ตอนที่ 26 : Chapter 13 (1) : เสียงกระซิบจากความทรงจำ | The Memory Whisperer [50%]

สุดฟ้า...คีราลัย | At First Light

Chapter 13 (1)

เสียงกระซิบจากความทรงจำ | The Memory Whisperer

เหมราช แฮมิลตัน เป็นพ่อค้า เก็ดถวาไม่น่าลืมข้อนี้ !

แม้สัญญาณรัดเข็มขัดจะดับลงไปแล้ว แต่แพทย์หญิงเก็ดถวายังคงนั่งนิ่งอยู่กับเบาะหนานุ่มภายในเครื่องบินส่วนตัวของทริปเปิลเอชที่กำลังมุ่งหน้าสู่อันชุล ผู้ร่วมเดินทางปรายตามองมหาเศรษฐีรูปหล่อที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ที่เก้าอี้อีกฝั่งอย่างหมั่นไส้

บุษราณีมาช่วยไม่ให้เธอเสียจูบในห้องทำงานของเขาเอาไว้ได้ แต่...นั่นก็ใช่ว่านักธุรกิจตัวฉกาจอย่างเหมราชจะหาโอกาสค้ากำไรในครั้งต่อไปไม่ได้... 

***********************

หลังจากที่น้องสาวกับน้องเขยของเขามาขัดจังหวะแล้วพากันออกไปจากห้องทำงาน เหมราชก็ดูจะทำตัวโกรธสังคมขึ้นมาทันที คุณหมอคนสวยหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก อายตัวเองที่ทำตัวกล้าหาญหอมแก้มเขาก่อนจนเกือบโดนสวนด้วยจูบ เหมราชมองหญิงสาวที่รีบผละออกไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเหมือนเดิมอย่างแสนเสียดาย ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอ็ดตะโรเอากับผู้ช่วยคนสนิทไปชุดใหญ่ จนเฮอร์ริเคนค่อยสงบลงในอีกไม่กี่นาทีถัดมานั่นล่ะ เขาถึงได้นั่งลงแล้วเริ่มสั่งงานอีกครั้ง

“กรณ์ เอาพาสปอร์ตของคุณหมอไปจัดการเรื่องเอกสารเดินทาง วันมะรืนนี้หมอจะไปคีราลัยกับเรา” 

เก็ดถวาแอบเห็นกรณ์เหวอไปชั่วอึดใจก่อนจะยื่นมือมารอรับพาสปอร์ตจากผู้ร่วมเดินทางคนใหม่

“ครับนาย...เอ่อ จะให้ผมแจ้งทางคีราลัยไหมครับ ว่านายจะมีผู้ติดตามไปเพิ่ม ทางนั้นจะได้จัดการเรื่องที่พักไว้...”

“ไม่ต้อง” เจ้านายตัดบทเสียงห้วน “หมอจะพักกับฉัน”

คราวนี้เก็ดถวามองเขาเขม็งอย่างมีคำถาม แต่ดูเหมือนเหมราชจะก้าวเข้าสู่ความเป็นต่อมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเก็ดถวาจะใช้บารมีของเขาเป็นเครื่องมือในการเข้าใกล้ปารัชและป้องกันตัวเองไปในคราวเดียวกันแล้ว เธอก็ต้องรับเงื่อนไขทุกอย่างของเขาให้ได้ การไม่แจ้งให้ทางคีราลัยได้รู้ถึงการมาของเก็ดถวาอาจดูผิดมารยาทไปหน่อย แต่มันจะเสี่ยงกว่าถ้าทางนั้นรู้ล่วงหน้าแล้วเกิดซุกซ่อนอะไรที่อาจเป็นอันตรายต่อเธอไว้ในที่พัก

อย่างที่บอก เก็ดถวาต้องตัวติดกับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้นถึงจะวางใจได้ !

“คืนนี้คุณพักที่ไหน” เงียบไปชั่ววินาทีเขาก็เปิดประเด็นใหม่ขึ้นมาอีก

“เอ่อ...คอนโดของฉัน แถวๆ ซอยอารีย์ค่ะ”

“กรณ์ เปิดห้องสวีทที่นี่ให้คุณหมอคืนนี้ แล้วโทรหาดีไซเนอร์ที่ทำชุดเจ้าสาวให้เฟลอร์ ให้เขาจัดการชุดให้คุณหมอสำหรับงานพรุ่งนี้ทั้งชุดเช้าชุดเย็น ที่คีราลัยหนาวมาก คุณเตรียมเสื้อผ้ามาพอหรือเปล่า” เขาพูดสามเรื่องในเวลาสิบวินาทีได้ยังไง !

