Extraordinary! โรงเรียนป่วน ก๊วนอลเวง~

ลำดับตอนที่ #1 : The day you went away. วันที่นังพี่บ้ามันจากไป T^T

Athena Music and Art School
โรงเรียนศิลปะและดนตรีอาเธน่า

ฉันเงยหน้ามองป้ายขนาดใหญ่ที่ติดอยู่หน้าประตูสิ่งก่อสร้างที่สุดแสนอลังการ มันเหมือนกับอาณาจักรเจ้าหญิงเจ้าชายอะไรสักอย่าง รั้วสีดำเงาแวววับล้อมรอบพื้นขนาดใหญ่ปูด้วยหญ้าสีเขียวชะอุ่มกว้างกว่าที่ สายตาจะมองกวาดไปถึง ข้างในมีตัวตึกหลายๆตึกที่ดูยังไงก็เหมือนปราสาทในนิทาน ทั้งหมดนี้มันทำให้ฉันรู้สึกว่า.....

กูตกท่อในลอนดอนไปโผล่โลกนิทานรึไงวะ +_=;;(หนังเรื่องThe Enchanted นางเอกเป็นเจ้าหญิงในนิทานแต่โดนแม่มดผลักตกท่อมาโผล่ท่อในลอนดอน)

มันก็สวยดีนะ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนสอนศิลปะชื่อดังแห่งสยามประเทศ ที่นี่มีสอนทุกอย่างเกี่ยวกับศิลปะและดนตรี ไม่ว่าจะเป็นการแสดง วาดรูป ออกแบบ ร้องเพลง แต่งเพลง บลาๆๆๆๆ ที่สำคัญคือเป็นแหล่งรวมเหล่าบรรดาลูกคุณหญิงคุณนายที่ร่ำรวยทั้งหลายอีก ด้วย เพราะฉะนั้น การันตีได้ว่ามันโคตรหรู =..=

แต่สาเหตุจริงๆที่ฉันมาที่นี่ไม่ใช่เพราะความมีชื่อเสียงหรือความหรูหราของมันหรอกนะ ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่า

มันเป็นโรงเรียนประจำน่ะสิ...

ใช่แล้ว..ที่นี่คือโรงเรียนศิลปะแบบโรงเรียนประจำ เด็กนักเรียนของที่นี่จะต้องซุกหัวอยู่ในหอพักตามสาขาหลักที่ตนเรียน เช่น เด็กสายดนตรีก็อยู่หอดนตรี เพื่อที่เวลาจะซ้อมดนตรีจะได้ไม่ไปรบกวนคนอื่นเพราะห้องในหอนั้นเกือบทุก ห้องจะเป็นห้องเก็บเสียง อะไรแบบนี้แหละ

แล้วทำไมฉันถึงอยากเรียนโรงเรียนประจำน่ะเหรอ

งั้นต้องย้อนกลับไปเมื่อสามสัปดาห์ก่อน


"อะไรนะ!!!!นี่แกจะหนีฉันไปญี่ปุ่นเหรอ"

เสียงของฉันดังไปทั่วบ้านเดี่ยวสองชั้นของเราสองพี่น้องเมื่อพี่สาวของฉัน นังใบหม่อน มันบอกว่าจะไปญี่ปุ่น - -^

"ใจเย็นน่าใบเตย ฉันอุตส่าห์สอบทุนได้ แกจะไม่ยินดีกะฉันซักนิดเลยหรอยะ บู่วๆ =3= น้อยใจนะเนี่ย"

ดูมันพูด -_- หน้าอย่างมันสอบทุนติดเข้าไปได้ไงฟะ ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อ..

