Touhou Fiction : รักแรกของ ฮ่อง เหม่ยหลิน

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 เหตุผล

แสงแดดยามรุ่งอรุณนั้นค่อยๆส่องกระทบหน้าฉันเป็นการปลุกฉันให้ตื่น..เมื่อคืนนั้นฉันคงคิดไปเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับ..


"ท่านเหม่ยหลิงครับ" เสียงของทหารยามคนนึงพูดขึ้นมา


"งืม...งึมงัมๆ"ฉันพูดไม่เป็นภาษาเนื่องจากอาการงัวเงียทั้งๆที่เมื่อคืนก็นอนหลับไปนานมากเลยละ


"เออ..คือ..ท่านโจโฉเรียกให้มาประชุมด้วยกันนะครับเห็นว่ามีเรื่องสำคัญมากนะครับ"ทหารยามรีบรายงานทันทีแต่ตัวฉันยังยืนเอ๋อเป็นท่อนซุงทำท่าจะหลับไม่หลับแหล่



"งั้น..เดี๋ยว..จา..ตาม...ปายย" ฉันพยายามลากสังขารตนเองไปที่วางชุดเกราะกับกระบี่แล้วก็ค่อยสวมชุดเกราะอย่างเชื่องช้าเสร็จก็สะพายกระบี่ไว้..อาจจะเป็นครั้งแรกที่ฉันใส่ชุดเกราะหรือฉันยังไม่หายง่วงหรืออย่างไรขณะที่เดินออกนอกบ้างฉันยังเดินเซไปมาจนถึงที่ว่าราชการซึ่งที่นั้นเหล่าแม่ทัพและกุนซือนั้นนั่งรอกอยู่แล้ว


"เจ้ามาสายนะ"ท่านโจโฉพูดอยู่อีกฟากของห้องสีหน้าท่านดูเคร่งเครียดผิดจากเมื่อวานที่ยังดูเป็นมิตร

"ขออภัยด้วยค่ะ"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะไม่นังตรงที่นั่งที่จัดไว้แล้วซึ่งอยู่ใกล้ๆกับแฮหัวตุ้น


"ฮ่าๆๆ..มาวันแรกก็สายเชียวนะ"ท่านแฮหัวตุ้นพูดออกมาอย่างร่าเริงก่อนจะที่จะยิ้มเล็กน้อย


"เอาเถอะนี่มันวันแรกๆนี่หน่าเดี๋ยวอยู่นานๆเธอก็จะชินเองหละ"

"อ้อ.ค่ะ"ฉันตอบกลับก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งลงที่เก้าอี้เตี้ยสักพักนึงท่านโจโฉก็เริ่มเปิดประเด็นประชุมทันที


"อ้วนเสี้ยวเจ้าเมืองปุดไฮนั้นได้ส่งข่าวมาว่าได้ทำการเกลี้ยกล่อมหัวเมืองที่เหลืออีก 15 หัวเมืองได้เรียบร้อยแล้วตอนนี้เหลือแต่นัดรวมพลกันข้าเลยจะมาแบ่งหน้าที่พวกเจ้าสักหน่อย" ท่านโจโฉเว้นช่วงพูดสักพักนึงหลางกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะเริ่มพูดอีกคตรั้งนึง


"แฮหัวตุ้น แฮหัวเอี๋ยน โจหอง โจหยิน เจ้าตามข้าพร้อมกับทหารอีก 1หมื่น1พัน นายตามข้าไปที่จุดรวมพล โจฮิว เจ้าทำหน้าที่เป็นผู้พิพากษาในศาลประจำเมืองคอยตัดสินคดีและแต่งตั้งเจ้าเป็นเจ้าเมืองชั่วคราว ลิเตียน เจ้าคอยดูแลในด้านการสิ่งก่อสร้างในตัวเมือง โจอันบิ๋น เจ้าคอยช่วยเหลือโจฮิวในการพิพากษาคดี งักจิ้นข้าให้เจ้ารับผิดชอบในการดูแลเสบียงอาหารทั้งหมดในเมือง
แล้วเธอ..."ท่านโจโฉหันมาสบตาฉันเหมือนจะพยายามนึกว่าให้ทำหน้าที่อะไรบ้าง


"เธอทำอะไรได้บ้างละ"ท่านโตโฉถามมาที่ฉันทันทีฉันค่อนข้างตื่นเต้นอย่างมากแม้ว่าจะป็นงานเล็กๆแต่ก็อยากจะพยายามช่วยให้ถึงที่สุดเช่นกัน

"เอ่อ..ส่วนใหญ่หนูจะเก่งพวกในการก่อสร้างนะค่ะแล้วก็การดูแลความปลอดภัย"ฉันตอบกลับไปทันทีท่านโจโฉทำท่าคิดพลางลูบเคราไปด้วยสักพักนึงก่อนจะสั่งฉันไปว่า...