“เอ่อ...” ก้อนน้ำแข็งเดินได้อย่างคุณหมอเก็ดถวาเริ่มตามไม่ทัน

“งั้นไปซื้อกัน” พ่อหนุ่มสายเปย์ลุกพรวด เก็ดถวาเลยต้องลุกขึ้นตามเร็วรี่ สิ่งที่ทำได้คือเธอต้องเร็วขึ้น อย่างน้อยก็ต้องเร็วให้เท่าความคิดของนักธุรกิจแสนล้านแบบเขา

“คุณเหมราช หยุดก่อนค่ะ ฉันเตรียมมาพอค่ะ !” 

“หมายถึงเดรส หรือโค้ท ?”

“คะ ?” 

“อืม น่าจะเป็นเสื้อหนาวที่มีพอ เพราะอย่างคุณไม่น่าเตรียมเดรสมาสำหรับงานแต่งแน่ กรณ์” ผู้ช่วยคนสนิทขานรับเตรียมพร้อมรับความไวแสงของเจ้านายจนชิน “ไม่ต้องโทรหาดีไซเนอร์แล้ว กว่าจะเข้ามาวัดตัว กว่าจะกลับไปหา เอากลับมาให้ลองอีก เดี๋ยวฉันจะพาหมอออกไปที่ช็อปเอง เตรียมรถ”

“เอ่อ...แต่นายมีนัดดินเนอร์กับครอบครัวนะครับ”

“ใช่ค่ะ ใช่ เรื่องเดรสไปงาน ฉัน...ฉันจัดการเองได้ รับรองไม่ขายหน้าคุณ ตอนนี้ครอบครัวของคุณคงรออยู่นะคะ ไม่เหมาะหรอกค่ะที่จะออกไปกับฉัน” คุณหมอหน้าตาตื่น โอกาสที่จะยั้งเขามาเพียงเสี้ยววินาทีแต่ก็ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้ เหมราชหันมาจ้องเธอด้วยรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ พูดในสิ่งที่ไม่ว่าเธอหรือกรณ์ก็เถียงไม่ได้อีกเลย

“ไม่เหมาะยังไง นับตั้งแต่วินาทีที่คุณตกลงยอมรับเงื่อนไข คุณก็คือหนึ่งในครอบครัวของผมเหมือนกัน” 

ไม่รู้ว่าเก็ดถวาคิดไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลาที่เดินอยู่ข้างๆ เหมราช แฮมิลตัน ตั้งแต่ที่โรงแรมจนมาถึงที่ห้างหรูกลางเมือง เขาไม่ใช่คนมีชื่อเสียงมีชีวิตเป็นสาธารณะแบบพวกคนสายบันเทิง แต่เขาก็โดดเด่นด้วยรูปร่างหน้าตาแบบหนุ่มลูกครึ่งที่คมคายหล่อเหลาบุคลิกดี ขนาดไม่ได้ใส่เสื้อนอกเหลือแค่เสื้อเชิ้ตตัวในสบายๆ เขาก็ยังดูเป็น ‘บอส’ อยู่ดี คุณหมอไม่ค่อยได้เดินห้างในเมือง ทุกอย่างจึงเกิดขึ้นแบบงงๆ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเดินเข้าออกร้านแบรนด์เนมรวมๆ แล้วกี่ร้านในเย็นวันนั้น รู้แต่ข้าวของที่กองเต็มห้องพักหลังจากนั้นทำให้เธอนึกถึงซินเดอเรลล่า ชายสูงศักดิ์กับสาวน้อยสามัญชนที่กลายร่างเป็นเจ้าหญิงในเวลาข้ามคืน

แต่เดี๋ยว...ความจริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นเจ้าหญิง แล้วเขาคือสามัญชน ทำไมเรื่องราวมันกลับตาลปัตรแบบนี้ ! 

และเก็ดถวาก็รู้ซึ้งในวันถัดมาที่เธอต้องไปร่วมงานแต่งงานของบุษราณีในฐานะ ‘คนรัก’ ของเขา รู้แล้วว่าทำไมเหมราชถึงต้องพาเธอไปเลือกของแบรนด์เนมราคาแพงระยับมาประดับกาย ให้ช่างหน้าช่างผมมือต้นๆ ของเมืองไทยมาเนรมิตให้แพทย์หญิงเก็ดถวาที่เคยใส่แต่ชุดเครื่องแบบห้องฉุกเฉิน กลายเป็นว่าที่คุณนายแฮมิลตันคนใหม่อย่างเต็มภาคภูมิ งานของตระกูลแฮมิลตันยิ่งใหญ่หรูหรายิ่งกว่างานเลี้ยงระดับราชวงศ์ในบางประเทศเสียอีก มีแต่คนใหญ่คนโต มหาเศรษฐี บุคคลในสังคมชั้นสูง และแน่นอนว่าทันทีที่เก็ดถวาควงแขนคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเข้ามาในงาน ทุกสายตาก็หันมาจับจ้องที่เธอและเขาเป็นตาเดียว

