All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #17 : [Black Butler] Sebastian Michaelis x Reader : The Demon and The Reaper [Request]

Pairing : Sebasttian Michaelis

Theme : รักต่างเผ่าพันธุ์

Summary : ยมทูตสาวน้อยกับปีศาจรูปงามร่วมมือกันไขปริศนาคดีลึกลับ

...................................................................................................................................................................................................................

        ยามค่ำคืนมืดสนิทแต่พายุโหมกระหน่ำที่ชานเมืองลอนดอน ในสภาพอากาศเช่นนี้ผู้คนต่างแยกย้ายกลับไปพักผ่อนภายในบ้านกันหมดแล้ว แต่บนต้นไม้ใหญ่นอกคฤหาสน์ใหญ่โตหลังงามของตระกูลแฟนทอมไฮฟ์ คุณกำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้พลางดูหนังสือเล่มเล็กในมือด้วยท่าทีนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านต่อสภาพอากาศที่ย่ำแย่ ผมสี(...)ปลิวไสวลู่ไปตามแรงลม นัยน์ตาสีเขียวเหลืองใต้กรอบแว่นกลมกวาดตาดูรายชื่อบนหน้ากระดาษต่างๆ นิ้วเรียวไล่ดูไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าหนึ่งที่มีรูปใบหน้าชายวัยกลางคนร่างท้วมดูภูมิฐานคนหนึ่งอยู่มุมซ้ายของกระดาษ

        " ลอร์ด จอร์จ ฟอน ซีเมนส์ เสียชีวิตเพราะเสียเลือดอันมีสาเหตุจากบาดแผลฆาตกรรมโดยการแทงเข้าที่หน้าอกในเวลาสามทุ่ม-" 

คุณก้มดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้หน้าปัดของมันชี้อยู่ที่เวลาสองทุ่มครึ่ง

"-อีกตั้งครึ่งชั่วโมงเชียว เฮ้อ...น่าเบื่อจริงๆเลย ฉันล่ะอยากกลับบ้านจะแย่แล้ว " 

        คุณบ่นอุบอิบพลางถอดเสื้อสูทตัวนอกออกมาเช็ดน้ำฝนออกจากเส้นผมและใบหน้า จังหวะเดียวกันนั้นเอง มีเสียงผู้ชายนุ่มทุ้มดังแทรกขึ้นมาจากข้างล่าง

" อย่างที่นายน้อยคิดไว้เลยสินะขอรับ "

        คุณสะดุ้ง หรี่ตากวาดมองหาต้นตอของเสียงที่อยู่ท่ามกลางทัศนวิสัยพร่ามัวของพายุฝน แล้วก็นั่นไง คุณเห็นนัยน์ตาสีแดงคู่หนึ่งเรืองอยู่ไม่ไกลจากต้นไม้ที่คุณนั่งอยู่นัก เขาเป็นชายหนุ่มวัยราวๆยี่สิบ ผมสีดำเข้ากับชุดเครื่องแบบที่ดำสนิททั้งตัวยกเว้นเสื้อเชิ้ตและถุงมือสีขาว ริมฝีปากได้รูปของเขาหยักยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่ปัจจัยทั้งหลายนั่นไม่อาจกลบเกลื่อนกลิ่นและตัวตนที่แท้จริงหลอกคุณได้ 

ปีศาจ..

        คุณย่นจมูก นัยน์ตาสีเขียวเหลืองจ้องคนข้างล่างเขม็ง เขาโค้งให้คุณแบบสุภาพบุรุษทีหนึ่งก่อนจะกระโดดขึ้นมาบนกิ่งไม้เดียวกัน เมื่อได้เห็นเขาชัดๆแล้ว คุณก็ยอมรับว่าเขาดูดีในแบบที่พวกปีศาจมักจะเป็น รูปโฉมงดงามกับถ้อยคำสวยหรูจากน้ำเสียงรื่นหูล่อลวงให้มนุษย์หันหลังให้แสงสว่างไปสู่ความมืด แต่กลลวงนี้ไม่มีทางใช้ได้ผลกับพวกปีศาจด้วยกันหรือพวกยมทูตแบบคุณหรอก

