All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #20 : [Brothers Conflict] Asahina Masaomi x Reader : Babysitting

Pairing : Asahina Masaomi x Reader

Theme : คุณหมอกับพี่เลี้ยงเด็ก(?)

Summary : เขาว่ากันว่าลูกคือโซ่ทองคล้องใจของพ่อแม่....แต่ถ้าเป็นพี่เลี้ยงเด็กกิตติมศักดิ์กับคุณหมอสุดน่ารักล่ะ?

...................................................................................................................................................................................................................

        ใครหลายคนต่างวาดฝันเช้าวันหยุดของตัวเองในหลายรูปแบบแตกต่างกันออกไปตามรสนิยมความชอบของตนเอง หลายคนชื่นชอบการนั่งดื่มกาแฟร้อนๆสักแก้วบนโซฟาตัวเก่ง บางคนรักการอ่านหนังสือเล่มโปรดสักเล่มหรือหนังสือพิมพ์สักฉบับหรืออาจจะชอบออกไปวิ่งออกกำลังกายรับวันใหม่ขณะที่บางคนนั้นแค่ได้นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงจนถึงยามสายก็มีความสุขเพียงพอแล้ว แต่เชื่อเถอะ ร้อยทั้งร้อยไม่มีใครอยากเริ่มเช้าวันหยุดด้วยการก่อสงครามประสาทกับเด็กเล็กแบบที่คุณกำลังเจออยู่แน่ๆ..

        " เร็น!ฉันบอกให้มานี่ก่อนไง! " 

คุณร้องบอกเด็กหญิงร่างเล็กอายุไม่เกินสามขวบที่วิ่งวุ่นไปทั่วบ้านอย่างบ้าคลั่ง

" ไม่เอา ไม่เอา!! ไม่เอา!!! "

        เร็นแผดเสียงแหลมเล็กออกมาดังลั่นขณะวิ่งหนีคุณไปรอบห้องนั่งเล่น ปากเล็กๆยังคงตะโกนคำว่า'ไม่เอา' ออกมาอย่างต่อเนื่อง คุณพ่นลมหายใจออกมาพรืดหนึ่งด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะวางปรอทวัดไข้ที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะกาแฟข้างโซฟาเพื่อจะได้ไล่จับเธอได้สะดวกขึ้น คุณกะจังหวะตอนที่เป้าหมายจะวิ่งมาแล้วจึงอ้าแขนตะครุบตัวไว้ แน่นอนว่าเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนคุณนั้นดิ้นพล่านอย่างต่อต้าน แขนขาสั้นป้อมแบบเด็กเล็กนั้นปัดป่ายไปทั่วทิศทาง

"เร็น แค่วัดไข้เองนะ ถ้าไม่มีไข้หนูก็ไม่ต้องไปหาหมอ "

        ดูเหมือนคำว่า 'หมอ' จะเป็นเพียงแค่คำๆเดียวที่เข้าหูหลานสาวตัวแสบของคุณ เพราะเจ้าหล่อนกลับแผดเสียงดังสนั่นยิ่งกว่าเดิมโดยไม่สนอีร้าค่าอีรมใดๆทั้งสิ้น ตอนนี้ตาและแก้มฟูยุ้ยของเร็นกลายเป็นสีแดงก่ำจากการตะโกนและร้องไห้ คุณถอนหายใจพลางรีบคว้าปรอทวัดไข้มาจากโต๊ะก่อนจะหนีบตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับแล้วแยงสอดปรอทเข้าไปใต้รักแร้

คุณถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อมันส่งเสียงดังปิ๊บเป็นจังหวะ

"ไหนดูซิ..."

