[SF] [2MIN] ......SHINee

ลำดับตอนที่ #1 : U R MINE ผู้ชายคนนี้ของผมฮ่ะ .......................(100%)

"พี่มินโฮฮฮฮฮฮฮฮฮ" 
เสียงเรียกจากคนตัวเล็กดังมาแต่ไกล ก่อนที่จะเห็นเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้ววิ่งเข้ามาหาคนตัวสูง

คนตัวสูงเพียงแต่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เป็นเชิงถามว่าคนตัวเล็กมีอะไรรึป่าว ถึงได้เรียกเค้าซะดังขนาดนั้น

"ม่ะกี้ผมเดินผ่านหน้าห้องชมรมเชียร์มา เห็นพี่ยุนอานั่งร้องไห้ใหญ่เลยอ่ะ ตกลงพี่ปฏิเสธเหรอฮ่ะ"
คนตัวเล็กถามพรางยื่นหน้าเข้าไปใกล้

"อาฮ่ะ" ร่างสูงตอบเพียงแค่นี้แล้วก็วิ่งไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆต่อ 
แต่คำตอบแค่นี้ก็ทำเอาคนตัวเล็กยิ้มแก้มแทบปริแล้ว

อ่า เห็นผู้ชายตัวสูงๆ หน้าตาหล่อๆที่เตะบอลอยู่ที่สนามมั้ยฮ่ะ นั่นอ่ะ พี่มินโฮ ผู้ชายในดวงใจของผม 
ลีแทมินคนนี้เองหล่ะฮ่ะ พี่มินโฮเป็นน้องรหัสของเฮียอนยู พี่ชายของผมเอง หลังจากที่เฮียอนเรียนจบไปแล้ว
เฮียก็เลยฝากฝังผมให้พี่มินโฮดูแล ไปๆมาๆเราก็เลยมาสนิทกัน ผมคิดว่างั้นอ่ะนะ เห็นพี่เค้านิ่งๆ เย็นชาๆอย่างงั้นก็เหอะ แต่ความจริงพี่เค้าอ่อนโยนมากน้า พี่เค้าคอยดูแลเอาใจใส่ผมอย่างดีมาตลอด ติดแค่ตรงที่ พี่เค้าไม่ได้คิดอะไรกับผมนี่แหละ แล้วผมจะทำอารายได้หล่ะครับ นอกจาก คอยมองอยู่ใกล้แบบๆนี้ เฮ้ออออ

"แทมินน ขออีก 5 นาที เด๋วพี่ไปส่งบ้าน" เสียงมินโฮตะโกนมาจากสนามบอล

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ที่ผมไปนั่งรอพี่มินโฮเล่นบอลเสร็จ แล้วพี่มินโฮก็จะเดินมาส่งผมที่บ้าน แต่ที่ติดจาพี่เศษหน่อยก็ตรงที่ 0//0 วันนี้พี่มินโฮเดินโอบผม วันนี้พี่เค้าไปกินอะไรผิดมารึป่าว ทำไมมาทำตัวน่ารักใส่ผมอย่างงี้ 

"แทมิน" มินโฮเรียกคนตัวเล็กข้างๆ หลังจากที่เห็นเอาแต่เดินก้มหน้าตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียนแล้ว
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงข้างๆ แต่ก็ต้องรีบก้มหน้ามองพื้นเหมือนเดิม 

โอ้ยยย หน้าพี่ยังมีเหงื่ออยู่เลยอ่ะ หน้าเปียกๆ เซ็กซี่

 ร่างเล็กหน้าแดงอยู่คนเดียว ร่างสูงเห็นแปลกๆเลยยิ่งกระชับมือที่โอบไหล่คนตัวเล็กอยู่ให้เข้ามาอยู่ใกล้ๆกว่าเดิมแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง

"เป็นไรรึป่าว หื้ม"
"ป่าวฮ่ะ พี่มินโฮเหงื่อเต็มหน้าเลยอ่ะ เช็ดบ้างไม่ได้หรือไง" 