"งั้นเจ้าเป็นลูกมือช่วยลิเตียนแล้วกันนะ..เอาละเมื่อทราบแล้วทุกคนเลิกประชุมกันได้"

"ขอรับ"ทุกคนรวมถึงฉันทำท่าคำนับพร้อมกันพร้อมกับกล่าวขานรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไป
แต่จะว่าไปก็น่าแปลกดีนะที่ได้มาเจอกับลิเตียนอีก่างเป็นบุพเพพังพินาศ..เอ๊ยย...บุพเพสันนิวาสเสียจริงๆ


"นี่ๆ..แม่นางฮ่อง"เสียงของใครคนนึงดรียกฉันมาจากข้างหลังฉันหันไปดู..ท่านลิเตียนนั้นเอง

"มีอะไรเหรอค่ะ"ฉันเดินไปหาพร้อมทำหน้าแบบอินโนเซ้นต์สุดจนหน้าท่านลิเตียนนั้นแดงเป็นลูกแอปเปิ้ลเลย

"คะ..คือ..ตอนนี้กำแพงเมืองก้เก่ามากแล้วคะ..คือ..จะให้ช่วยซ่อมหน่อยนะครับ" ท่านลิเตียนพูดอย่างตะกุกตะกัก


"นี่ๆ..ลิเตียนอย่าแอบจีบสาวเซ่"เสียงของชายคนนึงพูดออกมาแล้วเดินไปกระทุ้งท้องท่านลิเตียน.พอฉันดูอีกทีท่านงักจิ้นนั้นเองดูไปแล้วเขาตัวเตี้ยกว่าฉันกับท่านลิเตียนอีกแต่ดูซ่าไม่เบาเลย


"อะไรกันเล่าฉันกำลังสั่งงานให้แม่นางอยู่นะ"ท่านลิเตียนตอบกลับไปอย่างอายๆ..ความจริงฉันก็ถนัดการซ่อมพวกกำแงหรือพวกประตูเมืองอยู่แล้วเพราะซ่อมประจำตอนอยู่ที่คฤหาสน์มารแดง


"แล้วนายละอู้งานเหรอ.."ท่านลิเตียนถามกลับไปบ้าง..



"ฮะๆๆ...ได้ๆ..จะไปแล้วละน่าคุณเจ้าบ่าว"ท่านงักจิ้นพูดล้อท่านลิเตียนจนท่านลิเตียนหน้าแดงหนักกว่าเดิมแล้วดูเหมือนเขาจะพูดเป็นลางๆด้วยละแต่ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก


งานการก่อสร้างถือว่าไม่หนักเกินไปสำหรับโยวไคอย่างฉันแล้วละอันที่จริงฉันสามารถยกก้อนอิฐได้เป็นตันๆตอนที่ซ่อมกำแพงเมืองด้วยนะจนคนงานที่มองมายังอึ้ง..ไม่นานนักก็เสร็จอย่างรวดเร็ว


"เฮ้อ..เสร็จซะที"ฉันพูดอย่างเหนื่อยเล็กน้อยก่อนจะมานั่งที่โรงเตี๊ยมสักพักนึงท่านลิเตียนก็เดินมาด้วยท่าทางเข้าก็ดูเหนื่อยพอๆกันเลย


"นี่เสี่ยวเอ้อ..เอาเหล้ามาไหนึงนะ.."ท่านลิเตียนเรียกเด็กเสิร์ฟในโรวเตี๊ยมก่อนจะมานั่งข้างๆฉัน

"เฮ้อ..แม่นางนี่แรงเยอะจริงๆเลยขอบคุณแม่นางมากเลยนะที่ทำให้งานสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว"

"แหม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"ฉันตอบกลับอย่างเขินๆอายๆสักพักเสี่ยวเอ้อก็มาพร้อมกับจอกเหล้าที่รินเหล้าจนเต็มจอกกับเหล้าอีกไหนึง


"แม่นางเชิญดื่ม.."ท่านลิเตียนยกจอกเหล้าก่อินจะดื่มฉันก็ทำเช่นกันดูไปดูมาเขาก็เป็นคนที่มีนิสัยดีมากๆ..ต่างจากพวกมนุษย์ที่ฉันเจอไปมาก....ดีจังเลย..ตอนนี้ความรู้สึกที่อยากจะกลับเก็นโซเคียวแทบจะไม่มีเลย


"นี่แม่นางคิดอะไรอยู่เหรอ.."ลิเตียนพูดพลางโบกมือผ่านหน้าฉันไปมาฉันจึงได้สติทันที

"อะ..เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ.."ฉันพยายามพูดกลับไปก่อนจะสั่งอาหารกับเสี่ยวเอ้อมากินกับท่านลิเตียน

"นี่..แม่นางฮอง..แม่นางคิดว่าจะไหวไหมถ้ามาเข้ากองทัพเราเนี่ย..แม่นางน่าจะมีความสุขมากกว่านะที่ได้อยู่สามัญชนธรรมดามากกว่านะ"ท่านลิเตียนพูดอย่างเป็นห่วงขณะกัดซาละเปาแล้วมาสบตาฉัน..ฉันค่อยๆยิ้มออกมาแล้วพูดออกมาว่า


"แล้วท่านลิเตียนละค่ะ..มาอยู่กับท่านโจโฉทำไมละค่ะ"หลังจากนั้นท่านลิเตียนก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนส่งสายตาทางฉัน


"ก็ข้าอยากจะอยู่กับคนทื่คนที่ข้ารักนี่หน่า" คำๆนั้นฉันยังจำได้ดีเหมือนสลักไว้ในความทรงจำของฉันตลอดมาเลยละ


"ฉันก็คิดแบบเดียวกัยท่านลิเตียนแหละค่ะ"ฉันตอบกลับก่อนจะส่งยิ้มให้ท่านลิเตียนในช่วงนั้นฉันได้กลายเป็นเพื่อนสนิทกับท่านลิเตียนแต่ดูเหมือนท่านลิเตียนมองเราเป็นมากกว่าเพื่อนเสียอีก


แต่อีกไม่นานเจ้าชายในฝันของฉันก็จะมาหาแล้วละ.......


------------------------โปรดติดตามต่อในตอนที่ 3------------------------------------

เสร็จไปอีกหนึ่งตอนนะครับตอนนี้เฃผาสุดๆเลยครัยยังก็ช่วยเม้นท์+วิจารณ์ด้วยนะครับจะได้เป็นกำลังใจในการแต่งต่อไปคร้าบ