คุณดึงปรอทออกมาดู แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเลข37.5บนหน้าจอดิจิตัล

มีไข้นิดๆนี่นา..มิน่าล่ะทำไมงอแงจัง

คุณก้มมองดูร่างกระจ้อยร่อยในอ้อมแขนที่ผล็อยหลับไปขณะวัดไข้ ใบหน้าเล็กๆเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาและน้ำมูก

เฮ้อ...แผลงฤทธิ์ซะขนาดนั้นก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะเหนื่อย

คุณถอนใจน้อยๆพลางควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับคราบชื้นเปียกพวกนั้น

แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน นอนนิ่งๆแบบนี้จะได้พาไปหาหมอง่ายหน่อย

        ว่าแล้วคุณก็ตัดสินใจพาเร็นไปที่คลินิกใกล้บ้านแห่งหนึ่ง คุณเตรียมกระเป๋าสัมภาระเท่าที่จำเป็นแล้วจัดแจงอุ้มเธอในท่าพาดบ่าอย่างทะนุถนอมระมัดระวังสุดฤทธิ์ที่จะไม่ทำให้เธอตื่น คุณล็อกประตูเสร็จก็เดินออกไปตามทางเท้าโดยไหล่ข้างนึงสะพายกระเป๋าและอีกข้างหนึ่งอุ้มเด็กตัวเล็กพาดบ่า

คุณเหลือบมองเร็นพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ

เลี้ยงเด็กนี่ไม่ได้ง่ายเลยนะ...โดนหลอกซะแล้วสิเรา...ป่านนี้เพื่อนตัวดีคงได้เดินชมภูเขาฟูจิแช่บ่อน้ำร้อนสบายใจเฉิบแหงๆเลย

        คุณส่ายหัว นึกตำหนิเพื่อนรักผู้ซึ่งจะเรียกว่าเป็นตัวต้นเหตุความวุ่นวายทั้งหมดก็ว่าได้ เมื่อวานซืนจู่ๆเขาก็โผล่มาที่บ้านคุณพร้อมกับเร็น บอกคุณว่าเขาถูกเรียกตัวกะทันหันไปสัมมนากับทางบริษัทเป็นเวลาสองอาทิตย์ ส่วนแฟนของเขานั้นยังไม่กลับจากดูงานที่ต่างจังหวัด ทำให้เขาจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากคุณให้ช่วยดูแลเร็นให้ในระหว่างนั้น แต่เมื่อดูจากกระเป๋าสัมภาระกับข้าวของสำหรับเด็กที่เตรียมมาอย่างจัดเต็มพร้อมสำหรับการค้างบ้านผู้อื่นชั่วคราวแล้ว...คุณก็อยากจะตะโกนบอกเขาดังๆว่านี่มันเรียกมัดมือชกต่างหาก!

        พอเห็นสีหน้าเหยเกของคุณ เพื่อนผู้น่ารักก็ไม่รอช้ารีบตะล่อมขับกล่อมสารพัดถ้อยคำกับคุณ เขาบอกคุณว่าเลี้ยงเด็กน่ะง่ายอย่างงั้นอย่างงี้ พวกเขาแค่กิน เล่นแล้วก็นอนไปวันๆ ไม่ต้องยุ่งวุ่นวายอะไรมาก แค่ดูแลกิจวัตรประจำพวกเขาก็พอ จนกระทั่งคุณหลงเชื่อคำพูดของเขาเข้าเต็มเปาแล้วจึงตกลงยอมช่วยเขา แต่ทันทีที่เพื่อนสุดที่รักลับสายตาไป ตอนนั้นเองที่คุณได้ตาสว่างว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้ง่ายอย่างที่พูดน่ะสิ!

        จริงอยู่ที่หลักๆของพวกเด็กๆคือการกินนอนแล้วก็เล่น แต่สิ่งที่คุณพลาดไปชุดใหญ่คือลืมว่าวัยของพวกเขาคือช่วงที่มีพลังงานเยอะที่สุด...

