คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หลานสาวกามเทพ
วันนี้ร้านไอศครีมร้านเล็กๆดูจะวุ่นวายเป็นพิเศษเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์คุณพ่อคุณแม่
หลายๆท่านจึงพาลูกน้อยออกมาเปิดหูเปิดตาถือว่าวันอาทิตย์เป็นวันของครอบครัวก็ว่าได้ พนักงานใน
ร้านสี่คนดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอวันนี้ฮีชอลจึงอาสามาช่วยมารดาที่ร้าน
เสียงกรุ๊งกริ๊งหน้าบ้านเป็นสัญญาณว่ามีลูกค้ารายใหม่เข้ามา ตากลมละสายตาจากจานเค้กที่จัดเสร็จแล้ว
เพื่อที่จะต้อนรับลูกค้ารายล่าสุด
“ ยินดีต้อนรับครับ รับอะไรดีครับ “
แต่แล้วตากลมโตก็ต้องแปลกใจเมื่อลูกค้าที่พึ่งเข้ามาเป็นคนๆเดียวกันกับคนที่ร่างบางวิ่งชนเมื่ออาทิตย์
ที่แล้ว แต่วันนี้ซีวอนพาเด็กหญิงตัวเล็กๆมาด้วย
“ อ้าว คุณฮีชอล ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกนะครับ “
ดูเหมือนว่าซีวอนเองก็จำคนสวยได้ แน่นอนล่ะสวยขนาดนั้นใครลืมลงก็บ้าแล้วว่าแต่นางฟ้าของเขา
มาทำอะไรที่ร้านนี้ หรือว่าจะเป็นพนักงาน
“ ฮะ นึกไม่ถึงเหมือนกัน จะรับอะไรดีครับ”
“ คุณทำงานที่นี่เหรอ”
“ เปล่าฮะ นี่เป็นร้านของคุณแม่ผมเอง “
“ จริงเหรอครับ จัดร้านได้น่ารักมากเลย ผมขับรถผ่านอยู่บ่อยๆ “
“ ขอบคุณฮะ ผมก็ช่วยๆกันคิดกับคุณแม่แหละ”
ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่สองคนจะสนใจบทสนทนาจนลืมไปว่ามีเด็กหญิงตัวเล็กยืนอยู่ตรงนั้นด้วย น้องหนู
กระตุกชายเสื้อคุณอาเบาๆเพื่อบอกว่าหนูอยากกินเค้กแล้วนะ ร่างหนาเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เขาพา
หลานสาวมาด้วยก็ก้มลงมองหนูน้อยที่ยืนทำตาแป๋วรออยู่ก่อนจะอุ้มขึ้นมา
“ สวัสดีคุณอาฮีชอลสิค่ะคนเก่ง “ ร่างโปร่งบอกกับหลานสาวที่ในมืออุ้มตุ๊กตาหมีสีชมพูเอาไว้
“ สวัสดีค่ะคุณอา “ หนูน้อยทำตามอยากว่าง่าย
“ สวัสดีค่ะ หนูชื่ออะไรค่ะ “ คนสวยยิ้มกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ
“ โบอาค่ะ “
“ วันนี้โบอาอยากทานอะไรเอ่ย บอกคุณอาได้นะค่ะ “ ฮีชอลเอ่ยกับเด็กหญิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อ
เห็นว่าสายตาของเด็กน้อยจับจ้องอยู่ที่เค้กรสต่างๆ
“ โบอาอยากทานเค้กนมสดค่ะ “ หนูน้อยเอ่ยกับคุณอาคนสวยก่อนจะหันไปอ้อนคุณอาสุดหล่อของ
ตัวเอง “ โบอาขอทานไอศกรีมด้วยนะค่ะ “
“ ได้สิครับ แต่ต้องทำยังไงก่อนน๊า “
จุ๊บ
นางฟ้าตัวน้อยกดจมูกลงบนแก้มของคุณอาสุดหล่ออย่างรู้งาน ร่างหนาเองก็หอมตอบลงบนแก้มนุ่มนิ่ม
