คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
“ออด! ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย”
ตึก ตึก แฮก แฮก !
อ้าก! เพลงชาติขึ้นแล้วง่า YoY จริงๆถ้าเพลงชาติขึ้นเนี้ยประตูโรงเรียนจะปิดโดยอัตโนมัตินะซี่
โอ๊ย จะทันไหมเนี่ยฉัน อุตส่าห์หวังไว้ว่าวันแรกที่เปิดเรียนจะมาเช้าสักหน่อยแล้วเชียว
ปึก!
“........ทวีมีชัย ไชโย ”
กรี๊ด -o-*เจ้าก้อนหินบ้า ทำให้ฉันสะดุดจนได้ไปไม่ทันเลยเห็นไหม ฮือ ฮือ ToT
เฮ้อ -_-^^ คงมีวิธีนั้นวิธีเดียว คือ ..........
ปีนรั้ว !
พรึบ ปฎิบัติการข้ามรั้วเริ่มได้
พรืด ! อ้าย o-o ลื่น
กรี๊ด ! ทำไมชีวิตฉันถึงซวยอย่างนี้หนา
ตุ๊บ ! เอ๊ะ ทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยแฮะ เหมือนมีเบาะนุ่มๆมารองรับเลยแฮะ อา สบายจังเยย *()*
“นี่เธอ ลุกออกไปจากตัวฉันได้แล้ว”
กรี๊ด ( อีกรอบ ) บะ ....เบาะพูดได้
ขวับ ! ฉันรีบหันกลับไปดูสิ่งที่รองรับตัวฉันอยู่ทันที OoO สิ่งที่รองรับฉันอยู่นั้น คะ..คือ ผู้ชายคนหนึ่ง แต่ เขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา เหมือนเทพบุตรเลยหง่า ผมสีดำคลับถูกตัดเป็นผมทรงรากไทร ตาคมแต่ดูอ่อนโยน จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบาง โอ เคลิ้ม รู้สึกว่าฉันจะจ้องเขามากเกินไป จนเขารู้สึกตัวอ่ะนะ
“จะจ้องทำไมนักฮึ ฉันไม่ใช่คุณลุงซานต้าที่จะใจดี ให้ใครมาจ้องหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือด กินเนื้อ กันหรอกนะ”
-o- เป็นชุด จนต้องอ้าปากค้าง
“อ้าปากจนแมลงวันบินเข้าปากไปกี่ตัวแล้วน่ะ”
กรี๊ด หมอนี่ช่างกวนได้ใจจริงๆ
เอ๊ะ ! ชุดที่หมอนี่ใส่มันเป็นชุดของโรงเรียนจันทร์ประทุมของฉันนี่ แต่ไม่ยักเคยเห็นหน้าหมอนี่เลยแฮะ -_-? ใครหนอ
“ ฉันเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่น่ะ ”
-o-?
“เห็นหน้าเธอก็รู้แล้ว”
“หน้าของฉันมันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ”
“อือ” เขาตอบพร้อมกับเอามือมาขยี้หัวฉัน
“นี่หัวฉันนะ ไม่ใช่ของเล่นที่จะมาขยี้เล่นได้น่ะ”
“ฮ่า ฮ่า ^^ เธอนี่ตลกจริงๆ”
“-^- หึ ว่าแต่นายอยู่ห้องไหนเหรอ เดี๋ยวฉันจะพาไปส่ง”
“เธอใจดีจัง ^-^”
0////0 เขายิ้มแล้วน่ารักจังแหะ
o_o? < เขาทำหน้าสงสัย
“แน่นอนอยู่แล้วย่ะ” ทำเสียงพูดกลบเกลื่อน
“ฉันอยู่ห้อง 6/2 น่ะ”
“ก็เก่งเหมือนกันนี่นานายน่ะ เอ๊ะ ห้องเดียวกันกับฉันนี่ ”
“จริงเหรอ”
“ไม่ต้องตกใจหรอกย่ะ ใช้เส้นเข้ามาล่ะสิ”
“ม่ายช่าย นี่ฝีมือล้วนๆนะ”
“เหรอ”
“ไปกันได้แล้วล่ะ” แล้วเขาก็ถือวิสาสะจับมือฉันแล้วพาวิ่งเฉยเลยอ่ะ
“นี่ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี่นะ แล้วนายน่ะรู้ทางเหรอ วิ่งนำหน้าฉันอยู่ได้ ต้องเป็นฉันสิที่ต้องนำหน้านายน่ะ -_-* ”
“เออจริงด้วย”
แฮก แฮก !