        เร็นวิ่งเล่นในสวนข้างนอกได้เป็นชั่วโมงๆโดยไม่แสดงอาการเหนื่อยแม้แก้มจะแดงแจ๋จากอากาศกับเนื้อตัวที่เฉอะแฉะด้วยเหงื่อราวกับเพิ่งผ่านการอาบน้ำ

        เวลากินอาหาร ก็ใช่อยู่ว่าเร็นอยู่ในช่วงกำลังเจริญอาหารจึงไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่กิจกรรมที่เธอโปรดปรานนักหนาระหว่างกินคือการเล่นกับอาหารทุกอย่างไปด้วย ช่วงเวลานี้จึงเป็นเหมือนกับสมรภูมิที่คุณต้องตามเก็บกวาดซากของกินผู้เคราะห์ร้ายจากฝีมือของเธอ เช่น ซอสกับเศษเส้นสปาเกตตี้ที่ถูกเหวี่ยงไปแปะอยู่ที่ประตูเตาอบหรือเศษก้อนรวมมิตรแหยะๆของบรรดาอาหารที่ผ่านการเคี้ยวจากเจ้าของร่างเล็กแล้วคายออกมาทิ้งบนพื้นกระเบื้อง

        ตอนกลางคืนถือเป็นไคลแม็กซ์ที่จบวันได้แย่ที่สุด เพราะเร็นผู้รู้ดีว่าเวลาเล่นสนุกได้หมดลงแล้วนั้นจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อหนีการเข้านอน กว่าคุณจะจับเธอที่ลีลาสุดขีดขึ้นบนเตียงได้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว และกว่าเธอจะหลับได้ก็ปาเข้าไปสามทุ่มครึ่ง

        ที่สุดของความเหนื่อยของคุณคือเมื่อเช้ามืดที่เร็นเริ่มไม่สบายขึ้นมาทำเอาคุณต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อดูอาการจนถึงเช้า จนมาตอนสายเมื่อสักครู่ที่เธออาละวาดซะเต็มเหนี่ยวเพราะไม่อยากโดนจับวัดไข้

ถามจริงเถอะ! มันง่ายตรงไหนกัน!

.

.

.

.

.

        คุณคิดอย่างฉุนๆขณะผลักประตูเข้าไปในห้องรับรองสีสว่างของคลินิก คุณค่อยๆวางเร็นหนุนตักบนโซฟาในระหว่งรอเรียกพบหมอ คุณพยายามระมัดระวังไม่ให้อะไรไปรบกวนเธอตื่น คุณอยากใช้เวลารอแสนสงบนี้พักผ่อนให้ได้มากที่สุดก่อนจะต้องเจอสงครามขนาดย่อมระลอกที่สองในห้องตรวจ

        ยังกับมีลางพิเศษ เมื่อถึงคิว เร็นก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพอดีตอนที่นางพยาบาลกำลังพาคุณเข้าไปในห้อง เพียงครู่เดียวความเงียบสงบเมือสักครู่ก็ถูกทำลายลงแล้วแทนที่ด้วยเสียงดังแปดหลอดดังก้องไปทั่วคลินิก

        คุณอุ้มเร็นที่ดิ้นพล่านอยู่ในอ้อมแขนอย่างยากลำบากขณะทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับคุณหมอซึ่งเป็นชายอายุราวสามสิบต้นๆ เขาหน้าตาดีแล้วยังดูอบอุ่นด้วยนัยน์ตาสีน้ำตาลอบอุ่นกับผมสีน้ำตาลเข้มเข้าโทนกับเครื่องแต่งกายของเขาที่สวมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด แต่สิ่งที่สะดุดตาและเป็นจุดเด่นของเขาคือกระเป๋าเสื้อกาวน์ที่ทุกใบอัดแน่นด้วยของเล่นพวกตุ๊กตาหรือของเล่นชิ้นเล็กๆกับขนมหวานเล็กๆน้อยๆเช่นอมยิ้มหรือลูกกวาดตามสไตล์ของกุมารแพทย์ที่มักจะพกไว้หลอกล่อเด็กๆ

        " สวัสดีครับ ผมคุณหมออาซาฮินะครับ " เขาทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สีหน้ายิ้มแย้มขัดกับบรรยากาศที่ไม่ได้ชวนสดใสเลยสักนิดเดียว

