คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SMILE ????
Couple : Seungho & G.O.
About story : สำหรับนายฉันเป็นใครกันแน่........
เช้าวันต่อมา
“เฮ้ย~บยองฮีคอนายไปโดนไรมา”เสียงพี่บยองกีตะโกนดังลั่นหอพักทันทีที่เห็นพลาสเตอร์อันเท่าเคื่องที่คอของ Main vocalของวงทำให้เหล่าชิกไอดอลที่ตื่นแต่เช้าอย่างชอนดุงและมีร์ต้องหันมองตามอย่างตกใจ
“เอ่อ...ผมทำมีดโกนบาดอ่ะครับ เหม่อไปหน่อยอ่ะ แหะๆ”จีโอเอ่ยตอบพลางหัวเราะแห้งๆก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น(พลาสเตอร์นี้อ้างอิงมาจากคลิปๆนึงที่เราไปเจอเลยเอามาแต่งซะเลย)
“นายนี่น่า”พี่บยองกีรำพึงออกมาเบาๆถึงความซุ่มซ่ามของจีโอพลางยื่นแก้วนมกับอาหารเช้าวางด้านหน้าคนตัวเล็กพลางขยี้ผมนิ่มอย่างเคยชินด้วยความเอ็นดูราวกับเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำอยู่เสมอ
“ฮยอง~อรุณสวัสดิ์”เสียงจุนตะโกนดังลั่นทันทีที่เดินออกมาจากห้องนอนก่อนที่จะเข้าชาร์ตที่นั่งแทบจะทันทีด้วยความหิวก่อนที่จะตามมาด้วยลีดเดอร์ที่ยังเปล่งออร่าทมึนอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ซึงโฮไปโมโหไรมาอ่ะ??”ชอนดุงเอ่ยถามพลางจ้องหน้าท่านหัวหน้าวงอย่างต้องการคำตอบ
“พี่ฝันว่าเมื่อคืนพี่จุนนี่ทวงตังค์ใช่ไหมหล่ะ ฮ่าๆ”มีร์เอ่ยขึ้นมาขำๆแต่ซ฿งโฮกลับไม่ขำด้วยการส่งสายตาปรามมาหาน้องเล็กของวงทำให้มีร์แทบจะหันกลับไปมุดถ้วยคอนเฟล็กต์ของตัวเองด้วยความกลัว
“เฮ้!!เด็กๆเดี๋ยววันนี้มีงานแฟนมีตส่วนนายซึงโฮอยู่ที่หอนี่หล่ะ หลังนายยังไม่หายดีเท่าไหร่”พี่บยองกีเอ่ยบอกตารางพลางสั่งคนป่วยให้นอนพักอยู่บ้านอีกซักวัน
“ผมอยู่หอจนเบื่อจะตายอยู่แล้วนะพี่”ซึงโอเอ่ยอย่างหงุดหงิดทำให้เหล่าเอ็มแบล็คและผู้จัดการแทบจะวิ่งเข้าไปกอดกันเพราะกลัวไอ้ลีดหมีแพนด้ามันจะอะลาวาดออกมา
“ใจเย็นๆดิพี่ซึงโฮ อยู่อีกแค่วันเดียวเองน้า”มีร์เอ่ยพลางทำหน้าตาน่ารักใส่ซึงโฮที่ทุกคนก็ยังคงไม่รู้ต่อไปว่าไปโกรธอะไรมาความน่ารักของมีร์ที่ไม่มีใครในวงสามารถต้านทานได้แล้วยิ่งยังซึงโฮที่มีดีกรีเป็นคุณแฟนอยู่ณ.ขณะนี้ ร่างโปร่งคลี่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนที่จะขยี้ผมสีทองของมีร์อย่างเอ็นดู
“ผมอิ่มแล้วครับ”จีโอเอ่ยขึ้นเบาๆพลางลุกเดินออกไปจากโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว
“เฮ้~จีโอฮยอง เพิ่งกินไปแค่คำเดียวเองนะ”ชอนดุงตะโกนเรียกร่างเล็กที่กำลังเดินออกไปแต่ก็ไม่มีสัญณาณตอบรับจากจีโอทำให้ชอนดุงต้องลุกวิ่งตามไปดูด้วยความเป็นห่วง
ห้องนั่งเล่นหอเอ็มแบล็ค
ร่างเล็กกำลังนั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์แต่ใจไม่ได้มีสมาธิอยู่กับภาพแล้ะเสียงด้านหน้าเลยแม้แต่น้อบทำให้ชอนดุงที่เดินตามเข้ามาเป็นห่วง
