คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โลกใบใหม่ที่คุ้นเคย
ถนน ตึก อาคาร บ้านเรือน รถยนต์และหลายๆสิ่งที่กานต์เห็นมันแปลกตา แตกต่างจากที่ที่กรุงเทพโดยสิ้นเชิง ตึก อาคารก็ดูมีรูปทรงที่ทั้งเรียวและสูงกว่าเดิมหลายสิบเท่า รถยนต์ก็เป็นแบบไร้ท่อ ไร้เสียง ทุกอย่างที่นี่ดูไร้มลพิษไปซะหมด เขาตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นอย่างพูดไม่ออก คำถามแรกที่เขาจะต้องถามถึง
“นี่ที่ไหนกัน ฉันมาที่นี่ได้ยังไง” กานต์เอ่ยขึ้นถามหญิงสาวตรงหน้าของเขา อันที่จริงเขาก็ตกตะลึงในความสวยของเธอด้วยเช่นกัน
“ที่นี่?” “ก็กรุงเทพไงล่ะ””ส่วนที่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็คงขับจักรยานมามั้ง ก็เธอนั่งค่อมจักรยานอยู่” หญิงสาวตอบ ดูเหมือนว่าเธอจะอายุน้อยกว่าเขาเสียอีก นัยน์ตาสีเขียว ผมสีดำขลับตัดกับสีผิวที่ขาวของเธอ สร้างความประหลาดใจให้กับกานต์เป็นอย่างมาก
“หา?” “เนี่ยนะกรุงเทพ ฉันอาจจะมาจากที่อื่นก็จริงแต่เธออย่ามาหลอกกันให้ยากว่าที่นี่คือกรุงเทพ ฉันก็เด็กเทพเหมือนกัน” กานต์ไม่เชื่อที่หญิงสาวบอก “ถ้าอย่างนั้น ที่นี่มันคือที่ไหนล่ะ ถ้าที่นี่คือกรุงเทพจริง เธอก็ต้องบอกได้”
“นี่ นายหาว่าฉันโกหกรึไง ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ถามอย่างนี้จะมาหาเรื่องกันรึไง”หญิงสาวเริ่มอารมณ์เสีย ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของฉันให้มาหาเธอ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มาหรอก รู้ไว้ซะด้วย” พูดจบหญิงสาวก็สะบัดหน้าเดินไป
“เดี๋ยวก่อนสิ พาฉันไปด้วย”
“จะมาก็ตามเร็วๆเข้าสิ” กานต์ขี่จักรยานตามหญิงสาวไป
หญิงสาวพานายกานต์เดินไปตามถนนใหญ่
“นี่ใจคอจะให้ฉันเดินไป ทั้งๆที่นายขี่จักรยานเนี่ยนะ” หญิงสาวบ่น
“ก็รถคันนี้มันไม่มีเบาะให้ซ้อนท้ายนี่นา ช่วยไม่ได้” กานต์พูดอย่างแล้งน้ำใจ
“นายนี่แล้งน้ำใจจริงๆ พูดเหมือนคนกรุงสมัยก่อนเลย”
“ใครว่าแล้งน้ำใจล่ะ จะขี่มั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันเดินเอง” กานต์ลองลงจากรถจักรยานผีสิง แล้วเขาก็ลงได้จริงๆ “สงสัยว่าถึงที่หมายแล้ว นายจึงปล่อยฉันให้ลงได้” กานต์พูดกับจักรยาน
“หา? นายว่าอะไรนะ”
“ เปล่า ไม่มีอะไร” กานต์ยิ้ม
“อ้อ ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่ออลิซ นายล่ะ ชื่ออะไรเหรอ”
“กานต์ ชื่อเธอนี่ไม่ค่อยเข้ากับหน้าของเธอเลยนะ ชื่อออกจะฝรั่ง แต่หน้าตานี่หมวยมากๆเลย”
