Touhou Fiction : รักแรกของ ฮ่อง เหม่ยหลิน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 พบกันครั้งแรก

ในวันนั้นขณะที่ฉันเฝ้าอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ฉันนั้นเกิดอาการเบื่อเลยปหงนหน้ามองท้องฟ้าสักพักนึกจู่ๆก็เกิดหลุมดำขึ้นมาบนท้องฟ้ามันดูค่อยๆใหญ่ขึ้นๆตอนแรกฉันนึกว่าจะเป็นรอยแยกมิติของคุณ ยูคาริ แต่พอหลุมดำมันใหญ่ขึ้นฉันจึงรู้ว่ามันไม่ใช่..สักพักนึงฉันเริ่มรู้สึกตัวเบาขึ้นพอฉันก้มลงมาดู

"หา!!!!"ฉันตกใจทันทีฉันค่อยลอยขึ้นไปๆรวมถึงสิ่งของในรัศมีนั้นด้วยแล้วร่างของฉันก็เริ่มถูกดูดไปแรงขึ้นๆตอนแรกฉันขึ้นว่าฉันคงตายแน่ๆสักพักนึงทุกอย่างก็ดูมืดลง.....


"งืม.."แสงแดดผ่าจากหน้าต่างเก่าๆส่องผ่านหน้าฉันฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วมองดูร่างตัวเองก็ยังปกติแต่พอมองไปรอบๆ


"นี่มันไม่ใช่บ้านฉันนี่หน่า"ฉันอุทานขึ้นพลางลุกขึ้นมมองผ่านหน้าต่างเห็นผู้คนเดินอยู่อย่างผลุกผล่านแต่ละคนนั้นสวมชุดแบบจีนโบราณ

"หรือว่าที่นี่คือ....เมืองจีน!!!"ฉันถึงกับอึ้งทันทีไม่นึกว่าตัวเองจะได้กลับมาที่เมืองบ้านเกิดอีกครั้งแต่น่าเสียดายนั้นมันเป็นเมืองจีนช่วง ค.ศ.189 ฉันค่อยๆเดินออกมาจากบ้านที่สอมซ่อแห่งนั้น


"อะไรกันเนี่ยไหงจู่ๆเรามาอยู่ที่นี่ได้นี่"ฉันบ่นพลางเกาหัวแล้วมองดูรอบๆเมืองนั้น

"อะ..แว้กกก..ตุ๊บ.."จู่ๆฉันเผลอสะดุดก่อนหินแล้วหัวเกือบจะคะมำแล้วถ้าไม่มีมือใครบางคนนั้นมารับร่างฉันเอาไว้

"ขอบคุณ..มาก..คะ.."พอฉันมองหน้าเขานั้น..ก็แทบจะตกหลุมรักเขาทันที เขาเป็นชายร่างสูงดูจะประมาณ 7 ฟุตได้มั้ง คิ้วเล็ก หนวดเครายาวดูน่าเกรงขาม แววตาดูดุดันแต่แฝงด้วยความมีเมตตาเขาสวมชุดเกราะสีดำขอบทองผ้าคลุมสีน้ำเงินโบสะบัดไปมาตามแรงลมทำรู้เลยว่าเขาคงเป็นนายทหารแน่นอน

"ไม่เป็นไรหรอกแม่นาง..ทีหลังก็ระวังให้ดีละ"เขาพูดกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่ายก่อนจะดันตัวฉันเบาๆให้ทรงตัวก่อนจะทำท่าคำนับ

"ดูท่าทางท่านจะไม่ใช่คนแถวนี้เป็นแน่ข้าขอทราบชื่อแซ่และบ้านเกิดเมืองนอนท่านด้วย"ไอ้ชื่อแซ่พอบอกได้อยู่แต่บ้านเกิดนี่สิ..จะบอกว่าอยูที่เกนโซเคียวเขาคงงงแน่ๆฉันเลยลองโกหกไปก่อน

"คือ..ข้าแซ่ฮอง ชื่อ เหม่ยหลิน คะ เป็นคนเมือง..เออ..ปักไฮ ค่ะ แล้วท่านคือ..."

"ข้าแซ่ โจ ชื่อ โฉ ยินดีที่รู้จัก ยังก็ขออภัยแม่นางด้วยที่ข้าเดินไม่ระวังเผอิญข้ากำลังเสาะหาขุนพลเก่งกล้าและมีความสามารถอยู่" เขาบอกเห็นผลและบอกประวัติเขามาจนหมดเลยว่าเขาเพิ่งหนีมาจากคนที่ชื่อตั๋งโต๊ะเพราะใช้แผนลอบข้าไม่สำเร็จจึงหนีมาแล้วถูกจับแล้วนายอำเภอก็ปล่อยตัวมาจึงมาตั้งตัวที่เมืองนี้ ขณะที่ฉันกำลังคุยกับเขาอยู่อบ่างเพลินๆนั้นเอง

"ช่วยด้วย..ขโมยๆๆๆ"มีเสียงดังมาจากตลาดสดแล้วก็ปรากฎร่างขโมยที่วิ่งมาพร้อมกับถุงเงิน

"แม่นางระ.."เหมือนกับว่าท่านโจโฉจะวิ่งเข้าไปปราบแตเผอิญฉันวิ่งไปปล่อยกระบวนท่าเพลงหมัดใส่โจรคนนั้นเพียงแค่หมัดเดียวเข้าที่ท้องโจรคนนั้นเขากระเด็นไปไกลแล้วมาหยุดตรงที่ใกล้ๆกับที่ท่านโจโฉยืนอยู่แล้วฉันจึงกระชากเสื้อโจรคนนั้นขึ้นมา

"หนอยแก..บังอาจรังแกชาวบ้านงั้นเหรอ.."ฉันพูดกับโจรคนนั้นด้วยความโมโหจนโจรคนนั้นกลัวจนหัวหดเลยละพอทหารพาตัวโจรคนนั้นไปขังคุกฉันจึงเดินมาหาท่านโจโฉต่อ

"ฝีมือของแม่นางแกร่งกล้ายิ่งนัก..นับถือๆ..ถ้างั้นเพื่อเป้นน้ำใจในการช่วยจับโจรข้าขอเลี้ยงข้าวสักมื้อแก่แม่นางก็แล้วกันนะ"ท่านโจโฉพูดเชื้อเชิญพลางทำท่าคำนับเพื่อเป็นการเชื้อเชิญ

"คือ...ก็ดีเหมือนกันค่ะ"ฉันพูดตอบไปอย่างเขินๆอายๆเพราะเกรใจอย่างมากเลยที่มีผู้ชายมาขอเลี้ยงอาหารด้วยปกติฉันคิดตลอดว่ามนุษย์มีแต่คนนิสัยแย่ๆแต่เมื่อฉันเจอเขาแล้วฉันจึงเปลี่ยนความคิดนั้นไป

"นี่แม่นางข้าเมื่อเรื่องอยากจะขอร้องท่าน"

"อะไรเหรอท่าน"ขณะที่เดินทางนั้นจู่ๆท่านโจโฉก็จะถามอะไรบางอย่างขึ้นมา

"แม่นางสนใจจะมาร่วมอุดมการ์ณกับข้าไหม" ?


-----------------------โปรดติดตามต่อในตอนที่ 2 -----------------------------------


แหะๆพึ่งหัดแต่งครับยังไงก็ช่วยฝากวิจารณ์ด้วยนะครับเผอิญแต่งตอนช่วงดึกๆเลยครับ