คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Jealous!!
Title : Who AM I??
Couple : Seungho & G.O.
About story : สำหรับนายฉันเป็นใครกันแน่........
ซึงโฮโหมด
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้ออกมาทำงานและแถมยังเป็นวันเกิดลูกสาวของผมอีกคนนั่นก็คือดายองงี่นั่นเองแต่ไม่รู้ว่าทำไมแทนที่ผู้จัดการจะพาผมไปที่บ้าน hello baby เพื่อไปฉลองแต่กลับลากผมมาอักบิบิมบับซองแทนนี่มันโคตรจะเซ็งเลยให้ตายเหอะ
แต่ทันทีที่ผมได้ยินเสียงเพลงที่สุดแสนจะปัญญาอ่อนของพวกแบล็คก็ทำให้ผมหายหงุดหงิดแทบจะทันที
ทันทีที่ผมได้ยินเสียงของจีโอก็ทำให้ผมสามารถหัวเราะออกมาได้แทบจะทันทีเสียดายชะมัดที่ไม่ได้เห็นท่าทางรั่วๆของบยองฮีตอนอัดเสียงคงจะน่ารักน่าดู ^^
“ขอบคุณนะครับที่คอยดูแลผมอย่างดี”ผมเอ่ยขอบคุณทีมงานในห้องอัดเสียงก่อนที่จะขยับตัวหันเดินออกไปนอกห้องอัด
“ย๊า!!ซึงโฮนายจะไปงานวันเกิดดายองไหม”พี่บยองกีเอ่ยถามผมระหว่างทางเดินไปที่รถ
“ไปดิพี่วันเกิดลูกสาวคนสวยทั้งที”ผมเอ่ยบอกพลางกระโดดขึ้นรถอย่างรวดเร็วพลางจับตุ๊กตาหมีด้านข้างที่เตรียมไปให้ลูกสาวตัวน้อย ทำไมผมถึงได้ซื้อหมีตัวนี่อะหรอ ย้อนไปดูบยองฮีที่สวนสนุกสิน่ารักน่าฟัดซะขนาดนั้น ^^ แถมยังดูแลผมอย่างดีซะด้วย 555 (แม้ว่าจะเป็นแค่รูปแต่ผมก็เป็นสุขนะ555)
“เออ ซึงโฮพักนี้นายไม่ค่อยจะเล่นกับบยองฮีเลยนะ”พี่บยองกีเอ่ยขึ้นมา “ทะเลาะอะไรกันรึป่าวเนี่ย”
“ป่าวนิครับ ผมปกติดี”ผมเอ่ยตอบผ่านๆไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งั้นก็ดีแล้ว ไม่รู้ช่วงนี่หมอนั่นเป็นอะไรกลับถึงบ้านก็เข้าห้อง พออยู่ที่งานตัวติดกับจุนอย่างกะมีกาวทาให้ติดกันไว้งั้นอ่ะฉันว่าหมอนั่นพยายามเลี่ยงนายสุดๆเลยอ่ะ”พี่บยองกีบ่นงึมงำเหมือนตาลุงแก่ขี้บ่นทำให้ผมโมโหขึ้นมาทันที “แล้วนั่นหงุดหงิดไรขึ้นมาอีกหล่ะเมื่อกี้ยังอารมณ์ดีอยู่เลย”
“เรื่องของผมน่า พี่ขับรถไปเหอะ”ผมเอ่ยบอกอย่างพาลๆก่อนที่จะปรับพนักพิงเอนลงแบบตัดบทสนทนาแบบดื้อๆ
บ้านHello Baby
แกร๊ก~ผมเปิดเข้าไปด้วยคีย์การ์ดสำรองพร้อมแบกตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เดินเข้ามาภายในบ้านก่อนที่จะหันไปโค้งให้กับทีมงานที่กำลังปักหลักถ่ายทำอยู่อย่างมีมารยาท
“อ้าวซึงโฮ มาแฮปให้ลูกสาวหล่ะ”พีดีเอ่ยถามผมอย่างยิ้มๆทันทีที่เห็นหน้าผมแสร่นเข้าไปในบ้าน
“ครับ”
“แต่นายคงไม่ได้ออกตอนนี้นะเพราะฉันตัดฉากให้นายไปอยู่ที่ห้องอัดแทน”พีดีเอ่ยบอกผมแบบพอเป็นพิธี
“ครับ ผมแค่ตั้งใจมาแฮปดายองแค่นั้นหล่ะครับ”ผมเอ่ยบอกพลางส่งตอบกลับอย่างสุภาพ
