All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #15 : [Black Butler] Undertaker x Reader : The End [Request]

Pairing : Undertaker x Reader

Theme : เส้นทางและจุดจบ

Summary : ยมทูตกับเลดี้นักดาบมากฝีมือบนเรือสำราญที่เต็มไปด้วยซากศพกระหายเลือด

...................................................................................................................................................................................................................

ทฤษฎีปีกผีเสื้อนั้นกล่าวว่า

ในชีวิตหนึ่งของมนุษย์ มีเส้นทางเป็นล้านๆให้พวกเขาได้เลือกเดิน

แต่ละตัวเลือกนั้นส่งผลถึงอนาคตและผลลัพธ์ที่แตกต่างกันออกไปในภายภาคหน้า

แต่สำหรับใครบางคนแล้ว มันไม่สำคัญว่ามนุษย์แต่ละคนจะเลือกเส้นทางไหนในชีวิต

เพราะในท้ายที่สุด ทุกคนก็ย่อมเดินทางมาบรรจบลงที่จุดหมายปลายทางเดียวกันอยู่ดี

ชิ้ง!

.

ฉัวะ!

.

ฉึก!

.

        เสียงตวัดดาบสะท้อนก้องไปทั่วทางเดินผุพังส่วนหนึ่งของเรือสำราญลำใหญ่ ใบมีดดาบเฉือนตัดศีรษะของผู้คนประหลาดที่มีสภาพคล้ายผีดิบซอมบี้ร่วงลงแน่นิ่งเกลื่อนกลาดพอๆกับที่ของเหลวสีแดงสาดกระจายไปทั่วบริเวณทุกทั้งที่ดาบนั้นหวดลงบนเป้าหมาย หากแต่เจ้าของลีลาดาบอันน่าทึ่งนั้นไม่ใช่อัศวินในชุดเกราะแต่อย่างใด แต่กลับกลายเป็นหญิงสาวแทน ผมสี(...)ที่เคยเกล้าเป็นมวยสวยงามตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อและบางส่วยก็หลุดรุ่ยลงมาเป็นปอย รองเท้าส้นสูงของสุภาพสตรีไม่ได้เป็นอุปสรรคหยุดยั้งให้เรียวขานั้นวาดลวดลายหวดท่าทางการต่อสู้ ชุดกระโปรงสีเขียวเข้มแบบสตรีชาวอังกฤษสำหรับงานเลี้ยงของเธอตอนนี้ชายกระโปรงด้านหน้าถูกถกเลิกขึ้นไปเหน็บรวบไว้กับชายด้านหลังเพื่อให้สามารถเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วยิ่งขึ้นเผยให้เห็นกางเกงชั้นในลูกไม้ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษให้ดูคล้ายกับกางเกงของบุรุษเพื่อเอื้ออำนวยให้คุณสามารถทำภารกิจได้ลุล่วงโดยที่ไม่ดูน่าเกลียดขัดกับสังคม 

        เนื่องจากหน้าที่ของคุณในฐานะหงส์รักษาการของราชินี คุณจึงได้รับมอบหมายให้แฝงตัวปะปนเข้ามาสอดแนมกลุ่มสมาคมน่าสงสัยที่ชื่อ'ออโรร่า' ตามคำสั่งของพระนาง โดยคุณจะต้องล้วงเอาข้อมูลสำคัญๆกลับไปจากการชุมนุมลับที่จะจัดขึ้นในห้องห้องหนึ่งบนเรือสำราญคัมปาเนียพร้อมๆกับพ่อบ้านทั้งสองของพระนาง คือ ชาร์ลส์ เกรย์ และ ชาร์ลส์ ฟิปปส์