“นี่ เพราะนายเลยที่พาฉันหลงดูสิกว่าจะมาที่ห้องได้เหนื่อยแทบตายแน่ะ -_-^^”
ฉันต่อว่าเขาจนหายใจแทบไม่ทัน ก็ดูสิหมอนี่น่ะพาฉันวิ่งไปถึงโรงอาหารที่อยู่หลังตึกเรียนฉันตั้ง 2 ตึกเรียนนู่น แล้วแต่ละตึกเรียนก็เล็กๆซะที่ไหน กว่าจะวิ่งอ้อมกลับมาได้แทบจะเป็นลม อย่าคิดนะว่าโรงเรียนฉันจะเล็กสู้โรงเรียนนานาชาติไม่ได้ ถึงยังไงโรงเรียนจันทร์ประทุมของฉันแห่งนี้ก็เป็นโรงเรียนใหญ่ที่สุดในเขตนี้เชียวนา
“ฉันขอโทษอีกครั้งแล้วกัน ว่าแต่คุยกับเธอมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเลย ฉันชื่อวุธแล้วเธอล่ะ”
“ชื่อนายเหมือนคนๆหนึ่งที่ฉันเคยรู้จักเลยนะ :o:” ใช่
“เหรอ ใครล่ะ ^^?”
“ไม่ต้องสนใจหรอก ฉันน่ะชื่อ..........”
“พวกเธอทำอะไรกันอยู่หน้าห้องน่ะ”
แว้ก! เสียงครูจูนนี่
ตายล่ะ ฉันเคยได้ยินมาว่าครูคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องบทลงโทษของเด็กมาสายโดยแต่ละบทลงโทษนั้น โอ้ ช่างสุดยอดจริงๆเลยล่ะ ฉันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย เพราะหมอนี่แท้ๆเลย ฮือ อภัยให้ไม่ได้
+_+ ชิ้ง
ฉันส่งสายตาอาฒาตไปให้เขา แล้วดูเหมือนเขาจะรู้ด้วยแฮะ
“เผอิญผมหลงทาง แล้วพบเธอเข้าจึงขอให้เธอมาส่งน่ะครับ” เขาเลยพูดช่วยเต็มที่
ขอบคุณนะยะ -_- แต่รู้สึกว่าที่นายพูดมาน่ะมันจะไม่ตรงเลยนะ ยกเว้นเรื่องที่นายเผอิญมาเจอกับฉันนะ เรื่องนั้นเท่านั้นแหละที่ตรง
“อ้อ ! แต่เธอก็ยังมาสายอยู่ดี ”
“เอ่อ ! หนู คือหนู........” พูดไม่ถูกเลยแฮะ (แก้ตัวไม่ขึ้น)
“แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ครูจะหักล้างกับการที่เธอพาเพื่อนมาส่งแล้วกัน”
โอ้ *o* ขอขอบพระคุณอย่างสูงเลยค่ะที่ยอมปล่อยหนูไป ฮือ ฮือ ขอบอกว่าซาบซึ้งมากค่ะ อยากจะโผเข้ากอดครูจังเยย ToT
“นี่เธอไม่ต้องทำตาหวานขนาดขนาดนั้นหรอกไปนั่งที่ของเธอได้แล้ว”
ฉันอ่านง่ายอีกแล้วเหรอ -_-?