“พี่ซึงโฮ”เสียงมีร์ตะโกนดังมาแต่ไกลทันทีที่กล้องดับไฟก่อนที่จะวิ่งเข้ามากอดผมตามปกติทำให้ทั้งกอดถ่ายต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู
“พี่เพิ่งจะหายนายจะมาเพิ่มแผลให้พี่รึไง”ผมเอ่ยถามมีร์แบบขำพลางขยี้ผมนิ่มอย่างเอ็นดู
“นายสองคนนี่น่ารักจังเลยน้า น่าอิจฉาชะมัด”พี่สตาฟเอ่ยขึ้นมาก่อนที่จะยกแขนข้นท้าวคางก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
“พี่ก็มีซักคนสิฮะ แต่หาแบบพี่ซึงโฮคงยากแล้วหล่ะครับทำได้ทุกอย่าง อิอิ”มีร์เอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางซุกตัวกอดผมแน่นขึ้นมากกว่าเดิมอย่างหวงๆทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
เคร้ง~เสียงทัพพีตกหล่นกระทบพื้นทำให้คนทั้งกองหันกลับไปมองรวมถึงผมด้วย
“โอ๊ะ~ขอโทษฮะผมแค่จะเดินออกมาหยิบของ”จีโอเอ่ยบอกอย่างลนลานก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องครัวไป
ผมมองตามร่างเล็กที่พึ่งจะเดินหนีเข้าห้องครัวไปอย่างกระวนกระวายใจ
“พี่ซึงโฮฮะเป็นไรไปอ่ะ”มีร์สะกิดผมให้ออกจากภวังค์
“เดี๋ยวพี่มานะ”ผมเอ่ยบอกพลางผละออกจากการเกาะกุมของมีร์ก่อนที่จะเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องครัวแต่แล้วภาพตรงหน้ากลับทำให้ผมโมโหหนักกว่าเดิมทำไมนะหรอ ภาพตรงหน้าคือจุนกระประคองมือของจีโออย่างทะนุถนอมราวกับแก้วล้ำค่าก่อนที่จะสำรวจรอยแผลบนมืออย่างอ่อนโยน
“จีโอนายเจ็บรึป่าว”จุนเอ่ยถามเสียงแผ่วพลางซับแผลให้อย่างเบามือ
“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า”จีโอเอ่ยออกมาเบาๆ
“ถ้านายไม่เจ็บแล้วนายจะร้องไห้ทำไม”จุนเอ่ยพลางเชยคางเล็กขึ้นเพื่อจะได้มองหน้าได้ถนัดตา
“ฉันไม่ได้ร้องซะหน่อย แผลแค่นี่ฉันไม่ได้ใจเซาะนะ”จีโอเอ่ยขึ้นพลางละหันกลับไปหันผักต่อ
“พอเหอะ เดี๋ยวฉันหั่นต่อเอง”จุนเอ่ยพลางแย่งมือออกมาจากมือของจีโอ “นายออกไปข้างนอกซักพักเหอะ”
“ให้นายทำก็เละดิ”จีโอก็ยังคงดื้อต่อไปแบบไม่มีที่สิ้นสุดจนจุนเริ่มจะงัดมุกตีขึ้นมาทำให้จีโอต้องหัวเราะออกมาอย่างขบขัน แต่ภาพตรงหน้าทำให้ผมหงุดหงิดหนักกว่าเดิมซะอีกทันทีก่อนที่ผมจะคิดอะไรออกมือผมก็กระชากแขนเล็กเดินผ่านสตาฟทั้งหลายออกมานอกห้องซะแล้ว“ซึงโฮนายปล่อยฉันนะโว๊ย”จีโอตะโกนโวยวายขึ้นมาพลางพยายามสะบัดมือออกจากมือของผมอย่างรุนแรงการกระทำของจีโอทำให้ผมหงุดหงิดมากทันทีที่ถึงบันไดหนีไฟที่ใกล้ที่สุดผมก็จัดการล็อคประตูอย่างเสร็จสรรพก่อนที่จะเหวี่ยงร่างเล็กไปกระแทกกับกำแพงก่อนที่จะใช้แขนยันคร่อมไว้กันหนี
“นายจะเอายังไงกับฉันหว่ะ ซึงโฮ”จีโอตะโกนถามอย่างหงุดหงิดพลางเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมอย่างเหลืออด