ของหลานสาวอย่างเอ็นดูซ้ายทีขวาทีจนหนูน้อยหัวเราะคิกคักเพราะจั๊กจี้
“ ขอเค้กนมสด แล้วก็ไอศกรีมสตอเบอรี่ นะครับ “ ร่างสูงหันไปสั่งคนสวยที่กำลังจดออเดอร์อยู่ ก่อนจะ
นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้สั่งของตนเอง “ ของผมขอเป็นกาแฟดำแก้วนึงครับ “
“ เชิญนั่งรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวพนักงานจะเอาไปเสิร์ฟให้ “
ร่างหน้าพยักหน้ารับก่อนจะอุ้มหลานสาวไปนั่งรอที่โต๊ะ ซีวอนเลือกนั่งมุมติดกระจกเพื่อให้หนูน้อยได้
เห็นบรรยากาศรอบๆร้าน ร้านนี้อาจจะไม่ใหญ่มากนักแต่บรรยากาศของร้านก็ดึงดูดให้เจ้าตัวเล็กอยาก
ลองมาทานสักครั้ง
ถึงขนาดลงทุนไปอ้อนเขาถึงเตียง
“ คุณอาขา มีน้ำพุด้วย “ โบอาเรียกให้ชายหนุ่มหันไปมองด้านหน้าของร้านซึ่งมีสวนน้ำพุขนาดหย่อม
จัดโชว์ไว้ ดูเหมือนว่าเด็กหญิงจะตื่นเต้นกับมันมาก
ซีวอนมองตามนิ้วป้อมๆของหลานสาว นี่สินะที่เค้าบอกว่าเด็กๆมักจะตื่นเต้นทุกครั้งที่พบเจออะไรใหม่ๆ
เชว โบอา เป็นลูกสาวของพี่ชายแต่เนื่องจากว่าพี่ชายของเขายังไม่พร้อมที่จะดูแล ดังนั้นพ่อกับแม่ของ
ซีวอนจึงบินไปรับตัวเด็กน้อยที่อังกฤษเพื่อเอามาดูแลซึ่งตอนนั้น โบอาอายุได้เพียงสองเดือนเศษเท่านั้น
“เค้กที่สั่งได้แล้วค่ะ “ พนักงานยกเค้กมาเสิร์ฟ คำว่าเค้กนั้นดูเหมือนว่าจะดึงดูดความสนใจของเด็กหญิง
ตัวเล็กๆออกมาจากน้ำพุได้เป็นอย่างดี เพราะเจ้าหนูหันกลับมายิ้มเป็นประกายใส่เค้กหน้าตาน่ารับประทาน
“ ทานแล้วนะค่ะ “ หนูน้อยส่งยิ้มหวานให้คุณอาก่อนจะยิ้มช้อนขึ้นมาตัก ส่วนร่างสูงก็ได้แต่นั่งมอง
หลานรักที่ตอนนี้ไม่ยอมพูดยอมจาเอาแต่หม่ำเค้กท่าเดียว แก้มยุ้ยๆจึงเต็มไปด้วยครีม
“ โบอาทานดีๆสิค่ะ เปรื้อนหมดแล้วเห็นมั๊ย” ว่าพลางหยิบกระดาษทิชชูไปเช็ดแก้มให้หลานสาว
“ ก็มันอร่อยนี่ค่ะ “
“ ถ้าอร่อยก็ต้องทานเยอะๆนะ แต่เก็บท้องไว้ทานข้าวเย็นด้วยนะครับ ไม่งั้นเดี๋ยวคุณย่าจะน้อยใจ”
“ สบายมากค่ะ โบอายังทานได้อีก “ หนูน้อยพูดจบก็หันไปสนใจเค้กและไอศกรีมที่อยู่ตรงหน้าต่อ
ในอีกมุมหนึ่งของร้านฮีชอลก็แอบมองพฤติกรรมของสองอาหลานอยู่เงียบๆ เป็นครั้งแรกที่ร่างบาง\
ได้เห็นมุมที่อบอุ่นของชายหนุ่มยอมรับว่ามันให้ความรู้สึกอบอุ่นจริงๆ ภาพของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา
กำลังเช็ดครีมออกจากแก้มของหลานสาวนั้นมันทำให้คนสวยอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
ปกติเวลาอยู่ที่มหาลัยโอกาสที่จะได้เห็นชายหนุ่มแบบใกล้ชิดนั้นยากมาก สาเหตุสำคัญเลยคือเรียนคนละ
