All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #16 : [The Hunger Games] Gale Hawthorne x Reader : Accident

Paring : Gale Hawthorne x Reader

Theme : อุบัติเหตุอุบัติรัก(?)

Summary : วันธรรมดาที่ไม่เชิงธรรมดาซะทีเดียวสำหรับคู่หูนักล่าสองคน

...................................................................................................................................................................................................................

        ยามเช้าตรู่ที่แสงอาทิตย์เพียงแค่ส่องสว่างพอสลัวๆ ทุกคนส่วนใหญ่ในเขต 12 หรือ เดอะซีม ยังคงหลับใหลเพราะยังไม่ถึงเวลาตื่นตามวันปกติ แต่ไกลออกมาบริเวณชานเมือง ที่รั้วกั้นระหว่างทุ่งหญ้าเมโดว์กับป่าเขียวชะอุ่ม ร่างๆหนึ่งกำลังเยื้องย่องลัดเลาะไปตามแนวของรั้วอย่างระมัดระวัง นัยน์ตาสี(...)ของคุณสอดส่ายไปมาระหว่างผืนป่าและเมืองสลับกันไป ริมฝีปากของคุณขมุบขมิบกระซิบพูดเป็นรหัสลับเฉพาะตัวสำหรับระบุพิกัดเพื่อกันไม่ให้ตนเองหลงลืม คุณก้าวด้วยฝีเท้าแผ่วเบา แต่ก็ยังรวดเร็วพอให้ก้าวทันรหัสตามที่คุณท่องออกมา

' ตรงนี้เป็นบ่อน้ำเก่า..งั้นก็..หนึ่ง..สอง..สาม...กองขยะตรงนี้ เหลือ...ห้า..แล้วก็หก ' 

        คุณรีบมุดลอดผ่านรูโหว่รูหนึ่งของรั้วผ่านเข้าไปในป่า ที่จริงรั้วนี่ถูกสร้างมาเพื่อปล่อยกระแสไฟฟ้ากันสัตว์ป่าหรือคนบุกรุกล้ำเขตของอีกฝ่าย แต่จริงๆแล้วมันไม่ต่างอะไรกับรั้วปกตินั่นแหละ ระบบไฟฟ้าของมันไม่เคยทำงานและชาวเมืองหลายต่อหลายคนก็ลักลอบเข้าไปล่าสัตว์มาประทังชีวิตเพิ่มจากรายได้ของคนงานเหมืองที่ต่ำเตี้ยติดดิน 

        คุณหันมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่ารอบๆไม่มีผู้พิทักษ์สันติภาพคนไหนจ้องจะจับคุณไปประหารโทษฐานล่วงล้ำเข้าป่า เมื่อเห็นทางสะดวก คุณก็รีบกระโดดขึ้นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่คุณสลักอักษรย่อของชื่อไว้เป็นเครื่องหมาย กิ่งก้านและใบของมันแผ่ขยายมากพอที่จะบดบังซ่อนอำพรางตัวคุณจากสายตาของสิ่งมีชีวิตทั้งที่ประสงค์ดีและไม่ดีจากเบื้องล่างและเบื้องบน คุณเอามือคลำไปตามกิ่งก้านของมันจนกระทั่งเจอเป้าหมายที่ต้องการ คุณโน้มกิ่งไม้ใบหนากิ่งหนึ่งลงมา ดึงเอาคันธนูและลูกธนูจำนวนหนึ่งที่วางพาดอยู่บนก้านออกมาก่อนจะปล่อยมือให้มันเด้งกลับขึ้นไปบนต้น คุณสะพายคันธนูเข้ากับบ่า เสียบลูกธนูไว้กับกระเป๋ากางเกงแล้วค่อยๆปีนลงมาจากต้นไม้ คุณรีบจ้ำอ้าวลึกเข้าไปในป่าทันทีที่เท้าเหยียบถึงพื้น แค่คุณเข้ามาในป่านี่ก็ผิดกฎจะแย่แล้ว ยิ่งถ้าถูกจับได้เรื่องการพกอาวุธแบบธนูนี่อีก...ไม่ต้องคิดถึงชะตากรรมข้างหน้าเลย

.

.

.

.

.