        " ต้องการอะไรจากฉัน พวกปีศาจ " คุณพูดเรียบๆ สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือรายชื่อโดยไม่คิดจะสนใจเงยหน้ามองคู่สนทนาข้างๆ ถึงคุณจะไม่ได้เกลียดพวกปีศาจเข้ากระดูกดำอย่างวิลเลียมก็จริง แต่คุณก็ไม่ค่อยชอบใจนักเวลาที่ต้องทำงานล่วงเวลาตามเก็บกวาดผลงานที่พวกเขาก่อไว้

เขาเอ่ยด้วยเสียงนุ่มแบบที่ทำพวกสาวๆคลั่งไคล้ได้สบายๆ

        " กระผมเซบาสเตียน มิคาเอลิส พ่อบ้านแห่งตระกูลแฟนทอมไฮฟ์ขอรับ " 

เขาแนะนำตัว คราวนี้คุณจำต้องหันไป

" ฉัน(...) ยมทูตหน่วยเก็บเกี่ยวภาคสนาม " คุณแนะนำตัวกลับตามมารยาท เขายิ้มหวานพลางคว้ามือคุณขึ้นมาจุมพิตแผ่วเบาที่หลังมือเป็นการจบแบบสุภาพบุรุษชาวอังกฤษ คุณชักมือออกทันทีที่เขาเสร็จพิธีการ

" ตกลงคุณต้องการอะไรจากฉัน? "

        เขาเอานิ้วจรดคางอย่างใช้ความคิดขณะทอดสายตามองกลับไปยังคฤหาสน์หลังนั้น นัยน์ตาที่เคยเป็นสีแดงเมื่อครู่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรืองแสงและรูม่านตาก็กลายเป็นเส้นขีดคล้ายกับงู

        " อยากขอความช่วยเหลือจากคุณหน่อยน่ะครับ พอดีผมกับเจ้านายคาดการณ์กันไว้ว่าแขกของเราที่ชื่อลอร์ดซีเมนส์นั้นจะถูกพ่อบ้านของราชินีกำจัดทิ้งในคืนนี้"

ชื่อที่ว่านั้นจุดประกายความทรงจำของคุณเข้า คุณก้มลงมองที่รายชื่อ

" อ้อใช่ ชายคนนี้จะเสียชีวิตในอีกครึ่งชั่วโมงจากการถูกแทง แต่โดยฝีมือใครนี่เราไม่รู้หรอก เรารู้แค่สาเหตุโดยภาพรวม "

        ฝ่ายปีศาจในคราบพ่อบ้านนั้นไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าเหมือนเดิมแล้วหันมาส่งยิ้มให้คุณ นัยน์ตากลับมาเป็นสีแดงปกติแบบในตอนแรก

        " เห็นทีกระผมต้องอาศัยความร่วมมือเล็กๆน้อยๆจากคุณแล้วล่ะครับ เพราะเวลาของทางเราเองก็มีจำกัด คุณคงจะไม่ว่าอะไรถ้าผมอยากให้คุณช่วยเหลือเรื่องข้อมูลของคนตายที่นี่หน่อย พอดีผมเองก็กำลังเจองานหนักชิ้นใหญ่จากเจ้านายในอีกไม่ช้า แล้วดูเหมือนคุณก็ต้องอยู่แถวนี้อีกนานเช่นกันสินะครับ "

คุณกระพริบตา

" มันก็ใช่ อยู่จนกว่างานจะเสร็จนั่นล่ะ...เฮ้! เดี๋ยวก่อนนะ! ฉันยังไม่ได้บอกสักคำว่าจะช่วยปีศาจอย่างคุณ อยู่ดีๆก็มาสั่งโน่นนี่ทิ้งไว้เป็นชุดคิดเองเออเองแล้วมาหลอกใช้กันฟรีๆเนี่ยนะ! "

        เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเข้ามาใกล้คุณยิ่งขึ้น นัยน์ตาสีแดงไหววูบเป็นสีชมพูเรืองแสงอีกระลอกหนึ่ง เขาโน้มหน้าก้มลงมาใกล้ในระดับที่ทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ

        " แล้วถ้าเกิดพวกกระผมมีค่าแรงให้ล่ะขอรับ? "

