All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #14 : [Harry Potter] Harry Potter x Reader : Holiday in Muggle styles

Pairing : Harry Potter x Reader

Theme : ทัศนศึกษามักเกิ้ลสไตล์

Summary : จะเป็นอย่างไรถ้าแฮร์รี่ พอตเตอร์พาเพื่อนแม่มดไปเที่ยวแบบมักเกิ้ล

...................................................................................................................................................................................................................

        เป็นเวลาเกือบสิบนาทีแล้วที่คุณเดินวนไปวนมาเข้าๆออกๆซอยพรีเว็ต ทอดสายตามองบรรดาบ้านจัดสรรที่ทั้งสองฝั่งซ้ายขวา

เหมือนกันเปี๊ยบพลางเกาท้ายทอยด้วยความสับสน จริงๆแล้วคุณจะไม่ต้องมางมทางมั่วๆแบบนี้เลยถ้าคุณไม่ได้ทำกระดาษจดของแฮร์รี่หาย

        ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อนที่ฮอกวอตส์เพิ่งจะปิดเทอมได้หมาดๆ แฮร์รี่เขียนจดหมายชวนคุณไปเที่ยวกับเขาเพราะจำได้ว่าคุณเคยพูดบ่นอยู่บ่อยๆว่าคุณสงสัยความบันเทิงในสไตล์มักเกิ้ลว่าเป็นแบบไหน พวกเขาสนุกได้ยังไงเมื่อไม่มีไม้กวาดเวทมนตร์สุดเจ๋งให้เล่นหรือกีฬาควิดดิชมันส์ๆให้ดู เขาเขียนบอกว่าจะพาคุณไปที่ไหนสักที่ที่..เรียกว่าอะไรนะ ห้างสรรพสินค้าหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ ด้วยความรู้อันน้อยนิดเนื่องจากคุณเติบโตมาในครอบครัวที่เป็นพ่อมดล้วนๆ คุณจึงได้แต่เดาอย่างส่งเดชว่ามันน่าจะเป็นอะไร

ห้างสรรพสินค้า...ชื่อคล้ายน้ำยาสรรพรสเลย แล้วเท่าที่ฉันพอจะนึกออก...มันไม่ได้มีความสนุกหรรษาในน้ำยานั่นเลยแม้แต่นิดเดียว

        นอกจากตัวจดหมายแล้ว แฮร์รี่ยังแนบกระดาษโน้ตเขียนบ้านเลขที่มาให้คุณด้วย แต่มันดันหล่นหายไปตอนที่คุณกำลังมึนๆลงจากรถเมล์อัศวินราตรี

        คุณถอนใจทีหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินส่องไปทีละบ้าน คุณพยายามอย่างมากที่จะด้อมๆมองๆให้ดูน่าสงสัยน้อยที่สุด มันไม่ใช่เรื่องดีเลยถ้าพ่อมดแม่มดเผลอทะเล่อทะล่าทำอะไรแปลกๆเข้าในย่านมักเกิ้ล

        คุณกวาดตาดูบ้านฝั่งซ้ายก่อน สองสามหลังแรกปิดไฟสนิท อีกหลังเป็นคู่สามีภรรยาแก่ๆ อีกบ้านเป็นผู้หญิงตัวเล็กร่างท้วมกำลังนั่งถักนิตติ้งอยู่บนเก้าอี้ไม้โยก ถัดมาเป็นบ้านที่มีของเล่นเด็กกับตุ๊กตาเกลื่อนพื้นเต็มไปหมด

        แล้วก็หลังต่อมา...เด็กผู้ชายผมสีบลอนด์ร่างใหญ่โตอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณกำลังตะโกนใส่ใครสักคนในบ้านซึ่งคุณคิดว่าน่าจะเป็นพ่อแม่

        " จะกินอีก!! เอาส่วนของ'เขา'ให้ผมกินสิ!!!! " 

        การแผดเสียงระดับนั้นทำให้แก้มอ้วนยุ้ยของเขาแดงซ่านเป็นสีชมพู ผู้หญิงร่างผอมกับชายร่างอ้วนท้วมที่หน้าเหมือนเขาราวกับแกะกำลังพยายามปลอบโยนให้เขาสงบลง อะไรบางอย่างในบทสนทนาแปลกๆนั้นทำให้คุณรู้สึกว่าสรรพนาม 'เขา' ที่เด็กคนนั้นพูดหมายถึงแฮร์รี่ คุณค่อยๆย่องเลียบๆไปตามตัวบ้านที่สงครามกลางเมืองยังคงระเบิดอยู่ข้างใน

        " แม่ทำใหม่อีกกระทะสิ!!!!-ผมไม่สน!!! " 

.