        ทุกอย่างล้วนไปได้สวยอย่างที่คุณวางแผนเอาไว้ คุณผ่านคนเฝ้าประตูเข้าไปในห้องจัดงาน ทำอะไรต่อมิอะไรได้แนบเนียนไปกับสมาชิกในนั้นแบบไร้ที่ติ คุณเก็บรวบรวมข้อมูลต่างๆมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณคิดมาตลอดว่ามันงมงายไร้สาระสิ้นดีกับแนวคิดประเภทเอาชนะหรือโกงความตายจากหลายยุคสมัยอย่างการพยายามสรรหาสารพัดกลวิธีที่จะทำให้คนตายฟื้นคืนขึ้นมา แต่เมื่อถึงเวลาและกระบวนการแสดงได้เริ่มขึ้นตามกำหนดการ...ในตอนนั้นเองที่ความโกลาหลและวินาศกรรมครั้งใหญ่ได้วิบัติขึ้นราวกับนวนิยายสยองขวัญ

        ทีแรกเครื่องมือประหลาดนั้นดูเหมือนจะใช้การได้ผล เพราะมันทำให้ศพของหญิงสาวร่างหนึ่งคืนชีพขึ้นมาได้จริงๆตามคำโฆษณาของหัวหน้าสมาคมรีอัน สโตกเกอร์กับคอนเซ็ปต์นกฟีนิกซ์ ผู้คนทั้งห้องต่างตื่นตะลึงด้วยความอัศจรรย์และความซาบซึ้งจากพ่อแม่ของร่างนั้นที่ได้คนที่รักกลับคืนมา แต่ด้วยสัญชาตญาณจากการทำงานที่ขลุกยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทำนอกนี้บ่อยๆนั้นกลับกระตุ้นบอกคุณว่าเรื่องนี้มีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง ร่างนั้นก็จัดการกัดขย้ำพ่อแม่ของเธอก่อนจะรุมฉีกทึ้งพวกเขาอย่างโหดร้าย โลหิตสีแดงสาดกระจายไปทั่วบริเวณพอดีกับที่ทั้งสองคนแน่นิ่งหมดลมหายใจไป แต่ร่างที่เป็นต้นเหตุนั้นไม่มีทีท่าจะหยุด มันหันมาทางกลุ่มคนที่ยืนดูอยู่ อ้าปากที่มีรอยเย็บและเลือดจากเหยื่ออาบชุ่มก่อนจะส่งเสียงคำรามที่คล้ายเสียงโหยหวนแบบผีดิบฟังดูน่าขนลุก

        ท่าทางของฝูงชนเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่กำลังฮือฮาด้วยความตื่นเต้นซาบซึ้งประทับใจ ตอนนี้กลับแทนที่ด้วยเสียงกรีดร้องหวาดผวา ทุกคนพร้อมใจกันหันหลังกลับแล้วต่างคนต่างออกวิ่งกรูไปที่ทางออกตามๆกันเพื่อรักษาชีวิตตนเอง

คุณถอยหลังเพื่อตั้งหลักก็พอดีกับเสียงอันคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางเสียงหวีดร้องตื่นตระหนกของผู้คน

" เซบาสเตียน!! " เสียงเด็กชายคนหนึ่งร้องขึ้น แต่ไม่มีเวลามากพอให้คุณได้หันไปมองเพราะวัตถุสีเงินบางอย่างพุ่งเหาะตรงไปยังเป้าหมายที่กำลังบ้าคลั่ง

ชิ้ง~

.

ฉึก!!

ฉึก!!

ฉึก!

        มีดเงินหลายเล่มพุ่งเข้าใส่กลางลำตัวของศพเข้าอย่างจัง และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง รีอันก็ได้ฉวยโอกาสช่วงชุลมุนหนีปะปนออกมากับคนอื่น แต่แน่นอนว่าไม่มีทางหลุดรอดสายตาคุณไปได้ คุณสาวเท้าออกวิ่งอย่างรวดเร็วหมายจะดักจับตัวเขาข้างหน้า คุณตามไล่ล่าอยู่พักนึงก่อนจะได้โอกาสเหมาะในที่สุด

ฉึก!

        ปลายดาบของคุณปักเข้ากับกำแพงฝั่งตรงข้าม เฉียดใบหน้าของเขาไปเพียงไม่กี่เซน แต่เมื่อคุณกำลังจะเดินไปตรงนั้น ก็มีใครบางคนเข้าปะทะกับเป้าหมายเสียก่อน

กริ๊ก!