คนตัวเล็กทำเป็นบ่นกลบเกลือนแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เช็ดหน้าให้ร่างสูง 
เช็ดไปยิ้มไป แต่อยู่ๆคนตัวเล็กก็โดนคนร่างสูงดึงเข้าไปกอด 0_0

"พะ..พี่มินโฮ" คนตัวเล็กดูจะตกใจนิดๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ (555+)
"มะกี้ลมพัดแรงมากอ่ะ พี่นึกว่าเราจาหนาว ถึงบ้านและ เข้าบ้านไปได้แล้วไป" มินโฮตอบด้วยสีหน้าปกติ 
และไล่คนตัวเล็กเข้าบ้าน พอเห็นคนตัวเล็กเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว มินโฮก็หันหลังเดินกลับ พร้อมทั้งยกมือ
ทั้ง 2 ข้างขึ้นลูบหน้าตัวเอง
"ฮู่วววว ร้อนชะมัด"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันนี้ผมก็เดินมาโรงเรียนกับพี่มินโฮอีกเช่นเคย เมื่อคืนหลังจากที่นอนๆคิดดูแล้ว 
บางทีถ้าผมไปสารภาพรักกับพี่เค้า มันก็อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิดก็ได้น้า 
เพราะพี่มินโฮไม่เคยมีท่าทีว่าจะรังเกียจผมซักนิด แถมถ้าพูดออกไป 
มันอาจจะเป็นการเปิดโอกาสให้พี่เค้าลองมองผมในฐานะอื่นที่ไม่ใช่น้องชายดูบ้างก็ได้

"พี่มินโฮฮ่ะ คือ ผม...."

"มินโฮ เรามีเรื่องอยากจะคุยด้วยอ่ะ" ผมยังพูดไม่ทันจบ 
พี่ยูริ เพื่อนร่วมชั้นของพี่มินโฮก็เดินเข้ามาบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่มินโฮซะก่อน 
ผมเลยว่าจะหันไปลาพี่มินโฮ แล้วไปห้องเรียนเลยดีกว่า 

"พูดตรงนี้เลยก็ได้ยูริ นี่น้องเราเอง ถ้าแยกไปคุย เราก็ต้องมาเล่าให้แทมินฟังอยู่ดีแหละ" มินโฮพูดกะยูริ แล้วหันมายิ้มให้แทมินเล็กน้อย คนตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนอึ้ง ไม่รู้จะทำอะไรก็ได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่เฉยๆ จะไม่ให้เขินได้ไงหล่ะ ก็พี่มินโฮเล่นพูดแบบนั้น เกรงใจพี่ยูริก็เกรงใจ แต่ก็อยากรู้อ่ะนะ ขออยู่ฟังด้วยละกัน

"คือ เรา....เราชอบ..เราชอบมินโฮอ่ะ มินโฮยังไม่ต้องให้คำตอบเราตอนนี้ก็ได้ แต่..เราจะรอนะ จุ๊บ..."
พี่ยูริพูดเสร็จ ก็กระโดดหอมแก้มพี่มินโฮแล้วก็วิ่งไปเลย พระเจ้า นี่มันในโรงเรียนนะ ทำไมพี่เค้าถึงได้กล้าทำขนาดนี้ แต่ก็น่ารักเปงบ้าเลยแฮะ เฮ้อออ ผมเศร้า

มินโฮอึ้งเล็กน้อย มือยังคงจับอยู่ที่แก้มของตัวเอง แล้วหันมาสบตาแทมิน

"ยูริเค้า... เอ่ออ..น่ารักดีเนอะ"มินโฮพูดปนหัวเราะนิดๆ

"ฮ่ะ น่ารักดี คนนี้จะคบมั้ยหล่ะฮ่ะ" แทมินถามด้วยน้ำเสียงปกติแต่ใจก็ลุ้นคำตอบอยู่เหมือนกัน