ฉันผ่อนลมหายใจแบบเซงๆ

"เรื่องนั้นช่างเถอะย่ะ แต่หล่อนจะให้ฉันอยู่คนเดียวในบ้านรึไง ฉันอายุแค่สิบเจ็ดเองนะโว้ย - -^ ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะยะแล้วแกจะให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวเนี่ยนะ เดี๋ยวปั๊ดฟ้องศาลขอหาทอดทิ้งเด็กสาวผู้น่ารักเลยหนิ"

"คนใจร้าย ดุเค้าอีกแล้วนะ >.<"

น่ารักตายแหละ ไม่น่าเชื่อว่ามันเกิดเป็นพี่ฉันเลยจริงๆ

ว่าแล้วมันก็เอาหัวมาคลอเคลียที่ไหล่เหมือนลูกแมว ถ้าซีวอนมาทำฉันจะไม่บ่นเลย หุหุ-.,- แต่อีนี่ทำฉันรับไม่ได้ค่ะคุณ..

"เอาน่าาา ฉันไม่ทิ้งแกไว้เฉยๆหรอกย่ะ ฉันมีทางออกให้แกหรอกน่า"

ใบหม่อนพูดพลางเดินไปคุ้ยอะไรซักอย่างในกระเป๋าของมัน แล้วก็กลับมาพร้อมแผ่นพับโฆษณาอะไรซักอย่าง เมื่อดูใกล้ๆฉันก็พบว่า..

มันคือโบชัวร์โรงเรียนประจำแห่งหนึ่งนั่นเอง -_- แหม..วางแผนหนีซะพร้อมเลยนะยะ เชอะ..

ฉันรับกระดาษแผ่นนั้นมาถือ มันก็เหมือนกระดาษโบชัวร์ธรรมดาทั่วๆไป ข้างหน้ามีรูปถ่ายโรงเรียนที่หน้าตาเหมือนปราสาทกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีป้ายเขียนด้วยตัวหนังสือสวยงามว่า

โรงเรียนศิลปะและดนตรีอาเธน่า

ฉันเงยหน้ามองยัยใบหม่อน

"-_-^"

"เป็นไงล่าาา^O^ ชอบใช่ป่ะ ฉันไปสมัครเรียนให้แกเรียบร้อยแล้วนะ แกก็เรียนสายศิลปะอยู่แล้วนี่ แกน่าจะชอบนะ ถึงแกจะไม่ชอบโรงเรียนประจำก็เถอะ ไอ้โรงเรียนนี้มันก็โคตรหรูเลยว่ะ ค่าเทอมก็แพ๊งแพง ฉันอุส่าห์เสียค่าโทรทางไกลโทรไปหาป๊ากะม๊าที่ แอลเอเพื่อขอให้แกเรียนเลยนะเนี่ย"

"-_-^^^^^"

"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะตัวเอง*O*"

"แก๊!!!!!! ตายยยย >O<"

ฉันยื่นมือไปบีบคอนังใบหม่อน แต่มันก็กระโดดหลบได้อยู่ดี - -^

"แง้ .. เจ่เจ๊คนสวยคนนี้ทำอะไรผิดอ่าาาา"

ชิ..ฉันกระแทกก้นลงบนโซฟาแบบอารมณ์เสีย

"ใบหม่อน>O< แกทำอย่างนี้กะฉันได้ไงวะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบนอนนอกสถานที่ ไอ้โรงเรียนแบบเนี้ยมันน่าเบื่อจะตาย ตื่นสายก็ไม่ได้ นอนดึกก็ไม่ได้อีก แล้วจะให้ฉันไปอยู่ที่อึดอัดแบบเนี้ยเนี่ยนะ!!"

"โอ๋ๆ ใจเย็นน้องรัก แต่พี่สาวได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องแล้วน้า อย่าทำหน้าโกรธจิ หน้าแกเหมือนปลาทูอมขี้เลยง่ะ *O*"

ปลาทูอมขี้? ยัยพี่บ้าเอ๊ย -_-^

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันไม่อยากเรียนโรงเรียนประจำนี่หว่า อยู่บ้านเหมือนเดิมสบายกว่าอีกตั้งเยอะ พี่สาววว น้องใบเตยขอเรียนที่เดิมได้อ๊ะป่ะ *O*"