เขากระซิบประโยคนั้นกับคุณ ส่งผลให้แก้มขึ้นสีเรื่ออย่างควบคุมไม่ได้ คุณรีบกระโดดหนีลงมาจากต้นไม้ให้พ้นรัศมีอันตรายของสิ่งมีชีวิตในเผ่าพันธุ์ปีศาจ

" อย่าคิดว่าฉันจะหลงกลเจ้าเล่ห์ง่ายๆนะ พวกปีศาจอย่างคุณน่ะหลอกล่อเก่งนักล่ะ"

เขาถอนหายใจน้อยๆแล้วกระโดดตามคุณลงมา ริมฝีปากยังคงหยักยิ้มหวาน

" แต่พวกเราน่ะ พูดแล้วไม่คืนคำหรอกนะขอรับ "

คุณกระเถิบเท้าถอยหนีก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง

" ไม่! ฉันรู้หรอกว่าคุณต้องการอะไร กะจะล้วงข้อมูลแล้วไปดักรอกินดวงวิญญาณพวกนั้นล่ะสิ ฝันไปเถอะ! ฉันไม่อยากเขียนรายงานแล้วก็ไม่อยากทำงานล่วงเวลาด้วยเหตุผลบ้าบอเช่นปล่อยให้ปีศาจขโมยกินดวงวิญญาณหรอก " คุณว่าเป็นชุด เขาเปิดนาฬิกาพกดูเวลาอีกครั้งก่อนจะเอามือที่สวมถุงมือสีขาวกุมขมับ คุณได้ยินเขาพึมพำออกมา

" ช่วยไม่ได้ล่ะนะ "

        เพียงพริบตาเดียว เขาก็พุ่งเข้ามาประชิดคุณ ตัวของคุณถูกท่อนแขนแข็งแกร่งของอีกฝ่ายรวบรัดเอาไว้แน่นพอที่ไม่สามารถดิ้นหนีได้ เขาโน้มหน้าลงมากระซิบที่ใบหูของคุณด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มยั่วยวนของปีศาจ

        " กระผมขอให้สัญญาว่าจะไม่แตะต้องดวงวิญญาณอื่นใดที่อยู่ในความดูแลของคุณ เพราะดวงวิญญาณที่ผมจะเติมเต็มท้องที่หิวโหยคือดวงวิญญาณรสชั้นเลิศของคนที่ประทับตราสัญลักษณ์ด้วยเท่านั้น ตอนนี้ในคฤหาสน์ของเรากำลังจะมีการฆาตกรรมแปลกๆเกิดขึ้น เพราะฉะนั้น..ช่วยกรุณาให้ความช่วยเหลือหน่อยได้ไหมขอรับ ยิ่งคดีนี้คลี่คลายเร็วเท่าไหร่ เราก็ได้เปรียบด้วยกันทั้งคู่ เจ้านายของกระผมกู้ชื่อเสียงคืนมาได้ ส่วนคุณก็ได้เลิกงานกลับไปพักผ่อน แบบนี้..ไม่ดีกว่าหรือขอรับ? "

        คุณยืนเกร็งนิ่งอยู่ในวงแขนของเซบาสเตียน สิ่งที่เขาพูดมานั้นถูกต้องทั้งหมด ยิ่งงานเสร็จเร็วขึ้นเท่าไหร่คุณก็หลุดพ้นจากตรงนี้ได้เร็วขึ้นเท่านั้น แถมมีปีศาจเข้ามาช่วยอีกแรงด้วยแล้วก็ถือว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม ถ้าเป็นปีศาจตนอื่นคุณอาจจะไม่ปักใจเชื่อถ้อยคำเหล่านั้น แต่กับเซบาสเตียนแล้วคุณรู้สึกถึงความมุ่งมั่นและประกายความกระหายยามพูดถึงเจ้านายของตัว เพราะงั้น..คุณว่ามันก็ไม่เสียหายอะไรถ้าจะลองดูซักครั้ง แค่ปิดปากเงียบอย่าให้เรื่องหลุดไปถึงหูวิลเลียมหรือเบื้องบนคนอื่นๆก็พอว่าคุณยอมปล่อยให้มีปีศาจยื่นมือเข้ามายุ่มย่าม

