All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #45 : [Nurarihyon no Mago] Rikuo Nura x Reader : Day and Night [Request]

Pairing : Rikuo Nura x Reader

Theme : ทฤษฎีโลกกลม

Summary : ตอนกลางวันเราเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนกลางคืน...เราเป็นอะไรที่มากกว่านั้น...

...................................................................................................................................................................................................................

" เฮ้อ...เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย..."

        คุณถอนหายใจยาวขณะมองดูเพื่อนร่วมชั้นผู้เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาเรียบร้อยเจี๋ยมเจี้ยมผู้มีผมซอยสีน้ำตาลกำลังปีนเก้าอี้อยู่หน้าห้อง มือข้างหนึ่งของเขากระวีกระวาดลบสารพัดข้อความที่ถูกเขียนไว้ออกจากกระดานดำด้วยแปรงลบในขณะที่มืออีกข้างก็ถือผ้าขี้ริ้วมอซอที่มีน้ำหยดติ๋งๆลงมาใส่ในถังน้ำที่เจ้าตัวเอามารองไว้ข้างล่าง มุมกำแพงข้างๆก็มีไม้กวาดและที่โกยผงตั้งพิงเอาไว้รอคอยการใช้งาน

        " ฮื่อ "

        ริคุโอะส่งเสียงตอบในคอโดยที่สายตายังคงจดจ่อกับงานที่ทำอยู่ เขาปาดแปรงลบข้อความแถวสุดท้ายออก ปาดผ้าขี้ริ้วเช็ดกระดานตบท้ายก่อนจะโยนมันหล่นตุ๋มลงไปในถัง เขายกเอาเก้าอี้ไปเก็บที่ เขาใช้หลังมือปาดเหงื่อออกจากหน้าผากและดันกรอบแว่นให้เข้าที่

        " กลับกันเถอะ เดี๋ยวอันนี้ฉันช่วยยกไปเก็บ "

คุณกระชับกระเป๋าหนังสือที่สะพายอยู่บนไหล่พร้อมรีบฉวยเอาถังน้ำมาหิ้วไว้ด้วยอาการอยากกลับบ้านเต็มแก่

        " อ๊ะ! (...)--อย่าเพิ่งๆ ฉันยังไม่เสร็จเลย "

เขารีบห้ามไว้ก่อนคุณจะออกจากห้อง เมื่อคุณหันกลับมาก็เห็นเขากำลังกุลีกุจอกวาดเศษผงเศษขยะตามแถวโต๊ะเรียน

        " ถามจริงเถอะ ชีวิตนี้นายเคยพูดปฏิเสธคนอื่นบ้างไหมเนี่ย..."

        คุณบ่นอุบอิบ วางทั้งถังน้ำและกระเป๋าทิ้งไว้ที่พื้นแล้วคว้าไม้กวาดอีกด้ามมาช่วยเขาทำ เขายิ้มแห้งๆให้เป็นการแก้ตัว คุณล่ะเหนื่อยกับนิสัยขี้เกรงใจจนเกินเหตุของเขาจริงๆเพราะหลายครั้งที่มันสร้างความยุ่งยากลำบากให้ชีวิตของเจ้าตัวโดยใช่เหตุ และหลายรอบที่มันพ่วงความวุ่นวายมาถึงคุณจากอานิสงค์แห่งความเป็นเพื่อน...

        " เหลือแค่กวาดนี่ก็เสร็จแล้วล่ะ  "

        เขาบอกด้วยน้ำสียงที่คุณดูออกว่าพยายามอย่างสุดความสามารถจะปั้นให้ฟังดูร่าเริงสบายๆ ก็แหม...ใครที่ไหนจะสบายกันล่ะถ้าต้องมาทำงานที่ถูกโยนมาให้จากบรรดาเพื่อนๆที่เป็นเวรทำความสะอาดในขณะที่พวกเขาชิ่งหนีหายกลับบ้านไปจนเกลี้ยงทั้งกลุ่ม เดิมทีแค่พยุงตัวเองให้รอดพ้นเวลาเรียนแต่ละวันไปได้ก็กล้ำกลืนฝืนทนจะแย่แล้ว