ฉันเอาหัวไปซุกมันบ้าง มันกระโดดหนีในทันที >^< เชอะ

"จะบ้าเหรอแก แกอยากให้แม่บินมาแหวกอกฉันรึไง แม่ไม่ยอมให้แกอยู่บ้านคนเดียวหรอกน่า เพราะงี้ไงฉันถึงต้องรับกรรมอยู่ดูแกจนถึงบัดนี้ จะหนีไปแต่งกะแบรด พิทท์ไม่ได้ซะที จนเค้าหนีไปแต่งกะแองเจลีน่าแล้วอ่ะ เพราะแกแท้ๆเลย>O<"

นังนี่ -_- ไม่อยากจะพูดต่อให้แกเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายบนโลก แบรด พิทท์เขาก็ไม่เอาแกอยู่ดีแหละ

เรื่องของเรื่องก็คือพ่อกับแม่ฉันทิ้งลูก(?)ไปทำงานที่อเมริกา แล้วปล่อยฉันให้อยู่กับนังชะนีมีนอนามใบหม่อนในบ้านกับแค่สองคน โดยกำชับไว้หนักหนาว่าให้ยัยบ้าเนี่ยคอยดูแลฉันเพราะเด็กผู้หญิงสวยอยู่ บ้านคนเดียวมันอันตราย(จริงๆแล้วอยู่กับนังใบหม่อนอันตรายกว่าอยู่คนเดียว หลายเท่านักแล)ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีดั่งการ์ตูนดิสนีย์จนยัยใบหม่อนเรียน จบตรีแล้วสอบทุนไปต่อโทได้นั่นแล คนแก่ก็เงี้ย -_-

ปิ๊ง! นึกอะไรดีๆออกแล้ว

"แกๆๆๆ >O<ใบหม่อน ถ้าเกิดว่า แกบอกป๊ากะม๊าไปว่าแกส่งฉันไปเรียนโรงเรียนประจำแล้วฉันก็ไปเรียนที่โรงเรียนเดิมดีป่ะ"

ใบหม่อนทำหน้าตกใจสุดขีด

"O.o แก!!!"

"อะไร จะถามว่าฉันไปเอาความคิดสุดยอดแบบนี้มาจากไหนล่ะสิ ขอบอก คิดเองล้วนๆ ฉลาดป่ะ -..-"

"ไม่ใช่ ฉันจะบอกว่าถ้าแกอยากตายขนาดนั้นทำไมไม่กระโดดบังกระสุนให้ทหารภาคใต้ แกไม่รู้เลยรึไงว่าป๊าแกสืบเก่งกว่าหน่วยสืบสวนเอฟบีไอซะอีก -_-""

เชอะ ฉันล่ะเกลียดยัยใบหม่อนจริงๆเลย แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ได้รึไงนะ -^-

"ใบหม่อน ฉันไม่มีทางเลือกจริงเหรอเนี่ย โฮ...ToT"

"ถ้ามีฉันก็บอกแกไปแล้วแหละ เอาเถอะ เดี๋ยวพี่สาวจะหิ้วหนุ่มญี่ปุ่นมาฝากนะ *O*"

แกเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายแบบแกนะ -_-" แต่ว่า..

"ขอมัตสึโมโต้ จุนนะตัวเอง*O*"

ไม่ได้บ้าจริงนะ -.,-

นั่นแหละ สาเหตุของความวุ่นวายทั้งปวงของฉัน.......

ชิทแชทกันสักติ๊ด..

ก่อนอื่น ขอขอบคุณในความกรุณาที่อุตส่าห์คลิกเข้ามาอ่านค่ะ แล้วจะขอบคุณกว่านี้ถ้าจะกดเม๊นให้สักจึ้ก - -

มาพูดถึงโรงเรียนอาเธน่า คือแบบ ตอนนั้นสิ้นคิดมาก คิดชื่อได้แค่นี้ -_- เป็นโรงเรียนแบบศิลปะ ถ้าใครเคยดูเจ้าหญิงวุ่นวายคงรู้จัก ออกแนวกับที่นางเอก กับพระเอกเรียนอะจ้ะ แบบว่ามีหลายๆสายอะไรแบบนี้ ไม่ได้ก็อบนะ แต่แค่ยกตัวอย่างว่าโรงเรียนในเรื่องนี้เป็นแบบนี้แล..

ไปและ บัฟฟี่ขอลา


บัฟฟี่