        เขาชักปืนขึ้นจ่อไปยังคนตรงหน้า ปากกำลังพึมพำพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำแบบเด็กเป็นเชิงขู่ เมื่อคุณมุ่งหน้าไปถึง คุณก็ต้องตกใจกับบุคคลอันคุ้นตาที่เพิ่งจะตั้งข้อสงสัยเมื่อสักครู่

" เอิร์ลแฟนทอมไฮฟ์!? "

นัยน์ตาสี(...)จับจ้องค้างอยู่ที่ใบหน้าของเด็กชายผมสีน้ำเงินดำตัวเล็กเบื้องหน้า

" เคาน์เตส*(...)!? "

        ตาสีไพลินกลมโตของชิเอลเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาดนิ่งสงบได้เหมือนเดิมแบบมืออาชีพ

ริมฝีปากของเขาหยักยิ้มเยาะน้อยๆ

        " สุนัขรับใช้กับหงส์รักษาการมาอยู่ในที่เดียวกันแบบนี้ ดูท่าจะมีเบื้องหลังไม่ธรรมดาเลยนะ "

คุณพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะยกมือขึ้นเสยผม ริมฝีปากหยักยิ้มบาง

" พ่อบ้านไปไหนซะล่ะ? "

" หึ จัดการกับตัวประหลาดอยู่ข้างในน่ะ ส่วนผมก็ออกมาตามล่าตัวการซึ่งก็คือหมอนี่ "

        สายตาของคุณทั้งคู่เหล่มองรีอันอย่างพร้อมเพรียงกัน เจ้าตัวหน้าซีดเผือดตัวสั่นเทาอย่างหวาดกลัว

แต่ก่อนที่จะทันได้ลงไม้ลงมือ เสียงอึกทึกคึกโครมก็ดังสนั่นไปทั่วทั้งสองฝั่งของเรือซึ่งตามมาด้วยเสียงกรีดร้องตามหลัง

คุณขมวดคิ้ว หรี่ตา มั่นใจแล้วว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นบนเรือลำนี้จริงๆ

        " เอิร์ล.. "

เขาจ้องคุณกลับอย่างเคร่งเครียดพลางพยักหน้า คุณถอนหายใจน้อยๆ

" ช่วยไม่ได้ล่ะนะ งั้นฉันจะไปจัดการฝั่งโน้นเอง อีกฝั่งนึงมีชาลส์สองคนอยู่ก็น่าจะรับมือไหว "

ประโยคนั้นนั้นทำให้เอิร์ลแห่งแฟนทอมไฮฟ์งุนงงเล็กน้อย เขาจ่อปืนที่หน้าผากเป้าหมายแน่นกว่าเดิม

" หมอนี่ล่ะ? "

คุณแค่นหัวเราะในคอก่อนจะผายมือน้อยๆ

" เชิญรับหน้าต่อได้เลย ท่านเอิร์ล "

เขาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงคำถาม

" ฉันได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว หน้าที่ของฉันมีแค่สืบสวนล้วงข้อมูลกลับไปให้ได้...ส่วนงานเก็บกวาดหลังจากนั้น- "

คุณฉวยดาบออกจากผนัง

" -เป็นของสุนัขรับใช้..แล้วล่ะนะ " 

นั่นทำให้เขาหยักยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัยรู้กัน

ว่าแล้วคุณก็ผละแยกออกจากบริเวณนั้นมุ่งไปยังพิกัดที่ต้องการ ปล่อยให้ชิเอลทำหน้าที่ของตนเองต่อไป

.

.

.

.

.