คณะ แต่ที่ยากไปกว่านั้นก็คือเวลาที่พวกเขาไปปรากฏตัวที่ไหนมักจะมีเหล่าบรรดาแฟนคลับตามไปเสมอ
นี่คงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทั้งคิบอม ซีวอน และคยูฮยอนไม่ค่อยไปไหนมาไหนในมหาวิทยาลัย
ยิ่งคิบอมยิ่งแล้วใหญ่ ร่างบางแทบจะไม่มีโอกาสได้เจอใกล้ๆเลยสักครั้ง แต่ในเมื่อซีวอนก็ยังมีมุมอบอุ่น
คิบอมน่าจะมีเหมือนกัน ว่าแล้วก็จินตนาการคิม คิบอม ผู้เย็นชากำลังนั่งป้อนเค้กให้ตเองอยู่แค่คิดก็น่า
รักสุดๆแล้ว แต่ก่อนที่ร่างบางจะหลุดออกไปยังห้วงแห่งความฝัน เสียงร้องไห้จ้าของเด็กก็ดังขึ้น
“ ฮือ อ อ โบอาอยากถักเปีย “
“ แต่คุณอาถักไม่เป็นนี่ค่ะ กลับบ้านแล้วค่อยให้คุณย่าถักให้เนอะ “
“ ไม่เอา โบอาจะถักตอนนี้ “
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือหนูน้อยโบอากำลังร้องไห้บังคับให้คุณอาสุดหล่อถักเปียให้ คนในร้านต่างหันไป
มองที่ทั้งคู่ ซีวอนรีบลุกขึ้นไปอุ้มหลานสาวมานั่งบนตัก
“ โบอาอยากถักเปียเหมือนคนนั้น “ นิ้วป้อมชี้ไปที่เด็กผู้หญิงอีกคนที่ถักผมเปียน่ารัก
ซีวอนเองก็จนปัญญา เขาเป็นผู้ชายแล้วจะถักเปียเป็นได้ไงล่ะ ร่างสูงพยายามปลอบหนูน้อยให้เลิกโวย
วายแต่ก็ดูเหมือนว่า เชว โบอา คนนี้จะไม่ยอมง่ายๆ
ฮีชอลยืนดูร่างหนาที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกเพราะหลานรักเริ่มดีดดิ้นโวยวายจะให้คุณอาถักเปียให้ซะเดี๋ยวนี้
ขาเรียวก้าวไปยังโต๊ะของลูกค้า ก่อนจะนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าหนูน้อย เล่นเอาทั้งอาทั้งหลานนิ่งไปชั่วขณะ
“ โบอาอยากถักเปียเหรอค่ะ “ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย
“ ค่ะ “ หนูน้อยตอบทั้งๆที่ใบหน้ายังเปรื้อนคราบน้ำตา
ร่างหนาหันไปมองร่างบางที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับนางฟ้าตัวน้อย อยากรู้ว่าคนสวยนั้นมีวิธี
ปราบหลานสาวของตนอย่างไร
“ ถ้าโบอาหยุดงอแง คุณอาจะถักเปียให้ดีมั๊ยค่ะ “
“ดีค่ะ “ หนูน้อยตอบทันที พร้อมกับใช้มือป้อมเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าออก ซีวอนอมยิ้มที่หลาน
สาวนั้นเปลี่ยนอารมณ์เร็วเหลือเกินก่อนที่มือหนาจะช่วยเช็ดน้ำตาให้หลานสาวอีกแรง
“ โบอาไม่ร้องแล้วค่ะ “
“ เก่งจังเลย งั้นเราไปเลือกกิ๊บติดผมที่หลังร้านกันเนอะ “ ฮีชอลยิ้มให้หนูน้อยก่อนที่จะยืนขึ้นเต็มความ
สูงพร้อมกับยื่นมือให้หนูน้อยจับ แต่โบอากับส่ายหน้าปฏิเสธ
“ ทำไมล่ะค่ะ “ ร่างบางก้มลงมาถาม แต่หนูน้อยก็กางแขนออกแทนคำตอบว่าอยากให้ร่างบางนั้นอุ้มไป