หญิงสาวตาพร่าไปหมด ไม่เป็นตัวเอง ขาสั่น มือเย็น ตื่นเต้นเกือบเท่าตอนทำซีพีอาร์คนไข้ครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น โชคดีที่มี ‘ครอบครัว’ ของเขาที่คอยมาห้อมล้อมพูดคุย จนเก็ดถวาเกือบลืมไปเลยว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงละครฉากหนึ่งในข้อตกลงของเธอกับเขาที่ครอบครัวแฮมิลตันไม่ได้รับรู้ด้วย พวกเขาอ้าแขนต้อนรับเธออย่างยินดี ทำให้เก็ดถวาไม่รู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้าในที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ โดยเฉพาะกับน้องสะใภ้ของเหมราช ที่เธอเคยช่วยปฐมพยาบาลไว้ตอนเกิดเหตุระเบิดที่นิวยอร์กเมื่อปีก่อน 

“ดีใจที่สุดที่ได้เจอคุณหมออีกนะคะ” นีรนารา แฮมิลตัน สวมกอดแล้วจับมือคุณหมอของเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตาเรียวคมของคุณหนูนาเป็นประกายสว่างอย่างดีใจล้นพ้น ผิดกับภาพตอนที่เธอนอนเจ็บปางตายอยู่บนพื้นถนนหน้าไทม์สแควร์ คืนนั้นนีรนาราดูบอบช้ำเจ็บปวดไปทั้งตัวอย่างน่าสงสาร

“คุณเจ็บมากตอนเหตุระเบิด ไม่นึกเลยว่าจะจำหมอได้นะคะ ดีใจจังที่คุณหายเป็นปกติดีแล้วทุกอย่างเลย” 

“จำได้สิคะ หนูนามีสติครบ จำได้แม้กระทั่งว่าหมอถอดแจ็คเก็ตตัวเองมาห้ามเลือดให้หนูนาทั้งที่ตอนนั้นอากาศหนาวมาก พี่เฮคเตอร์ถึงได้ถอดโค้ทของตัวเองให้หมอไป มันเหลือเชื่อจริงๆ ที่วันนี้พวกคุณ...คบกัน” คุณนายแฮมิลตันคนเล็กมองพี่ชายใหญ่กับหญิงสาวที่ได้รับการแนะนำกับทุกคนว่าเป็น ‘แฟน’ อย่างปลาบปลื้ม

“พรหมลิขิตแน่ๆ เหมือนผมกับคุณ” เซบาสเตียน แฮมิลตัน โอบเอวภรรยาไว้อย่างแสนรัก นึกย้อนกลับไปถึงวันนั้นแล้วก็อดใจหายไม่ได้ทุกที “ขอบคุณหมอจริงๆ ครับ ถ้าหนูนาเป็นอะไรไปวันนั้น ผมคง...”

“เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะคุณเซบาสเตียน ฉันทำในสิ่งที่ไม่ว่าหมอคนไหนก็ต้องทำแบบเดียวกัน”

นายสัตวแพทย์อนิลราชน้องชายคนรองของเหมราชที่ยืนอยู่ในกลุ่มด้วยถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มราวกับคนบ้าของพี่ชายคนโต ตั้งแต่เข้างานมาแบบมีคุณหมอคนสวยเคียงข้าง เฮคเตอร์ก็ยิ้มไม่หุบ ที่เคยยืดและภูมิใจในตัวเองอยู่มากแล้ววันนี้ทริปเปิลเอชตัวพองยิ่งกว่าบอลลูน

“เฮ้อ หมอแคทน่าจะมาเร็วกว่านี้สักสามสี่ปีนะครับ ชีวิตพวกเราคงสงบสุขเร็วขึ้น” 

“ทำไมคะหมอวินด์” 

“เฮคเป็นพี่ชายใหญ่ เรื่องของน้องทุกคนคือเรื่องของเขาไงครับ”

“นี่มึงว่ากูเสือกกับชีวิตพวกมึงอีกแล้วนะไอ้วินด์” พี่ชายถลึงตาใส่แบบไม่จริงจังนัก เขาหันมารวบเอวบางๆ ของแฟนสาวในนามเข้ามาชิด เก็ดถวาเกร็งในทีแรกแต่สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยให้พ่อค้าหน้าเลือด “แคทอย่าไปฟังมัน ผมไม่เคยยุ่งอะไรกับพวกมันสักหน่อย”