        เมื่อแน่ใจว่าเข้ามาลึกได้ที่ คุณก็นั่งแอบอยู่หลังพุ่มไม้พุ่มหนึ่งเพื่อจัดการเตรียมคันธนูให้พร้อม  พอเห็นมันทีไร...คุณก็คิดถึงแคตนิส เพื่อนรักและคนที่มอบคันธนูนี้ให้กับคุณ 

        ปกติแล้วคุณกับแคตนิสจะนัดกันออกมาล่าสัตว์กับเกลในป่าแบบนี้เป็นประจำ แต่ละคนมีตำแหน่งสำหรับซ่อนอาวุธเป็นของตนเอง แคตนิสซ่อนธนูของเธอไว้ในโพรงไม้ที่อยู่ใกล้กับรูโหว่ของรั้วแถวๆเพิงเก็บของเก่าของบ้านหลังหนึ่ง เกลก็น่าจะเก็บมันไว้ในพุ่มไม้หรือกอหญ้าสูงๆซักกอใกล้ๆกับบ้านเขา ส่วนของคุณก็เอาไว้บนต้นไม้ใหญ่ใบหนานั่น

พูดถึงเกลแล้ว...เขาอยู่ไหนนะ?

        คุณสะพายคันธนูที่จัดการขึงสายเสร็จแล้ว ทอดสายตามองไปทั่วบริเวณหาตัวบุคคลที่ต้องการ แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากสีเขียวและสีน้ำตาลของพืชในป่า ทั่วทั้งบริเวณเงียบสงัด นานๆทีถึงจะมีเสียงร้องของสัตว์ดังขึ้นมาให้ได้ยิน คุณขมวดคิ้ว ปกติเกลจะมาถึงเป็นคนแรกเสมอ และเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่เขาสามารถเดินมาหาคุณและแคตนิสได้ถูกพิกัดทุกครั้งโดยไม่ต้องส่งเสียงหรือทำสัญญาณใดๆเลย

แปลกจริง...เขาอยู่ไหนกัน? ปกติเขาน่าจะมาถึงแล้วนี่นา

        สุดท้ายคุณก็ตัดสินใจล่าสัตว์ล่วงหน้าไปก่อนระหว่างรอเขามา คุณเลือกกระต่ายสีเทาตัวหนึ่งที่กำลังเล็มหญ้าอยู่ตามลำพัง คุณค่อยๆย่องไปตามแนวต้นไม้เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เมื่อได้ตำแหน่งที่ต้องการแล้ว คุณก็จัดแจงขึงลูกธนูแล้วเล็งไปที่เป้าหมาย แต่จังหวะที่คุณกำลังจะยิงลูกธนูนั้นเอง อะไรบางอย่างตกลงมาจากต้นไม้ด้านหลังส่งเสียงดัง'ตุ้บ!'ทำเอาคุณสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ส่วนกระต่ายตัวนั้นก็เผ่นหนีไปแล้วเช่นกัน คุณส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความหัวเสียขณะหันกลับไปประจันหน้าคนต้นเหตุที่กำลังส่งยิ้มให้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวยิ่งทำให้คุณหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

        " ขอทีเถอะ นายช่วยทักทายด้วยวิธีปกติๆซะบ้างจะดีมาก " คุณเหน็บ รู้สึกทั้งฉุนทั้งเสียดายเป้าหมายชั้นเยี่ยม 

" ถ้าฉันมีของชดเชยมาให้เธอล่ะ? " เกลเอ่ย มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วดึงเอาขนมปังเนื้อนุ่มฟูออกมาสองก้อน 

เขายื่นก้อนหนึ่งให้คุณ นัยน์ตาสีเทาเป็นประกายขี้เล่น

คุณส่ายหัวขณะรับขนมปังมา

" จริงๆเลย แกล้งแล้วก็เอาขนมปังมาล่อพวกฉันทุกที " คุณว่า เขาหัวเราะน้อยๆพลางเอามือเสยผมสีเข้ม

" แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งที่ผ่านๆมานะ " 

คุณขมวดคิ้วแล้วเริ่มหมุนพลิกขนมปังในมือไปมาสำรวจสิ่งผิดปกติ ชักไม่แน่ใจว่าวันนี้เขาเกิดทะลึ่งมีมุกแกล้งอะไรแทรกอยู่อีกหรือเปล่า

ดูเหมือนท่าทีของคุณจะทำให้อีกฝ่ายชอบใจกว่าเดิม เพราะเขาหัวเราะลั่นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