คิดแล้วคุณก็ถอนหายใจอย่างรำคาญ

        " งั้นก็ได้ ฉันจะช่วยเรื่องข้อมูลจิปาถะอะไรพวกนั้น คุณเองก็รักษาคำพูดด้วยล่ะ"

เขาปล่อยคุณให้เป็นอิสระทันทีเมื่อได้คำตอบที่พึงพอใจ เขาโค้งตัวให้คุณทีหนึ่งอย่างนอบน้อม

" ขอบคุณมากขอรับ ถ้าเช่นนั้น กระผมขอตัวก่อน ต้องรีบไปจัดการงานใหญ่ก่อนที่เวลาจะคลาดเคลื่อน "

คุณขมวดคิ้วสงสัย

" อะไรกันล่ะงานใหญ่นั่นน่ะ? "

" อ้อ พอดีกระผมจะต้องถูกฆ่าในเวลาไล่เลี่ยกับท่านลอร์ดคนนั้นน่ะขอรับ " เขาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คุณนิ่งค้าง

" เป็นปีศาจแล้วจะตายได้ยังไงกัน.." 

เขาถอนหายใจน้อยๆ สีหน้าเปลี่ยนจากยิ้มแย้มเป็นแววความเหนื่อยใจปนระอาเบื่อหน่าย

" เป็นคำสั่งจากเจ้านายน่ะสิขอรับ ท่านรู้ว่าถ้าผมเพ่นพ่านอยู่ในคฤหาสน์ตอนดึกจะถูกฆ่า แต่ก็ยังสั่งให้ทำแบบนั้น ใจร้ายน่าดูเลยล่ะครับ เจ้านายของกระผมน่ะ " 

เขาว่าก่อนจะขอตัวกลับคฤหาสน์ ตอนนั้นเองที่คุณฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

อ้อ..คงจะแกล้งตายสินะ

คุณนึกแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา

สิ่งที่พวกปีศาจเกลียดที่สุดคือการที่ต้องแกล้งนอนอยู่เฉยๆแบบนั้นนี่นะ ตาคนนั้นคงจะหงุดหงิดไม่ใช่น้อยเลย

        คืนนั้นผ่านไปอย่างแม่นยำตามบันทึกรายชื่อโดยไม่มีเหตุสุดวิสัยพิสดารเกิดขึ้น ซึ่งนั่นหมายความว่าเซบาสเตียนทำตามสัญญาจริงๆ คุณปั๊มตราประทับลงบนชื่อของลอร์ดซีเมนส์

เสร็จไปหนึ่งราย

.

.

.

.

.

        เวลาล่วงเลยไปจนเช้ามืด คุณยังคงติดแหง็กอยู่ที่เดิมเพราะยังเหลือรายชื่ออีกหนึ่งที่จะต้องเก็บ มือของคุณพลิกดูหนังสือท่ามกลางพายุฝนที่ยังคงอาละวาดอย่างต่อเนื่อง

        " รายต่อไป..แพทริค เฟลป์ส เสียชีวิตจากพิษบาดแผลถูกงูกัด ในวันที่..." คุณตาโตด้วยความตกใจพลางยกหนังสือขึ้นมาจ่อดูใกล้ๆอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะร้องสบถด้วยความไม่สบอารมณ์

" บ้าน่า! อีกตั้งสามวันหลังจากนี้ ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย! ฉันก็คิดว่าแค่วันเดียว! " 

คุณนวดขมับพยายามทำให้อารมณ์เย็นลง 

รู้งี้กลับบ้านไปนอนพักสักวันแล้วค่อยมาใหม่ยังได้เลย

คุณนึกอย่างหัวเสีย แต่แล้วก็จำได้ถึงคำขอกวนใจของใครบางคน

กลับไปไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ ก็ดันไปรับปากว่าจะอยู่ช่วยเรื่องข้อมูลนี่นะ...

        คุณถอนหายใจ ถอดแว่นวางทิ้งไว้ข้างตัวก่อนจะเอนหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่หวังจะงีบสักตื่นแล้วค่อยรีบๆแวะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน แต่ตอนที่คุณกำลังหลับสบายอยู่นั้น คุณก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างหล่นตุ้บลงมาบนตัว

หืม?