"แทมินคิดให้หน่อยละกัน ถ้าอยากได้พี่ยูริเป็นพี่สะใภ้ ก็ไปตอบตกลงให้พี่เลย พี่อนุญาต" มินโฮพูดแล้วก็เดินขึ้นตึกเรียนตัวเองไป ปล่อยให้แทมินยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่คนเดียว

"พี่พูดงี้ ก็เสร็จดิ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ผมไม่ได้เจอหน้าพี่มินโฮมา 3 วันและ เพราะพี่เค้าต้องไปเข้าค่ายคัดตัวนักฟุตบอล แต่เราก็ได้คุยโทรศัพท์กันบ้าง ก็ผมนี่แหละโทรไป แต่วันนี้ก็จะเสร็จสิ้นกิจกรรมและ วันนี้ผมกับพี่มินโฮก็จะได้กลับบ้านด้วยกันมีความสุขๆๆๆๆๆ

แต่ละคาบเรียนผ่านไป ผมไม่ได้สนใจเลยว่าอาจารย์สอนอะไรไปบ้าง ใจจดจ่อ รอให้ถึงตอนเย็นไวๆ 
ก็คนมันคิดถึงอ่ะ

กริ้งงงงงงงงงงง~~~~~~~~~~~

สัญญานหมดคาบเรียนดังขึ้น บอกว่าตอนนี้ได้เวลาพักกลางวันแล้ว 

"โอ้ยย ไม่เห็นหน้าน้องแทมินที่น่ารักของช้านตั้ง 3 วัน ช้านจาขาดใจตายย" เสียงโอดครวญของจงฮยอน
เพื่อนสนิทของมินโฮดังขึ้น หลังจากที่พวกเขาถูกปล่อยตัวออกจากสนามบอลหลังโรงเรียน

มินโฮหันไปมองหน้าจงฮยอนด้วยแววตาจริงจัง เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ทำเอาจงฮยอนลุ้นไปด้วย

"หิวหว่ะ" มินโฮพูดออกมาในที่สุด

"เอ่ออ.. เอองั้นไปโรงอาหารกัน ช้านก็ชักจาหิวและ" แล้วสองหนุ่มสุดหล่อแห่งชมรมฟุตบอลก็เดินกอดคอกัน
เพื่อมุ่งตรงไปยังโรงอาหาร

เมื่อเดินมาถึงตึก ม.ปลาย ปี 1 มินโฮก็หันไปพูดกับจงฮยอน
"แกไปโรงอาหารก่อนเลยนะ เดี๋ยวตามไป"

"อ้าว ไหนบอกหิวไง ตึกนี้ไม่มีข้าวให้กินนะเว้ย"

มินโฮหันมามองหน้าจงฮยอนแล้วยิ้มนิดๆ

"แต่มีเห็ด" มินโฮพูดจบก็เดินขึ้นตึกไปเลย ทิ้งให้จงฮยอมยืนงงอยู่คนเดียว ก่อนที่จะเดินงงๆไปโรงอาหารต่อไป

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แทมินกำลังจะเดินออกจากห้องไปพักเที่ยงกับเพื่อนๆ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารัก 
มายืนอยู่ที่ประตูหน้าห้อง จึงเดินเข้าไปหา

"พี่ยูริ มาทำอะไรเหรอฮ่ะ" ถามพร้อมกับส่งรอยยิ้มน่าเอ็นดูไปให้ ทำเอายูริอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ

"พี่มาหาแทมินแหละจ๊ะ"

"เอ่ออ งั้นไปนั่งคุยในห้องก็ได้ฮ่ะ ต้องคุยนานแน่เลย" แทมินพูดอย่างเป็นกันเอง รอยยิ้มของแทมินนั้นน่ารัก
สดใส จนยูริก็อดที่จะรู้สึกดีไปด้วยไม่ได้

แทมินหันไปโบกมือให้เพื่อนๆเล็กน้อย เป็นสัญญาณบอกว่าให้เพื่อนๆไปกินข้าวที่โรงอาหารกันก่อนได้เลย 
หลังจากที่เพื่อนๆของแทมินไปกันหมดแล้ว ยูริจึงเริ่มพูด