.

" เขาชอบทำทุกอย่างพังหมด!!! ผม-ไม่-ชอบ-ให้-เขา-ไป-ด้วย!! "

        คุณหลบอยู่ตรงซอกหลืบระหว่างตัวบ้านข้างหน้าพุ่มไม้ต้นหนึ่ง เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งมั่นใจแล้วว่า 'เขา' ที่ว่านั่นหมายถึงแฮร์รี่อย่างแน่นอน 

ว่าแต่..เขาอยู่ไหนกันล่ะ?

        ตอนนั้นเองที่มีมือยื่นออกมาฉุดดึงคุณเข้าไปหลังพุ่มไม้กอนั้น คุณร่วงลงบนพื้นหญ้าของสนามโดยมือของบุคคลปริศนาเลื่อนมาปิดปากไว้ไม่ให้คุณส่งเสียง อีกมือค่อยๆจับตัวคุณให้หันไปหาก่อนจะปล่อยมือ คุณเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าบุคคลนั้น 

" ฮ-! " คุณกำลังจะอ้าปากร้อง แต่แฮร์รี่ยกมือจุ๊ปากไว้พลางชี้นิ้วไปข้างหน้าที่ตอนนี้ทั้งครอบครัวกำลังยืนออเตรียมจะขึ้นรถ

" แล้วไอ้เด็กนั่นไปไหนล่ะเพ็ตทูเนีย " 

ชายร่างใหญ่คนนั้นถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆแบบที่ไม่คิดจะต้องการคำตอบ ผู้หญิงคนนั้นยักไหล่

" ฉันส่งเขาไปบ้านมิสซิสฟิกแต่เช้าแล้ว เวอร์นอน" ชายคนนั้นส่งเสียงหัวเราะฟืดฟาดที่ฟังดูคล้ายน้ำที่พยายามไหลลงท่อที่ตัน 

ส่วนเด็กชายคนนั้นเริ่มอาละวาดอีกครั้งหลังจากเงียบมานาน

" ผมต้องการของหวาน!!! แล้วผมจะเอาเดี๋ยวนี้!! " 

เขาหันไปตะเบ็งเสียงใส่แม่

เคราเมอร์ลิน...ถ้าลูกฉันนิส้ยแบบนี้ล่ะก็ฉันสาบานเลยว่าจะจับเขาตีก้นสักป้าบ

        แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับรีบเอาแขนโอบไหล่ลูกชายอย่างนุ่มนวลเหมือนเขาเป็นเทวดาองค์น้อยๆน่าถนุถนอม

" แน่นอนจ้ะดิ๊ดดี้ลูกรัก เราจะจัดไอศกรีมซันเดย์ถ้วยใหญ่ให้ลูกทันทีที่เราไปถึงสวนสนุกกัน "

จังหวะนั้นเองที่คุณอดใจไม่ไหว หันไปหาแฮร์รี่โดยไม่สนใจบทสนทนาต่อจากนั้น

" 'สวนสนุก' คืออะไรน่ะ? " 

" จุ๊ๆ "

" โทษที.. "

        พอคุณหันกลับไป พวกเขาก็แล่นรถออกไปพอดี แฮร์รี่รอจนรถคันนั้นลับตาไปแล้วจึงค่อยจับแขนคุณลุกขึ้นมาด้วยกัน คุณเอามือสางผมสี(...)ให้พอดูดีเช่นเดียวกับที่เขาปัดเศษผงเศษหญ้าต่างๆออกจากกาง

        " เอาล่ะ ทีนี้เราก็พร้อมไปละ ขอโทษด้วยที่ต้อนรับเธอด้วยวิธีดิบเถื่อนไปหน่อย คือแบบว่า นึกออกไหมถ้าพวกเขารู้ว่าเธอมาหาใคร.."

คุณพยักหน้า ไม่จำเป็นต้องต่อจนจบประโยคคุณก็เห็นได้ชัดอยู่แล้ว แฮร์รี่ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของครอบครัวสักเท่าไหร่..