        คุณลืมตาขึ้นก็พบกับกล่องใบหนึ่งวางอยู่บนตักพร้อมกับร่างสูงคุ้นตายืนอยู่ตรงปลายเท้า คุณขมวดคิ้ว ค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย  

        " มีอะ-"

 

        คุณตื่นเต็มตาเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า ที่หน้าอกของเซบาสเตียนมีรอยเลือดกระจายเป็นวงกว้าง มุมปากมีรอยเลือดไหลซิบออกมา เครื่องแบบที่เคยสะอาดสะอ้านเมื่อคืนตอนนี้กลับเปรอะเปื้อนมอมแมม แถมบางจุดยังมีรอยเลือดเกรอะอยู่อย่างน่ากลัว เขายิ้มพลางย่อตัวลงนั่งในระดับเดียวกันแล้วเปิดฝากล่องที่อยู่บนตักคุณ ในนั้นอัดแน่นไปด้วยอาหารครบมื้อทั้งคาวและหวาน ทุกอย่างน่าตาน่ารับประทาน

        " นี่เป็นค่าแรงตามสัญญาขอรับ กระผมขออภัยที่ไม่มีเวลาแนะนำรายการอาหารแบบที่พ่อบ้านควรทำ สำหรับความช่วยเหลือ..คุณพอจะเห็นสิ่งผิดปกติข้างนอกบ้างไหมครับ? "

คุณนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

" ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งโยนเศษอะไรสักอย่างออกมาทางหน้าต่างบานนั้นน่ะ น่าจะเป็นเศษแก้วล่ะมั้ง " 

คุณบอก

" รูปพรรณสัณฐานล่ะครับ? "

" ผมสีขาวตัดทรงบ๊อบมีหางม้ารากไทร แล้วก็ใส่ชุดเครื่องแบบสีขาว "

นัยน์ตาสีแดงของเขาเบิกกว้าง

" ขอบคุณมากขอรับ แต่ตอนนี้กระผมจำเป็นต้องขอตัวก่อน ยังไงก็ขอฝากทางนี้ด้วยนะครับ "

เขาพูดขึ้นก่อนจะรีบโค้งให้คุณแล้วกระโจนขึ้นต้นไม้หายไปท่ามกลางพายุ

คุณค่อยๆหยิบแซนวิชชิ้นหนึ่งเข้าปาก

งานพ่อบ้านนี่ก็ยุ่งพอๆกับพวกฉันเลยแฮะ

.

.

.

.

.

        ตลอดสองว้นที่เหลือนับว่าเป็นวันที่วุ่นวายทั้งคุณและเซบาสเตียน เพราะเขาจะต้องสรรหาพาเซอร์ไพรส์มาให้คุณอย่างน้อยวันละหนึ่งอย่าง

.

.

.

.

.

วันที่หนึ่ง

"ช่วยจับตาดูพ่อบ้านราชินีให้กระผมทีนะครับ ถ้าเขาเคลื่อนไหวอะไรก็กรุณาส่งเสียงบอกกระผมด้วย"

"แล้วคุณจะไปไหนล่ะ?"

เขาหันกลับมามอง นัยน์ตาเรืองแสงสีชมพูปีศาจ

"จับนกฮูกน่ะครับ"

"หา?"

.

.

.

.

.

วันที่สอง

คุณเกิดอาการวิงเวียนมากถึงมากที่สุด เพราะเซบาสเตียนที่วิ่งกลับไปกลับมาระหว่างตัวเมืองลอนดอนกับคฤหาสน์แฟนทอมไฮฟ์มาทั้งวัน 

" อะไรของคุณเนี่ย วิ่งไปวิ่งมาจนฉันปวดหัวแล้วนะ " คุณเบรคเขาขณะที่เจ้าตัวหอบทั้งนกฮูกและกระเป๋าเดินทางดูพะรุงพะรัง

" พอดีกระผมต้องแข่งกับเวลาน่ะขอรับ " เขาบอกพลางออกวิ่งกลับไปทางตัวเมืองลอนดอน ทิ้งให้คุณยืนนวดขมับที่ปวดตุบๆ

.

