คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 87Line # 1
87Line # 1
ยังซึงโฮ
นายคือเพื่อนรักของฉันนะจุนบยองฮี
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายก็คือเพื่อนรักของฉัน
เพื่อนที่ฉันจะไม่มีวันทำหายไปเพราะความรู้สึกของฉัน
ความในใจที่ฉันไม่มีวันที่จะบอกนายไปตลอดกาล
ความจริงฉันคิดกับนายมากกว่าเพื่อนกัน
จุนบยองฮี
นายจะรู้บ้างรึป่าวยังซึงโฮว่าฉันต้องการอะไร
นายจะรู้บ้างรึป่าวว่าฉันคิดยังไง
รู้สึกยังไง
นายเคยเป็นห่วงฉันบ้างไหม
หรือฉันกับนายจะเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆ
Nae sarang geondeurin neo neo neo neo Jeonjaengiya ทันทีที่เสียงร้องของจีโอสิ้นสุดร่างบางที่พยายามเก็บซ่อนอาการไม่สบายมาตั้งแต่เช้าก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อสามารถร้องเพลงและเต้นผ่านไปได้ด้วยดีก่อนที่จะละสายตาขึ้นมองสปอตไลต์พลางกุมขมับแน่นเมื่ออาการปวดหัวเริ่มที่จะรุนแรงกว่าตอนเช้า ทำให้ยังซึงโฮที่กำลังเล่นอยู่กับมักเน่ระหว่างเดินเข้าหลังเวทีสามารถจับสังเกตุอาการของเพื่อนสนิทได้อย่างไม่ยากนัก ร่างหนาขยับตัวเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่ดูท่าทางว่าขนาดก้าวเท้าเดินก็ยังยากอย่างเป็นกังวล แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขามักจะไปถึงช่ากว่าร่างโปร่งของอีจุนที่เข้าไปถึงตัวบยองฮีได้อย่างรวดเร็วเสมอที่ๆเขาไม่เคยได้ก้าวเข้าไปถึงสักครั้ง
“นายเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย”จุนเอ่ยถามพลางจับแขนจีโออย่างเคยชิน
“ฉันไม่ได้เป็นไรหรอก”บยองฮีเอ่ยขึ้นพลางส่งยิ้มกลับให้จุนอย่างน่ารักภาพตรงหน้าทำให้ยังซึงโฮกำหมัดแน่นอย่างลืมตัวด้วยความหึงก่อนที่จะต้องเบิกตาโพล่งออกมาเมื่อคนน่ารักที่พึ่งเอ่ยปากออกมาว่าไม่เป็นไรล้มพับลงไปต่อหน้าต่อตาในอ้อมแขนของจุน
“จีโอ”จุนตะโกนเรียกร่างบางในอ้อมกอดพลางเขย่าตัวเบาๆใบหน้าน่ารักที่หลับตาพริ้มมีสีซีดลงกว่าเมื่อเช้าอย่างเห็นได้ชัดไวกว่าความคิดอะไรทั้งหมดยังซงโฮรู้สึกตัวอีกทีก็ไปหยุดยู่ตรงหน้าของทั้งสองคนซะแล้ว
“หลบไป”ซึงโฮเอ่ยบอกคนเป็นน้องก่อนที่จะช้อนร่างเล็กของจีโอขึ้นอุ้มอย่างชำนาญก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปหลังเวทีอย่างรีบร้อนโดยมีร่างโปร่งของจุนวิ่งตามไปติดๆด้วยความเป็นห่วง ส่วนมักเน่อีกสองคนก็มีหน้าที่วิ่งไปตามหาเมเนเจอร์เพื่อพาจีโอไปโรงพยาบาล
ณ.โรงพยาบาลโซล
ร่างเล็กของจีโอเริ่มขยับตัวเล็กน้อย เหล่เด็กน้อยประจำเอ็มแบล็คอย่างจุน มีร์ และชอนดุงต่างก็รีบวิ่งมาเกาะเตียงเพื่อดูอาการของเพื่อนร่วมวงอย่างเป็นห่วงเว้นแต่ท่านหัวหน้าวงที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนเว้นไว้แต่ยังคงจ้องมองร่างตรงหน้าเหมือนเดิม
นัยน์ตาใสปรือเล็กน้อยก่อนที่จะเบิกโพล่งขึ้นอย่างตกใจเมื่อจำเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นได้ก่อนที่จะขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วลัเนื่องจากที่ขยับตัวนั่งเร็วเกินไปทำให้ต้องเวียนหัวอีกครั้งเนื่องจากลุกขึ้นเร็วเกินไปทำให้อีจุนต้องจับร่างเล็กที่กำลังโงนเงนไว้ด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจนะแต่ฉันไม่เป็นอะไรแล้วหล่ะ”จีโอเอ่ยขึ้นพลางดันแขนจุนออกอย่างช้าๆพลางเสหน้ามองรีดเดอร์ประจำวงที่ตอนนี้สนใจแต่หนังสือในมือและแทบจะไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