"คือ พี่อยากจะถามอะไรนิดหน่อยอ่ะจ๊ะ คือมินโฮเค้าได้พูดถึงเรื่องวันนั้นบ้างมั้ย แบบว่าพี่ไม่กล้าไปเซ้าซี้เค้าหน่ะ กลัวเค้าจะรำคาญเอา" 

"พี่มินโฮเค้าก็ไม่ได้พูดไรหนิฮ่ะ แต่เค้าก็ชมนะฮ่ะว่าพี่ยูริน่ารักดี นอกนั้นก็ไม่มีไร" แทมินตอบไปตามความจริง

"งั้น พี่ฝากแทมินลองๆถามๆให้พี่หน่อยได้มั้ย พี่อยากรู้ว่าพี่พอจะมีหวังรึเปล่า" ยูริพูดพลางยิ้มเขินๆให้แทมิน

แทมินยิ้มกว้างให้ยูริก่อนจะตอบว่า

"ผมคงไปถามให้พี่ยูริไม่ได้หรอกฮ่ะ" ยูริได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้างงอย่างเห็นได้ชัด แทมินเลยพูดต่อ

"พี่ยูริคงเข้าใจผมใช่มั้ยฮ่ะ ใครจะไปทนได้ที่ต้องไปเชียร์ผู้หญิงคนนึง ให้กับอนาคตแฟนของตัวเอง"

"ทะ...แทมิน"

"ผมขอโทษฮ่ะพี่ยูริ ผม.. ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมเห็นพี่มินโฮไม่เคยบอกใคร ผมก็เลยไม่กล้า ถ้าพี่ยูริอยากรู้
คำตอบจากพี่มินโฮ พี่ยูริไปถามเองเถอะฮ่ะ ผมคงทำตามที่พี่ขอร้องไม่ไหว" พูดได้แค่นั้นแทมินก็ก้มหน้า ยูริมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสารจับใจ นี่เธอไม่รู้มาก่อนเลย ว่าแทมินกับมินโฮกำลังดูใจกันอยู่ ไม่น่าหล่ะ 
ทำไมมินโฮถึงปฎิเสธผู้หญิงทุกคน เพราะมีน้องคนสนิทอยู่ข้างกายแล้วนี่เอง

"พี่ขอโทษจริงๆแทมิน พี่ไม่รู้มาก่อนเลย พี่ไม่อยากได้คำตอบอะไรอีกแล้ว" 
ยูริพูดพลางเขยิบตัวเข้าไปกอดแทมินไว้ เมื่อยูริคลายอ้อมกอดแล้ว แทมินจึงเงยหน้าขึ้นไปสบตายูริ

"ขอบคุณฮ่ะพี่ยูริ ที่เข้าใจผม" แทมินยิ้มให้ยูริอีกครั้ง แล้วยูริก็ขอตัวออกไป หลังจากที่ยูริเดินลับตาไปแล้ว 
แทมินก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วลุกขึ้นเดินออกมานอกห้อง เพื่อที่จะไปหาเพื่อนที่โรงอาหาร แต่พอก้าวพ้นประตูห้องไปแค่ก้าวเดียว ก็เห็นมินโฮยืนอยู่

"พะ...พี่มินโฮ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮ่ะ" แทมินตกใจเล็กน้อย 
หวังว่าพี่มินโฮคงจะไม่ได้ยินไอที่เค้าคุยกับพี่ยูริเมื้อกี้หรอกนะ

"มาเมื่อกี้นี่แหละ พี่เห็นเหมือนยูริเลย เค้ามาทำอะไรที่ตึกปีหนึ่งเหรอ"