        พวกคุณทั้งคู่พากันเดินไปตามถนนในซอยพรีเว็ตออกไปถนนใหญ่

" ก่อนฉันจะไปแอบตรงนั้น ฉันเห็นเธอเดินไปมาหน้าซอย เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

คุณหน้าแดงด้วยความอับอาย

" อ้อนั่น...ฉันจำเลขที่บ้านเธอไม่ได้ก็เลยลังเลอยู่น่ะ "

เขากระพริบตาอย่างสงสัย

" เธอไม่ได้เอาโน้ตติดมาด้วยเหรอ? "

"มันหล่นหายตอนฉันลงรถเมล์น่ะสิ"

คราวนี้เขาขมวดคิ้ว

" รถเมล์แบบไหน? "

" รถเมล์อัศวินราตรี.."

สีหน้าสงสัยใคร่รู้ของเขาคลี่คลายลงทันที

" อ้อ...อือ งั้นก็ไม่แปลกละ "

        คุณสองคนพยักหน้าอย่างรู้กัน ต่างคนต่างเข้าใจดีถึงประสบการณ์ระทึกขวัญบนรถคันนั้น

คุณรู้สึกโล่งใจที่สามารถถึงที่หมายโดยมีแค่อาการเวียนหัวแทนที่จะคลื่นไส้อาเจียนหรืออ้วกแตกใส่รองเท้าตัวเอง

.

.

.

.

.

        " แล้วตกลงสวนสนุกนี่มันคืออะไรกัน? "

คุณถามเมื่อแฮร์รี่พาเลี้ยวตรงหัวมุมถนนใหญ่

" ก็เป็นที่ๆมีพวกเครื่องเล่นหลายๆอย่าง..แบบที่ขยับได้ด้วยมอเตอร์น่ะ "

คุณกระพริบตาด้วยความไม่เข้าใจราวกับแฮร์รี่เพิ่งจะพูดภาษาประหลาดออกมา

เขาเกาท้ายทอย

" เอ้อ ไว้วันหลังจะพาไปละกัน "

คุณพยักหน้า แต่ในใจย้งคงมีความสงสัยตกค้างอยู่

" แล้วที่ๆเราจะไปนี่ไปยังไงน่ะ? "

" ไปรถไฟใต้ดิน "

        เขาตอบพลางยื่นบัตรมีรูปรถไฟที่ถึงจะหน้าตาแปลกๆแต่ก็ดูเท่ไม่น้อย คุณเขย่ามันแล้วเอานิ้วจิ้มภาพนั้นเผื่อมันจะเคลื่อนไหวได้

" ไม่เห็นขยับเลย " คุณว่าอย่างผิดหวัง เขาหลุดหัวเราะออกมา

" นี่มันโลกมักเกิ้ลนะ(...) "

.

.

.

.

.

        คุณถอนหายใจบนที่นั่งยาวในรถไฟหลังจากหมดแรงกับสารพัดของประหลาดในสถานี แรกสุดคือแฮร์รี่ต้องช่วยคุณเสียบตั๋วรถไฟเข้ากับเครื่องรูปร่างพิลึกหลังคุณพยายามใช้มือเคาะและแหวกประตูกั้นให้เปิด จนถึงบันไดหมุนได้ที่คุณมัวแต่ตะลึงเก้ๆกังๆทำให้คนข้างหลังต้องต่อแถวติดกันยาวเหยียด

        คุณกวาดตาดูป้ายโฆษณาที่แปะตามผนังอุโมงค์ข้างนอก ถึงภาพจะเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่คุณก็ประทับใจตรงที่มันสามารถเรืองแสงไฟสีสวยๆๆออกมาได้ด้วย

" นี่ เล่าเรื่องสวนสนุกให้ฟังต่ออีกหน่อยสิ คร่าวๆก็ได้ " คุณขอ

" มันจะเป็นพื้นที่กว้างๆเลยล่ะ พวกเครื่องเล่นที่มีให้เธอก็..อย่างเช่นบ้านผีสิง พวกรถไฟเหาะไง "

ถ้อยคำสุดท้ายของประโยคทำเอาคุณหันขวับทันที

" มีรถไฟที่เหาะได้ด้วยเหรอ?!" คุณถาม ตาลุกวาว

" ฮะๆ มันไม่ได้เหาะแบบที่เธอคิดหรอก มันแค่แล่นเร็วมากๆจนดูเหมือนการเหาะ พวกเขาก็เลยเรียกอย่างนั้น "

เขาพูดกลั้วหัวเราะ

" งั้นก็น่าจะเรียกว่ารถซิ่งหรืออะไรแบบนั้นสิ...ว่าแต่ แล้วที่นั่นมีอะไรอีก? "

" ก็มีล่องแก่ง พวกม้าหมุนกับเรือไวกิ้ง "

คุณกระพริบตา ในหัวจินตนาการภาพเรือสำเภาแบบโรงเรียนเดิร์มสแตรงก์ตั้งตระหง่านกลางสนามควิดดิช

ไม่เห็นจะน่าเล่นตรงไหนเลย..

