คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 87Line # 7
'เฮ้~ ฮ่าๆ เลโอย๊า ลอเรนอ่า"เสียงโหวกเหวกโวยวายแบบไม่เกรงใจให้ในห้องพักส่วนตัวในโรงพยาบาลอย่างนี้ทำให้ผมจำต้องตื่นจากฝันดีเพื่อลืมตาดูว่าใครที่บังอาจมารบกวนเวลาหลับเวลานอนของผมตอนแรกก็ว่าจะเหวี่ยงใส่ถ้าเป็นเหล่าลูกลิงไฮเปอร์แอ็มแบล็คที่ชอบวิ่งเล่นกันอย่างกับเด็กๆทั้งๆที่อายุก็เยอะแล้วแต่เมื่อผมลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเจอเด็กน้อยตาแป๋วสามคนที่กำลังนั่งจ้องผมอยู่บนเตียง
"อันยอง~"ผมโบกมือทักทายเด็กๆตรงหน้าพลางขยับตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ
"ซึงโฮอับป้า~"ลอเรนเรียกพลางกระโดดขึ้นมานั่งตักอย่างเคยชินทำให้ผมต้องลูบผมสีน้ำตาลทองของร่างเล็กตรงหน้าอย่างเคยชิน ลูกสาวใครเนี่ยน่ารักจริง-//-v
"อัปป้าหายรึยังค่ะ"ดายองเอ่ยถามเสียงใสก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ (แบ๊วพอกะจีโออัปป้าเลยนะ : ซึงโฮ)
"แค่ดายองมาเยี่ยมก็หายแล้ว ถ้าจะให้ดีมาชาต์รพลังให้อัปป้าหน่อยมา"ผมเอ่ยขึ้นพลางเอียงแก้มให้เด็กสาวด้านข้างหอม
-จุ๊บ- (-//-) น่ารักอย่างจริงจังซึงโฮเริ่มเวิ่น
"ลอเรน"ผมสะกิดร่างเล็กบนตักพลางแก้มเข้าไปหาอย่างหยอกล้อ
-จุ๊บ- (-//-) น่ารักโคกๆอ๊าก
"เลโอย๊า~"ผมตะโกนเรียกเลโอที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับมีร์และชอนดุงที่โซฟา
"พอเลยๆซึงโฮฮยองได้ทีเอาใหญ่นะ"ชอนดุงเอ่ยพลางกอดมีร์ที่กอดเลโออยู่แน่นอย่างหวงๆ
ภาพความเป็นครอบครัวทำให้ผมต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างสุขใจแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าร่างเล็กที่เขาคิดถึงมาตลอดเวลาหลายวันไม่แม้แต่จะย่างกรายมาที่โรงพยาบาลสักครั้งก่อนที่ผมจะสลดลงมากกว่าเดิมเมื่อจุนก็ไม่ได้มาเช่นกัน
"อัปป้าครับเจ็บหลังหรอฮะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่า"เลโอเอ่ยถามอย่างเป็นห่ว
งตามภาษาเด็กๆทำให้ผมต้องหันไปยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู
-กริ๊ก-เสียงประตูห้องเปิดข้นทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างเสียไม่ได้แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้งเมื่อคนที่เดินเข้ามาคือพี่บยองกีและจุนที่ช่วยกันถือถุงใส่ขนมและน้ำมาเต็มสองมือก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงโวยวายของจุน
"พวกนายคิดจะมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่รึไงฮะ ถ้าฉันไม่แพ้เกมส์ในรถฉันคงไม่ต้องลำบากไปซื้อหรอก ชริ"จุนบ่นอุบก่อนที่จะโยนถุงน้ำและขนมลงบนตักชอนดุงอย่างเคืองๆ
งั้นก็แสดงว่าจุนมาพร้อมเด็กๆและก็ไอ้สองแสบแล้วบยองฮีหล่ะ หายไปไหนผมชะเง้อคอมองพ้นขอบประตูที่ยังไม่ได้ปิดเพื่อมองหาคนตัวเล็กแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววอยู่ดี
"พี่หาไรอ่ะซึงโฮฮยอง"มีร์เอ่ยถามพลางมองตามผมออกไป "ผมว่าผมรู้แล้วหล่ะว่าพี่หาอะไร"มีร์เอ่ยขึ้นพลางยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
"ชอลยองอ่า"ผมเอ่ยปรามร่างบางที่เอาแต่เล่นอยู่กับความลับของผมที่มีมีร์ที่รู้อยู่คนเดียว
"บยองฮีฮยองไม่มาหรอก พี่บยองฮีบอกว่าให้ไปเจอกันที่ซ้อมละครเวทีเลยเค้ามีธุระต้องไปทำเพราะฉะนั้นพี่เลิกชะเง้อได้แล้ว"มีร์กระซิบอย่างรู้ทันพลางส่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ "เอ๊ะ!! หรือบยองฮีฮยองจะหลบพี่อยู่น้า"มีร์กระซิบอย่างรู้ทันเกมส์ก่อนที่จะดูดนมเปรี้ยวในมือต่อพลางหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