“ โบอา เดินไปเองดีกว่านะครับ“ ซีวอนเอ่ยกับหลานสาวเพราะเกรงว่าคนสวยจะรำคาญเสียก่อน
“ ไม่เป็นไรฮะ “ ร่างบางยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะอุ้มหนูน้อยเอาไว้ในอ้อมกอด มือป้อมคล้องคอคนสวยก่อน\
จะหันมาบอกคุณอาสุดหล่อ
“ คุณ
ขณะที่ซีวอนกำลังมีความสุขอยู่กับหลานในร้านไอศกรีมที่มีนางฟ้าเป็นเจ้าของร้านนั้น ด้านคิบอมกลับ
มีความรู้สึกแตกต่างจากเพื่อนรักอย่างสิ้นเชิง เพราะวันนี้คุณย่าของชายหนุ่มให้คนขับรถไปรับครอบครัวของ
ทงเฮมาทานอาหารเย็นที่บ้านพร้อมกับกำชับนักกำชับหนาว่าวันนี้เขาต้องอยู่ทานข้าวที่บ้าน เสียงเคาะประตู
ดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออกพร้อมกับมารดาของเขาที่เดินเข้ามา
“ ทำไมยังไม่แต่งอีกล่ะลูก เดี๋ยวสักพักแขกก็จะมาแล้วนะ “
“ เอาไว้ทีหลังก็ได้ฮะ “ ร่างสูงเอ่ยกับมารดาน้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
“ คิบอม ลูกไม่โกรธแม่ใช่ไหม” เฮียวริเอ่ยถามลูกชาย ใช่ว่าเธอจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้แต่ก็ไม่อาจขัดใจแม่สามีได้
“ ไม่หรอกฮะ ผมชินแล้ว ชีวิตผมไม่เคยมีอิสระมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่ฮะ “ ชายหนุ่มฝืนยิ้มออกมา ตั้งแต่เล็กจน
โตเขาถูกจับให้ทำนู้นทำนี่ตามผู้ใหญ่ เคยมีความฝันแต่ก็ต้องทิ้งมันไปเพราะคำว่าทายาทที่ผูกมัดเอาไว้
“ แม่ขอโทษนะลูก “ ผู้เป็นแม่รั้งลูกชายคนเดียวเข้ามากอด นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำให้ลูกชายได้
ในตอนนี้
“ ผมเข้าใจครับ “
สองแม่ลกกอดกันเนิ่นนานก่อนที่คนเป็นแม่จะผละออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่เธอขึ้นมาข้างบนเพราะแม่
สามีให้มาบอกลูกชายให้เตรียมตัว
“ แขกคงจะมาถึงกันแล้ว ลูกก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามลงไปนะ “ มือเล็กลูบหัวลูกชายก่อนที่จะเดินออก
ไปจากห้อง
รถตู้คันหรูสีดำที่คิม เยจิน ส่งให้ไปรับว่าที่หลานสะใภ้เคลื่อนตัวเข้ามาในตัวคฤหาสน์ก่อนจะจอดสนิท
อยู่ที่หน้าตึกใหญ่ คนขับรถรีบวิ่งลงมาเปิดประตูให้คนที่นั่งอยู่ข้างใน
ลี ดองวุค เป็นคนแรกที่ก้าวลงมาจากรถทันทีที่เท้าสำผัสพื้นก็ต้องตะลึงกับความหรูหราของตัวคฤหาสน์
ส่วน ลี ซูจอง ลงมาเป็นคนถัดไปและคนสุดท้ายที่ออกมานั่นคือว่าที่สะใภ้ของตระกูลคิม
“ คุณ
เดินนำทั้งสามเข้าไปในห้องรับแขก
ยิ่งเดินลึกเข้าไปในตัวบ้านเท่าไหร่ก็พบว่าภายในนั้นหรูกว่าภายนอกซะอีก สามคนพ่อแม่ลูกเดินเกร็ง
ตามแม่บ้านไปกลัวว่าตนจะเดินไปชนเครื่องใช้ในบ้านแตก