“จริงค่ะ สิ่งที่พี่เฮคเตอร์ทำไม่เรียกว่ายุ่งเลย เป็นความหวังดีกับน้องๆ ทุกคนจริงๆ พวกเราอุ่นใจมากที่มีเขาเป็นพี่ชายของเราค่ะ” อัณณวาตี แฮมิลตัน เลดี้คนงามภรรยาของอนิลราชการันตีให้เสียงแข็ง โดยมีนีรนาราพยักพเยิดเห็นด้วยอย่างที่สุด ทำเอาพี่ชายใหญ่ยิ่งหน้าบาน

“มีแต่แอนนี่กับหนูนาที่เข้าใจพี่ ส่วนไอ้เวรพวกนี้ ฝากไว้ก่อนเถอะ” 

หนุ่มๆ แฮมิลตันทั้งสี่คนตรงนั้นทำเบือนหน้าอย่างหมั่นไส้ การพูดคุยของพี่น้องที่ดำเนินไปอย่างออกรสต้องชะงักลงเมื่อนางพญาตัวจริงเดินเข้ามา

“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะจ๊ะเด็กๆ เฮค แม่ขอยืมตัวน้องแคทไปแนะนำกับเพื่อนๆ หน่อยนะ เดี๋ยวมาคืน” 

เป็นคืนที่เหนื่อย แต่ก็น่าทึ่ง เก็ดถวาได้สัจธรรมหลายอย่างจากผู้คนในงานนั้น อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอได้รับรู้ว่าคนเราไม่ได้เก่งไปทุกอย่าง เธอเคยเฉียบขาดนักในห้องฉุกเฉิน แต่กับที่นี่หญิงสาวก็เกือบจะเอาตัวไม่รอด และการมีครอบครัวที่อบอุ่นมันส่งผลทางตรงต่อสมาชิกในครอบครัวได้อย่างแท้จริง

เหมราช แฮมิลตัน ชวนเก็ดถวาหลบฉากออกมาจากงานเลี้ยงหลังจากที่จู่ๆ ช่อดอกไม้เจ้าสาวของบุษราณีลอยหล่นปุลงมาอยู่ในอ้อมแขนของเธอทั้งๆ ที่คุณหมอก็ยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ไปแย่งชิงอะไรกับใครเขา แขกเหรื่อเป่าปากตบมืออย่างถูกอกถูกใจกันไปทั้งงานจนเธอประหม่าไปหมด มันยังเร็วเกินไปที่เธอจะชินกับการเป็นเป้าสายตา คู่เดทของเธอในคืนนั้นรู้ทันทีถึงได้พาเธอออกมาพักหายใจอยู่ที่ระเบียงห้องบอลรูมริมแม่น้ำเจ้าพระยา

ซึ่งก็ได้ผล มุมนั้นเงียบสงบ ได้กลิ่นดอกพุดซ้อนที่ถูกจัดมาประดับไว้ตามมุมต่างๆ ของงานลอยมาจางๆ ตามสายลมแห่งราตรี ดวงไฟจากบ้านเรือนริมน้ำส่องสะท้อนท้องน้ำระยิบระยับเหมือนหิ่งห้อยนับล้านที่กำลังแข่งกันฉายแสง เก็ดถวาผ่อนคลายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมดำขลับยาวคลอเคลียบ่าของเธอที่ถูกหวีเรียบแสกกลางลงน้ำมันมาอย่างเนี้ยบตั้งแต่เข้างานเริ่มปลิวสยาย ดวงตาของเธอกำลังเล่นแสงไฟเป็นประกายวิบวับน่าดึงดูดให้หลงมอง

“ครอบครัวผมเห่อคุณสุดๆ น่าหมั่นไส้จริงๆ” น่ามองจนเหมราชต้องส่งบทสนทนาทำลายความเงียบขึ้นมา เก็ดถวาอมยิ้มเมื่อนึกถึงสมาชิกแฮมิลตัน เป็นกลุ่มคนที่สนุก เป็นกันเอง และช่วยให้เธอไม่รู้สึกแปลกแยกได้มากจริงๆ

“ครอบครัวคุณน่ารักมาก ดูสุขภาพจิตดีกันทุกคนเลย ไม่แปลกใจที่พวกเขาทุกคนจะประสบความสำเร็จทั้งเรื่องงานและเรื่องครอบครัวค่ะ”

คุณหมอหันไปตอบเขา แล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบกับสายตาที่กำลังจ้องเธออยู่แล้วราวกับกำลังดูดซับจิตวิญญาณของเธอเอาไว้ในดวงตาคมกริบคู่นั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลมแม่น้ำหรือสายตาของเขาที่ทำให้เธอหวั่นไหวขึ้นมาฉับพลัน หญิงสาวเอาแขนสองข้างที่ข้างหนึ่งยังคงถือดอกไม้เจ้าสาวกอดอกตัวเองไว้หลวมๆ อย่างรู้สึกประดักประเดิด ไม่รู้จะวางมือวางไม้ไว้ตรงไหน

