All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #84 : [Marvel] Quentin Beck x Reader : What happened? [Drabbleสั้น แต่งเล่นๆ]

Pairing : Quentin Beck x Reader

Theme : Grieve & shock

Summary : เขาว่ากันว่าภายในวันแย่ๆก็ยังมีเรื่องดีๆซ่อนอยู่...หรือเปล่านะ?

Warning! : 1.มีสปอยล์เนื้อหาจากภาพยนตร์เรื่อง Spider-Man : Far From Home

                      2.เครื่องดื่มมึนเมาและบุหรี่เป็นสิ่งไม่ดีและทำลายสุขภาพ

.........................................................................................................................................................................................................................................

        ศีรษะคุณหันไปยังทิศของเสียงประตูกระแทกปิดดังปังตามด้วยเสียงฝีเท้าหนัก เจ้าของเสียงเดินกระทืบเท้าตึงตังเข้ามาในห้องครัว คุณเดาว่าวันนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆเมื่อเห็นเควนตินทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ทันทีโดยปราศจากการทักทายหวานๆอย่างการหอมแก้มหรือกอดทักทายซึ่งเขามักจะทำเป็นประจำ

        ข้อกังขาของคุณยิ่งน่าเชื่อถือเข้าไปอีกเมื่อเจ้าตัวล้วงเอาบุหรี่ออกมาเพราะปกติเขาจะสูบแค่หลังอาหารเช้าและตอนก่อนพักกลางวันที่บริษัท ยิ่งสีหน้าเขาที่ดูเคร่งเครียดอารมณ์ไม่ดีแล้วยิ่งผิดแปลกเข้าไปใหญ่

        " เควนติน...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?..."

คุณคล้องแขนรอบลำคออีกฝ่าย แต่แล้วก็ต้องทำจมูกย่นเมื่อสัมผัสถึงกลิ่นฉุนแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งออกมาจากกายของอีกฝ่าย

        " นี่คุณดื่มมา? "

เขาผ่อนลมหายใจยาว มือใหญ่เลื่อนมาสัมผัสแขนคุณลูบไล้ไปมา

        " โทษทีที่รัก...วันนี้หนักนิดหน่อยน่ะ..."

        " สีหน้าคุณดูไม่นิดเลยนะ "

        คุณทอดมองใบหน้าที่มีความผสมระหว่างความหงุดหงิด ความผิดหวังและความโกรธเคือง ตอนนั้นเองที่นัยน์ตาสี(...)ชำเลืองเห็นกล่องใบใหญ่ข้างเก้าอี้ที่ภายในมีข้าวของสัพเพเหระปนกันมั่วไปหมด

        " อะไรเนี่ย? "

        " อ้อ--นั่น...ผมแค่เอางานกลับมาทำที่บ้านน่ะ "

        เควนตินตอบ ขยี้ก้นบุหรี่ลงกับจานรอง คุณขมวดคิ้วชำเลืองมองเจ้ากล่องอีกครั้ง เมื่อลองเพ่งดูดีๆแล้ว คุณสังเกตว่าบรรดาของในนั้นคือข้าวของเครื่องใช้ในออฟฟิศทั้งหมด น่าจะเรียกว่าแฟนของคุณขนโต๊ะทำงานกลับมามากกว่า

" เหมือนคุณจะย้ายออฟฟิศมากกว่านะ..."

จู่ๆเขาก็ลุกจากเก้าอี้แล้วรวบตัวคุณเข้าไปไว้ในอ้อมกอด คางของเขาเกยอยู่บนศีรษะของคุณ

" ผมตกงานแล้วที่รัก... "

" อะไรนะ... "

เขาคลายอ้อมกอด สบตาคุณ พูดย้ำด้วยเสียงชัดเจนกว่าเดิม

" ผมบอกว่าผมตกงาน--"

"--ไม่ๆ ฉันได้ยินแล้ว ฉันหมายถึง--ได้ไง? "

เควนตินแค่นหัวเราะประชดประชันแล้วยักไหล่ ล้วงเอาบุหรี่มวนที่สองขึ้นมา

" ผมโดนไล่ออก "

" เกิดอะไรขึ้น? "

คุณให้เขานั่งลงตามเดิมแล้วกลับมายังพื้นที่ครัวเพื่อเตรียมเครื่องดื่มให้เจ้าตัวสดชื่นขึ้นสักนิด

" คุณจำเจ้าเทคโนโลยีโฮโลแกรมนั่นได้ไหม? "

" อือฮึ "

" โทนี่เปลี่ยนมันไปใช้เพื่อการบำบัด ผมแค่บอกเขาว่างานของผมสามารถเปลี่ยนโลกได้แล้วก็ทำอะไรได้มากกว่านั้น แต่สิ่งที่เขาทำคือไล่ผมออก! "

" ใจเย็นๆก่อน เอ้านี่ "