แฮร์รี่ดูเหมือนจะรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ เขาหัวเราะน้อยๆพลางส่ายหน้า

"เดี๋ยวจะหารูปให้ดูถ้ามีโอกาส"

เขาบอก 

        คุณเพียงแค่พยักหน้ารับเพราะกำลังจดจ่ออยู่กับบรรยากาศรอบตัว คุณสังเกตเห็นว่ามักเกิ้ลส่วนใหญ่จะนิยมถือของที่มีรูปร่างสี่เหลี่ยมๆขนาดพอๆกับฝ่ามือ นิ้วจิ้มๆกดๆลงบนเจ้าเครื่องนั้น บางคนมีสายอะไรก็ไม่รู้ต่อโยงเข้าไปในหูทั้งสองข้างด้วย ท่าทางของพวกเขาดูจะเพลิดเพลินกับมันมาก

โอ้โฮ พวกมักเกิ้ลนี่ก็น่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย

เวลาผ่านไปเร็วเกินกว่าที่คิด พอรู้สึกตัวอีกที แฮร์รี่ก็สะกิดเรียกให้คุณลงจากรถไฟแล้ว

.

.

.

.

.

        ห้างสรพสินค้านั้นห่างไกลจากน้ำยาสรรพรสไปหลายขุม ที่จริงมันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่า'น้ำยา'หรือ 'สรรพรส' เลยแม้แต่นิดเดียว คุณยืนตะลึงอยู่ตรงหน้าทางเข้าอาคารขนาดใหญ่โต เสียงดนตรีแนวแปลกๆดังประกอบขึ้นมาไม่ขาดตอน 

        เมื่อเดินเข้ามาข้างใน คุณก็ต้องร้องโอ้โหออกมาด้วยความทึ่ง ตอนแรกที่เห็นจากด้านนอกคุณก็คิดว่ามันสุดยอดแล้วนะ แต่พอได้เข้ามาจริงๆนี่มันอลังการยิ่งกว่าเสียอีก ภายในถูกแบ่งออกเป็นหลายๆชั้นคล้ยอาคารทั่วๆไป แต่สิ่งที่สะดุดตาคือข้างในประกอบไปด้วยร้านขายของร้านต่างๆเรียงรายไปตลอดแนว เท่าที่คุณมองเห็นก็แทบบอกได้ว่ามีครบทุกอย่างตั้งแต่สิ่งจิปาถะของใช้ในบ้านไปจนถึงร้านอาหาร 

เหมือนตรอกไดแอกอนที่อยู่ในร่มเลยแฮะ

        คุณกวาดตาดูรอบๆอย่างสนอกสนใจพลางยืนเขย่งเท้าหย็องแหย็งด้วยอาการที่เริ่มตื่นเต้นขณะยืนอยู่บนบันไดแบบเดียวกับในสถานีรถไฟใต้ดิน

        " แฮร์รี่ บันไดหมุนๆนี่มหัศจรรย์ดีนะ มันผลุบเลื่อนหายเข้าไปใต้พื้นได้ด้วยล่ะ! " คุณว่าอย่างตื่นเต้น

" เขาเรียก 'บันไดเลื่อน' " เขากระซิบ กระตุกแขนเสื้อดึงให้คุณเลิกเขย่งเท้าเพราะสายตาแปลกๆของมักเกิ้ลหลายคนที่เริ่มมองมา