        "โธ่ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย นี่ต่างหาก" เขาบอกพลางใช้มือบิขนมปังของเขาออกมา เนื้อนุ่มฟูของมันค่อยๆแบะออกเผยให้เห็นไส้ข้างในที่เป็นชีสสีเหลืองนวลจากนมแพะส่งกลิ่นหอมกรุ่นฟุ้งกระจายออกมา คุณตาโตด้วยความตะลึง เดิมทีแค่ขนมปังปกติก็ได้มายากลำบากจะแย่อยู่แล้ว

" อร่อยจัง แต่ไม่ถามหรอกนะว่านายหมดไปเท่าไหร่ เดี๋ยวจะกร่อยซะก่อน " คุณบอก กัดขนมปังด้วยความเอร็ดอร่อย เขาหัวเราะร่วน มือหนาขยี้ผมสี(...)ของคุณ

" ไม่เท่าไหร่หรอก แค่กระรอกสองตัวกับค่าน้ำร้อนน้ำชานิดหน่อย " เขาบอก

คุณเลิกคิ้วสูง

" อะไรคือค่าน้ำร้อนน้ำชา? "

เขาไม่ตอบ แต่ชี้ไปทางลูกธนูที่เหน็บอยู่ตรงกระเป๋าของคุณ

" ตาแก่นั่นแอบมีธนูไว้คันหนึ่ง แต่ดูเหมือนเขาจะจนปัญญาว่าจะไปหาลูกมันจากไหนดี " เขากระซิบ

คุณพยักหน้า เช็ดมือเข้ากับขากางเกงแล้วหยัดตัวขึ้นยืน เขายัดขนมปังคำสุดท้ายเข้าปากแล้วลุกตาม

" ไปเถอะ มาดูกันดีกว่าว่าเราจะได้ของดีกลับไปกี่ตัว " เขาบอกพลางเดินนำคุณลึกเข้าไปอีก

.

.

.

.

.

        พื้นที่กลางป่ามีข้อดีตรงที่เป็นส่วนมีความเงียบมากกว่าบริเวณอื่นทำให้คุณสามารถได้ยินเสียงสัตว์ต่างๆได้อย่างชัดเจน แต่แน่นอนว่าพวกมันเองก็สามารถรับรู้ถึงการมาของนักล่าได้ไวขึ้นเช่นกัน คุณกับเกลจึงต้องพยายามเบาฝีเท้าลงยิ่งกว่าเดิมด้วย คุณแอบทึ่งปนประทับใจที่เขาสามารถอำพรางตัวเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่วแผ่วเบาด้วยร่างกายใหญ่โตล่ำสันแบบนั้น พวกคุณเดินซอกแซกลอดไปตามดงไม้อยู่สักพักก็สะดุดตาเข้ากับกวางหนุ่มขนาดกลางตัวหนึ่งกำลังนอนพักอยู่ใต้ต้นเชสท์นัทใหญ่ต้นหนึ่งใกล้ๆกับที่ๆพวกคุณยืนซุ่มกันอยู่ คุณหันมองเขาแล้วพยักหน้าให้อย่างรู้กัน คุณยกคันธนูมาขึ้นขึงลูกดอกแล้วเตรียมเล็ง แต่พุ่มไม้และกิ่งไม้ที่ขึ้นหนาบดบังทัศนวิสัยข้างหน้าทำให้คุณระบุหาเป้าหมายได้อย่างยากเย็น คุณพยายามครุ่นคิดหาวิธีอื่น จะโผล่ออกไปปรากฎตัวนอกดงไม้ก็ไม่ได้เพราะเจ้ากวางจะต้องหนีไปแน่นอน แต่ถ้ายิงจากตรงนี้แล้วเกิดพลาดขึ้นมาผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างกัน

เอายังไงดีล่ะ...

        ตอนนั้นเองที่นัยน์ตาสี(...)สะดุดเข้ากับต้นเชสท์นัทที่เจ้ากวางกำลังนอนอยู่ข้างใต้

จริงสิ..ถ้าปีนขึ้นไปแล้วเล็งลงมาจากบนนั้นน่าจะดีกว่า

        คุณหันมองเกล นิ้วชี้ขึ้นน้อยๆไปที่ต้นเชสท์นัทเป็นสัญญาณบอกเขา เขาแหงนหน้ามองต้นไม้ที่ว่าก่อนจะขมวดคิ้วโน้มหน้าเข้ามากระซิบ

        " มันสูงนะ " เขากระซิบบอก สีหน้าดูไม่สู้ดี

" ไม่เป็นไรหรอก นายดูต้นทางให้หน่อยละกัน " 

