All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #13 : [Hunter x Hunter] Ging Freecss x Reader : Izagaya

Pairing : Ging Freecss x Reader

Theme : ร้านค่ำคืนสืบสานใจ?

Summary : เมื่อฮันเตอร์นักเดินทางกลับมาเจอเพื่อนเก่าหลังหายตัว(?)ไปนาน

...................................................................................................................................................................................................................

        ในร้านอิซากายะ*เล็กๆแห่งหนึ่งในเมืองยอร์คชิน คุณกำลังยืนพิงเคาน์เตอร์เครื่องดื่มพลางทอดสายตามองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาครึกครื้นบนถนน ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาค่ำแล้ว แต่คนส่วนมากดูท่าทางไม่รีบร้อนอะไร หลายต่อหลายคนยังแวะเดินเที่ยวหรือไม่ก็หาของกินรองท้องก่อนค่อยกลับ โชคดีที่ช่วงนี้คนไม่ค่อยแน่นร้านเท่าไหร่เพราะอยู่ในช่วงกลางเดือน ซึ่งถ้าเป็นวันเงินเดือนออกหรือสิ้นเดือนล่ะก็ป่านนี้คุณคงจะเหนื่อยหมดแรงไปแล้วเพราะร้านจะอัดแน่นล้นทะลักไปด้วยลูกค้าจนพนักงานแบบคุณหัวหมุนมือเป็นระวิง แต่ถึงอย่างนั้น ในเวลานี้ก็ยังคงมีลูกค้าทยอยสลับกันเข้าๆออกๆเรื่อยๆไม่ขาดสาย

 

        เป็นเวลาราวๆเกือบทุ่มนึงที่คุณกำลังก้มตัวเช็ดโต๊ะอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสะดุดตาเข้ากับลูกค้าคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามา

เขาเป็นชายผิวสีแทนในชุดเสื้อและกางเกงยาวสีขาว คู่กับสายรัดเอวสีดำกับผ้าพันคอสีกรมท่า เขาดูน่าจะอยู่ในช่วงวัยเลขสาม ปอยผมสีดำโผล่ชี้ออกมาจากหมวกเบเร่ต์ ใบหน้าของเขาไว้เคราน้อยๆพอดูดี สิ่งที่สะดุดตาคุณน่ะไม่ใช่รูปลักษณ์ของเขาหรอก แต่เป็นตัวตนส่วนลึกข้างในต่างหาก

ฉันเคยเห็นหน้าแบบนี้ที่ไหนมาก่อนกันนะ เหมือนจะรู้จักแต่ก็นึกไม่ออกเสียนี่

        เขาเลือกนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งตรงมุมด้านในสุดของร้าน คุณหยิบเมนูอาหารส่งให้เขาอย่างรู้งาน มือก็ล้วงกระเป๋าผ้ากันเปื้อนสีขาวเอาสมุดฉีกเล่มจิ๋วกับปากกาขึ้นมาเตรียมจด

" ผมเอาราเมงธรรมดากับสาเกขวดนึง " เขาบอกทั้งที่สายตายังจดจ้องอยู่บนเมนู คุณพยักหน้ารับพลางจดรายการอาหารก่อนจะโค้งนิดๆให้เขาแล้วเดินไปส่งกระดาษให้ในครัว

        เมื่อคุณหันกลับมาเอาเครื่องดื่มก็พบว่าเขาหยิบหนังสือเล่มเล็กขนาดพกพาขึ้นมากางอ่านอยู่บนโต๊ะราวกับว่าไม่อยากสุงสิงหรือยุ่มย่ามกับใครมากนัก ที่แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่คุณบอกได้เกี่ยวกับตัวเขานั่นคือเขาค่อนข้างเป็นคนไม่ชอบเข้าสังคมแถมออกจะขี้อายอีกด้วยเมื่อดูจากอาการของเขาตั้งแต่เข้ามาที่นี่ประกอบกับปฏิกิริยาที่เขาเพียงแค่พยักหน้าอย่างประหม่าในตอนที่คุณเสิร์ฟอาหารให้เขา 

