All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #3 : [Harry Potter] Draco Malfoy x Reader : Dance

        เสียงฝีเท้าดังตึกๆสะท้อนก้องไปทั่วทางเดินหินในปราสาทฮอกวอตส์พร้อมๆกับร่างสี่ร่างของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสาวเท้าวิ่งกระหืดกระหอบเพื่อให้ไปทันชั้นเรียน

        "แฮ่ก-แฮ่ก ให้ตายสิ ไปสายในชั่วโมงปรุงยาเนี่ยนะ เริ่มต้นวันได้ดีว่าไหม"

รอนพูดประชดพลางอ้าปากหายใจด้วยความเหนื่อย

"โอ๊ย!!ก็เพราะใครกันล่ะฮึที่-แฮ่ก-ทะลึ่งซ้อมควิดดิชจนค่ำ-แฮ่ก-แล้วพอทำการบ้านไม่ทันก็อยู่จนดึก-แฮ่ก-แล้วก็มา-แฮ่ก-ตื่นสายแบบนี้!"

        เฮอร์ไมโอนี่ตวัดเสียงเขียวไปให้รอน เธอพูดไปหอบไป ผมสีน้ำตาลหยิกฟูของเธอตอนนี้ปลิวหวืออยู่ข้างหลังอย่างบ้าคลั่งจากความเร็วที่เจ้าตัววิ่ง คุณรู้สึกชื่นชมที่เธอยังสามารถวิ่งได้ขนาดนั้นทั้งๆที่ในอ้อมแขนนั้นหอบทั้งตำราเรียน ม้วนกระดาษและสารพัดข้าวของไว้ ตอนนี้พวกคุณวิ่งจนเกือบจะถึงบันได้ลงไปคุกใต้ดินแล้ว

        "-แฮ่ก-ฉันแค่ไปบินเล่นเฉยๆน่า ก็ไม้กวาดไฟร์โบลต์ของแฮร์รี่น่ะ-แฮ่ก-เจ๋งเป้งตลอดกาล-โอ๊ย!!" รอนร้องเมื่อเขาเผลอสะดุดเท้าตัวเองและเกือบจะหน้าคะมำ โชคดีที่แฮร์รี่กับคุณช่วยกันคว้าคอเสื้อคลุมเขาไว้ได้ทัน

"เธอนี่ซุ่มซ่ามจริง เกือบได้ทิ่มลงพื้นแล้วไหมล่ะ"

เฮอร์ไมโอนี่บ่นกระปอดกระแปดเมื่อทุกคนเริ่มออกวิ่งอีกครั้งหลังตั้งหลักได้ แฮร์รี่กับคุณมองหน้าอย่างรู้กันและส่ายหัวน้อยๆ

คู่นี้นี่ล่ะน้า...ไม่มีวันไหนไม่หาเรื่องกันจริงๆ

        พวกคุณกระเสือกกระสนมาถึงห้องเรียนวิชาปรุงยาภายเป็นเวลาสิบนาทีเป๊ะในสภาพที่ดูเหมือนเพิ่งกลับจากเล่นควิดดิชกลางพายุฝน พวกคุณต่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและใบหน้าก็ขึ้นสีระเรื่อจากการวิ่ง เฮอร์ไมโอนี่ดูอาการหนักกว่าใคร ผมเผ้าของเธอที่ปกติก็ฟูอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งชี้กระเซิงไม่เป็นทิศทาง 

        ร่างในเสื้อคลุมสีดำที่กำลังพูดบรรยายอยู่หน้าชั้นเรียนหยุดชะงัก ศาสตราจารย์สเนปเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ตวัดดวงตาเยียบเย็นไปทางผู้ที่เพิ่งมาถึง ริมฝีปากของเขากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ ทั้งห้องเรียนเงียบกริบ

        "ฉันเดาว่าถ้าพวกเธอไม่ได้หลับลึกกันจนเหมือนตายทั้งเป็นละก็คงจะเป็นความขี้เกียจ-ที่-ฝัง-ใน-กระดูก-สันหลัง"

เขาเน้นถ้อยคำอย่างเย้ยหยัน นัยน์ตาสีดำที่ปกติจะเหมือนอุโมงค์มืดมิดตอนนี้มีประกายบางอย่างบ่งบอกเป็นสัญญาณว่ากำลังจะมีการลงโทษ

        "ไหนดูซิ" เขากวาดตาดูพวกคุณทีละคนอย่างพิจารณา สายตาทุกคนในห้องตอนนี้จับจ้องมาทางพวกคุณเป็นจุดเดียวกัน

"..มีกันสี่คนก็... อ้า..ใช่..หักสี่สิบแต้มจากบ้านกริฟฟินดอร์สำหรับความเอื่อยเฉื่อยของพวกเธอก็แล้วกัน"

        ด้านหลังของศาสตราจารย์สเนป คุณเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มผมบลอนด์ผิวขาวซีดกำลังหัวเราะคิกคักด้วยความสะใจกับเพื่อนตัวโข่งสองคนที่แถวหน้าของห้อง

"เอาล่ะ ไปนั่งซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจหักคะแนนพวกเธอไปมากกว่านี้"

เฮอร์ไมโอนี่ดึงมือคุณกำลังจะไปหาที่นั่ง พอดีกับที่สองหนุ่มปากร้ายข้างหลัง..

"เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าไม่นั่งที่ก็โดนหักคะแนนได้"

รอนกระซิบกับแฮร์รี่ แต่ก็ไม่เบาพอจะเล็ดลอดหูของศาสตราจารย์ปรุงยาไปได้

"หักอีกสิบแต้มจากความเล่นลิ้นของเธอ วีสลีย์!"