        คุณว่าก่อนจะย่องตรงไปที่ต้นไม้แล้วค่อยๆปีนขึ้นไปโดยมีนัยน์ตาสีเทาของเกลคอยมองมาด้วยความกังวลเป็นระยะๆ คุณเลือกหยุดอยู่ที่กิ่งไม้กิ่งหนึ่งที่มีระดับความสูงกำลังดีและไม่โจ่งแจ้งเกินไป คุณยกคันธนูเล็งลงไปทางเป้าหมายที่ยังคงนอนหลับอย่างสบายใจ แต่จังหวะที่คุณกำลังจะปล่อยลูกธนูนั้นเอง กิ่งไม้ที่นั่งอยู่ก็เกิดเสียงดัง'เป๊าะ!' ขึ้น เจ้ากวางผงกหัวขึ้นมาทันทีก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นวิ่งหนีไปอีกทางพอดีกับที่กิ่งไม้และตัวคุณร่วงตกลงมายังพื้นดินเบื้องล่าง ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วโดยที่คุณยังไม่ทันร้องตกใจออกมาด้วยซ้ำ พอตั้งตัวได้อีกทีคุณก็รู้สึกถึงความปวดแปลบที่ข้อเท้าข้างขวา

        " อูย.." 

        คุณลูบข้อเท้าที่ปวดตุบๆและเริ่มบวมแดง เกลรีบพุ่งเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีขาวขุ่นผืนหนึ่งที่คุณคิดว่าเขาน่าจะพกติดตัวมาปูลงที่พื้น เขาประคองข้อเท้าของคุณดูอาการบาดเจ็บก่อนจะค่อยๆวางลงบนผ้าเช็ดหน้าที่ปูไว้ 

        " รออยู่นี่นะ " เขาบอกปนออกคำสั่ง

ยังกับฉันขยับไปไหนได้งั้นล่ะ

คุณคิดขณะมองเขาลุกไปเก็บกิ่งไม้และใบมาบางส่วน เมื่อได้ของที่ต้องการ เขาก็กลับมาปฐมพยาบาลให้คุณ

        " ฉันบอกเธอแล้วว่ามันสูงๆ เธอก็ไม่เชื่อ " เขาว่าพลางคว้ากิ่งไม้สองกิ่งมาจัดแจงดามข้อเท้าให้คุณ

" แค่เลือกนั่งกิ่งไม้พลาดแค่นั้นแหละน่า-โอ๊ย! " คุณเถียงอย่างดื้อรั้นก่อนจะร้องออกมาเมื่อเขาจับโดนบริเวณที่เจ็บ

" ถ้าแคตนิปอยู่ล่ะก็เธอคงไม่เจ็บตัว เพราะเขาจะเป็นฝ่ายขึ้นไปบนนั้นซะเอง " เขาบอก ตอนนี้ฝ่ามือพยายามนวดคลึงให้คุณทุเลาความปวด

" อูย..คิดถึงเธอสุดๆเลยล่ะ" 

        คุณกัดฟันพูดด้วยความปวดกึ่งประชด แต่คุณก็คิดถึงแคตนิสจริงๆนั่นแหละ เธอเป็นคู่หูเพื่อนยากและเก่งที่สุดคนหนึ่งในกลุ่ม แต่พอเธออาสาสละตัวเองเข้าร่วมเกมล่าชีวิตแทนน้องสาวไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ตั้งแต่นั้นมาก็เลยเหลือเพียงแค่คุณกับเกล คุณทั้งคู่จึงตกลงว่าจะช่วยกันล่าสัตว์หาเลี้ยงเผื่อให้ครอบครัวของแคตนิสด้วย

        " เมื่อวานตาเธอไปเยี่ยมพวกเขานี่ เป็นยังไงบ้างล่ะ? " เขาถาม มือพันใบไม้ที่สานเข้าด้วยกันที่ข้อเท้าของคุณแทนผ้าพันแผล

คุณยักไหล่

" เหมือนเดิม พริมยังร้องไห้ทุกครั้งที่เธอพูดถึงแคตนิส ส่วนแม่ของเธอก็...นั่นแหละ...นายก็รู้อยู่ "

เขาพยักหน้าเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร เขาผูกผ้าเช็ดหน้าที่ปูรองนั้นห่อข้อเท้าของคุณอีกชั้นหนึ่งก่อนจะช่วยจังตัวประคองให้คุณลุกขึ้นมา