แต่ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่าง ยิ่งมองเขาก็ยิ่งทำให้คุณเกิดความไม่สบายใจวูวาบอยู่ข้างใน

ฉันต้องเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนแน่ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร...นึกให้ออกซี่(...) นึกให้ออก

        คุณคิดด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆเมื่อสายตาคุณเผลอเคลื่อนไปปะทะเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลของเจ้าตัวที่คุณกำลังพูดถึงอยู่ในใจ เขาย่นคิ้วน้อยๆด้วยความฉงนปนความกลัวนิดๆ ในมือยังถือแก้วนิ่งค้าง

        " อ๊ะ! มะ-ไม่มีอะไรค่ะ ขอโทษนะคะ! " คุณรีบบอกอย่างลนลานก่อนจะโค้งหัวรีบเดินไปทางอื่นโดยไว คุณลูบๆตบๆหน้าตนเองอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน

น่าอายชะมัด ไม่หน้าทำสีหน้าโจ่งแจ้งขนาดนั้นเลย

คุณกลับไปที่โต๊ะเขาอีกทีก็ตอนที่เขาเรียกคิดเงิน ระหว่างที่กำลังนับเงินอยู่ คุณก็รู้สึกถึงสายตาที่กำลังมองคุณอย่างพิจารณา

" ผมคุ้นหน้าคุณจัง...เราเคยเจอกันที่สนามสอบหรือที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า? " เขาถาม

คุณกระพริบตา

นี่เขาเพิ่งจะมองฉันชัดๆหรือไงกัน..

" ไม่รู้สิคะ อาจจะจำได้ก็ได้นะถ้ารู้ชื่อคุณ " คุณตอบก่อนจะโค้งให้เมื่อเขากำลังจะเดินออกจากร้าน

 เขานิ่งไปครู่หนึ่งค่อยหันกลับมา

"จิน.."

นั่นเป็นถ้อยคำสั้นๆเพียงคำเดียวที่เขาเอ่ยก่อนจะเดินออกไปปะปนกับผู้คนบนท้องถนนที่มืดสลัว

.

.

.

.

.

        ชื่อที่คุณได้ยินนั้นยังคงติดหูฝังอยู่กับคุณไปตลอดเวลางานที่เหลือยันกลับถึงบ้าน ทีแรกคุณแค่คิดว่าใบหน้าเขาคุ้นมากแล้ว แต่ชื่อเขาคุ้นยิ่งกว่าเสียอีก คุณพยายามนึกวนไปวนมาถึงความทรงจำต่างๆเท่าที่นึกออกจนกระทั่งชื่อหนึ่งดังก้องขึ้นมาในหัวตอนที่คุณกำลังจะเข้านอน

จิน ฟรีคส์

        นัยน์ตาสี(...)ของคู่เบิกกว้าง ใช่เลย ใช่คนๆนี้เลย....จิน ฟรีคส์ เพื่อนเก่าสมัยเด็กของคุณที่ไปเข้าสอบฮันเตอร์จนกลายเป็นมืออาชีพที่เก่งติดอันดับโลกคนนั้น 

แต่แล้วคุณก็ส่ายหัวเบาๆขณะเอนตัวลงบนเตียง

        เอ้อช่างเถอะ ยังไงคุณก็คงไม่ได้เจอเขาอีกเป็นครั้งที่สองอยู่แล้ว คุณรู้ดีว่าเขานั้นอยู่ไม่เป็นที่เป็นทางเพราะออกเดินทางที่โน่นที่นี่บ่อยๆ และด้วยบุคลิกเงียบๆปนขี้อายหน่อยๆก็ได้ทำให้เขาเป็นบุคคลลึกลับไปโดยปริยาย ข่าวล่าสุดที่คุณได้ยินจากเขาก่อนจะหายเงียบไปอีกคือเขามีลูกชายคนหนึ่งอยู่ที่เกาะอะไรสักอย่างนี่แหละ

.

.

.

.

.

