไม่มีอะไรจะเขียนแล้ว ฮ่าๆ... อากาศดูจะหนาวยิ่งขึ้นกว่าเมื่อวาน เหมือนยิ่งอยู่จะยิ่งหนาวยังไงไม่รู้ นอกจากหนาวแล้วยังโชคร้ายอีกต่างหาก เพราะว่านาตาลีไม่มาโรงเรียนวันนี้ เหมือนจะไปแคมป์กับค่ายญี่ปุ่นอะไรซักอย่าง เธอบอกฉันเมื่อวานซึ่งก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน
...ประเด็นที่โชคร้ายคือ... ฉันต้องหาห้องเองน่ะสิ...
ที่นี่ไม่เหมือนที่ไทยคือไม่มีห้องเรียนเป็นของตัวเอง เรียนคาบไหนก็ต้องไปที่ห้องนั้น แล้วที่นี่จะไม่มีตึกสูง โรงเรียนเลยออกแนวว่ากว้างมากกว่า แบ่งเป็นบล็อคตามโซนๆ ไป เช่น D1-D4 ก็จะอยู่บล็อค D อะไรงั้น มันคือเรื่องยากลำบากในการหาแต่ละบล็อคเหลือเกิน - -“ แน่นอนว่าเพราะต้องเดินตามแผนที่ ทำให้ฉันเข้าคาบโฮมรูมสายจนได้ ซึ่งโชคดีที่มันไม่มีอะไรสำคัญอยู่แล้ว
วันที่ไม่มีนาตาลีดูเหงากว่าเคย เพราะยากที่จะหาคนมาคุยกับฉันได้ ส่วนใหญ่เขามักเกาะกลุ่มเพื่อนคุยกันแล้วมากกว่า แถมฝรั่งที่นี่มักจะพูดสำเนียงออสเตรเลียซึ่งเป็นอะไรที่ฟังยากมากสำหรับคนไทย (แต่นาตาลีพูดค่อนข้างชัด ฉันไม่แปลกใจที่ทางโรงเรียนจัดให้เขาเป็นบัดดี้ให้นักเรียนซัมเมอร์อย่างฉันน่ะนะ) บางทีคนข้างๆ ชวนคุย ฉันกับเขาก็คุยกันแทบไม่รู้เรื่อง สุดท้ายการเขียนเลยถูกดึงมาใช้เพื่อการสื่อสารที่ถูกต้อง =o=
วิชาเรียนไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก จนกระทั่งคาบ P.E. ซึ่งวันนี้มีเรียนในห้อง แต่เขาเหมือนจะสอบเนื้อหาที่เรียนคราวที่แล้ว แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวข้องกับฉันเลยซักนิด จึงเป็นคาบแรกที่ฉันนอนหลับได้เต็มอิ่มและสบายใจที่สุด (??) คือที่นี่ถึงแม้ว่าการคุยกันระหว่างอาจารย์สอน หรือการส่งกระดาษไปมาจะเป็นเรื่องปกติ แล้วก็นั่งเล่นในห้องได้ชิลล์เหมือนไม่มีอาจารย์ แต่อย่างเดียวที่ต่างจากเด็กไทยคือเค้าจะไม่มีการ “งีบหลับ” ภายในคาบ
ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อมีคนหลับ มักจะถูกอาจารย์โดนไปปลุก หรือเพื่อนเขย่าอยู่เสมอ ทั้งที่บางทีการคุยกันระหว่างเรียนมันน่ารำคาญกว่างีบหลับเฉยๆ ด้วยซ้ำไป
เอาเถอะ... เขาคงไม่ได้สนใจอะไรฉันมาก เนื่องจากยังไงซะถึงฉันตื่นก็ไม่มีมีส่วนร่วมในคลาสนั้นอยู่แล้ว
หลังเลิกเรียน แนนพาเราไปร้านเช่าวิดีโอใกล้บ้าน เบนจามินและเลียมได้มาคนละสามเรื่อง ดังนั้นไม่แปลกที่ว่าพอถึงบ้านแล้ว ฉันกับพิกกี้จะนั่งกองอยู่หน้าทีวีเพื่อดูชาลีกับโรงงานช็อคโกแล็ต ซึ่งฉันเคยดูเมื่อนานมาแล้ว จนจำเนื้อหาแทบไม่ได้ ความจริงฉันเสนอความคิดที่ว่าเราควรจะเปิดซับอังกฤษประกอบไปด้วย แต่ด้วยความขี้เกียจเป็นนิจ เราเลยดูมันทั้งอย่างนั้น... ให้ตายสิ การใช้หูฟังภาษาที่ไม่ใช่ภาษาพ่อแม่เราให้เข้าใจมันยากมากเลยนะ T^T
ดูหนังไปซักพัก พี่โอ๋กับอาจารย์ไทยที่มาด้วยกันก็มาเยี่ยมบ้านเพื่อตรวจดูความเป็นอยู่ พิกกี้ยังคงเป็นสาว Energy สูงตามเคย ดูเธอจะวิ่งพล่านไปรอบบ้านกับเด็กๆ ได้โดยไม่รู้จักเหนื่อยเลยซักนิด ขนาดฉันยังรู้สึกพลังงานใกล้หมดหลอดดพิกล นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องไปแซะเธอออกจากเตียงในบางวันล่ะมั้ง
มื้อค่ำของเรามีเพื่อนของแนนและมาร์กมาร่วมโต๊ะด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าเขาชื่ออะไรเพราะเขาไม่ได้บอก แต่เราก็คุยกันสนุกดี พร้อมกับดินเนอร์สุดหรู... “พิซซ่า!” ให้ตายสิ... ดีนะที่มันคือ “Domino Pizza” ถ้ามันเป็น “Pizza Hut” คงเซ็งไม่น้อยเพราะกลับไปกินที่บ้านอาจดีกว่า แต่เอาเถอะ กินไปกินมา ยังไงมันก็พิซซ่าล่ะนะ
แนนสั่งพิซซ่าถาดใหญ่ (8 ชิ้น) มา 5 ถาด... ทั้งที่มีกันอยู่แปดคน เราจัดการกันไปซะเรียบเสีย 4 ถาด... ค่าเฉลี่ยกินกันคนละประมาณ 4 ชิ้นพอดี... แต่ฉันกินแค่ 3 เท่านั้นแหละ เท่าที่ก็เยอะจนอึ้งตัวเองแล้ว T___T
...ขืนกินอย่างนี้ มีหวังเอาห่วงยางน้อยไปอวดแม่แน่เลย!...
ความคิดเห็น