“เดี๋ยวนี้ ใครก็ใช้ชื่อต่างชาติกันทั้งนั้นแหละ ในเมืองนี้มีแต่คนรุ่นเก่าๆเท่านั้นที่ใช้ชื่อออกจะเป็นไทยหน่อย” “ถึงแล้ว นี่ล่ะบ้านของฉันเข้าไปข้างในกันเถอะป้ารออยู่” กานต์และอลิซเข้าไปในบ้านทรงสูง รูปทรงทันสมัย ทั้งบ้านสร้างด้วยอิฐที่หนาทำให้บ้านหลังนี้ดูแข็งแรง กานต์เข้าไปในบ้านหลังงาม ภายในประดับตกแต่งด้วยของที่มาจากการนำเทคโนโลยีสมัยใหม่เข้ามาผสมผสานในการประดิษฐ์ทั้งสิ้น กานต์เดินตามอลิซไปด้วยท่าทางที่เรียบร้อยและสายตาที่คอยมองดูสิ่งแปลกตาภายในบ้าน
“หนูเดินดีๆสิจ้ะ จะชนป้าเข้าแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าของกานต์ทำให้เขาต้องหันกลับมามอง แต่เขาก็ไม่พบใครเลย กานต์มองไปรอบๆตัวเขา มองข้างบน รอบๆข้างและข้างล่าง แล้วเขาก็พบคุณป้าตัวเล็กๆคนหนึ่ง ท่านตัวเล็กมากจนเขาต้องก้มตัวลงไปเพื่อกล่าวสวัสดี
“มานั่งบนโซฟานิ่มๆนี่สิจ้ะ พ่อหนุ่มน้อย” คุณป้ากระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟารูปทรงเหมือนเรือลำยักษ์ “อลิซ ไปหาน้ำกั๊พเพิลมาให้พี่เขาหน่อยสิจ้ะ” คุณป้าบอกหลานสาว
กานต์นั่งลงบนโซฟาห่างจากคุณป้าประมาณห้าเมตร เพราะเขาไม่แน่ใจว่าคุณป้าจะเป็นอย่างไร อีกทั้งตัวที่เล็กผิดปกติก็ทำให้ดูเหมือนแม่มดเข้าไปอีก กานต์มองไปรอบๆตัว เหมือนเวลาที่เราเข้าไปในบ้านคนอื่น เราก็มักจะมองสำรวจบ้านของเขาอย่างน่าสนใจว่ามีอะไรที่บ้านเราไม่มีบ้าง แต่สำหรับกานต์ ทุกสิ่งที่เขามองล้วนแปลกตาและน่าตื่นตาตื่นใจจนดวงตาของเขาเบิกกว้างไปทุกครั่งที่ได้มองภายในบ้านหลังนี้
"หนู หนูจ้ะ”
“ครับ”
“คงกำลังตะลึงอยู่ล่ะสิ ก็แหม บ้านหลังนี้ฉันกับสามีเป็นคนสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงเลยนะเชียว” คุณป้าพูดพลางยิ้มอย่างภูมิใจ
“ครับ” กานต์ตอบแล้วยิ้ม หน้าตาของเขาบ่งบอกอาการว่าเขานั้นสงสัยอยู่หลายเรื่องเกี่ยวกับที่นี่
“มีอะไรเหรอจ้ะ อ๋อ หนูคงกำลังสงสัยว่าหนูมาที่นี่ได้ยังไงล่ะสิ”
“ครับ ใช่ครับ” กานต์ทำหน้าอยากรู้
“ป้าพามาเองล่ะจ้ะ ป้าพาเธอมาเอง มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถ้าเธอไม่ช่วย ในอนาคต ประเทศไทยมันต้องเลวร้ายกว่าที่เป็นอยู่อย่างแน่นอน” “อ้อ ลืมแนะนำตัวไปน่ะ ป้าชื่อฟลอร่า”
“ครับคุณป้า ผมชื่อกานต์ครับ”
“อืม จ้ะ ป้ารู้แล้ว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมเหรอครับ”