        คืนต่อมาคุณไปเข้ากะทำงานตามปกติ ในวันนี้แตกต่างออกไปตรงที่คุณต้องนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะคิดเงินด้านหลังแทนเพื่อนที่ลาหยุด แต่พอคุณลุกออกมาราวๆหนึ่งทุ่มเพื่อจะเข้าห้องน้ำ คุณก็ชะงักเมื่อเห็นบุคคลคุ้นตานั่งประจำอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม วันนี้จินสั่งของทานเล่นประเภทปิ้งย่างเสียบไม้มากินคู่กับเบียร์เย็นๆ

นัยน์ตาสีน้ำตาลจับจ้องคุณอยู่ครู่หนึ่งก่อนเจ้าตัวจะกวักมือน้อยๆเรียกคุณให้เข้าไปหา 

" ดีใจที่ได้เจอเธออีกนะ (...) "

เขากระซิบด้วยเสียงที่เบาพอได้ยินกันแค่สองคน คุณยิ้มน้อยๆ พยักหน้าก่อนจะเดินกลับไป

        คุณรู้ว่าเขากลับไปตอนทุ่มครึ่งเพราะเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของคุณเดินเอาเงินจากโต๊ะเขามาส่งให้

" ทั้งกองนี่ สองพันแปดร้อยห้าสิบเยนจ้ะ " เธอบอกขณะที่คุณนับเงินทวนอีกครั้งหนึ่ง

" อ้อ ส่วนนี่ลูกค้าคนนั้นเขาฝากมาให้เธอแน่ะ " 

เธอวางกระดาษโน้ตที่พับทบไปมาจนมีขนาดจิ๋วบนเคาน์เตอร์แล้วกลับไปเสิร์ฟอาหารต่อ คุณขมวดคิ้วก่อนจะคว้ากระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาคลี่ดู

(...)

นานๆทีถึงจะมีโอกาสเจอเพื่อนเก่า พรุ่งนี้สนใจกินข้าวด้วยกันสักมื้อไหมก่อนที่ผมจะออกเดินทางไปเมืองอื่นต่อวันมะรืนนี้ ผมรู้ว่าตอนเย็นคุณทำงาน เพราะงั้นถ้ามาสักตอนเที่ยงก็น่าจะมีเวลาเหลือเฟือ แต่ถ้าคุณมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ

ป.ล.ผมจะอยู่ที่ร้านเซกะนะถ้ามา มันอยู่ตรงหัวมุมถนนตรงข้ามทางเข้าสถานีรถไฟใต้ดิน

จิน                     

        คุณส่ายหัวกับบุคลิกขี้อายแบบนี้ของจิน ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรถ้าจะไม่มาก็เถอะ แต่คุณก็รู้ว่าลึกๆนั้นเขาแทบจะใจจดใจจ่อตั้งตารอแล้ว เขาน่ะเป็นแบบนี้เสมอล่ะ ใส่ใจคนอื่นแต่ขณะเดียวกันก็ชอบแวบไปแวบมาให้น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน คุณหลุดขำทีหนึ่งขณะยัดกระดาษแผ่นนั้นเก็บใส่กระเป๋า

.

.

.

.

.

        เวลาเที่ยงตรงของวันรุ่งขึ้น คุณก็ได้เดินทางมาถึงร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นแบบฟิวชั่นตามที่นัดหมายกับจินไว้ คุณกวาดตาค้นหาอีกฝ่ายเมื่อเดินเข้ามาด้านในของร้านจนพบเขากำลังนั่งโต๊ะตดริมหน้าต่าง เขาพยักหน้าทักทายเมื่อคุณนั่งลง

        " วันนี้คุณดูแปลกตาไปนะ... " เขาเอ่ยเบาๆด้วยความขัดเขิน คุณขมวดคิ้ว แต่พอเดาความหมายได้ว่าเขาน่าจะหมายถึงอะไร คุณก็หลุดหัวเราะออกมา

" คงเป็นเพราะวันนี้ฉันไม่ได้ใส่เครื่องแบบล่ะมั้ง " คุณบอกด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือความขำ 