        ตั้งแต่ตอนนั้นยันถึงตอนนี้ คุณรู้สึกว่าซากศพกระหายเลือดพวกนี้ไม่ได้มีจำนวนลดลงเลย ตรงกันข้าม มันกลับพากันผุดขึ้นมาเรื่อยๆราวกับดอกเห็ด จัดการกลุ่มนี้เสร็จก็มีอีกกลุ่มตามมาเป็นพรวน ผู้โดยสารคนอื่นหลายต่อหลายคนล้มตายเกลื่อนกลาด ซ้ำร้ายเรือเพิ่งจะชนเข้ากับธารน้ำแข็งยักษ์เมื่อไม่กี่นาทีก่อนพาให้สถานการณ์ย่ำแย่ไปกว่าเดิม คุณยังคงลงมือกำจัดพวกมันอย่างไม่ลดละเพื่อถ่วงเวลาให้คนอื่นๆมีเวลามากพอที่จะไปถึงเรือชูชีพอพยพขณะที่เรือลำนี้โอนเอียงจะจมน้ำขึ้นทุกทีๆ คุณจำไม่ได้แล้วว่าต่อสู้มานานแค่ไหน จำไม่ได้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทางฝั่งสุนัขรับใช้นั้นไปถึงไหนแล้วหลังจากแยกย้ายกันในตอนนั้น แต่ที่แน่ๆ สิ่งเดียวที่คุณได้รู้ก็คือความน่ากลัวปนสยดสยองที่แท้จริงของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์

ควับ!

ปึง!

        คุณกระโดดขึ้นมาอยู่บนหลังคาเรือด้านหลัง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงไม่เป็นจังหวะจากความเหน็ดเหนื่อย นัยน์ตาสี(...)ทอดดูฝูงซากศพที่ค่อยๆคืบคลานที่ระเบียงของดาดฟ้าเรือเบื้องล่าง

        " แฮ่ก-แฮ่ก-มนุษย์นี่มันอะไรกันนะ ขนาดตายไปแล้วยังจะเอาอะไรกันอีก.. "

" เนอะ~มหัศจรรย์ใช่ไหมล่ะ หืม~ "

" !!!? "

        น้ำเสียงฟังดูรื่นเริงดึงดูดให้คุณเงยหน้ามองที่มาของเสียงทันที บนเสากระโดงเรือต้นหนึ่งไม่ไกลจากคุณ มีชายในชุดเสื้อคลุมสีดำกำลังยืนอยู่ด้วยท่าทีสบายๆ ผมยาวสีเทาของเขาปลิวสยายตามแรงลมทะเล ใบหน้าของเขามีรอยพาดลายแปลกๆที่คุณดูไม่ออกว่ามันคือรอยสักหรือแผลเป็น ริมฝีปากของเขาหยักยิ้มกึ่งเย้ยหยันกึ่งสนุกสนาน แต่สิ่งที่คุณสงสัยคือนัยน์ตาสีประหลาดของเขาที่มีทั้งสีเหลืองและสีเขียวดูคล้ายมะนาว ยิ่งกว่านั้นคืออาวุธที่ดูคล้ายเคียวอันมหึมาที่เขาถือพาดบ่าอยู่ เขาแสยะยิ้มอีกทีหนึ่งก่อนจะกระโดดลงมาอยู่ตรงหน้าคุณ เขาเอามือขาวซีดไว้เล็บยาวสีดำโอบบ่าคุณพลางใช้มืออีกข้างชี้ลงไปยังกลุ่มซากศพที่ตอนนี้กำลังใช้ทุกส่วนของร่างกายตะเกียกตะกายพยายามปีนขึ้นมาบนหลังคา

        " ดูนั่นสิ...หมอ...เศรษฐี...แม่...เด็กส่งนม...ขุนนาง...คนเร่ร่อน...ไม่ว่าเธอจะเลือกเส้นทางไหน แต่สุดท้ายทุกคนก็มีตอนจบเหมือนกัน "

เขาพูดพลางไล่นิ้วกวาดไปตามซากศพพวกนั้น มือข้างที่โอบไหล่คุณนั้นกระชับแน่น คุณรู้สึกได้ถึงเล็บสีดำที่จิกลงมาน้อยๆบริเวณไหปลาร้า

" แต่...ถ้าจบอยู่แค่นั้นน่ะ.."

เขาลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบ โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนแนบติดกับคุณ เขาเอ่ยกระซิบที่ฟังแล้วชวนขนลุกที่ใบหู

"...มันก็น่าเบื่อแย่สิ..เนอะ~"

เขากระซิบพลางใช้มืออีกข้างจับมือคุณยกขึ้นมาราวกับท่วงท่าการเต้นรำ

" ไขว่คว้าเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตนปรารถนาแม้สิ้นลมหายใจไปแล้ว..." ถ้อยคำนั้นส่งให้ความเย็นเยียบแผ่ซ่านไปตามแผ่นหลังของคุณ

" นี่ล่ะ-"

เขาเอ่ยขึ้นแล้วปล่อยคุณให้เป็นอิสระก่อนจะกระโดดลงไปท่ามกลางฝูงศพกระหายเลือด เขาหวดวาดเคียวนั้นเพียงแค่ครั้งเดียว  ชั้นดาดฟ้าก็เต็มไปด้วยกองศพท่วมเลือดแน่นิ่งไร้พิษสงภายในพริบตา

" -มนุษย์ "

        เขาเอ่ยกับคุณด้วยใบหน้าที่ยังเปื้อนยิ้ม ยังไม่ทันที่คุณจะได้โต้ตอบอะไร ก็เกิดเสียงกึง!ดังขึ้นก่อนเรือจะเริ่มสั่นโคลงเคลงแล้วค่อยๆเอนทแยงจมลงทะเลอย่างช้าๆ คุณเสียการทรงตัว แต่โชคดีที่คว้าเกาะเสาเรือกับหลังคาไว้ได้ทันก่อนจะร่วงตกลงไป เสียงฝีเท้าเบื้องบนทำให้คุณเงยหน้าขึ้นไปพบกับชายคนเดิม

อะไรกัน? ทำไมยังยืนอยู่ได้สบายๆเลยล่ะ เรือกำลังจะจมนะ!

        " หืม~จริงๆแล้วโชเซควรจะปล่อยให้นิทานดำเนินต่อไปล่ะนะ แต่อีกใจก็ยังอยากเล่นสนุกกับพวกของท่านเอิร์ลอยู่ดี "

เขาพูดพลางหยักยิ้มอีกครั้งก่อนจะกระโดดลงมาบนเสาที่คุณกำลังเกาะอยู่อย่างยากลำบากเต็มทีเพราะแขนเริ่มหมดแรงล้าขึ้นทุกที

" หมายความว่าอะไร? คุณรู้จักเอิร์ลแฟนทอมไฮฟ์งั้นเหรอ? "

        ชายที่เรียกตนเองว่าโชเซนั้นไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับเอี้ยวกายลงมาคว้าตัวคุณไว้ในอ้อมแขนก่อนจะหยัดตัวขึ้นกระโดดด้วยความเร็วสูงเกินมนุษย์ธรรมดาจนได้พักลงที่เรือเล็กๆลำหนึ่ง คุณหอบหายใจหนักหน่วงขณะมองดูเรือสำราญลำใหญ่ยกขึ้นเป็นแนวตั้งฉากอย่างน่ากลัว

" สำหรับคำตอบนะ โชเซรู้จักเป็นอย่างดีเลยล่ะ~ "

        คุณหันขวับไปมองเขา ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอพลางเอานิ้วชายคางคุณ นัยน์ตาสีเขียวลึกลับมองจ้องคุณ ริมฝีปากหยักยิ้มขึ้นอีกครั้งจังหวะเดียวกับที่เจ้าตัวเอามืออีกข้างปัดผมลงมาปรกใบหน้า ตาของคุณเบิกกว้างด้วยความตกใจ..เขาคือสัปเหร่อคนส่งข้อมูลหน่วยข่าวคนประจำของชิเอล คนที่คุณเคยเห็นเขามางานเลี้ยงในคฤหาสน์แฟนทอมไฮฟ์อยู่บ่อยๆ

เขาเสยผมขึ้นอีกครั้ง 

        " เมื่อกี้ท่านเอิร์ลได้สร้อยของรักของหวงของโชเซไปแล้ว ถ้างั้นคุณก็เอานี่ไปละกันนะ...เคาน์เตส(...) รักษาไว้ให้ดีล่ะ "

เขาว่าพลางส่งแหวนมรกตวงที่ใส่อยู่ให้คุณ แต่เมื่อคุณเงยหน้ากลับขึ้นมาอีกที เขาก็หายไปแล้ว..