"เกี่ยวสิยะ ถ้าไม่เกี่ยวแล้วป้าฉันจะพาเธอมาที่นี่ทำไมล่ะ” อลิซเดินออกจากห้องครัวพร้อมกับน้ำผลไม้สามแก้ว อลิซวางน้ำบนโต๊ะให้คุณป้า กานต์และตัวเธอ จากนั้นเธอก็ลงมานั่งคุยด้วย
“เธอคงยังไม่รู้สินะ ว่าที่นี่มันที่ไหน แต่ฉันว่าเธอดูจากการแต่งกายของพวกเราก็คงพอจะรู้ว่าเราน่ะ ไม่ได้อยู่ในยุคเดียวกัน” ป้าฟลอร่ายกน้ำกลิ้พเพิล
ขึ้นมาจิบแล้วพูดต่อ
“ที่นี่คือประเทศไทย กรุงเทพฯปี 01ค.ศ.2201”
“หา?” “งั้นที่นี่ก็..โลกอนาคตเหรอครับ” กานต์ตกตะลึงกับคำตอบที่ได้รับ
“เอาอย่างนี้ อย่าเพิ่งตกใจอะไรไป ป้าจะเล่าให้ฟังว่าทำไมป้าถึงต้องให้เธอมาที่นี่ อย่างที่เธอเห็น ตึกรามบ้านช่องที่ใหญ่โต เทคโนโลยีทันสมัยต่างๆมันก็ถูกสร้างขึ้นด้วยมันสมองของคนไทยล้วนๆเลยล่ะจ้ะ ช่างเป็นอะไรที่น่าภูมิใจเสียจริง ท่านศาสตราจารย์ แฮมมิง เวลสัน นายกคนปัจจุบันและท่านยังเป็นแพทย์มือหนึ่งของเอเชีย เป็นแพทย์ผาตัดอันดับสามของโลก ท่านเป็นคนดีและเป็นที่รักของทุกคน บ้านเมืองตอนนี้ก็เลยมีความสุขดีทุกอย่างเลยล่ะจ้ะ”
“ผมยังไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวอะไรกับผมเลยนี่ครับ”
“ฟังคุณป้าพูดให้จบก่อน อย่าเพิ่งขัดสิ” อลิซบอก
“แต่ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้ามันจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ป้าได้ยินข่าวจากวงในแว่วมาว่าจะมีพวกเอลโมลาโมนาแอบแฝงเข้ามาในประเทศของเรา พวกมันจะเข้ามาครอบครองโลกของเรา”
“ใครเหรอครับเอลโมโมโคน่าเนี่ย คนเมืองนี้ชื่อแปลกๆเยอะจังเลยนะครับ”
“เอล-โม-ลา-โม-นา ค่ะ ไม่ใช่เอลโมโมโคนา มันเป็นผลจากการผสมคนกับมนุษย์ต่างดาวที่จับได้เมื่อยี่สิบปีก่อน เลือดความเป็นคนของมันมีแค่ครึ่งตัว แต่ความอยากได้ของมันมีมากเหมือนปิศาจ เราเคยเห็นมันมาที่นี่เมื่อสามเดือนที่แล้ว คุณป้าบอกว่ามันมาสำรวจพื้นที่และภูมิประเทศบนโลกของเราเพื่อเตรียมรบกับคน เตรียมยึดครอง พวกนี้มันไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ไม่ต้องกิน และไม่ตาย เราไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย”
“ไม่หรอกอลิซ มีอีกทางหนึ่ง ที่ป้าเรียกกานต์มาก็เพราะเรื้องนี้” ป้าฟลอร่าหันหน้าไปทางกานต์ด้วยสายตาที่มุ่งหวัง
“กานต์ เธอคนเดียวเท่านั้นนะ ที่จะช่วยเราได้”
คุณป้าฟลอร่าจับมือกานต์ สายตาของเธอมีแต่ความมุ่งหวังที่อยู่เบื้องหน้า
“แล้วผมจะช่วยอะไรได้ล่ะครับ” “ให้ผมไปเปลี่ยนแปลงอดีตที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตเหรอครับ” กานต์ถาม