        คุณฝืนยิ้มแห้งๆแทนการตอบรับอย่างยากลำบากเพราะต้องคอยจับตัวเร็นล็อกไว้ในอ้อมแขน คุณอาซาฮินะเขียนอะไรยุกยิกลงบนแผ่นประวัติคนไข้ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้เร็น ไม่สะทกสะท้านต่อพลังเสียงร้องที่เธอปล่อยออกมาเต็มปอด เขาล้วงเอาตุ๊กตากระต่ายนุ่มนิ่มสีชมพูพาสเทลหวานออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์แล้วยื่นให้เธอ ยังคงฉายรอยยิ้มราวกับว่าไม่ได้กำลังถูกตะเบ็งเสียงใส่หน้า

        " เร็นจัง~ดูคุณกระต่ายสิ หมอว่าเขาอยากเห็นหนูยิ้มน้า~"

เขาพูดพลางแกว่งตุ๊กตาโยกดุ๊กดิ๊กไปมาตรงหน้าเร็น และด้วยเหตุผลมหัศจรรย์อะไรสักอย่างที่คุณไม่ทราบ เธอหยุดร้องภายในไม่กี่วินาที ตากลมโตจ้องตุ๊กตาข้างหน้า 

" อ้าว หยุดร้องไห้แล้วๆ เก่งมากเลย ทีนี้ยิ้มทักทายให้หมอกับคุณกระต่ายหน่อยได้ไหมเอ่ย?~ "

        เร็นกระพริบตาปริบๆโดยที่ยังนั่งนิ่งเฉย จังหวะนั้นคุณแอบกังวลว่าเธอจะตั้งต้นร้องขึ้นมาอีกรอบ แต่สุดท้ายเธอก็ฉีกยิ้มหวานให้อย่างอารมณ์ดี คุณหมอพยักหน้าให้เธอ

        " เอาล่ะ ขอหมอดูหน่อยว่ามีเจ้าแมงตัวร้ายอะไรทำให้หนูไม่สบายบ้าง ไม่ต้องกลัวนะ กอดคุณกระต่ายไว้แล้วความกลัวจะหายไปเลย~ "

        เธอรับตุ๊กตามาถือไว้แล้วตั้งต้นเล่นอย่างเพลิดเพลินในขณะที่คุณอาซาฮินะเริ่มลงมือตรวจ เมื่อไหร่ก็ตามที่เร็นทำท่าจะร้อง เขาก็จะวางมือแล้วหลอกล่อเธอใหม่ทุกๆครั้ง ทำเอาคุณอดชื่นชมในเขาไม่ได้ คือคุณก็เข้าใจนะว่ามันเป็นความสามารถปกติของพวกหมอเด็ก แต่กับคุณอาซาฮินะ...ไม่รู้สิ คุณรู้สึกว่าเขามีอะไรบางอย่างแตกต่างออกไป

.

.

.

.

.

        พอการตรวจเสร็จสิ้น เร็นก็ได้อมยิ้มรสส้มเป็นของรางวัลจากเขา 

" ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ แค่เป็นไข้หวัดนิดหน่อย เดี๋ยวผมสั่งยาให้ไปทานนะ "

เขาเอ่ย ลงมือเขียนใบให้นางพยายาบาลก่อนจะหันกลับมาหาเร็น

" กลับบ้านแล้วอย่าลืมกินยาด้วยนะ จะได้หายเร็วๆ นอนพักผ่อนเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ อ้อ...อย่าลืมบอกหม่าม้าให้พาแปรงฟันด้วยล่ะ กินขนมแล้วไม่แปรงฟันเดี๋ยวฟันผุนะ "

เร็นดึงอมยิ้มที่กำลังดูดออกจากปาก มองคุณอย่างงุนงง

"ไม่ใช่หม่าม้า "

คำตอบของเธอดึงให้คุณอาซาฮินะมองคุณอย่างงุนงงก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย

" เอ๋? ไม่ใช่คุณแม่หรอกเหรอครับ? "

คุณยิ้มนิดๆพลางส่ายหัว

" หลานค่ะ พอดีเพื่อนคนนึงเขาต้องไปสัมมนาก็เลยขอให้ช่วยดูแลให้"

        เขาพยักหน้าพลางยิ้มตอบ คุณถูกชะงักค้างไปกับอากัปกิริยานั้น ตอนนี้คุณชักจะเริ่มรู้สึกหน่อยๆแล้วว่ารอยยิ้มของเขาไม่ได้ดึงดูดเพียงแค่เด็กๆ...แต่มันยังมีเสน่ห์ดึงดูดกับผู้ใหญ่ด้วย อย่างน้อยก็คุณคนนึงล่ะ....