.

.

.

.

.

        เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วจากเหตุการณ์โศกนาฏกรรมบนเรือคัมปาเนีย แตต่ก็ยังไม่มีวี่แววของสัปเหร่อ เหมือนกับว่าเขาหายตัวไปตลอดกาล คุณลองแวะไปดูที่ร้านแต่ก็ไม่มีใครอยู่ ทุกอย่างเงียบสนิท คุณเองก็ยังไม่อยากไปรบกวนฝั่งชิเอลมากเพราะรู้ดีว่าทางนั้นต้องรับศึกหนักแค่ไหน ยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่คุณเห็นพ่อบ้านเซบาสเตียนในสภาพบาดเจ็บสะบักสะบอมขนาดนั้น

แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนทอมไฮฟ์ซะอย่าง แน่นอนว่าพวกเขาไม่ปล่อยให้ตนเองอยู่ในสภาพนั้นนานนัก เพราะหลังจากนั้นเพียงแค่สองวัน ชิเอลก็ได้เชิญคุณมาดื่มน้ำชาที่คฤหาสน์ พวกคุณแลกเปลี่ยนสิ่งที่ต่างคนต่างได้ประสบพบเจอกันมา

        " สรุปคือ...สัปเหร่อนอกจากจะเป็นต้นเหตุของเรื่องแล้วยังไม่ใช่มนุษย์ด้วย..มิน่าล่ะ เขาถึงได้พูดจาแปลกๆกับฉันเมื่อตอนนั้น " 

" ใช่ แล้วฉันก็พยายามจะจับตัวเขา แต่คว้าสร้อยนี่มาได้แทน " ชิเอลบอกคุณตพลางชูสร้อยที่มีล็อกเก็ตหลายอันร้อยอยู่

นั่นสินะ สร้อยที่เขาพูดถึงตอนนั้น

" เขาก็ให้แหวนฉันมา " คุณยื่นแหวนวงนั้นให้เขาดู ชิเอลทำท่าทางครุ่นคิดในขณะที่พ่อบ้านเซบาสเตียนพิจารณาอยู่ห่างๆ ชิเอลกระแอมขึ้นทีหนึ่ง

" อย่างไรก็ตาม...เรายังจับสัปเหร่อไม่ได้ เพราะฉะนั้นเราจะรายงานว่าหัวโจกของเรื่องคือรีอันกับวิสเคาท์โดลวิท...อ้อ เรื่องที่สัปเหร่อไม่ใช่มนุษย์น่ะ ขอให้เก็บเป็นความลับด้วยนะ เคาน์เตส "

คุณพยักหน้าพลางยกแก้วชาขึ้นจิบ

" ว่าแต่..จะทำยังไงกับของพวกนี้ล่ะ? "

ชิเอลหยิบสร้อยขึ้นมาไล่ดูตามล็อกเก็ต

" ทำตามที่เขาบอก ของรักของหวงพวกนี้ก็ไม่ต่างกับตัวประกัน เราต้องได้เจอเขาอีกแน่ถ้ายังมีของพวกนี้อยู่กับตัว " 

คุณถอนหายใจน้อยๆพลางก้มมองแหวนมรกตที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่ในมือด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วนแปลกประหลาดในใจอย่างบอกไม่ถูก

ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง...ก็ดีเหมือนกันนะ..

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 ขอโทษนะคะที่อัพช้า พอดีคอมเจ้ากรรมไรต์เกิดพยศขึ้นมา..

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

       1. Sebastian Michaelis [Black Butler]

       2. Arima Kishou [Tokyo Ghoul]