" ฉันว่าฉันพาเธอไปส่งบ้านก่อนแล้วค่อยกลับเข้ามาใหม่ดีกว่า "

คุณรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น

" ไม่ต้องหรอก นายทิ้งฉันไว้นี่แหละ เดี๋ยวดีขึ้นแล้วฉันค่อยกลับไปเอง "

" พูดเป็นเล่น " เขาว่า ทิ้งคันธนูและข้าวของหลบเอาไว้ตรงพุ่มหญ้ากองหนึ่ง เดินมาหยุดตรงหน้าคุณแล้วย่อตัวลงหันแผ่นหลังให้ คุณจ้องแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างลังเลกล้าๆกลัวๆ

" ขึ้นมาสิ " เขาบอก

        คุณยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น เกลเหลียวหันมามองก่อนจะถอนหายใจน้อยๆ เขาถอยหลังเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นแล้วยื่นแขนอ้อมมาจับตัวคุณให้ค่อยๆกระเถิบตัวขึ้นมาอยู่บนแผ่นหลังกว้างของเขา น่าแปลกที่อะไรบางอย่างจากตัวเขาทำให้คุณรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัย คุณเอาแขนกอดคอเขาไว้แน่นขณะที่เขายันตัวลุกขึ้น แขนทั้งสองของเขาประคองรับขาทั้งสองข้างของคุณไว้ที่เอว ตลอดทาง เขาค่อยๆเดินอย่างระมัดวังในทุกๆก้าวเพราะต้องคอยระวังไม่ให้ถูกจับได้และไม่ให้ข้อเท้าที่เจ็บของคุณกระทบกระเทือน ตอนที่เขากำลังช่วยคุณมุดรูโหว่ของรั้วกลับเข้ามาในเขตเมือง คุณสาบานว่ามีผู้พิทักษ์สันติภาพไม่ต่ำกว่าสองคนเห็นคุณทั้งคู่ออกมาจากป่า แต่ดูเหมือนพวกเขาจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ซึ่งนั่นนับว่าเป็นอะไรที่ดีมากสำหรับสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้

        พอเข้าสู่เขตบ้านที่อยู่อาศัย คุณก็ก้มหน้าแนบติดกับหลังของเขาเพราะสายตาของชาวเมืองบางคนที่มองมาทำให้คุณเริ่มรู้สึกเขิน เกลเองก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกันเพราะมือของคุณสัมผัสได้ถึงความอุ่นที่เริ่มร้อนผ่าวจากลำคอที่คุณกอดอยู่

.

.

.

.

.

        เกลหยุดฝีเท้าลงที่หน้าบ้านอิฐสีหม่นสองชั้นหลังหนึ่ง เขายกมือข้างนึงขึ้นเตรียมจะเปิดประตู แต่แล้วเขากลับหยุดชะงักก่อนหันกลับมาหาคุณ คุณเลิกคิ้วสงสัยระคนตกใจ ตามโหนกแก้มของเขาขึ้นสีระเรื่อไล่ไปเป็นแนว

        " จะบอกแม่เธอว่าไงดีล่ะ.." น้ำเสียงของเขาทำให้ประโยคนั้นฟังดูเหมือนการรำพึงกับตัวเองมากกว่าจะถามคำถาม สีเรื่อบนใบหน้านั้นแผ่กระจายเป็นวงกว้างกว่าเดิม

คุณกระพริบตาพลางหันหน้าหนีไปอีกทาง เพราะตอนนี้นัยน์ตาสีเทาของอีกคนชักจะเริ่มทำให้คุณรู้สึกแปลกๆข้างใน

        " ก็บอกว่าฉันตกต้นไม้ไง.." คุณพูดเบาๆ ยังคงหันไปทางอื่น

 เขาแค่นหัวเราะเบาๆ ยกแขนกระชับตัวคุณให้มั่นคงขึ้นก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 ไรต์เกือบจะตั้งชื่อเรื่องว่า Hunter เพราะฉากกว่าครึ่งเรื่องเกิดในป่า แต่ธีมหลักคืออุบัติเหตุก็เลยเปลี่ยนให้มันเข้ากันดีกว่า..

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

        1. Sebastian Michaelis [Black Butler] - Coming soon

       2. Arima Kishou [Tokyo Ghoul]

       3. Aamuro Tooru [Conan]