“ มากันแล้วเหรอ “ เสียงหญิงสูงวัยที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้านเอ่ยทัก สามคนพ่อแม่ลูกสะดุ้งเล็กน้อย
เพราะยังทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าคนรวยเขาปฏิบัติต่อกันอย่างไร
“ สวัสดีครับ คุณท่าน “ เป็นลีดองวุค ที่เป็นคนเอ่ยออกมา เพราะสองแม่ลูกเอาแต่ยืนก้มหน้าลูกเดียว
“ เชิญนั่งสิ “ คิม เยจิน ผายมือออกอนุญาตให้ทั้งสามนั่งลงได้
“ นั่น หนูทงเฮสินะ “ พูดพลางมองไปที่เด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหวานยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
“ สวัสดีครับ ผม ลี ทงเฮครับ “ ร่างบางเอ่ยออกไปอย่างสุภาพ ตอนนี้ทงเฮรู้สึกเกร็งไปหมดทั้งตัวไม่กล้าที่จะ
สบตากับคนที่อาวุโสกว่า
“ ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ “ ถ้าคิบอมเห็นย่าว่าก็คงต้องคิดเหมือนย่าแน่เลย
“ ขอบคุณฮะ “
นั่งคุยกันได้สักพักแม่บ้านก็เดินมารายงานว่าอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เยจินจึงสั่งให้จัดโต๊ะได้เลย ก่อน
จะกันไปเอ่ยกับลูกสะใภ้ของตน
“ คิบอมยังไม่ลงมาอีกเหรอ “
“ เดี๋ยวก็คงลงมามั้งค่ะ เพราะดิฉันให้เด็กไปตามแล้ว “
“ อืม งั้นเราไปรอที่ห้องอาหารเลยแล้วกัน “
หญิงสูงวัยที่อาวุโสที่สุดลุกขึ้นเดินนำทุกคนไปที่ห้องอาหาร ก่อนที่คนที่เหลือจะเดินตามไป อาหารนานา
ชนิดถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอาหารอย่างสวยงามพร้อมที่จะให้ทุกคนลิ้มลอง ขณะที่แม่บ้านกำลังตรวจดูความเรียบร้อยของ
อาหารอยู่นั้นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คิบอมเดินเข้ามาพอดี
“ มาแล้วเหรอ นั่งสิ “ เยจินเอ่ยกับหลานชายที่เพิ่งเดินเข้ามาก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปนั่งคงข้างๆมารดา
“ ไหนๆก็มาครบแล้ว งั้นฉันขอแนะนำเลยละกัน นี่คิม คิบอม หลานชายคนเดียวของฉัน คิบอมนี่คุณลี
ดองวุคถัดไปเป็นคุณซูจอง ส่วนนั่นก็เป็นคนที่หลานจะต้องแต่งงานด้วยหนูทงเฮ “
คิบอมโค้งหัวเคารพผู้ใหญ่ตามมารยาท ก่อนที่จะสบตากับคนที่กำลังจะมาเป็นภรรยาของตน นี่เหรอลีทงเฮ
คนที่ยอมแต่งงานเพื่อเงิน
“ ทานกันเถอะ เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมด “ หลังจากที่แนะนำกันเสร็จสรรพแล้วทุกคนก็ลงมือรับประทานอา
หารมีเสียงพูดคุยของผู้ใหญ่ที่ดูจะพูดคุยกันถูกคอดังมาเป็นระยะ ส่วนเด็กๆนั้นกลับนั่งเงียบตั้งหน้าตั้งตาทาน
ไม่มีใครหลุดคำพูดใดๆออกมา