.

.

.

.

        ในที่สุดทุกอย่างก็จบลง ดวงวิญญาณถูกเก็บเกี่ยวครบถ้วนเช่นเดียวกับฝั่งของเซบาสเตียนที่คลี่คลายคดีได้สำเร็จ คุณถอนหายใจพลางเก็บหนังสือรายชื่อลงกระเป๋าเสื้อสูทและเตรียมตัวจะกลับ แต่เสียงคุ้นหูเสียงหนึ่งหยุดคุณไว้เสียก่อน

        " จะกลับแล้วหรือขอรับ ยังไม่ได้บอกลากันอย่างเป็นทางการเลยนะครับ " 

คุณหันหลังกลับไปหาปีศาจจอมยุ่ง โบกมือปัดอย่างลวกๆ

" ไม่จำเป็นหรอก ฉันไม่ใช่คนชอบพิธีรีตองอะไรเยิ่นเย้อ เอาเป็นว่าขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆที่ผ่านมาก็แล้วกัน...ถึงพวกคุณจะใช้งานฉันคุ้มเกินราคาก็เถอะ " คุณพูดปนตลกร้ายในประโยคสุดท้าย เซบาสเตียนส่งเสียงหัวเราะในคอ

" ไม่เอาค่าแรงหรือขอรับ? " คุณขมวดคิ้ว

" แล้วอาหารฟรีนั่นไม่ใช่ค่าแรงหรอกเหรอ? " เขาหลุดหัวเราะออกมา

" แฟนทอมไฮฟ์ไม่บริการแขกผู้มีอุปการะคุณเพียงแค่นั้นหรอกนะครับ อาหารนั่นถือเป็นแค่ส่วนหนึ่ง "

" ล-แล้วที่เหลือล่ะ.." คุณถามอย่างหวั่นๆ เขาเอามือทาบอก โค้งให้คุณแล้วส่งยิ้ม

" เป็นหน้าที่ของพ่อบ้านอย่างกระผมที่จะจัดเตรียมให้ขอรับ "

คุณกระพริบตา ไม่กล้าซักถามอะไรต่อ แต่ปีศาจตรงหน้าเหมือนจะรู้แกว เพราะเขาคว้ามือคุณขึ้นมาจรดริมฝีปากแล้วประทับจุมพิตอ่อนโยนลงบนนั้น

" คืนวันหยุดนี้ ให้เกียรติกระผมได้พาคุณไปเที่ยวจะได้หรือเปล่าล่ะครับ? "

        คุณนิ่งค้าง รู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า ยิ่งเผลอสบมองนัยน์ตาสีแดงของเซบาสเตียนก็ยิ่งทำให้คุณรู้สึกปั่นป่วนข้างใน ก็เข้าใจหรอกนะว่ายมทูตญาติดีกับปีศาจมันค่อนข้างจะประหลาดไปหน่อย..แต่ยกเว้นเขาไว้สักคนก็ไม่เป็นไรหรอก เขาเป็นสุภาพบุรุษใช้ได้น่าดูเมื่อเทียบกับปีศาจตนอื่นๆที่คุณเคยพบ

        " ก็ได้ แล้วเจอกัน " เซบาสเตียนยิ้มหวานพลางก้มลงจุมพิตมือคุณอีกครั้ง คุณหันไปโบกมือลาเขาก่อนจะกระโจนหายเข้าไปในแนวป่ามุ่งหน้ากลับไปยังสำนักงานใหญ่ของยมทูตพร้อมความสุขที่เอ่อล้นในใจ

...................................................................................................................................................................................................................

Extra เหตุการณ์นี้ไรต์อิงมาจากภาค Book of Murder นั่นเองจ้า  อาจจะมีเวลาคลาดเคลื่อนไปนิด ปรับเปลี่ยนเพี้ยนไปหน่อย

ต้องขอโทษด้วยนะคะ ^ ^;

ป.ล.1 ไรต์ขอโทษด้วยที่ลืมใส่รีเควสจากเรื่องโคนันไปตอนที่แล้วนะคะ...

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

       1. Arima Kishou [Tokyo Ghoul]

      2. Aamuro Tooru [Conan]