        แฮร์รี่พาคุณเดินดูตามชั้นต่างๆ เกือบทั้งหมดเป็นของแปลกๆที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน วิธีชีวิตแบบมักเกิ้ลนี่น่าในใจจริงๆ พวกเขาไหวพริบดีและชาญฉลาดมากที่สามารถสรรหาสารพัดอย่างมาทดแทนเวทมนตร์ คุณได้เห็นเครื่องดูดฝุ่นกับเครื่องล้างจานด้วยตัวเองที่พวกเขาใช้แทนคาถาเทอร์จิโอหรือคาถาทำความสะอาด ที่สุดยอดที่สุดคือ คุณได้รู้ว่าพวกเขาใช้สิ่งที่เรียกว่าเครื่องบินในการเดินทางไกลแทนไม้กวาดหรือการหายตัว ที่จริงคุณได้เห็นแค่แบบจำลองในร้านของเล่นเท่านั้นแหละ เพราะแฮร์รี่บอกว่าของจริงนั้นใหญ่มหึมาแบบที่สามารถจุคนได้เป็นร้อยในครั้งเดียว

" เฮ้ (...) จะเที่ยงแล้วนะ ไปหาอะไรกินไหม? " แฮร์รี่ถามขึ้นขณะที่คุณกำลังเดินเล่นดูตู้เกมต่างๆในเกมเซ็นเตอร์อย่างสนอกสนใจ

" หืม? ได้เวลาแล้วเหรอ..เร็วจัง " คุณบอก มือเกาะอยู่ที่กระจกตู้คีบตุ๊กตาสีสันสดใสฉูดฉาดตู้หนึ่ง พอเขาทักขึ้นมาคุณก็เพิ่งจะรู้สึกถึงความหิวเหมือนกัน

"ขอลองเจ้านี่รอบนึงแล้วค่อยไปนะ มันเล่นยังไงล่ะ?" เขายิ้มน้อยๆพลางส่ายหน้าก่อนจะล้วงเอาเหรียญออกมาสองเหรียญให้คุณและเขาคนละเหรียญ คุณขมวดคิ้วหมุนมันไปมา

"นี่มันเท่าไหร่กัน? หนึ่งซิกเกิ้ลเหรอ?"

คุณพูดขึ้นอย่างสงสัยพลางพินิจพิจารณาดูรูปพิมพ์ลายแปลกๆบนเหรียญ

" สิบเพนนี "

" หา? "

" สกุลเงินมักเกิ้ลน่ะ...เอ้านี่! ฉันจะเล่นให้ดูรอบนึงก่อน " แฮร์รี่บอกคุณพลางหยอดเหรียญลงในช่องเหลี่ยมๆ มีเสียงดังกริ๊กก่อนจะตามมาด้วยเสียงดนตรีในจังหวะร่าเริงดังออกมาจากเครื่อง  เขาหมุนแท่งกลมๆบนแป้นให้แขนเหล็กหน้าตาคล้ายขาแมงมุมเคลื่อนที่ไปรอบๆตู้ ตาสีเขียวของเขาจับจ้องเล็งตุ๊กตากระต่ายตัวหนึ่งแล้วกดปุ่มสีแดงข้างคันบังคับ ขาแมงมุมเหล็กอ้าออกก่อนจะยืดตัวลงมาหนีบตุ๊กตาเอาไว้ แต่จังหวะที่มันยืดตัวกลับขึ้นมา ตุ๊กตาก็เคลื่อนหลุดลงมา

แฮร์รี่หัวเราะเจื่อนๆ

" อย่างที่เธอเห็นล่ะ มันค่อนข้างเล่นยากเอาการ "

แต่คุณกลับตาโตด้วยความตื่นเต้น

" อู้ว! แบบนี้สิท้าทายดี ค่อยน่าสนุกหน่อย " 

คุณร้องพลางหยอดเหรียญแล้วเริ่มลองเล่นบ้าง แต่โชคไม่ดีที่ลงเอยอิหรอบเดียวกับเขา ตุ๊กตาเพนกวินสีฟ้าน่ารักหล่นตุ้บลงมาใกล้กับขอบช่องส่งพอดี

" ไม่เอาน่า..อีกนิดเดียวเอง! " คุณหน้ามุ่ย เคาะนิ้วบนกระจกอย่างหัวเสีย เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

" ไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ รอบหน้าเดี๋ยวมาลองกันใหม่ก็ได้" คุณพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก สายตายังคงจับจ้องตุ๊กตาเพนกวินตาเป็นประกาย

แฮร์รี่กับคุณตัดสินใจซื้ออาหารว่างเรียบง่ายจากร้านเล็กๆกินกันแทนที่จะไปนั่งกินตามร้านใหญ่ๆเนื่องด้วยงบประมาณและเวลาที่มีจำกัด 

" แล้วเธอต้องกลับกี่โมง? " คุณถามเขา มือหยิบมันฝรั่งทอดชิ้นหนึ่งเข้าปาก

เขาก้มดูนาฬิกาข้อมือ

" ก็ควรไปถึงบ้านมิสซิสฟิกก่อนห้าโมงเย็น พวกเดอร์สลีย์น่าจะมารับฉันราวๆนั้นล่ะ " เขาตอบ 

คุณพยักหน้าน้อยๆ ในใจยังไม่อยากกลับบ้านเลย..