“ผมไม่ชินตากับคุณในชุดนี้ หยุดมองไม่ได้เลย บ้าชะมัด” เหมราชนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนสารภาพออกมาอย่างหมดท่า ตั้งแต่ที่เธอปรากฏตัวขึ้นก่อนเข้างานเพื่อจะลงไปบอลรูมพร้อมกับเขา ทริปเปิลเอชก็เริ่มรู้สึกว่าเขาอาจคิดผิดที่จับเธอแปลงโฉมครั้งใหญ่ ตอนลองชุดให้ดูที่ร้านก็ยังไม่เท่าไร แต่พอแต่งหน้าทำผมใส่ชุดครบเครื่อง เก็ดถวาก็ช่างเจิดจรัสจนละสายตาไม่ได้ ชุดราตรียาวเกาะอกสีคาราเมลทำจากผ้าไหมฝรั่งเศสของดีไซเนอร์ระดับโลก ลำคอระหงกับไหล่ลาดสวยไปถึงเนินอกอิ่มที่เหมราชเพิ่งเคยได้เห็นเธอเปิดเผยเนื้อตัวขนาดนี้เป็นครั้งแรกก็ทำให้ชายหนุ่มใจเต้นไม่เป็นส่ำ เก็ดถวาเป็นผู้หญิงที่มีคอกับไหล่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา มันทำให้เธอเดินได้ตรง และสง่างามจับจิตเหลือเกิน บวกกับเครื่องแบบเพชรสไตล์มินิมอลแต่ราคาไม่น้อยตามที่แม่ของเขาขอร้องแกมบังคับให้สวมไว้ก็ยิ่งทำให้เก็ดถวากลับไปสู่จุดเดิมที่เธอเคยเป็นได้อย่างไม่ยากเย็นเลย

เจ้าหญิง...เจ้าหญิงรังสิอรุณกาลที่ถูกลืม เธอกำลังจะกลับมาแล้ว...

“ฉัน…ก็ไม่ชินเหมือนกันค่ะ ไม่เคยใส่เลย” เห็นสายตาร้อนแรงของเขาคนถูกมองก็ได้แต่ต่อบทสนทนาอย่างตะกุกตะกักเหลือทน เหมราชถอดเสื้อนอกของตัวเองคลุมไหล่เปลือยของเธอไว้เมื่อลมเริ่มพัดแรงขึ้น ความอุ่นแผ่ซ่านเหมือนตอนที่เธอใส่เสื้อโค้ทของเขาวิ่งวุ่นช่วยคนเจ็บที่นิวยอร์กครานั้น

“ไม่ต้องใส่บ่อยก็ดี มันอันตรายกับผม” มันยากนักที่เห็นเก็ดถวาที่แสนจะเซ็กซี่ขนาดนี้แล้วยังต้องห้ามใจไม่ให้ทำอะไรกับเธอมากไปกว่ามอง หญิงสาวจะรู้ไหมว่าความอดทนของเขามันบางลงทุกขณะ

เก็ดถวาหน้าร้อน ไม่ยอมสบตาเขา เหมราชหัวเราะเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเริ่มพูดกับเธอด้วยเรื่องจริงจังที่เธอและเขาจะต้องเผชิญด้วยกันหลังจากนี้

“แคท” เสียงนุ่มทำให้เจ้าของชื่อช้อนสายตาขึ้นมอง “ตั้งแต่นาทีที่คุณเดินควงแขนผมเข้ามาในงาน ทั้งแขกทั้งสื่อต่างรับรู้แล้วว่าคุณ...คือผู้หญิงของผม ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจถูกหรือผิดที่ยอมให้คุณไปด้วย แต่อย่างน้อย ถ้าคุณไปในฐานะคนรักของผม คุณจะได้รับการปกป้องคุ้มครองอย่างดีที่สุด คุณจะได้รับความเกรงใจและการยกย่องเท่ากับที่ผมได้รับ ผมจะช่วยคุณหาพี่ชายของคุณกับคุณเอยให้เจอ และจะช่วย... ‘ทุกอย่าง’ ที่คุณอยากให้ช่วย ทั้งหมดนี้...ผมขอแค่สามอย่าง”

เก็ดถวารอฟัง สองมือกระชับสาบเสื้อนอกของเขาให้ยิ่งกระชับตัว

“อย่างแรก ทั้งคุณและผม ต่างก็ไม่คุ้นเคยกับคีราลัย โดยเฉพาะ...คีราลัยในตอนนี้ สิ่งที่ผมห่วงที่สุดคือความปลอดภัยของคุณ ดังนั้น ถ้าเรามีความจำเป็นต้องแยกกัน ไม่ว่าคุณจะไปทำอะไรที่ไหนกับใคร ผมขอร้องให้คุณบอกผมทุกอย่าง อย่าทำอะไรเสี่ยงๆ โดยที่ผมไม่รู้ ได้ไหม...”

เขาขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอ่านการใหญ่ เก็ดถวาพยักหน้ารับ

“อย่างที่สอง ผมอยากให้คุณมีความลับกับผม...ให้น้อยที่สุด” คราวนี้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจ้องเขาอย่างนิ่งงัน ใจเต้นรัวขึ้นมาทันที เหมราชมองท่าทางอึ้งๆ นั้นอย่างเข้าใจ “ผมเข้าใจว่าบางเรื่องมันก็...ยากที่จะพูด แต่วันไหนถ้าคุณต้องการใครสักคนที่แชร์ทุกเรื่องได้ ผมขอเป็นคนนั้น และขอให้คุณเชื่อว่าผมหวังดีกับคุณเสมอ” 

ความอาทรอันแสนอบอุ่นของเขาแผ่ขยายเข้าปกคลุมทั่วเขตแดนหัวใจของเก็ดถวา ก้อนสะอื้นเหมือนจะตีขึ้นมาจุกปริ่มอยู่ที่คอหอย ชายหนุ่มพูดเหมือนรู้ว่าเธอกำลังซ่อนอะไรอยู่ แต่เขาเลือกที่จะไม่คาดคั้น กลับเปิดโอกาสให้เธอได้คิดอ่านและทำอย่างที่เธอสบายใจ เก็ดถวารับคำเบาๆ แต่หนักแน่นด้วยดวงตาที่มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมั่นคง ไม่หลบหนีอีก หากเมื่อถึงข้อที่สาม ราชสีห์หนุ่มแห่งแฮมิลตันก็กระแอมเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบางๆ

“อย่างที่สาม อยู่ที่นั่นเราคงต้องใกล้ชิดกันมาก เป็นปัญหาของผมเองที่มองเห็นคุณสวยและเซ็กซี่ขึ้นทุกวัน เอาเป็นว่า ตราบใดที่เรายังไม่ได้เป็นคนรักกันจริงๆ ผมจะพยายามควบคุมตัวเอง และผมสัญญากับคุณได้ตรงนี้ ว่ามันจะไม่ไปถึงขั้นนั้น...ถ้าคุณไม่เต็มใจ และถ้าคุณไม่โอเคที่บางทีผมอาจจะเผลอกอด...หรือ...จูบคุณ...คุณก็แค่ผลักผมออกมา ผมจะหยุด ตกลงไหม” 

เป็นข้อตกลงที่ทำให้เก็ดถวาหน้าแดงก่ำอยู่ในแสงไฟที่สะท้อนจากท้องน้ำ ห้ามไม่ได้เลยที่จะไม่คิดภาพตามคำว่า ‘ขั้นนั้น’ ของเขา

“ค่ะ” เธออุบอิบตอบทั้งที่รู้สึกว่ามือไม้เริ่มเกะกะอีกแล้ว เหมราชเห็นอีกคนออกอาการประหม่าขึ้นมาก็ยิ้มพราย เขาเขยิบเข้ามาใกล้เธออีกนิด

“น่ารัก” เขาชมเปาะพร้อมโน้มหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้แก้มนวลหอมกรุ่นของเธอ “เวลาคุณว่าง่ายๆ ไม่ดื้อไม่โหดกับผมแบบนี้ คุณน่ารักที่สุด น่ารักจนผมอยากให้รางวัล”

เก็ดถวาเผลอมองเขาตาโต เพราะไม่ใช่แค่แก้มที่เขาหมายใจไว้ ดวงตาสีสนิมของเขาเลื่อนมาหยุดที่กลีบปากสีอิฐคู่สวยที่กำลังสั่นระริก วงแขนของเขารั้งเธอให้แนบชิด ชิดจนไม่มีช่องว่างเหลือพอสำหรับดอกไม้เจ้าสาวช่องาม ที่ตอนนี้มันตกลงอยู่พื้นข้างตัวหนุ่มสาวทั้งสองแบบที่ไม่มีใครสนใจมันอีก

“อ…อย่านะคะ...เดี๋ยวลิป...เลอะ” เธอห้ามเสียงสั่น แต่อีกฝ่ายกลับส่งยิ้มแสนร้ายกลับมา

“ถ้าคุณไม่โอเค...ก็แค่ผลักผมออกมาไง....”

เหมราชประทับริมฝีปากร้อนระอุลงบนเรียวปากอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีสดอย่างไม่รอให้เธอทัดทานได้เป็นครั้งที่สอง 

ถ้าคุณไม่โอเค...ก็แค่ผลักผมออกมา...