“ฮยอง~เป็นไรไป”ชอนดุงเอ่ยถามพลางทิ้งตัวนั่งลงด้านข้าง
แรงยุบด้านข้างทำให้ร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์ก่อนที่จะหันมองคนมาเยือนอย่างงุนงง
“ปล่าวนิ~ปกติพี่ก็ไม่ได้กินเยอะอยู่แล้วนิ”จีโอเอ่ยตอบพลางวางคางไว้ที่เข่าของตัวเองอย่างซึมๆ “แค่วันนี้ไม่หิวก็แค่นั้นหล่ะ”
“ถามจริง?”ชอนดุงเอ่ยขึ้นพลางมองพี่ชายด้านข้างอย่างต้องการคำตอบ
“อืม นายนั่นหล่ะกินอิ่มแล้วรึไงไปกินข้าวเหอะขอฉันอยู่คนเดียวซักพัก”จีโอเอ่ยตอบก่อนที่จะซุกหน้าลงบนเข่าของตนเองอีกครั้งเพื่อส่งสัญณานให้คนเป็นน้องได้รู้ว่าเขาต้องการอยู่คนเดียว
-เรื่องเดิมๆหล่ะสิผมรู้หรอกน่า เฮ้อ!ผมอยากให้พี่กลับมายิ้มอีกครั้งจัง-ชอนดุงคิดพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะต้องเบิกตาโพล่งอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้มาเยือนอีกหนึ่งคน
“พะ...”มือหนาเอื้อมมือปิดปากชอนดุวพลางจุ๊ปากเป็นสัญณาณว่าอย่าพูดอะไรออกก่อนที่จะไล่ร่างสูงให้ไปอีกทาง
“เฮ้อ~”ร่างเล็กถอนหายใจออกมาก่อนที่จะพลิกหัวไปมาอย่างสับสน
แรงยุบข้างตัวทำให้หัวทุยของจีโอต้องหันมองผู้มาเยือนใหม่อีกครั้งแต่ก็ไม่สามารถที่จะหันไปมองได้เนื่องจากถูกมือหนากดไว้
“อือ ไออ่ะอ่อยอะอายใอไอ่ออก”ร่างเล็กบ่นออกมาด้วยเสียงอู้อี้ทำให้ร่างโปร่งหลุดหัวเราะออกมาเบาๆเสียงหัวเราะนั่นทำให้จีโอรู้ได้ในทันทีที่ว่าคนข้างตัวเป็นใคร
“อีอังออน อ่อยอั๋นอะ”ร่างเล็กโวยวายพลางสะบัดหัวทุยไปมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างโปร่ง
“แกล้งฉันสนุกนักรึไง”จีโอเอ่ยพลางทำหน้ามุ่ยใส่จุนนี่ที่ยังคงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งในขณะที่พยายามจะเซ๊ตผมตัวเองให้เข้าที่
“ก็ฉันเห็นนายซึมอ่ะ”จุนเอ่ยออกมาอย่างซึมๆ “ฉันอยากเห็นยิ้มน่ารักๆของนายมากกว่าหน้าตาแบบนี้อ่ะ”
“เฮ้อ~ฉันสัญญานะว่าฉันจะพยายามเอามันกลับมา”จีโอเอ่ยตอบพลางกุมมือเรียวไว้ก่อนที่จะมองเข้าไปในตาของร่างด้านข้าง “แต่ไม่ใช่เพื่อนายแต่เพื่อตัวฉันเองที่จะได้ไม่ต้องเจ็บอีกต่อไป”
“ไม่ว่านายจะทำเพื่อใครแค่ขอให้รอยยิ้มของนายกลับมาไม่ว่าอะไรฉันก็ยอม”จุนเอ่ยขึ้นเบาๆพลางยกมือบางขึ้นจุมพิตเบาๆราวกับจะให้สัญญาว่าเขาจะอยู่เคียงข้างเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
อีกด้านนึงของห้องนั่งเล่นร่างหนาของซึงโฮกำลังมองไปที่ทั้งคู่ด้วยสายตาหงุดหงิดอย่างสุดพลัง มือหนากำแน่นด้วยความโมโหแต่ก็ต้องระงับอารมณ์ตัวเองไว้
“รอยยิ้มของนายเป็นของฉันจุนบยองฮี”ซึงโฮพึมพำออกมาเบาๆ “ไม่ว่าใครก็จะไม่ได้เห็นมันทั้งนั้นหล่ะ”
ความคิดเห็น