        " นายไม่ต้องเกรงใจคนอื่นไปซะทุกอย่างก็ได้นะไม่งั้นนายนั่นแหละจะชักตายเอาซักวันเพราะหัวปั่นทำโน่นทำนี่ "

        คุณบอกเขาพลางยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่เริ่มซึมไหลย้อยลงมาตามใบหน้า อากาศในห้องเรียนตอนนี้ยิ่งร้อนอบอ้าวมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อประตูและหน้าต่างทุกบานถูกปิดสนิททั้งหมด

        " เอาน่าๆ มีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่นก็ไม่ได้เสียหายอะไรไม่ใช่หรือไง "

คุณกลอกตาเมื่อได้ฟังประโยคนั้น ที่เขาพูดมามันก็เป็นความจริงอยู่ แต่ในบางสถานการณ์มันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิ

        " แต่การอาสารับทำงานคนอื่นไปทั่วโดยไม่ปฏิเสธนี่เขาเรียกว่า'เบ๊'มากกว่านะริคุโอะ..."

        คุณเปรย มือกอบโกยข้าวของกลับเข้ามาในอ้อมแขนใหม่หลังจากปรี่เอาไม้กวาดกับที่โกยเก็บเข้าที่ ริคุโอะใช้ชายเสื้อเช็ดแว่นตากรอบใสขจัดคราบขุ่นมัวก่อนจะสวมใส่มันเข้าไปเหมือนเดิม คุณช่วยส่งกระเป๋านักเรียนกับสัมภาระให้เจ้าตัว

        " แหม...ก็ปฏิเสธมันทำให้ฉันรู้สึกแย่นี่นา..."

เขาพูดเสียงเบาขณะเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ คุณยิ้มน้อยๆพลางส่ายหัว

        " กลับกันเถอะ เดี๋ยวต่างคนต่างก็ต้องทำงานพิเศษกันต่อไม่ใช่เหรอ "

        " ฮื่อ..."

เขาส่งเสียงพร้อมพยักหน้ารับ

.

.

.

.

.

.

.

.

" จะว่าไป...นายไม่เคยบอกฉันเลยว่าทำงานพิเศษที่ไหน "

จู่ๆคุณก็ทักขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเมื่อคุณทั้งคู่เดินผ่านร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่งระหว่างทาง 

        " ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอก...เป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารร้านหนึ่งเท่านั้นเอง..."

ริคุโอะตอบพร้อมเบือนหน้าหนีไปอีกทางโดยที่คุณไม่ทันสังเกตเพราะกำลังตื่นเต้นกับคำตอบของเจ้าตัว

        " เอ๋! สุดยอดเลย--ทำอยู่ร้านไหนล่ะ เผื่อวันไหนว่างๆจะได้แวะไปช่วยกินช่วยอุดหนุน"

เด็กหนุ่มรีบหันขวับกลับมาอย่างรวดเร็วเสียจนแว่นตาของเขาเอียงเบี้ยวกะเทเร่

        " เอ้อ--อย่าเลย...ร้านมันอยู่ตั้งย่านอากิฮาบาระโน่นแน่ะ "

        สีหน้าคุณสลดลงด้วยความผิดหวัง อากิฮาบาระคือย่านที่มีแสงสีเสียงครบชุดซึ่งขึ้นชื่อเรื่องความแออัดหนาแน่นของประชากรทั้งชาวญี่ปุ่นและนักท่องเที่ยวตั้งแต่เช้ายันดึก คุณเคยไปเที่ยวฉลองคริสต์มาสอยู่ครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่เคยกลับไปเหยียบย่างที่นั่นอีกเลยหลังจากต้องยืนขาแข็งอยู่นานเพื่อรอรถไฟท่ามกลางผู้คนนับร้อยนับพันในสถานีก่อนจะถูกเบียดอัดเป็นปลาประป๋องโดนคั้นน้ำในโบกี้รถไฟไปตลอดทางจนถึงที่หมาย วันนั้นคุณสลบทันทีที่ร่างกายได้สัมผัสความอ่อนนุ่มของที่นอนยาวเลยไปถึงเที่ยงของอีกวันเลยทีเดียว