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น มันคนละอย่างกับที่เธอคิด โลกของเธอกับที่นี่มันไม่ใช่ที่เดียวกัน แม้เราจะอยู่ในประเทศไทย มีทุกอย่างเหมือนที่เธอมี แต่ที่นี่ก็เหมือนกับโลกอีกใบที่เดินเร็วกว่า เหมือนโลกเธอคืออดีต ที่นี่คืออนาคต แต่มันเป็นคนละใบ เข้าใจใช่มั้ย”
“เอ่อ ครับ แล้วจะให้ผมช่วยอะไร”
“ของสำคัญมันอยู่ที่โลกของเธอ เธอต้องช่วยไปเอามาให้ฉัน ของสำคัญมีอยู่ห้าอย่าง แต่เธอจะต้องหามันให้พบ ได้โปรดช่วยฉันเถอะ ช่วยโลกนี้ด้วย”
“ผมไม่รับปากนะครับ” “แต่ คือ ...วันมะรืนผมมีสอบกลางภาค ผมต้องกลับไป”
“ไม่ต้องห่วง ในขณะที่เธออยู่ที่นี่โลกใบนั้นก็จะเดินช้ากว่าที่นี่มากเหมือนว่าถ้าที่นี่ผ่านไป 1 ปีโลกเธอจะเป็นแค่ 2 สัปดาห์ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เอาล่ะ วันนี้ดึกมากแล้ว ขอโทษทีนะที่ต้องรบกวนเธอ เอาไว้ฉันจะตอบแทนเธอนะ” ป้าฟลอร่าลุกขึ้นยืน “อลิซพากานต์ไปที่ห้องที่ป้าให้เตรียมไว้หน่อยสิจ้ะ”
“มาทางนี้”
“เดี๋ยวครับป้าฟลอร่า ผมอยากจะถามว่า...ทำไม ทำไมต้องเป็นผม?”
“เพราะว่าเธอคือคนที่ถูกเลือกยังไงล่ะ” ป้าฟลอร่าพูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
ทางที่อลิซพากานต์ไปนั้นเป็นทางเดินที่ยาวและและแคบ เมื่อดูจากภายนอกแล้วจะไม่กว้างเท่าภายใน เหมือนการย่อส่วนให้ภายในเล็กกว่าภายนอก อลิซเดินนำทางโดยมีไฟเป็นระยะๆเพื่อส่องทาง ตามทางเดินมีหน้าต่างไว้ประมาณสองสามบาน ทำให้มองเห็นบ้านข้างๆ บ้านหลังที่อยู่ข้างๆดูจะใหญ่กว่าบ้านนี้เสียอีก และรูปทรงยังดูแปลกประหลาด น่าฉงนตา
“นี่อลิซ ฉันสงสัยว่าทำไมคนเมืองนี้ถึงไม่ตั้งชื่อเป็นภาษาไทย”
“เพราะว่าตั้งแต่เมื่อประมาณสามสิบปีก่อน อิทธิพลของชาวต่าง
ชาติเข้ามาในไทยมาก จึงทำให้เกิดค่านิยมตามแบบคนต่างชาติ มันก็เลยมีผลกระทบเรื่อยมาจนถึงรุ่นฉันยังไงล่ะ” อลิซเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
“ เนี่ย ห้องนาย เข้าไปสิข้าวของทุกอย่างอยู่ในนี้หมดแล้ว” “ฉันไปล่ะนะ” อลิซเดินออกจากห้อง “ฉันลืมบอกไป พรุ่งนี้ตื่นกี่โมงก็ได้นะ แต่ห้ามเกินบ่ายโมง”
นี่ไม่ใช่คืนแรกที่กานต์ได้ค้างที่บ้านของคนอื่น แต่มันเป็นคืนแรกที่เขาได้ค้างที่โลกอื่น แต่ความรู้สึกไม่แปลกแตกต่างไปจากโลกเดิมเลย นอก
นอกเสียจากว่าอากาศจะดูสดใสบริสุทธิ์กว่า ใช้ชีวิตอยู่กับเทคโนโลยีที่ทันสมัยกว่า และบางที ก็อาจจะเจอลูกหลาน เหลน โหลน ของเขาเองด้วยก็ได้
ความคิดเห็น