เหมราชใช้คำว่า ‘ก็แค่’ ได้อย่างไร เขาไม่รู้เลยหรือว่ามันเป็นไปได้ยากยิ่งที่จะผลักไสเขาได้ มือเล็กๆ ของคุณหมอมีแรงพอแค่วางทาบบนหน้าอกของเขาได้เพียงเท่านั้น เก็ดถวาสะท้านไหวอยู่ในเสื้อสูทที่แสนอุ่นของเขา คราวนี้มันไม่ใช่จุมพิตปลอบประโลมใจ ‘ระดับอนุบาล’ เหมือนครั้งแรก ถึงมันจะไม่ได้หยาบโลนรุกล้ำแต่ทริปเปิลเอชก็มีชั้นเชิงอันแสนอันตรายที่กำลังหลอกล่อให้เธอหัวหมุนจนต้านไม่ไหว จนหญิงสาวเผลอเปิดปากให้เขาได้ตักตวงรสชาติหวานล้ำได้ถนัดถนี่ขึ้นนั่นล่ะ เหมราชถึงได้รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่อยากให้รางวัลเธอด้วยวิธีนี้ เพราะความปรารถนาที่พุ่งสูงมันกำลังย้อนกลับมาทำลายความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาให้พังพินาศลงไปทุกขณะ โชคยังดีที่เทวดาตัวน้อยบินฝ่ากองไฟมากระซิบข้างหูเขาได้ทันเวลา

เก็ดถวายังใหม่กับเรื่องนี้มากนัก เหตุการณ์ข้างหน้าก็ยังไม่มีสิ่งใดแน่นอนสักอย่าง เธอเป็นถึงเจ้าฟ้าหญิง การปฏิบัติต่อเธออย่างทะนุถนอมให้เกียรติเป็นอีกทางที่จะช่วยรักษาเกียรติและศักดิ์ศรีของสตรีสูงศักดิ์พลัดถิ่นคนนี้ไว้ได้

เหมราชจึงค่อยผ่อนความเร็วของเขา จุมพิตร้อนแรงแปลบปลาบเหมือนสายฟ้าฟาดในคราแรกจึงกลายเป็นจูบนุ่มนวลละมุนละไมอยู่ท่ามกลางแสงไฟที่กำลังกะพริบวิบวับอยู่รอบตัว

**********************

คนที่คิดว่าตัวเองถูกล่อลวงให้หลงกับจุมพิตของเขาหันขวับมองพ่อตัวร้ายอย่างแค้นเคือง ถ้าคืนนั้นไม่เป็นนีรนารากับเซบาสเตียนที่โผล่มาเห็นจนเหมราชจำต้องถอนจูบออกอย่างสุดเสียดาย เธอก็คงขาดอากาศหายใจอยู่ที่ริมแม่น้ำนั่น

“เม้มปากแล้วมองผมตาเขียวแบบนั้น กำลังคิดอะไรที่เซ็กซี่อยู่แน่ๆ เลย ใช่ไหมคุณหมอ”

เก็ดถวาสะดุ้ง รีบปล่อยปากแล้วสะบัดหน้ากลับมาทันที สายตาล้อเลียนของเขาทำให้หญิงสาวเบือนหน้าไม่ยอมมอง เธอเอนเบาะทำท่าจะพักสายตา แต่กรณ์กลับเดินเข้ามาหาเจ้านายของเขาพร้อมหนังสือเล่มหนา หนังสือที่เก็ดถวาเห็นเขาเปิดค้างไว้บนโต๊ะทำงานแต่ไม่ได้สังเกตจริงจังว่าเป็นหนังสืออะไร เหมราชนั่งอยู่ที่โซฟารับแขกพร้อมไวน์รสเลิศ รับหนังสือเล่มนั้นไว้ โดยมีสายตาของเก็ดถวามองตามไม่กะพริบ

ประวัติศาสตร์คีราลัย...

หน้าปกหนังสือที่มีชื่อหนังสือและรูปเทือกเขาหิมาลัยตั้งตระหง่านทำให้เก็ดถวาละสายตาออกมาไม่ได้

“มองอะไรขนาดนั้น อยากอ่านหรือครับ” เขาถาม ยิ้มอุ่นเมื่อเห็นเธอยังจ้องเป๋งมาที่หนังสือ เขาตบเบาะโซฟาข้างๆ กาย “มานั่งกับผมตรงนี้มา” 