" เธอล่ะ? "

" เดินต่อได้อีกพักนึงก็ต้องไปแล้ว ฉันต้องไปเรียกรถเมล์อัศวินราตรีตรงถนนที่มักเกิ้ลไม่ค่อยพลุกพล่าน "

เขาเอียงคอน้อยๆด้วยความสงสัย

" ปีก่อนฉันยังเคยเรียกรถนั่นที่ถนนใหญ่หน้าซอยพรีเว็ตได้เลย "

ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศไปครู่หนึ่ง...

" แต่นี่มันกลางลอนดอนนะ " คุณว่า

แล้วคุณทั้งคู่ก็หันมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะร่วนออกมา

.

.

.

.

.

        " นี่ รู้อะไรไหม วันนี้เธอทำให้ฉันได้แรงบันดาลใจอย่างหนึ่งแหละ " 

คุณพูดขึ้นในขณะที่แฮร์รีกำลังเดินออกมาส่งที่ถนน

" อะไรเหรอ? " เขาถาม 

" ก็...ฉันคิดออกแล้วว่าจะลงเรียนวิชาเสรีอะไรเพิ่มดี " 

เขาเลิกคิ้ว คุณฉีกยิ้มกว้าง นัยน์ตาสี(...)วาววับเป็นประกาย

" วิชามักเกิ้ลศึกษาไง~ " 

แฮร์รี่ระเบิดหัวเราะออกมา

" ให้ตายสิ(...) เธอนี่แท็กทีมเข้ากับพ่อของรอนได้สบายๆเลย "

เขาบอกยิ้มๆก่อนจะถอดแว่นออกเพื่อปาดน้ำตาจากการหัวเราะ

*special*

        คุณไม่รู้ว่าหลังจากที่กลับไปแล้วนั้น เด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งรีบวิ่งแจ้นกลับมาที่ห้างแห่งเดิม มุ่งหน้าตรงไปยังตู้เกมสีสันสดใสแสนคุ้นตาภายในเกมเซ็นเตอร์ เขาล้วงเศษเหรียญออกมาจำนวนหนึ่งก่อนจะเริ่มหยอดมันเล่นเกมอีกครั้ง ตุ๊กตาเพนกวินสีฟ้าถูกคีบขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่าคนเล่นจะยอมรามือ 

        แล้วในที่สุด หลังความพยายามครั้งที่หก แฮร์รี่ พอตเตอร์ก็ได้เจ้าเพนกวินสีฟ้านุ่มนิ่มมาครอบครอง เขามองดูมันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นัยน์ตาสีเขียวสดใสฉายแววซุกซนยามคิดถึงแผนการจ

' ฉันว่ารอเอาไปให้เธอด้วยตัวเองตอนเปิดเทอมดีกว่า ' 

        เขาคิด แทบจะรอเห็นปฏิกิริยาของคุณไม่ไหว เขาตั้งใจย้อนกลับมาฉกเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ให้จงได้เพราะเห็นว่าตอนนั้นคุณอยากได้มันมากแค่ไหน เขาไม่เคยเห็นคุณมีความสุขมากเท่าวันนี้มาก่อน 

เพราะงั้นเขาก็อยากทำให้ทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบนั่นล่ะนะ

...................................................................................................................................................................................................................

ป.ล.1 วันก่อนไรต์เรียนง่วงๆเลยแอบชิ่งมาไล่อ่านคอมเม้นเล่นๆ เห็นความสุขกับความฟินเข้ารีดเดอร์รัวๆไรต์ก็ดีใจ XD

ป.ล.2 มีข้อติชมหรือรีเควสขออะไรก็บอกได้นะคะ ^ ^

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

       1.Undertaker [Black Butler] - Coming soon

       2.Sebastian Michaelis [Black Butler]

       3.Arima Kishou [Tokyo Ghoul]