        วันนี้คุณอยู่ในชุดเสื้อท่อนบนแขนตุ๊กตาสีครีมกับกางเกงเลกกิ้งสีชมพูส้มโอลโรสต่างจากเครื่องแบบซึ่งเป็นเพียงเสื้อยืดคอวีแขนยาวสีดำเรียบๆคู่กับกางเกงวอร์มสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายทางสลับสีขาวน้ำเงินตามโลโก้ของที่ร้าน ผมสี(...)ของคุณก็มัดรวบเป็นหางม้าแล้วดัดลอนตรงปลายให้ดูมีลูกเล่นผิดกับตอนทำงานที่แค่เกล้ามันขึ้นไปเป็นมวยกลมแบบซาลาเปาเพื่อไม่ให้ปอยมันตกลงมาระหน้าระตาเวลาทำอะไร

        " อืม จะว่าไปก็จริงนะ " เขาพยักหน้าเห็นด้วยพลางยกถ้วยชาเขียวหอมกรุ่นขึ้นมาจิบ 

คุณลูบปลายผมหางม้าเล่นก่อนพูดลอยๆ

" ที่จริงมันอาจจะดูดีกว่านี้ถ้าฉันได้แต่งหน้าสักหน่อย แต่ดันโละห้องไปเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้วยังไม่มีเวลาซื้อมาคืนใหม่เลย " คุณบอกแกมบ่น

" ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าก็สวยแล้วนะ " เขาพึมพำ เบนสายตาออกไปมองวิวนอกหน้าต่าง

" ปากหวานจังเลย ไม่คิดว่าคุณจะพูดประโยคทำนองนี้กับเขาเป็นด้วย" คุณแหย่ กึ่งชมกึ่งแกล้ง เขาส่งเสียงหัวเราะเบาๆในคอ

" แล้วจะยังชมอยู่ไหมถ้าบอกว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์เวลาเห็นพวกเธอบางคนหลังล้างหน้า " เขาพูดเรียบๆ แต่ในแววตานั้นมีประกายความทะเล้นขี้เล่นแฝงอยู่ คุณส่ายหัวพลางส่งเสียงฮึดฮัดแล้วกอดอก

" เรื่องมหัศจรรย์สำหรับฉันคือการที่คุณอยู่สถานที่ใดที่หนึ่งนานกว่าสองวันแล้วหาเวลามาเจอเพื่อนฝูงได้นี่แหละ " คุณโต้ แฝงมุกตลกร้ายลงในประโยค มือของเขาชะงักขณะกำลังจะคีบข้าวห่อสาหร่าย

" ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมว่าผมก็ไม่ได้หายไปพรึ่บพรั่บแบบนั้นนา " เขาแย้ง

" นั่นล่ะที่คุณเป็น แวบไปแวบมา โฉบที่โน่นที่นี่แล้วก็เงียบให้คนเขากังวล "

โดยไม่ทันตั้งตัว เขาก็พูดประโยคอันน่าเหลือเชื่อขึ้นมา

" งั้นสนใจไปด้วยกันไหมล่ะ? " เขาเอ่ย 

" ว่าไงนะ " คุณว่าอย่างไม่เขื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

" ก็ ไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆผมก็คิดว่าถ้ามีเพื่อนเดินทางไปด้วยก็น่าจะดีเหมือนกัน คิดมาได้สักพักแล้วล่ะ แล้วพอได้กลับมาเจอคุณมันก็เหมือนได้คำตอบ..มันมั่นใจขึ้นน่ะว่าต้องการแบบนั้น อีกอย่าง จำได้ว่าเมื่อก่อนคุณเคยบอกว่าความฝันคุณคือได้ผจญภัยไปทั่วโลกด้วย.."

