Sengoku/Touhou Love Story : เรื่องเล่าในคืนวันเพ็ญ

บทนำ

เสียงไฟไหม้นั้นดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องประกอบกับเสียงทหารที่กำลังแฮ่เข้าไปในวัดแห่งนึง สิ่งที่ตามมาคือ เสียงการฆ่าฟันกันระหว่างทหารสองฝ่าย ซึ่งต่างล้มตายกัเป็นจำนวนมาก


"เร็วเข้า..เธอรีบนำลูกแก้วนั้นหนีไป.."เสียงชายหนุ่มผมยาวในชุดซามูไรพูดขึ้นกับหญิงสาวหูกระต่ายผมยาวสีม่วงในชุดสูทสีดำกระโปรงสีชมพู



"ตะ..แต่ว่า..แล้วท่านละค่ะท่านมิตสึฮิเดะ"หญิงสาวหูกระต่ายตอบกลับไปขณะที่เธอวิ่งออกจากอาคารวัดแล้วมีกลุ่มคนตามหลังพวกเขามาอยู่ในอ้อมกอดเธอนั้นกอดลูกแก้วสีม่วงเข้มอมดำไว้แน่น ในความรู้สึกเธอนั้นมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่หลับไหลในตัวเธอด้วยแต่เธอก็ไม่คิดอะไรมาก



"ไม่ต้องห่วงฉัน..แต่ว่าเเธอนะต้องรีบนำสิ่งนี้ไปทำลายโดยเร็วที่สุดนะ..มิเช่นนั้นดินแดนแห่งนี้จะล่มสลาย"


"ตะ..แต่ว่า..."

"วิ่ง..วิ่งหนีไปวะ..วิ่งไป.."มิตสึอิเดะกระชากเสียงพูดอีกครั้งทำให้หญิงสาวหูกระต่ายทำท่าสะดุ้งเล็กน้อยสายตาเธอดูจะเป็นห่วงซามูไรหนุ่มคนนั้นมาก

"ท่านมิตสึฮิเดะ..."เธอบ่นพึมพำเล้กน้อยก่อนที่จะวิ่งออกไปจนลับหายไปกับสายตาของมิตสึฮิเดะ..ในขณะนั้นมีหญิงสาวอีกนโผล่มาตรงหน้าเอสวมชุดสองสีผมยาวสีขาว ดสงตาเธอดูเย็นชาเป็นอย่างมาก


"หึๆๆ..จนมุมแล้วสินะท่านมิตสึฮิเดะ..เอาละบอกมาซะเอาลูกแก้วไว้ที่ไหน"หญิงสาวในชุดสองสีพูดขึ้นพร้อมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"เหอะ..ฉันไม่มีวันบอกเธอหรอก..ย้ากกกก"มิตสึฮิเตะโกนอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะชักดาบคันตานะออกจากฟักแล้วตวัดฟันใส่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า


"อึก...."หญิงสาวนั้นรับหการโจมตีเต็มๆแผลการโดนฟันของเธอนั้นเป็นรอยทางยาวแต่เธอนั้นกลับไม่ล้มลงตรงกันข้ามเธอกลับหัวเราะเบาๆพร้อมทั้งแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย


"ปะ..เป็นไปไม่ได้..."มิตสึฮิเดะตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ยังพยายามวิ่งไปหมายจะฟันใส่อีกที

"จบกันตรงนี้ซะทีสินะ....ฉึกกกกกกกกก"สิ่งต่อมาที่เกิดขึ้นคือลูกธนูที่ปักทะลุกลางหน้าอก..ของมิตสึฮิเดะ


"บะ...บ้าที่สุด...."..ตุ่บบ...มิตสึฮิเดะพูดบ่นก่อนที่จะล้มลงสิ้นใจไปท่ามกลางสายตาทีเย็นชาของหญิงสาวผู้ที่เพิ่งแผลงศรสังหารไปเมื่อกี้


"เฮ้อ..ไม่ได้แผลงศรฆ่าคนมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วสินะ....เฮ้อ...."สักพักนึงลมค่อยๆโกรกขึ้นมาแรงขึ้นพร้อมกับเสียงหญิงสาวอีกคน

"นั่นสินะ..แต่ว่าเมื่อไหร่เราจะได้กลับไปเก็นโซเคียวละเอย์ริน"เมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงนั้นเลยหันควับไป

"หึๆ..ก็คงต้องอยู่ที่นี่สักพักไม่แน่ที่นี่อาจจะกลายเป็นที่ๆเราอยู่ไปเลยก็ได้นะค่ะ"เอย์รินตอบกลับไปอย่างสุภาพ


"แล้วอุด้งเกะละ"เสียงปริศนานั้นถามเอย์รินอีก

"ไม่ต้องห่วงค่ะ..ตอนนี้เราส่งคนไปตามตัวมาแล้วค่ะ.."

"อืม..สิ่งที่อุด้งเกะเอาไปนั้นสำคัญมากเพราะฉะนั้นต้องเอากลับมาด้วยอย่าให้เสียหายเป็นอันขาดนะ"

"ทราบแล้วค่ะ"เอย์รินตอบกลับเสร็จก่อนจะกหายไปในกองเลิงปล่อทิ้งซากศพทหารที่ตายจากการฆ่าฟันเป็นจำนวนมากและรวมถึงกองไฟที่เผาผลาญสถานที่แห่งนี้อย่างช้าๆ 



                                                                                      แต่นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น......