“ฉันอนุญาตให้นายพักผ่อนสองสามวัน ไม่งั้นนายต้องน๊อคอีกรอบแน่”เสียงพี่ยองเบย์ผู้จัดการวงเอ่ยขึ้นหลังจากที่กลับมาจากการคุยกับหมอก่อนที่จะไล่เหล่าเอ็มแบล็คที่เหลือให้ออกไปจากห้องทีละคนเนื่องจากมีงานต่อเว้นแต่ซึงโฮที่มีงานอัดรายการวิทยุตอนดึกๆ
“เดี๋ยวพอเสร็จงานแล้วฉันจะมาหานะ พักผ่อนเยอะๆหล่ะ”จุนเอ่ยบอกก่อนที่จะส่งยิ้มแบ๊วให้ตามสไตล์ก่อนที่จะโดนพี่ยองเบย์ลาดคอเสื้อออกมาจากเตียงของจีโอก่อนที่จะหันไปหาซึงโฮที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
“ฝากด้วยนะซึงโฮ”พี่ยองเบย์เอ่ยสั่งเสียโดยมีซึงโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนที่จะดันเหล่าเด็กอนุบาลเอ็มแบล็คออกอย่างยากลำบากโดยเฉพาะจุนที่ยังคงสั่งเสียพี่ชายบนเตียงไม่เลิกสักที
“แค่กๆ”เสียงคนบนเตียงไอออกมาเบาๆทำให้ร่างหนาสามารถละสายตาขึ้นมามองได้อย่างไม่ยากนัก เผยให้เห็นนัยน์ตาใสจ้องตรงมาที่เขาอย่างหาเรื่องเขาและเอาเป็นเอาตายทำให้ซึงโฮต้องถอนหายใจอกมาก่อนที่จะวางหนังสือไว้ข้างตัวก่นที่จะขยับเข้าไปหาร่างเล็กช้า
“นายจะเอาอะไร บยองฮี”ซึงโฮเอ่ยถามพลางจ้องหน้าร่างเล็กกลับอย่างต้องการคำตอบ
“ถ้านายไม่อยากจะอยู่ก็กลับหอไปเลยไป”จีโอเอ่ยขึ้นอย่างงอนๆทำให้ซึงโฮต้องถอนหายใจออกมาอย่างปลงตกในความขี้งอนของเพื่อนสนิทตรงหน้า
“ก็ตามใจนายหล่ะกันถ้านายอยู่คนเดียวได้”ซึงโฮเอ่ยขึ้นพลางหันหลังกลับไปหยิบหนังสือก่อนที่จะก้าวยาวไปที่ประตูเพื่อที่จะบิดประตูออกจากห้องตามคำพูดของของจีโอ
“นายเคยคิดจะเป็นห่วงฉันบ้างไหม ซึงโฮ”จีโอเอยขึ้นอย่างตัดพ้อเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“ถ้าฉันไม่ห่วงนายฉันคงไม่อุ้มนายมาที่นี่หรอก จุนบยองฮี”ซึงโฮเอ่ยขึ้นพลางหันมาจ้องหน้ากลับอย่างจริงจังทำให้จีโอถึงกับผงะ “แล้วคราวหลังอย่าพูดอย่างนี้อีกนะ ฉันไม่ชอบ”
คำพูดของซึงโฮทำให้จีโอหน้าขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอายก่อนที่จะอาการใจเต้นจะหยุดลงเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของคนตรงหน้า
“เพราะนายคือเพื่อนคนสำคัญของฉันนะจีโอ”ซึงโฮเอ่ยเบาๆพลางคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“อือ เข้าใจแล้ว”จีโอกระซิบเสียงแผ่วพลางเอนตัวลงนอนช้าๆก่อนที่จะหลับตาลงเพื่อพักผ่อนแต่ในหัวของร่างเล็กตอนนี้กลับมีแต่คำว่าเพื่อนของซึงโฮที่ตีวนไปวนมา
“แล้วทำไมนายถึงป่วยขนาดนี้หล่ะ จีโอมีอะไรบอกฉันได้นะ”ซึงโฮเอ่ยถามพลางรินน้ำข้างแก้วไว้ให้จีโอ
“ไม่มีอะไรหรอก”จีโอเอ่ยตอบพลางพลิกตัวหันหลังให้ซึงโฮก่อนที่น้ำตาใสจะไหลออกมาเบาๆด้วยความน้อยใจ
“นายบังอาจมีความลับยังซึงโฮหรอจีโอ เราเป็นเพื่อนกันนะ”ซึงโฮเอ่ยขึ้นพลางจับหัวร่างเล็กที่หันหลังให้อย่างขำๆ
“นายมันเป็นประเภทไม่รู้เรื่องอะไรเลยต่างหาก”จีโอส่งเสียงอู้อี้ตอบกลับมาก่อนที่จะสะบัดหัวหนีมือหนาของซึงโฮก่อนที่จะซุกตัวลงไปในผ้าห่มบาง
..........................................
เราแต่งครั้งแรกอาจจะมึนๆหน่อยน้าแต่เราจิ้นจีโอเคะมากกว่าถ้าใครไม่ชอบก็ขออภัยด้วยน้า
ชอบไม่ชอบไงก็เม้นท์ให้เราบ้างน้าจ้าาาา!!!!
ความคิดเห็น