"อ๋อ เค้ามาหาคีย์อ่ะฮ่ะ พอดีคีย์อยู่ชมรมเดียวกับพี่เค้า พี่เค้าเลยมาขอให้คีย์ไปช่วยงาน" แทมินแก้ตัวไปได้
อย่างแนบเนียบ(?) มินโฮอมยิ้มเล็กน้อยแล้วชวนแทมินไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ผมกะพี่มินโฮกำลังเดินกลับบ้านกันอยู่ฮ่ะ วันนี้พี่จงฮยอนมาด้วย เพราะพวกพี่เค้าจะไปฉลองอะไรกันนิดหน่อยที่บ้านพี่มินโฮ พี่จงฮยอนเป็นพี่ที่น่ารักอีกคนนึงเลยหล่ะฮ่ะ พี่เค้ามักจะมีเรื่องตลกๆมาเล่าให้ผมฟังตลอด อยู่ใกล้ๆพี่เค้าก็พลอยทำให้ผมอารมณ์ดีไปด้วย

"แทมิน ตัวแทมินเล๊กเล็กเนอะ" จงฮยอนพูดขึ้นขณะกำลังโอวเอวแทมินอยู่
 
"ไม่หรอกฮ่ะ ความจริงแทมินก็ตัวเท่าๆพี่จงฮยอนนะ" พอแทมินพูดจบก้ได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านหลัง คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณชาย ชเวมินโฮ

"แกหัวเราะอะไรไอมินโฮ แต่ตัวเท่าๆกันก็ดีน้า เหมาะสมๆ เนอะแทมินเนอะ" จงฮยอนหันไปค้อนมินโฮเล็กน้อย แล้วก็หันกลับมาจิ๊จะกับแทมินต่อ จนถึงบ้านของแทมิน

"พี่ไปแล้วน้าแทมินน" จงฮยอนกล่าวลาด้วยไปหน้ายิ้มแย้ม ผิดกับชายหนุ่มอีกคนที่ไม่พูดอะไรเลย 
พร้อมทั้งเดินหันหลังจะกลับ แทมินเห็นแบบนั้นจึงวิ่งไปคว้าแขนมินโฮไว้ 

"พี่มินโฮ เป็นอะไรรึป่าวฮ่ะ"

"ป่าว พี่เหนื่อยอ่ะ อยากกลับไปพักผ่อน"

"แต่ พี่มินโฮ พี่มินโฮไม่เคยเป็นแบบนี่ แทมินทำอะไรให้ไม่พอใจรึป่าว" ถึงจะโดนพี่มินโฮว่า ว่าเซ้าซี้ 
แต่ก็ช่างเหอะ ขืนให้เค้าปล่อยพี่มินโฮกลับทั้งๆที่เป็นแบบนี้ คืนนี้เค้าต้องนอนไม่หลับแน่ๆ

มินโฮมองหน้าแทมิน คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย พร้อมกับถอนหายใจยาวๆ

"เฮ้ยจง แกเดินนำไปก่อนเลย ขอคุยกับแทมินแป๊บ" จงฮยอนได้ยินดันนั้นก็เดินล่วงหน้าไปก่อน 
เมื่อเห็นว่าจงฮยอมเดินออกไปไกลพอสมควรแล้ว มินโฮจึงยกมือหน้าขึ้นมาจับไหล่แทมินไว้ทั้งสองข้าง 
แทมินเกร็งอย่างเห็นได้ชัด นี่เค้าทำพี่มินโฮโกรธจริงๆเหรอเนี่ย แต่แทมินยังไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น 
ก็รู้สึกถึงใบหน้าหล่อๆของมินโฮที่ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนริมฝีปากของมินโฮแตะกับริมฝีปากของแทมิน 
มินโฮให้ริมฝีปากแตะกันเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น ก่อนที่จะเลื่อนมันไปกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็ก

"ใครจะไปทนเห็นอนาคตแฟนตัวเอง โดนผู้ชายคนอื่นกอดได้หล่ะจริงมั้ย"มินโฮอมยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะผละออกมาแล้วเดินตามจงฮยอนไป ทิ้งแทมินให้ยืนอึ้งอยู่คนเดียว

..
..
..
..
..

ยังไงคืนนี้ ผมก็คงนอนไม่หลับอยู่ดีแหละฮ่ะ O////////////////////////////////////////////////O




...END...