        " อ่า...ฉันขอผ่านดีกว่า...ไม่ไหวแฮะ "

เขาหัวเราะคิกคักเบาๆ

        " ว่าแต่...เธอทำอยู่ที่ไหนล่ะ? "

        คราวนี้คนที่เป็นฝ่ายกระอักกระอ่วนใจเปลี่ยนสลับมาเป็นคุณแทน บริเวณหน้าผากและท้ายทอยของคุณเริ่มรู้สึกถึงเม็ดเหงื่อน้อยๆสุมกันอยู่ใต้ผิวหนังเตรียมพร้อมทะลุออกมา

        " เอ่อ--ฉันทำอยู่ที่ร้านขายผักตอนเช้ามืดน่ะ...ตีสามตีสี่ "

คุณรีบแถโกหกอย่างไว เขาดูผิดหวังอย่างชัดเจน

        " ป่านนั้นฉันเพิ่งจะเข้านอน..."

เมื่อถึงสี่แยก...พวกคุณก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองพร้อมกับความลับของแต่ละคนที่กำลังจะเปิดเผยออกมาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

.

.

.

.

.

.

.

.

        คุณนั่งห้อยขาแกว่งเท้าไปมาด้วยความเบื่อหน่ายอยู่บนกิ่งไม้หนาของต้นไม้ต้นหนึ่งไกลออกไปแถวชานเมือง ทุกหนแห่งมืดสนิทตามกาลเวลา มีเพียงแสงไฟของเสาไฟส่องถนนและตามหน้าต่างเป็นจุดๆราวกับหิ่งห้อยที่ถูกหยุดไว้กลางอากาศ

        นัยน์ตาที่เคยเป็นสี(...)ในร่างมนุษย์ตอนนี้กลายเป็นสีทองอำพันระยิบระยับของบุษราคัม ลำคอข้างซ้ายมีรอยสักสีฟ้าเป็นลวดลายเถาดอกกล้วยไม้วาดเลื้อยขึ้นมาถึงพวงแก้ม ความแรงของสายลมพัดพาให้เส้นผมที่แปรเปลี่ยนเป็นสีเพลิงแดงฉานแบบโลหิตกับกิโมโนสีครีมและส้มพีชให้ปลิวไสวอ่อนๆลู่ไปตามแรงลม

        คุณเหม่อมองดวงจันทร์ทรงกลดกลมโตที่ส่องแสงสีเงินอยู่เหนือศีรษะก่อนจะย่นคิ้วด้วยความไม่ค่อยจะสบอารมณ์นักเพราะแฟนหนุ่มปีศาจของคุณควรจะมาถึงตั้งแต่ตอนหัวค่ำแล้ว มือเรียวยกขึ้นสางผมเล่นด้วยความเบื่อหน่ายในขณะที่ดวงตาก็จับจ้องมองวิวทิวทัศน์เบื้องล่างอันเงียบสงบ

        เงาดำไหวๆเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วพรวดพราดอยู่ข้างหลังก่อนกิ่งไม้ข้างกายคุณจะกระตุกเขย่าขึ้นลงจนใบไม้ถึงกับสีกันดังซ่อกแซ่ก มือทั้งสองของคุณรีบเกาะยึดกิ่งเอาไว้กันไม่ให้ตัวเองร่วงลงไปข้างล่าง

        ใบหน้าคมของชายหนุ่มผมยาวสีขาวดำในชุดกิโมโนสีดำน้ำเงินสุดเท่ไม่เหมือนใครฉีกยิ้มรอทันทีที่คุณตวัดหันไปมอง ริมฝีปากของคุณบิดเบี้ยวเพราะพยายามอย่างหนักที่จะคงไว้ซึ่งสีหน้าบึ้งตึงเคร่งขรึมโดยไม่ระบายรอยยิ้มดีใจออกมาที่ได้เจอคนตรงหน้า

        " เอ๋? อะไรกันน่ะ ไม่ดีใจเหรอที่เจอกัน..."