-ฝากไว้ก่อนเหอะ บังชอลยงฉันไม่รู้ความลับแกบ้างให้มันรู้ไป-ผมเอ่ยพลางมองตามด้านหลังมีร์ด้วยสายตาพิฆาตแต่บยองฮีฉันคิดถึงนายจะแย่แล้วทำไมนายต้องหลบหน้าฉันด้วยเนี่ย
"อีกสองวันนายก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วนิ แต่ก็กลับบ้านไปพักผ่อนซักอาทิตย์แล้วค่อยกลับมาก็ได้ไม่เป็นไร"พี่บยองกีเอ่ยบอก
"อีกสองวันหรอ งั้นผมก็อดไปสวนสนุกกับไอ้พวกนี้อะดิ"ผมโวยวายข้นมาทันทีที่ได้ยินกำหนดการ
"ถูก!!!~"เอ็มแบล็คทั้งหมดตอบรับพร้อมกันก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ใช่สิ~พอฉันไม่อยู่พวกนายก็เข้าคอนเซ็ปต์แมวไม่อยู่หนูร่าเริงเลยหล่ะสิ
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงและแล้วก็ถึงเวลาไปอัดรายการHello Baby เหล่าไอ้ตัวแสบและเด็กๆต่างก็รีบจรลีออกจากห้องเพื่อไปแต่งหน้าทำผมก่อนที่จะมาออกรายการเป็นจังหวะเดียวกันกับซึงฮุนที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องพอดี
"อ้าว ซึงฮุนอ่าไม่ได้เจอกันนานนะไว้เจอกัน"ชอนดุงเอ่ยทักพลางโบกมือทักพอเป็นพิธีก่อนที่จะรีบวิ่งตามพวกที่เหลือ
"วันนี้ไม่มีนัดไปเที่ยวกับเพื่อนรึไง"ผมเอ่ยถามซึงฮุนที่ค่อยๆวางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะอย่างมีมารยาทราวกับกลัวว่ากระเป๋าจะพังซึ่งแตกต่างจากปกติที่จะเหวี่ยงกระจาย
"ตอนแรกก็มี แต่มีคนฝากของมาให้พี่อ่ะก็ว่าจะไม่เอามาให้หรอกแต่ชอบทำหน้าตาน่าสงสารเลยต้องใจอ่อนทุกที"ซึงฮุนเอ่ยขึ้นอย่างเซ็งๆพลางเปิดกระเป๋าเพื่อเอาของออกมาจากกระเป๋าช้าๆ
"ใคร?"ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย
"เดาเองดิ บอกให้โง่หรอ :P"ซึงฮุนพลางเทซุปในกระติกออกมาใส่ถ้วยก่อนที่จะยื่นให้ผม
"ซุปกระดูก??"
"เห็นหมอนั่นบอกว่าช่วยบำรุงกระดูกอะไรเนี่ยหล่ะ กินๆเข้าไปจะได้หายไวๆ"ซึงฮุนเอ่ยขึ้นก่อนที่จะสั่งให้ผมกินซุปที่อยู่ในมือสรุปใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่ฟร่ะแล้วหมอนั่นนี่หมอไหนอ่ะ
"หมอนั่น???"ผมเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย
"พี่ใครหว่ะเนี่ยสมองช้าโคตร"ซึงฮุนเอ่ยพลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนที่เริ่มควาญหาของในกระเป๋าอีกครั้ง
"พี่แกหน่ะหล่ะจะบอกดีๆหรือจะให้ใช้กำลังหว่ะ"ผมเอ่ยขึ้นพลางส่งสายตาขู่
"สภาพพี่ตอนนี้ยังไงก็ไม่ชนะผมหรอ แบร่~"ซึงฮุนเอ่ยขึ้นอย่างเหนือกว่าพลางแลบลิ้นใส่อย่างกวนประสาทก่อนที่จะยื่นโน๊ตแผ่นเล็กๆที่พึ่งจะควาญเจอในกระเป๋ามาให้
-หายไวๆนะยังซึงโฮ ปล.ฉันไม่มีเพื่อนเล่นเกมส์หว่ะ
จุนบยองฮี-
ไม่น่าเชื่อว่าแค่โน๊ตแผ่นเล็กๆจะทำให้ผมยิ้มออกมาได้กว้างขนาดนี้แต่ถ้าจะให้ดีได้นายมาป้อนด้วยฉันคงจะหายไวกว่านี้นะ บยองฮี
"เอ้ายิ้มเข้าไป ยิ้มจนปากจะฉีกอยู่หล่ะ"ซึงฮุนเอ่ยกวนขึ้นมาอีกครั้งทำให้ผมต้องตวัดสายตาโหดไปหาอีกครั้งที่บังอาจมาทำลายมโนภาพหวานที่ผมอุตส่าห์สร้างขึ้นก่อนที่ซึงฮุนจะโดนผมตีไปอย่างแรงเพราะบังอาจมาหยิบซุปกระดูกที่จีโออุตส่าห์ทำให้ไปอย่างถือวิสาสะ
"ของฉันโว๊ย"ผมเอ่ยพลางยกถ้วยซดจนหมดโดยไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
"เหอะ!! คนเขาอุตส่าห์เอามาให้ยังทำตัวแบบนี้ ชริจำไว้เลย"ซึงฮุนเอ่ยพลางหยิบนมรสกล้วยในตู้เย็นขึ้นมากินอย่างงอนๆวันนี้กำลังใจผมล้นไปแล้วหล่ะ ^^ บยองฮีอ่าเดี๋ยวฉันรีบกับไปเล่นเกมส์กับนายน้า
....................................
จัดให้ตามคำขอนะค่ะกับบทเด็กๆเรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไงน้าอย่าลืมติดตามตอนต่อไปหล่ะ
รักคนอ่านเลิฟคนเม้นท์น้าติดตามกันต่อด้วยหล่ะ ขอบคุณน้าาาาา~ :)
ความคิดเห็น