ว่าแต่ช่างมันเถอะไปนั่งที่ดีกว่า ลั้ล ลัล ลั้น ลา ~ เอ! แล้วที่นั่งของฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย
“ยัยพลอยทางนี้ๆ”
เอ๊ะ ! นั่นเสียงยัยพิมนี่นา แล้วทำท่าอะไรอยู่น่ะ ทำไมพูดเสียงเบาจัง
“ทางนี้ เร็วๆเข้า”
อ๋อ! กำลังเรียกให้ฉันไปนั่งที่ อยู่นั่นเอง โอ้โฮ o()o อยู่เกือบหลังห้องเลยแฮะ…….
แต่ไม่เป็นอะไรหรอก ไปนั่งดีกว่า เมื่อยแล้วล่ะ !
“ครูจะแนะนำให้พวกเธอรู้จักนะ” ครูเจนพูด บอกพวกเราเสียงดังฟังชัด ซึ่งฉันก็ไม่ค่อยตั้งใจฟังสักเท่าไรหรอก ก็เขาไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลยนี่นา กวนก็กวน มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นแหละ
แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจประโยคต่อมาที่ครูเจนพูด
“นี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเรา เขาชื่อ วรวุธ อัครตระกูล ส่วนชื่อเล่นแล้วก็เนื้อหาต่างๆให้ หนุ่มน้อยผู้นี่บอกเองนะจ๊ะ พอดีครูมีธุระด่วนนะต้องรีบไปแล้วจ๊ะ บ๊ายบายนะเด็กๆ ทำความรู้จักกับเพื่อนไว้ด้วยล่ะ อ้อ !ส่วนเรื่องที่นั่ง ตรงไหนมีที่ว่างบ้างจ๊ะเด็กๆ” ครูเจนถามนักเรียนในห้อง
“ตรงนี้ค่า ... ตรงนี้ค่า...” พวกนักเรียนหญิงต่างพากันยกมือ เพื่อหวังให้ชายหนุ่มมานั่งข้างๆตน
“เอ่อ ! คุณครูครับ” วุธเอ่ยปากถามครู
“จ๊ะ” ครูหันหน้ามาทางต้นเสียง
“ผมขอนั่งข้างๆเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ไหมครับ” วุธว่าพลางชี้ไปทางที่นั่งข้างๆพลอย
“อ้อ! พลอยน่ะเหรอได้สิจ๊ะ”
“เธอชื่อพลอยเหรอครับ”
“จ๊ะ อ้าว เห็นมาด้วยกันยังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันอีกเหรอเนี่ย”
“อ้อ แหะ แหะ ^-^ ยังเลยครับ”
การกระทำนั้นทำให้เด็กผู้หญิงในห้อง รวมถึงฉันผู้ซึ่งเป็นผู้ถูกพูดถึงอยู่อึ้งไปตามๆกัน
หลังจากครูจัดการธุระเรื่องที่นั่งเสร็จสรรพ ครูก็ขอตังวไปทำธุระอย่างที่ครูได้บอกไว้แต่แรก
วุธจึงต้องทำหน้าที่แนะนำตัวเองต่อจากครูที่ยังแนะนำค้างไว้อยู่
“สวัสดีครับ ชื่อจริงของผมครูเจนก็ได้บอกไปแล้วส่วน ชื่อเล่น เรียกผม วุธนะครับ........กรี๊ดดดด
บ้านอยู่ที่...........กรี๊ดดดดด ”
ฉันไม่สนใจแล้วว่าเขาพูดอะไรไปบ้าง ที่ฉันรู้อยู่ตอนนี้ก็คือ ฉันช็อกมากที่เขาเลือกที่จะนั่งข้างฉัน และ.....ฉันหาเขาเจอแล้วล่ะ...........
“ พลอย ใช่เขาหรือเปล่า” ยัมพิมส่งเสียงกระซิบถามฉัน
“อือ” ฉันตอบออกไปอย่างเสียงแผ่วเบาเช่นกัน
“ฝากเนื้อ ฝากตัวด้วยนะครับ^^ ”
ความคิดเห็น