        ภูตที่คุณชอบเรียกเขาสั้นๆแบบสนิทสนมว่า'ริคุง' ถามอย่างแปลกใจปนผิดหวังนิดๆ คุณทำแก้มป่องยกมือขึ้นกอดอกแล้วแกล้งหันหน้าหนีไปทางอื่น

        " โธ่...งอนซะแล้ว ฉันทำอะไรผิดเหรอ? "

        " ฮึ! ใครบอกว่าจะมาตอนหัวค่ำกันล่ะ--นี่อีกสักพักนึงก็ข้ามไปอีกวันได้แล้วมั้ง "

        คุณได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะออกมาเบาๆก่อนลำตัวจะถูกรวบดึงไปกอดพร้อมพวงแก้มที่โดนจมูกคมสันฝังเข้าเต็มๆไปเสียหนึ่งฟอดใหญ่ นัยน์ตาสีแดงฉานของริคุงมีประกายความทะเล้นและชัยชนะฉายอยู่

        คุณจัดการฟาดแขนเขาไปเพี๊ยะหนึ่งสำหรับการกระทำสุดแสบเมื่อสักครู่ แต่ร่างสูงข้างกายกลับมีท่าทีแย้มยิ้มแทนที่จะสลด เล่นเอาคุณสูดจมูกแรงๆด้วยความไม่ชอบใจ

        " คนบ้า--เล่นอะไรก็ไม่รู้ ทะลึ่งแล้วยังไม่สำนึกอีก.."

คุณบ่นอุบอิบ ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ทับลงมาบนศีรษะพลางลูบไล้เส้นผมสีเพลิงแดงของคุณ

        " ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา~ "

เขาบอกเสียงใส วงแขนยังคงไม่คลายอ้อมกอดจากคุณ

        " ตะกี้ก็บอกไปแล้วนี่ "

คุณหันไปทำแก้มป่องใส่เขาอีก แต่เจ้าตัวก็หาได้สะทกสะท้านไม่

        " ไม่หรอก...เพราะรัน*จังแกล้งงอนฉันต่างหากเล่า "

ริคุงเอ่ยพร้อมใช้ชื่อเล่นที่เขาตั้งให้คุณเองตั้งแต่วันแรกที่พบกันก่อนจะจิ้มนิ้วขึ้นลงในพวงแก้มของคุณ

        ท้ายที่สุด...คุณก็จำต้องยอมแพ้แล้วระเบิดหัวเราะร่วนออกมาเพราะนิ้วมือของเขาที่เริ่มซุกซนกระดิกดุ๊กดิ๊กจี๋ไปจี๋มาตามแนวเอวและสะโพกจนคุณทนไม่ไหว

.

.

.

.

.

.

.

.

        " พอดีการฝึกวันนี้เสร็จช้ากว่าที่คิดน่ะ ขอโทษนะ "

ริคุงบอกหลังจากที่คุณทั้งคู่พากันย้ายถิ่นฐานมานั่งพักกันอยู่ริมแม่น้ำแทน

        " งั้นเหรอ...คิดว่านายหายไปไหนซะอีก..."