คุณวางแก้วน้ำตรงหน้าแล้วนั่งลงข้างๆอีกฝ่าย

" ผมทำให้คุณผิดหวังใช่ไหม? "

เขาถามเสียงอ่อนแรง วางแก้วที่ว่างเปล่าแล้วลงบนโต๊ะ คุณกลับส่ายหน้าแล้วยิ้มจางๆให้

" ทำไมล่ะ? "

เสียงหัวเราะหลุดออกจากริมฝีปากของคุณก่อนจะเอนศีรษะพิงกับบ่าแข็งแรง

" เพราะฉันรู้ว่า เควนติน เบค--แฟนของฉัน--คนที่มีความมุ่งมั่น--เก่งกาจ--ฉลาดเฉลียวและมากความสามารถจะไม่ยอมแพ้กับความล้มเหลวแค่ครั้งเดียวหรอก ล้มลงเดี๋ยวเดียวเขาก็จะลุกขึ้นมาใหม่ "

ริมฝีปากคมอมยิ้มก่อนจะประทับจุมพิตบนเรือนผมสี(...)

" ก็ถูกนะ "

คุณเลิกคิ้วหันไปสบนัยน์ตาสีฟ้า มือเอื้อมขึ้นลูบไล้ไปตามเส้นผมสีช็อกโกแลตของเขา

" พูดอย่างนี้นี่มีแผนอะไรอยู่? "

" ก็...ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง "

ในที่สุดเจ้าตัวก็ยิ้มออกมาได้สักที

" งี้สิพ่อหนุ่มคนเก่งที่ฉันรู้จัก "

        คุณประคองกรอบหน้าคมไว้แล้วโน้มตัวประกบริมฝีปากเข้ากับของเควนติน เขาตอบสนองจุมพิตแทบจะทันที คุณทั้งคู่ต่างดื่มด่ำรสจูบอันหอมหวานของอีกฝ่าย อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่อาจทราบ แต่ตอนนี้พวกคุณแค่มีกันและกันก็เพียงพอแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

.

        นัยน์ตาสี(...)ทอดมองป้ายหลุมศพตรงหน้า มือเรียววางดอกลิลลี่สีขาวผ่องลงตรงหน้าหลุมก่อนจะไล้นิ้วอย่างโหยหาอาลัยอาวรณ์ไปตามตัวอักษรบนป้ายหินที่สลักเป็นคำว่า 'เควนติน เบค' ยามนั้นเองที่หยาดน้ำตาหลั่งไหลอาบลงมาตามแก้มอีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็มิอาจทราบได้ มือแตะเบาๆที่ป้ายหลุมเป็นการบอกลาก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองเพราะรู้ดีว่าตัวเองจะอดไม่ไหวที่จะร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง ปลายนิ้วลูบสัมผัสแหวนเงินวงสวยที่นิ้วนางข้างซ้ายซึ่งเป็นของดูต่างหน้าเพียงชิ้นเดียวที่ชายหนุ่มผู้หลับใหลมอบให้ไว้

*special*

" --ชื่อของสไปเดอร์แมนคือปีเตอร์ ปาร์คเกอร์! "

        วิดีโอของมิสเทริโอ--หรือเควนตินสำหรับคุณดับวูบไปเหลือเพียงจอภาพว่างเปล่าขนาดยักษ์ทิ้งคุณยืนตกตะลึงอยู่ในจัตุรัสไทม์สแควร์กลางนิวยอร์คพร้อมคนอีกเป็นร้อยที่ส่วนใหญ่ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพข่าวด่วนอันน่าตกใจ แม้หลายคนจะแยกย้ายกันไปแล้วหลังได้ภาพที่ต้องการ แต่คุณยังคงยืนนิ่งอยู่ที่จุดเดิม ตาจ้องค้างอยู่กับหน้าจอที่ตอนนี้เปลี่ยนกลับมาฉายโฆษณาเช่นเดิม

ไม่นะ...เควนติน...นี่คุณ...ทำอะไร...

..............................................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 ในที่สุดไรต์ก็แต่งออกมาจนได้ หลังดูสไปเดอร์แมนภาคใหม่ก็ติดเบ็ดคุณมิสเทริโอเข้าเต็มเปา(แล้วพี่เจคคนแสดงก็น่ารักมากด้วยแหละ...) ทีนี้เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาไรต์เลื่อนเจอบทสัมภาษณ์อันนึงของคุณพี่เจคแล้วก็แบบว่าไม่ไหวแล้วจ้าาาา เลยอ่ะขอแต่งสักหน่อยระหว่างรถติด

ป.ล.2 นี่ก็คือนิสัยแปลกๆอีกอย่างของไรต์ผู้นี้...เป็นอะไรก็ไม่รู้ชอบหลงพวกตัวร้าย พระรองกับตัวละครแปลกๆ...

ป.ล.สุดท้าย คิวของอาทิตย์นี้คือคุณเม่นโซนิคเช่นเดิมจ้า