“จะให้ฉันต้องย้ำนายอีกซักกี่ครั้งว่านายเป็นของฉัน”ผมตวาดออกมาอย่างหงุดหงิดพอกัน ทั้งๆที่รู้ว่าคุยกันไปยังไงเราก็ต้องทะเลาะกันอยู่ดีแต่ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นร่างเล็กตรงหน้าไปยิ้มให้คนอื่นที่ไม่ใช่ผมไม่ได้
“ฉันเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของของใคร”จีโอตวาดกลับอย่างโมโหพลางพยายามผลักผมให้ออกห่างจากตัวให้มากที่สุด
“แต่นายเป็นของๆของฉัน”ผมตะโกนบอกอย่างโมโหพลางประกูบจูบริมฝีปากอิ่มอย่างดุดัน ด้วยความโมโหทั้งหมดที่มั
อั่ก อั่ก แม้ว่ามือของจีโอจะพยายามผลักไสผมออกไปมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น กลิ่นคาวเลือดของจีโอที่ไหลออกมาเนื่องจากความรุนแรงทำให้ผมต้องผละออกมาราวกลับตั้งสติได้
“พอใจนายรึยังหล่ะ ยังซึงโฮ”จีโอเอ่ยถามพลางปาดเลือดบนเลือดฝีปากออกก่อนที่จะจ้องหน้าผมอย่างโกรธเคือง
“................................”
“หรือนายจะขยี้ฉันให้ตายคามือนายไปเลย”จีโอตวาดออกมาอย่างเหลืออด
“.................................”
“ซึงโฮ สำหรับนายฉันคือใครกันแน่”จีโอเอ่ยเสียงแผ่วอย่างเหนื่อยอ่อน “ชู้ ของเล่น การแก้แค้น หรือเครื่องระบายอารมณ์ของนาย”
“.................................”
“แต่ไม่ว่าฉันจะเป็นอะไรสำหรับนาย แต่นายควรจะรับรู้ไว้ว่าฉันจองบยองฮียังเป็นคนและเจ็บเป็น”จีโอเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาทำให้ผมถึงกับชะงักค้าง
“ฉะ...ฉัน”ผมเอ่ยเสียงตะกุกตะกักออกมาอย่างตกใจที่อยู่ๆจีโอก็โวยวายออกมาแบบที่ผมไม่เคยเห็นเลยสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมา
นั่นสิ....ทำไมผมต้องโมโหเวลาผมเห็นจีโอสนิทกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
ทำไม.....ต้องไม่ชอบให้อีจุนมาใกล้คนตัวเล็ก
ความรู้สึกนี่มันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ทำไม.....ผมถึงต้องอยากเป็นเจ้าของคนตัวเล็กนี้คนเดียว
หวง?หึง?....นั่นสิยังซึงโฮนายมีสิทธิ์อะไร
น้ำตาของคนตรงหน้ายังคงไม่หยุดไหลแต่สายตาของบยองฮีก็ยังไม่หยุดที่จะค้นหาคำตอบจากดวงตาของเขามือหนายกไล้ไปตามใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยนพลางปาดเช็ดน้ำตา
“นั่นสินะ...คนอย่างฉันมันจะมีสิทธิ์อะไรในตัวนาย”ผมเอ่ยเสียงแผ่วก่อนที่จะผละเดินออกไปจากทางหนีไฟโดยปล่อยให้จีโอมองตามอย่างสับสน
“แค่นายพูด..ว่านายรู้สึกยังไงซึงโฮ”จีโอเอ่ยเสียงแผ่วก่อนที่จะทรุดตัวสะอื้นอย่างแรง
......................................................................
ลีดใจร้ายเฟ่อร์(ได้ข่าวว่าแกแต่งเองนะ)
หายหน้าไปนานยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น