        คุณพูดลอยๆก่อนจะหันหน้าตรงออกไปยังแม่น้ำที่กำลังไหลเอื่อยๆอย่างสงบโดยมีเงาของดวงจันทร์และดาวสะท้อนระยิบระยับราวกับผืนผ้าไหมหรือผ้าทออันล้ำค่า

        " เธอคิดว่าฉันจะเบี้ยวนัดมากกว่าล่ะมั้ง "

เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆ คุณถอนกายใจพลางเอนกายพิงร่างสูง

        " ก็แหม--รอนานซะขนาดนั้นมันก็อดคิดไม่ได้นี่นา--เกิดนายลืมหรืออะไรขึ้นมาฉันก็เสียใจแย่สิ เวลาเจอกันยิ่งน้อยๆอยู่ด้วย..."

        " ฮะๆ ไม่มีวันลืมหรอก...โดยเฉพาะวันนี้--"

        " หือ? "

ประโยคของเขาดึงความสนใจจากคุณ ริคุงยิ้มน้อยๆพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกิโมโนควานหาอะไรบางอย่าง

        " จำได้ไหม วันนี้วันอะไร? "

เขาพูดยิ้มๆพร้อมกับล้วงเอาพวงกุญแจห้อยกระเป๋ารูปดาบซามูไรย่อส่วนอันเล็กน่ารักออกมายื่นให้

นัยน์ตาสีทองของคุณเบิกโพลงด้วยความตกใจขณะจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยความอึ้ง ริมฝีปากคมคลี่ยิ้มพลางยีผมคุณอย่างรักใคร่เอ็นดู

        " วันนี้น่ะ...เป็นวันครบรอบที่เราตกลงคบกัน...ฉันไม่ลืมหรอก "

คุณหน้าแดงก่ำในตอนที่รับพวงกุญแจนั้นเก็บในกระเป๋าก่อนจะล้วงเอาถุงผ้าสีแดงแบบรูดเชือกปักลายดอกกล้วยไม้สีน้ำเงินสไตล์ญี่ปุ่นออกมายื่นให้เขาโดยหันหน้าไปทางอื่น

        " ฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่ค่อยเหมาะกับผู้ชายสักเท่าไหร่...แต่ฉันก็อยากให้นายนึกถึงฉันเวลาใช้มันล่ะนะ "

คุณตอบ...ยังคงไม่ยอมหันไปสบตาคนตรงหน้า จังหวะนั้นเองที่ริคุงรับของจากมือคุณไปและเป็นอีกครั้งหนึ่งที่จมูกคมสันฝังตัวลงบนพวงแก้มของคุณไปอีกฟอด

        " ขอบใจนะ...รันจัง ฉันจะรักษาไว้อย่างดีเลย "

เขาบอกพลางเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อไว้อย่างทะนุถนอม คุณฉีกยิ้มหวานพลางเอนหัวซบบ่าร่างสูง ดื่มด่ำกับบรรยากาศเงียบสงบยามรัตติกาล

.

.

.

.

.

.

.

.

        " นายจะเสร็จรึยังเนี่ย..."

        คุณเร่งเพื่อชายร่างเล็กผอมบางที่กำลังเช็ดโต๊ะนักเรียนและถูพื้นไปพร้อมๆกันเพราะอยากกลับบ้านเต็มแก่ ไม่ใช่ว่าคุณไม่ช่วยนะ คุณเพิ่งจะเสร็จจากการปีนเก้าอี้ขึ้นไปลบกระดานหมาดๆเมื่อกี้นี่เอง...แถมเช็ดกระดานซ้ำให้ด้วยอีกต่างหาก

        " จวนแล้วๆ--(...)--รอด้วย "

        เขารีบปาดเช็ดโต๊ะครูปิดท้ายอย่างว่องไวพลางหอบเอาอุปกรณ์ที่เหลือโยนเก็บกลับเข้าไปในตู้ เขาคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นมาด้วยอารามรีบร้อนหมายจะตามคุณที่สะพายข้าวของเดินนำออกไปก่อนแล้วให้ทัน แต่...ด้วยความที่เจ้าตัวปิดกระเป๋าไม่สนิทดีนัก แรงเหวี่ยงที่ค่อนข้างหนักจึงเหนี่ยวรั้งให้กระเป๋านั้นเปิดอ้าออก

        " เหวอ!! "

        ริคุโอะร้องอย่างตกใจ เขารีบก้มลงโกยสารพัดข้าวของที่เทกระจาดออกมาเกลื่อนพื้นเป็นดาวกระจายกลับเข้ามาหาตัวด้วยวงแขน คุณเองก็รีบแจ้นปรี่กลับมาช่วย

         " นายนี่นะ.."