“ จริงสิ คิบอมเรียนที่เดี๋ยวกันกับทงเฮ ใช่มั๊ย แล้วเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า “
“ เคยครับ/ไม่เคยครับ” ทั้งสองคนเอ่ยออกมาพร้อมกันแต่เป็นคนละคำตอบเล่นเอาผู้ใหญ่ทั้งโต๊ะงงกันเลยทีเดียว
“ ตกลงเคยหรือไม่เคยจ๊ะ “ ซูจองเอ่ยถามอีกครั้ง
“ เคยฮะ แต่เป็นการเจอกันที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “ ในเมื่อคิบอมเงียบร่างบางก็เลยต้องตอบ ซึ่งดูเหมือนว่าร่างสูง
นั้นจะจำไม่ได้ว่าเขาเคยเจอกับทงเฮตอนไหน คนสวยก็เลยทบทวนความทรงจำให้ซะเลย
“ คือตอนนั้นผมบังเอิญทำน้ำหกใส่ร้องเท้าพละคิบอมน่ะฮะ”
ดูเหมือนว่าคิบอมจะพอนึกขึ้นได้ ใช่แล้วถึงว่าถึงได้คุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เหลือเกินที่แท้ก็เป็นคนที่ยืนด่าเขาวันนั้น
นี่เอง
“ จริงเหรอคิบอม “ เฮียวริหันไปถามลูกชาย
“ ครับ แต่ผมลืมมันไปแล้ว “ ร่างหนาตอบตามจริงเพราะเขาลืมเรื่องนั้นไปแล้วจริงๆ
“ เรียนที่เดียวกันตั้งสามปี เคยเจอกันครั้งเดียวเองเหรอ “ เยจินเอ่ยถาม เพราะคิดว่าทั้งสองคนไม่น่าจะเจอกัน
แค่เพียงครั้งเดียว
“ ที่จริงก็เจอบ่อยฮะ “
“ เจอตอนไหน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ร่างหนารีบแย้งเขาจำได้ว่าเคยเจอกับทงเฮแค่ครั้งเดียว แต่ทำไมร่างบางถึงได้บอกว่าเจอบ่อยล่ะ ทงเฮที่หมั่นไส้กับ
ท่าทางไม่สนใจโลกของคิบอมก็อดไม่ได้ที่จะพูดแขวะ เผื่อคนที่บ้านจะยังไม่รู้ว่าร่างหนานั้นเป็นพวกผิดปกติที่
ไม่ยอมสนใจสิ่งรอบตัว
“ จะรู้เรื่องได้ไงล่ะ ชั้นไม่เห็นนายสนใจอะไรเลยเวลาเดินน่ะ “
คิม เยจิน ถึงกับเลิกขึ้นขึ้นเลยทีเดียวหลานชายหล่อนเป็นพวกเดินไม่ยอมมองถนนหรือนี่ ถึงคิบอมจะเป็นคน
ที่ไม่ค่อยพูดแต่ก็ไม่คิดว่าจะไม่สนใจอะไรเลย
“ ที่โรงเรียนคิบอมเป็นคนยังไงเหรอ”
“ เอ่อ “ พอรู้ตัวว่าตนเองพูดมากเกินไปแล้วทงเฮก็เริ่มอึกอัก
“ ผมอิ่มแล้วครับ “ จู่คิบอมก็อิ่มเอาดื้อๆ ทำเอาทงเฮเริ่มหวั่นๆว่าตัวเองทำใหญ่ร่างสูงโกรธหรือเปล่า
“ ทำไมทานน้อยจังล่ะลูก “ เฮียวริเอ่ยถามเพราะคิบอมพึ่งทานไปไม่ถึงครึ่งจานด้วยซ้ำ
“ พอดีผมไม่ค่อยหิวน่ะฮะ “ บอกมารดาก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะ แต่ก็มีเสียงทรงอำนาจเรียกเอาไว้ซะก่อน
“ หลานยังไปไหนไม่ได้ เพราะเราต้องคุยเรื่องรายละเอียดงานแต่งงาน “
Loma_ p
_______________________________________________________________________________________________________
ตอนหน้าเปิดตัวป๋าอย่างเป็นทางการ
แต่ป๋าไม่ได้มาคนเดียวเพราะมีคนตามมาคุม
ความคิดเห็น