คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 87Line # 5
ทันทีที่ซึงโฮเดินออกไปจากห้องแต่งตัวผมก็ดิ้นออกจากอ้อมกอดจุนแทบจะทันที จะให้ทำไงหล่ะก็ซึงโฮเล่นทำหน้าตาหน้ากลัวแบบนั้นต้อตามไปดูหน่อยว่าเป็นอะไรรึป่าว
“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”ผมแหกปากร้องโวยวายออกมาทำให้จุนต้องปล่อยตัวผมออกมาอย่างเสียไม่ได้เพราะเสียงผมเวลากรี๊ดนี่ดังยิ่งกว่ามีร์ด้วยซ้ำไป
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนป่ะ”จุนเอ่ยถามพลางส่องกระจกบานใหญ่อีกรอบเพื่อสำรวจความเรียบร้อย
“ไม่ต้องอ่ะ นายอยู่นี่หล่ะ”ผมตอบพลางวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับขวดน้ำในมือ(ตรูจะหยิบมาไมเนี่ย-*- :G.O) พลางหันมองซ้ายขวาหาทางที่ซึงโฮเดินออกไป เสียงคนพูดคุยกันดังออกมาจากทางเดินหลังเวทีทำให้ผมเดินตามเข้าไปอย่างอยากรุ้อยากเห็นแต่แล้วผมก็รู้สึกว่าผมจะไม่ควรจะเดินไปจะดีกว่า เพราะการพูดคุยนั้นคือมีร์และซึงโฮ
“นายว่ายังไงนะมีร์”เสียงซึงโฮเอ่ยถามมีร์ด้วยสีหน้าช็อคสุดขีด
“ผมชอบพี่ ไม่สิ ผมรักพี่นะ ซึงโฮฮยอง”มีร์ตะโกนเสียงดังพลางส่งยิ้มให้ซึงโฮน้อยๆ
“แล้วพี่หล่ะ คิดไงกับผม”มีร์เอ่ยถามพลางเอียงคอน้อยๆเป็นเชิงถาม
“ฉันก็ชอบนาย.......”ซึงโฮเอ่ยขึ้นทำให้ขวดน้ำในมือผมเลื่อนหลุดตกลงพื้นอย่างแรงด้วยความตกใจก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจุดที่ยืนอยู่ตรงนั้น
ห้องพักเอ็มแบล็ค
“ปัง”เสียงปิดประตูดังลั่นแต่ผมไม่คิดที่จะแคร์หรอกก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปกอดจุนอย่างต้องการที่พึ่ง
“จีโอนายเป็นไรไป”จุนเอ่ยถามพลางกระชับกอดแน่นขึ้น
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”ผมส่างหัวเบาๆแต่ก็ยังไม่ละออกมาจากอ้อมกอดของจุน
“นั่นดิ ฮยองเป็นไรไปอ่ะ”ชอนดุงเอ่ยถามพลางลุกขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วง
“ฉันไม่ได้เป็น ฮึก ไรจริงๆ”ผมเอ่ยพลางกลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างรวดเร็วและพยายามที่จะกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอย่างสุดขีด
“นายอยากออกไปข้างนอกกับฉันไหม”จุนเอ่ยถามพลางลูบหัวผมเบาๆเป็นเชิงปลอบโยนผมจงได้แต่พยักหน้าเป็นคำตอบเบาๆ
ในระหว่างที่เราสองคนกำลัจะเดินออกไปนอกห้องก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ซงโฮและมีร์เดินก้าวเข้ามาพอดี ใบหน้าคมเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าผม
“จีโอนายเป็นไรไป ร้องไห้หรอ”ซึงโฮเอ่ยถามพลางจับมือผมอย่างเป็นห่วง
“ฉันไม่ได้ร้อง นายอย่ามายุ่งน่า”ผมเอ่ยตอบเสียงแข็งพลางสะบัดมือซึงโฮออกก่อนที่จะดึงมือจุนให้เดินตามออกไปจากห้อง
ด้านนอกสถานนี M net
“นายเป็นไรไปเนี่ย บยองฮี”จุนเอ่ยถามอย่างงๆพลางยื่นแก้วกาแฟให้เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างเล็กด้านข้าง
“ฉันว่าจะหยุดแล้วหล่ะจุน”ผมเอ่ยเสียงแผ่วพลางสะกดอารมณ์ไว้เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“นายอย่าร้องนะ ไม่งั้นนายโดนพี่บยองกีเตะแน่เดี๋ยวต้องข้นเวทีแล้ว”จุนเอ่ยขึ้นพลางยืดแก้มผมอย่างแรง “สำหรับนายอาจจะเป็นข่างร้ายนะจีโอ แต่สำหรับฉันเป็นข่าวดีสุดๆไปเลย ฮ่าๆ”
“นายหมายความว่าไง”ผมเอ่ยถามอย่างสงสัยแต่ก็ได้ตอบกลับมาเพียงรอยยิ้มกวนประสาทอารมณ์เศร้าหายไปแต่กลายเป็นว่าผมหงุดหงิดกับท่าทางของไอ้บื้อซางซอนแทน “นายอยากโดนฉันงับหัวใช่ไหมเนี่ยจุน บอกฉันมานะโว๊ย”
“ฉันชอบนายนะจุนบยองฮี”จุนเอ่ยอย่างรวดเร็วพลางขโมยหอมแก้มผมก่อนที่จะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!! อีจุนกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ”ผมตะโกนเสียงดังลั่นล็อบบี้พลางวิ่งไล่ตามร่างสูงแต่ก็มีเพียงเสียงหัวเราะชอบใจของอีจุนเท่านั้น
โดยที่ทั้งคู่ไม่ได้รับรู้เลยว่าบทสนทนาของทั้งคู่นั้นได้อยู่ในเมมโมรี่ของอีกคนนึงที่คอยแอบฟังอยู่มาตั้งแต่ต้นแล้ว
..............................................
อัพตอนต่อไปมาแล้วนะตามคำเรียกร้อง
ซารางคนอ่านคนเม้นท์นะจุบุ :))
ความคิดเห็น