ถึงปากคุณจะบ่น แต่มือท้งสองก็ยังหนิบโน่นนี่ขึ้นมาไม่หยุดหย่อน แต่แล้วสายตาของคุณก็ไปหยุดอยู่กับวัตถุคุ้นตาชิ้นหนึ่ง

        " อ๊ะ! ไอ้นั่นมัน! "

คุณร้องขึ้นมาพลางชี้ไปยังถุงผ้าสีแดงปักลายเถากล้วยไม้สีน้ำเงินที่อยู่ข้างๆหนังสือวิชาภาษาญี่ปุ่น

        " หือ? "

น้ำเสียงของคุณฉุกให้อีกคนเงยหน้าขึ้นมามอง เจ้าตัวยังไม่ทันจะได้มองขึ้นมาถึงหน้าคุณก็พอดีกับที่สายตาของเขาไปสะดุดสนใจกับอะไรบางอย่างที่บริเวณสะโพกของคุณ

        " อ๊ะ! นั่น! "

ริคุโอะชี้นิ้วไปยังพวงกุญแจรูปดาบจิ๋วที่คุณเอามาห้อยติดไว้กับกระเป๋าสตางค์

        " นาย/เธอเอามาจากไหน!? "

พวกคุณพูดขึ้นพร้อมกัน

        " อันนี้แฟนฉันให้มาเมื่อคืน "

เขาบอก มือกำถุงผ้าไว้แน่นราวกับกลัวว่าคุณจะแย่งไป

        " แฟนฉันก็เพิ่งให้เจ้านี่มาเมื่อคืนเหมือนกัน "

คุณบอก มือกุมพวงกุญแจไว้อย่างหวงแหน พวกคุณต่างจ้องกลับไปกลับมาด้วยโสตประสาทที่งุนงงสับสนหมุนติ้วไปหมด

        " ฉันว่ามันบังเอิญแปลกๆนะ..."

คุณพูดโดยที่มือยังคงไม่ปล่อยพวงกุญแจ

        " ไม่มั้ง...แฟนฉันชื่อรันจัง "

นัยน์ตาสี(...)เลิกลั่กตกใจ

        " เฮ้!...นั่นเป็นชื่อที่แฟนฉันชอบเรียกฉัน! "

นัยน์ตาสีน้ำตาลของอีกฝ่ายเบิกโพลงขึ้นมาเช่นกัน

        " แล้วแฟนเธอชื่ออะไรล่ะ? "

        " เขาบอกว่าชื่อริคุ แต่ฉันชอบเรียกเขาว่าริคุง "

คราวนี้อีกคนถึงกับอ้าปากค้าง แว่นตาเลื่อนไหลลงลงมาอยู่ที่ปลายจมูก

        " นั่นฉันเองนี่นา! "

คิ้วคุณเลิกขึ้นสูงเมื่อสมองเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้

        " หา! นายเป็นปีศาจเรอะ!? "

เขาพยักหน้าน้อยๆแบบเขินๆพลางดันแว่นตาให้เข้าที่

        " ริคุงของเธอน่ะ มีตาสีแดง ผมยาวสีขาวดำแล้วก็ใส่กิโมโนสีน้ำเงินกับดำใช่ไหมล่ะ ถ้าใช่ก็นั่นล่ะร่างภูตของฉัน..."

คุณรู้สึกเหมือนประชากรโลกกำลังพากันเล่นน้ำวนหมุนติ้วภายในสมอง

ริคุง--ริคุ--ริคุโอะ!! โอ้ยให้ตายสิ!

