Midnight Arrested (ตำรวจคู่ซี้ ขยี้ปีศาจ)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

 หลังจากที่เหล่าทหารฝ่ายเหนือบุกยึดนคึรได้สำเร็จ ประวัติศาสตร์เก่าก็ถูกลบไปสิ้น ทิ้งไว้แต่เพียงทรากปรักหักพัง และบรรดาสิ่งที่ไม่เป็นที่น่า

พึงพอใจในการมอง ศพทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นเหล่าทหาร บรรดาชาวเมือง ตลอดจนนักบวชผู้สูงศักดิ์ หากแต่มีเพียงความสำคัญแค่ในเมืองของพวกเดียวกัน 

ทั้งหมดถูกฆ่าตายสิ้นไม่มีเหลือลมหายใจให้ได้ยิน

แสงแดดที่ส่องจากท้องฟ้าไม่ได้ให้ความสว่างดั่งเช่นเคย เมฆสี่หม่นเป็นสัญญานเตือนว่าอาจเกิดฝนตกได้ในเร็วๆนี้ ถึงแม้สายฝนจะช่วยชะล้าง

และบรรเทาสีของคราบเลือดได้บ้างแต่ไม่อาจลบเลือนหายนะครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในครั้งนี้ได้เลยแม้แต่เพียงนิดเดียว

"ขอเชิญองคืหญิงเสด็จทางนี้เถอะพะย่ะค่ะ กระหม่อมเกรงว่าทางที่พระองค์จะเสด็จไปยังไม่เรียบร้อยดี"  อำมาตย์ผู้หนึ่งทูลแก่หญิงสาวที่มีศักดิ์

เป็นองหญิง

"ไม่จำเป็นหรอก อำมาตย์ ยังไงๆสักวันเราก็ต้องตาย อีกอย่างตัวข้าเองก็ไม่อยากเสียเวลาเดินอ้อมไปถ้าไม่จำเป็น"  องค์หญิงตอบอย่างดื้อรั้นแต่ดูมี

เหตุผล

บรรดาองครักษ์ต่างเดินคุ้มกันองคืหญิงอย่างหนาแน่นในชุดเกราะยุดกลางที่ใหม่เอี่ยมอ่อง ทหารเลห่านี้มียศสูงเกินกว่าที่จะต้องไปร่วมรบกับ

เหล่าทหารแนวหน้าเดนตายผู้ที่ฝึกฝนอย่างหนักแต่ได้รับการปกป้องแค่เกราะหนังและโล่ไม้เท่านั้นสมกับคำว่า คนดีๆยอมคู่ควรกับของที่ดีๆ หากแต่ดีแค่

เปลือกนอกหรือดีจากใจที่คอยสอดส่องดูแลอันตรายรอบตัวให้องค์หญิงไปด้วยจนกระทั่งคณะเดินทางมาถึงสะพานที่เคยเป็นทางบุกเข้ายึดพระราชวังมา

ก่อนในเวลาไม่นานนัก

"ท่านพ่อ!!"  องค์หญิงร้องเรียกชายวัยกลางคนหนวดเฟิ้มในชุดศึกอันทรงเกียรติที่อยู่อีกฟากหนึ่งของสะพาน

"เอลิซ่า ทำไมอยู่ๆถึงมาหาพ่อถึงที่นี่ มันยังตกแต่งไม่เสร็จและยังไม่พร้อมที่จะสร้างเป็นที่เล่นของลูก"  กษัตริย์หน้าย่นด้วยความงงเล็กน้อยก่อน

ถาม แต่น้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความดีใจราวกับว่าทั้งคู่ไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยๆนัก

"ก็ลูกอยากเห็นสวนที่พักผ่อนหย่อนใจของลูกแล้วนี่ ท่านพ่อ เมื่อไหร่จะสร้างเสร็จสักที เห็นท่านพ่อบอกลูกว่าแค่3วันเอง กับเมืองเล็กๆเมืองนึง 

นี่ก็ปามาเกือบ7 วันแล้ว ยังเพิ่งเปิดยึดได้เอง" ลูกชักจะอารมย์เสียแล้วนะ

"พ่อขอโทษเอลิซ่า อย่าโกรธพ่อเลย พ่อให้สัยยาว่าอีกแค่3วันเท่านั้นทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ไร้ที่ติ โบสถ์ตรงฝั่งตะวันตกจะเป็นสวนผลไม้ที่ทั้ง

เจ้าและแม่ของเจ้าชอบ แอปเปิ้ลยังไงหล่ะ"  กษัตริย์พยายามกล่อมให้ลูกสาวตัวเองใจเย็น 

"3วันนะท่านพ่อ ถ้าเลย3วันอีกลูกจะไม่คุยกับท่านพ่ออีก"  เจ้าหญิงกล่าวตัดพ้อ และสั่งให้ทหารกลับวัง

กษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร และเป็นที่ยำเกรงของเหล่าประชาชน ไม่มีผู้ใดกล้าต่อกรกลับหวาดกลัวลูกสาวตัวเอง ดูแล้วช่างน่าโง่เขลาเป็นที่สุด