        " งั้นหรือครับ เหนื่อยแย่เลยนะครับ "

" นิดหน่อยค่ะ แต่ก็มีช่วงที่สนุกดี "

คุณตอบยิ้มๆ ขยี้ผมเร็นที่กินอมยิ้มหมดเรียบร้อยแล้ว

" ยาที่ให้ไปก็จะมีลดน้ำมูก แก้แพ้กับลดไข้นะครับ " เขาบอก มือชี้แนะนำรายละเอียดยาน้ำของเด็กแต่ละขวดให้คุณฟัง

.

.

.

.

.

        "...ทั้งหมดก็มีเท่านี้ล่ะครับ ทานยาสักสามวัน แต่ผมขอนัดดูอาการเจ้าตัวเล็กอีกรอบนึง เพราะโพรงจมูกเขาอักเสบแล้วก็มีการบวม ส่วนการนัด...รบกวนขอที่ติดต่อด้วยนะครับ " 

เขาเลื่อนกระดาษโน้ตมาตรงหน้าคุณ คุณเขียนเบอร์โทรศัพท์แล้วส่งคืน

" งั้น...เจอกันใหม่ในอีกสามวันนะ~ "

เขาเอ่ย แต่สายตากลับมองมาที่คุณ ไม่ใช่เร็น

คุณเดินออกจากห้องตรวจโดยมีคุณอาซาฮินะโบกมือลาพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆมาให้คุณ

.

.

.

.

.

        โชคดีที่ขากลับเร็นไม่ได้นอนหลับ เธอก็เลยจูงมือคุณเดินเองได้ เมื่อเดินมาได้ราวๆครึ่งทางแถวซูเปอร์มาร์เก็ต อยู่ดีๆความคิดหนึ่งก็ฉุดแวบเข้ามาในหัวเหมือนแฟลชกล้องถ่ายรูป

เดี๋ยวนะ...ปกติพยาบาลจะเป็นคนติดต่อธุระกับคนไข้ไม่ใช่เหรอ...แล้วทำไมเขาถึง...

        ตอนนั้นเองที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคุณอาซาฮินะลอยขึ้นมา ยังไม่ทันปะติดปะต่อเรื่องราวได้สมบูรณ์ โทรศัพท์มือถือของคุณก็ส่งเสียงดังติ๊งขึ้นมาหนึ่งครั้งและสั่นกืดๆเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่ามีข้อความเข้ามา

คุณใช้มือข้างที่ว่างควักโทรศัพท์ออกมาเปิด

คุณ(...)

พยายามเข้านะครับ แล้วพบกัน

ป.ล. ฝากบอกเร็นจังว่าครั้งหน้าผมจะพาคุณกระต่ายมาเล่นด้วยอีกนะ :)

                                                                                                   จาก อาซาฮินะ มาซาโอมิ

แก้มของคุณร้อนผ่าวเมื่อได้อ่านข้อความนั้น คุณอมยิ้มพลางก้มลงมองเด็กหญิงตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆ

" เร็น เดี๋ยวไปหาคุณหมอกันอีกนะ คุณหมอบอกว่าจะพาคุณกระต่ายมาเล่นอีกด้วยล่ะ "

" อื้อ~ "

เธอพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อน คุณเหลือบมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะเผลออมยิ้มด้วยความสุขที่เอ่อล้นขึ้นมาในใจไปตลอดทางจนกลับถึงบ้าน

*Special*

"จะว่าไปเธอก็น่าจะขอบคุณฉันด้วยนะ"

คุณตวัดมองค้อนเพื่อนตัวแสบด้วยความหมั่นไส้

"เรื่องอะไร"

เขายกมือขึ้นเท้าคางพลางจ้องคุณอย่างเจ้าเล่ห์

"อ้าว ก็ที่เธอได้เป็นแฟนกับคุณหมอสุดเลิศคนนั้นน่ะสิ"

คุณขมวดคิ้ว ส่งเสียงฮึดฮัดหงุดหงิด

" มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขาแล้วเกี่ยวอะไรกับนายกัน ฮึ?"