        " ขอโทษนะที่ไม่เคยบอกเรื่องนี้...แต่ไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไงก็เลยเก็บเอาไว้น่ะ..."

เขาสารภาพเมื่อเห็นว่าคุณเงียบนิ่งไป คุณสะบัดหัวสองสามทีเพื่อเรียกคืนสติ

        " ฮื่อ...ฉันเองก็เหมือนกัน...เห็นว่านายไม่ค่อยชอบเรื่องพวกนี้ก็เลยเก็บไว้เหมือนกัน.. "

คุณบอกอายๆ

        " แต่...เรื่องร่างภูตน่ะ ฉันไม่รู้จริงๆนะว่าเป็นเธอ...แบบว่า...พอเธอมีอะไรมาตกแต่งหน้าเยอะๆแล้วมันจำไม่ได้น่ะ "

เขาพูดเสียงอ่อยพร้อมหน้าขึ้นสีเรื่อ

        " ฉันก็จำนายไม่ได้เหมือนกัน...ร่างมนุษย์กับร่างภูตของนายน่ะ...ต่างกันลิบลับเลย..."

เขาหัวเราะแห้งๆ

        " ถ้างั้น...เราจะยังคบกันต่อรึเปล่า? แบบว่า...พอรู้งี้แล้ว "

คุณขมวดคิ้วกะพริบตาปริบๆ

        " แล้วทำไมเราจะคบกันต่อไม่ได้ล่ะ? "

คุณถามย้อนกลับโดยไม่รอคำตอบจากอีกฝ่ายเพราะคุณจัดการคว้ามือเขามาจับจูงทันทีที่เจ้าตัวสะพายกระเป๋าเข้าที่ไหล่เหมือนเดิม

        " ความรักน่ะ...ไม่ใช่สิ่งเปลี่ยนหรือหมดไปได้ง่ายๆหรอกนะ "

        คุณหันไปบอกเมื่อเห็นเจ้าตัวมีสีหน้าสงสัยก่อนจะรีบหันกลับมามองทางอย่างรวดเร็วเพราะความรู้สึกร้อนวูบวาบบนใบหน้าที่เริ่มแผ่ซ่านกระจายขึ้นมาเรื่อยๆ แน่นอนว่านั่นทำให้คุณไม่ทันสังเกตเห็นริมฝีปากของริคุโอะระบายรอยยิ้มออกมาด้วยความสุขไปตลอดทาง

..........................................................................................................................................................................................................................................

Extra   รัน* (蘭  ,ラン ) ในภาษาญี่ปุ่นหมายถึงดอกกล้วยไม้ค่ะ

ป.ล. คิวรีเควสจ้า

      1. Lavi [D.Gray-man]

      2. Yukimura Tooru [Aoharu x Kikanjuu]

      3. The Shape [Dead By Daylight]

      4. Nura Rihan [Nurarihyon no Mago]

      5. Nurarihyon [Nurarihyon no Mago]

      6. Kageyama Tobio [Haikyuu!!]

      7. Eyeless Jack [Creepypasta]

      8. Yamamoto Takeshi [Katekyo Hitman Reborn]

      9. Ferid Bathory [Owari no Seraph]

      10. Ciel Phantomhive [Black Butler]

      11. Atsushi Nakajima [Bungo Stray Dogs]

      12. Dazai Osamu [Bungo Stray Dogs]

      13. Jason Voorhees [Friday the 13th]

      14. Asuramaru [Owari no Seraph]

      15. L [Death Note]

      16. Ben Tennyson [Ben 10]

      17. (Yandere) Pharaoh Atem [Yu-Gi-Oh!]

      18. Amuro Tooru [Detective Conan]

      19. Severus Snape [Harry Potter]

      20. Damian Wayne [DC-Batman]

      21. Jyugo [Nanbaka]

      22. Reborn [Katekyo Hitman Reborn]

      23. Saitama [One-Punch Man]

      24. Bruce Wayne [Batman]