เขาบอกพลางยกชาดื่มอย่างประหม่า คราวนี้เป็นคุณเองที่เป็นฝ่ายนิ่งค้าง

" นี่คุณหมายความว่าอะไรเนี่ย.. "

เขายักไหล่ คีบปลาทูน่าสีแดงสดอีกชิ้นเข้าปาก

" หมายความตามนั้นแหละ... " เขาบอก เสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ 

        ผิวสีแทนบริเวณแก้มของเขาเริ่มมีสีแดงเรื่อกระจายแผ่ไปตามแนว เมื่อเห็นอากัปกิริยานั้น คุณก็เม้มปากเพื่อกลั้นยิ้ม เคาะเล็บเล่นบนโต๊ะ สายตาจดจ้องเขาก่อนจะตัดสินใจเย้าแหย่อะไรคนตรงข้ามเล่นนิดหน่อย

" ว่าแต่...จะให้ฉันไปในฐานะอะไรกันหนอ..จิน ฟรีคส์ " 

คุณถามด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจว่าสามารถทำให้เขาไม่ค่อยสบายตัวได้แน่นอน พลางเลิกคิ้วสูงรอคำตอบ

เขากระแอมก่อนก้มหน้ากลืนน้ำลายทีหนึ่ง

" แล้วแต่คุณเลย... " เขาตอบพึมพำ คุณหัวเราะออกมา

" เอาเป็นว่าฉันตกลงก็แล้วกัน ส่วนไปในฐานะอะไรก็ยกให้เป็นสิทธิ์คุณตัดสินใจเลือกคำตอบละกันนะ " เขาพยักหน้าที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีเรื่ออีกครั้ง

เขายกมือป้องปากกระแอมอีกสองสามทีก่อนจะพูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆ

" ดูท่าผมต้องเลื่อนเดินทางไปอีกสักวันให้คุณมีเวลาจัดการธุระของตนเองแล้วล่ะ วันมะรืนนี้คงไม่ทันให้คุณลาออกจากงานแล้วก็เตรียมสารพัดสัมภาระได้ภายในวันเดียวหรอก " เขาบอกด้วยน้ำเสียงเจือความดีใจและตื่นเต้น คุณส่ายหัวพลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ

หลังจากนี้ชีวิตฉันคงได้ผจญภัยจนแทบไม่ได้พักเลยล่ะ คิดแล้วก็น่าสนุกดีว่าไหม?~

*Special*

~เมื่อเวลาผ่านไป~

คุณสบมองนัยน์ตาสีน้ำตาลของเด็กชายผมดำชี้ตั้งคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนเพื่อนร่วมเดินทางของคุณราวกับแกะ กอร์นกวักมือให้คุณเข้ามาใกล้ คุณโน้มตัวลงก้มไปจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเขา

"ถ้าจะจีบพ่อผมก่อนก็เชิญตามสบายเลยฮะ บางทีเขาก็ขี้อายเกินไปจนน่าหงุดหงิด"

ประโยคนั้นทำเอาคุณหัวเราะร่วนออกมาพลางยกมือขยี้ผมของเขาด้วยความเอ็นดู

...................................................................................................................................................................................................................

Extra *ร้านอิซากายะ(Izagaya) คือคำเรียกร้านกินดื่มของญี่ปุ่นค่ะ(อีกนัยหนึ่งก็คือร้านเหล้านั่นเอง) จะจำหน่ายเมนูอาหารคล้ายยะไต (Yatai) คือจะขายพวก เหล้า เบียร์ ของทานเล่นเบาๆ อาหารจานเดี่ยวแบบที่กินไวไปไวพวกราเมงหรือบะหมี่จานผัด แต่จะแตกต่างกันตรงที่อิซากายะจะเป็นลักษณะอาคารร้านเลย (Yatai จะเป็นร้านแบบข้างทางหรือแผงลอยที่เราชอบเห็นตัวการ์ตูนญี่ปุ่นไปนั่งดื่มย้อมใจกันนั่นแหละจ้า)

ป.ล.1 ลองเพิ่มแถบหัวเรื่องด้านบนเข้าไปดูว่าโอเคไหม ถ้าโอเค มันก็จะไปปรากฏอยู่ในตอนต่อๆไปแหละจ้า..

ป.ล.2 มีข้อติชมหรือรีเควสขออะไรก็บอกได้จ้า

ป.ล.สุดท้าย คิวรีเควสจ้า

       1. Undertaker [Black Butler]

       2. Sebastian Michaelis [Black Butler]