เก็ดถวาเดินมานั่งข้างๆ เขาอย่างว่าง่าย สายตาจ้องมองหนังสือเหมือนมีพลังงานบางอย่างกำลังดูดเธอเข้าไป เหมราชมองหญิงสาวอย่างเข้าใจก่อนจะยื่นหนังสือเล่มหนาให้แล้วคอยสังเกตอากัปกิริยาของเธออยู่เงียบๆ

มือบางสั่นเทาค่อยๆ เปิดหน้ากระดาษราวกับแต่ละแผ่นคือกระจกใสบางเฉียบที่พร้อมจะแตกหัก ภาพต่างๆ จากที่ที่เคยจากมาปรากฏขึ้นภาพแล้วภาพเล่า เก็ดถวามองหน้ากระดาษที่พลิกไปแต่ละหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับได้ยินเสียงกระซิบแห่งความทรงจำดังบางเบาออกมาจากทุกภาพที่ผ่านไป จนถึงภาพที่ทำให้เธอสั่นไหวรุนแรงไปทั้งกายจนเหมราชรู้สึกได้

เขามองไปยังภาพที่เก็ดถวากำลังหยุดมองอย่างนิ่งงันราวต้องมนตร์สะกด พระบรมฉายาลักษณ์แห่งกษัตริย์ศิขเรนทรและพระบรมวงศานุวงศ์ทุกพระองค์ที่ฉายพระรูปร่วมกันภาพสุดท้ายก่อนเกิดเหตุโศกนาฏกรรมที่ช็อกคนทั้งโลก เก็ดถวาเอามือลูบไปยังภาพของบุคคลอันเป็นที่รักผู้จากไปด้วยหัวใจที่แหลกสลายอาดูร เรื่อยมาถึงรูปตัวเองในวัยห้าขวบที่นั่งอยู่กับเพียงดิน หญิงสาวกำลังมองตัวเองในอดีตด้วยความแรงอัดมหาศาลบางอย่างที่ทำให้เธอต้องหายใจหอบสะท้านขึ้นมา 

“เป็นอะไรรึเปล่าแคท คุณโอเคไหม” เหมราชไม่ได้ตกใจที่เธอเป็นแบบนี้ เขาสงสารเธอจับใจมากกว่า

“ฉัน...คงเมาเครื่องบินค่ะ” เก็ดถวาพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังไหล คนที่นั่งข้างๆ จึงตัดสินใจปิดหนังสือแล้วโอบให้ร่างน้อยพิงลงมาบนอกเขา

“งั้นเลิกอ่าน เดี๋ยวจะยิ่งเวียนหัว พักสายตาสักหน่อยเถอะ”

เก็ดถวาหลับตาลงอยู่กับบ่ากว้างของเขา พยายามสูดลมหายใจให้ลึก กายอยู่นิ่งแล้วหากจิตกลับสงบได้เพียงครู่เดียวเมื่อเสียงทักทายของกัปตันที่ประกาศออกมาว่า...พวกเขากำลังบินเข้าสู่น่านฟ้าคีราลัยแล้ว.... 

*****************

พี่เฮคคคค นางก็ล่อลวงของนางจนได้จูบไปจนได้นั่นแหละนะ หมอเราจะรอดไปได้เท่าไหร่กันนี่ 555

ใครคิดถึงพี่น้องบ้านแฮมิลตัน วันนี้ใส่มาให้หายคิดถึงกันพอกรุบกริบนะคะ

ส่วนหมอแคทจะเจออะไรบ้างที่บ้านเกิด ตอนหน้ามาลุ้นกันต่อค่า

ป.ล. 1 ข้อมูลทางการแพทย์พยายามตรวจเช็กมาแล้ว เพื่อให้ถูกต้องและสมจริงที่สุด 

ขอบพระคุณคุณหมอและพยาบาลทุกท่านที่ช่วยเหลือด้านข้อมูลและตรวจการบ้านให้นักเขียนด้วยนะคะ

และถ้ามีผู้รู้ได้มาอ่านแล้วพบว่ามีผิดพลาดประการใด

สามารถท้วงติงได้เลยนะคะ พร้อมจะตรวจสอบและแก้ไขค่า

ป.ล. 2 ตอนเก่าๆ อาจมีกลับไปแก้ไขรีไรท์บ้าง ขออภัยนะคะ แต่งสดอาจมีตกๆ หล่นๆ ค่ะ

ป.ล. 3 ชื่อสถานที่ บุคคลต่างๆ เป็นชื่อสมมติ ขออภัยหากไปพ้องกับชื่อสถานที่และบุคคลจริงนะคะ

ฝากติดตามและคอมเมนต์กันได้นะคะ ขอบพระคุณสำหรับทุกความเห็น ทุก fav และทุกโหวตค่า

(ใครเมนต์ที่นี่ไม่สะดวกตามไปคุยกันได้ที่ http://www.facebook.com/storybyclairdelune/ ค่ะ)