เขาถอนหายใจ ทำสีหน้าเอือมๆราวกับคนที่พยายามอธิบายทฤษฎีวิทยาศาสตร์ให้เด็กอนุบาลเข้าใจ

" ก็ ฉันเอาเร็นมาฝากให้เธอดูแล เร็นไม่สบาย เธอพาไปหาหมอ แล้วเธอก็ได้พบรักสานสัมพันธ์กับเขางาย แบบนี้ก็ถือว่าฉันได้ความดีความชอบไปด้วยเลยนะ ง่ายจะตาย แถมลูกฉันยังช่วยหยอดพวกเธอให้เข้ากันได้ด้วย "

คุณกลอกตาในขณะที่ตัวคนพูดกำลังทำท่าทางมีชัยสุดๆ

" ถ้างั้นฉันก็ควรจะขอบคุณเร็นมากกว่าล่ะมั้ง เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันต้องพาไปคลินิกในขณะที่พ่อเขากำลังเพลิดเพลินกับออนเซ็นในโรงแรมหรู "

เขาหัวเราะแหะๆในคำพูดเหน็บกัดของคุณ ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของคุณสั่นกืดๆขึ้นมา

วันนี้ผมไม่ต้องเข้าเวรกะดึก เพราะงั้นเดี๋ยวผมไปรับที่บ้านตอนเย็นนะ แล้วค่อยไปดินเนอร์กัน

                                                                                                                                                                มาซาโอมิ

คุณกลั้นยิ้ม จู่ๆก็อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาดเพียงแค่ข้อความไม่กี่ประโยค

" โอเคๆ ตามนั้นก็ได้ เอาเป็นว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงนายตอบแทนเลยละกันนะ "

คุณบอก ยังคงกลั้นยิ้มอยู่ แต่เพื่อนตัวดีกลับหรี่ตามองคุณอย่างสงสัย

" แหน่ะๆ รู้หรอกว่าทำไมถึงเลี้ยง อารมณ์ดีล่ะซี่ ได้ข้อความจากเขาล่ะซี่ "

" เงียบน่า..เอ้า จะสั่งอะไรก็สั่งเข้า ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ "

คุณเอ็ดเขาก่อนจะทำทีเฉไฉเรียกพนักงานสั่งอาหาร พยายามไม่สนใจคนตรงข้ามที่ทำหน้ากรุ้มกริ้มแซวคุณทางสายตาสุดฤทธิ์

แต่ก็ไม่เถียงหรอกนะว่าเขาก็สมควรได้ความดีความชอบจริงๆนั่นแหละ

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 แจ้งข่าวหน่อยเน้อ...คือช่วงสองอาทิตย์นี้ไรต์ขออนุญาตหายไปชั่วคราวเนื่องจากอ่านหนังสือกับสอบนะคะ ขอโทษจริงๆ แต่ก็เดี๋ยวดูอีกทีเนอะ เพราะถ้าไรต์มีเวลาแต่งก็อาจจะมาอัพ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นก็จะเป็นวันอาทิตย์เหมือนเดิมเน้อ ขอโทษนะคะ ส่วนรีเควสยังพิมพ์ทิ้งๆกันไว้มาได้เหมือนเดิมจ้า สอบเสร็จแล้วไรต์จะรีบกลับมานะคะ ^^

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

       1. Aamuro Tooru [Conan] - Coming Soon

      2. Mafumafu [Utaite]

      3. Soraru [Utaite]