.

.

.

.

.

.

.

        พวกคุณได้ที่นั่งตรงข้ามกับเนวิลล์ เชมัสและดีน รอนนั่งหน้าบึ้งไปพักใหญ่ในตอนที่พวกคุณกำลังเขียนอะไรขยุกขยิกบนม้วนกระดาษ วันนี้ศาสตราจารย์สเนปสั่งให้ทุกคนเปิดตำราค้นคว้าเพื่อเขียนเรียงความเรื่องฟีลิกซ์ ฟิลิคิส (น้ำยานำโชค) จำนวนสองม้วนกระดาษส่งในคาบ อย่างน้อยทุกคนก็แอบดีใจที่ไม่ต้องปวดหัวกับการชั่งตวงส่วนผสมไปหนึ่งวัน

คุณเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเนวิลล์ทักขึ้นมาเบาๆ

        "นี่(...)อีกเดือนกว่าๆก็ถึงงานเลี้ยงแล้วนะ เธอมีคู่ไปด้วยรึยัง?"

คุณกระพริบตา..ตายจริง..ลืมไปสนิทเลย

"ยังเลย จริงๆฉันลืมไปแล้วด้วยซ้ำ..เธอล่ะ?"

แก้มของเขาเป็นสีชมพู เขาพยักหน้าเขินๆ

"ฮื่อ..ไปกับลูน่าน่ะ"

คุณยิ้มน้อยๆ พยักหน้า

       ถึงแม้งานประลองเวทไตรภาคีจะถูกยกเลิกไป แต่ก็ยกเว้นงานเลี้ยงเต้นรำฉลองคริสต์มาสที่ถูกโหวตจากทุกๆคนในฮอกวอตส์ว่ายังอยากให้จัดอยู่เรื่อยๆ ปีนี้ก็เช่นกัน แต่ด้วยนิสัยของคุณที่ไม่ค่อยถนัดเข้างานสังคมเหมือนเฮอร์ไมโอนี่ คุณก็เลยไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไหร่ แต่พอหลังๆที่ทุกคนเอาแต่พูดถึงงานนี้กันมากขึ้น และยิ่งตอนนี้ที่ได้รู้ว่าแม้แต่เนวิลล์เองก็หาคู่ไปด้วยได้แล้ว...คุณก็ชักจะรู้สึกไม่ค่อยสงบซะแล้วสิ

        "ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนสติไม่ดีพอจะตกลงไปงานกับคนทึ่มแบบนั้น"

        เสียงเย็นๆเสียงหนึ่งลอยขึ้นมาเบาๆจากโต๊ะข้างหลัง เดรโกกำลังซุบซิบกับแครบบ์และกอยล์เพื่อนตัวโข่งของเขา เสียงของเขาเบาพอที่ศาสตราจารย์สเนปผู้กำลังเดินตรวจไปรอบห้องไม่ได้ยิน แต่ก็ยังดังมากพอจะให้คนนั่งโต๊ะถัดไปได้ยิน คุณและเพื่อนอีกสามคนมองหน้ากันอย่างเอือมๆ ตอนนี้เนวิลล์หน้าเป็นสีแดงเข้ม

        "เอ ไม่ใช่สิ ก็สติไม่ดีจริงๆนั่นแหละว่าไหม ลองบัตท่อมคนซื่อบื้อขอเลิฟกู๊ดสติเฟื่องไปงานเต้นรำก็ดูสมเหตุสมผลดี"

เดรโกยังคงไม่หยุด รอนกำหมัดแน่นส่วนแฮร์รี่ก็เม้มปากอย่างอดกลั้น

"อดทนไว้ มันไม่คุ้มหรอกถ้าจะหาเรื่องพวกนั้นตอนนี้" เฮอร์ไมโอนี่ไกล่เกลี่ยพลางหันมาทางเนวิลล์แล้วชวนเปลี่ยนเรื่อง

        "ลูน่าดีใจมากเลยล่ะที่เธอชวนเขาไปด้วย"

เนวิลล์เปลี่ยนกลับมายิ้มหวานก่อนจะหันมาถามคุณ

        "เธอไปกับเชมัสหรือดีนก็ได้นะ" เจ้าตัวที่ถูกเอ่ยชื่อสองคนเงยหน้าขึ้นมา

        "โทษทีพวก คริสต์มาสปีนี้พวกฉันกลับบ้านน่ะ" เชมัสบอก

มีเสียงที่ไม่ได้รับเชิญอีกเสียงแว่วลอยมาจากทิศเดิม

        "ไม่มีใครอยากไปกับเธอหรอก พวกสมาคมรักเลือดสีโคลน"

คราวนี้รอนหันขวับไปมองข้างหลังทันทีเขากระซิบเสียงลอดไรฟัน

        "ถ้าเราไม่ได้กำลังเรียนวิชานี้อยู่นะมัลฟอย..ฉันสาบานเลยว่า-"

ผัวะ!

        ประโยคของรอนถูกตัดจบด้วยแรงฟาดจากหนังสือในมือของศาสตราจารย์สเนป เขาก้มหน้ามองรอน นัยน์ตาสีดำหรี่ลง

"และฉัน..บอกว่าห้ามคุยกัน" เขาเอ่ยเย็นๆก่อนจะเดินไปตรวจโต๊ะแถวอื่น พวกคุณเห็นเดรโกแสยะยิ้มด้วยความสะใจ

รอนหันดูต้นทางซ้ายขวาก่อนชะโงกหน้าน้อยๆ

        "เราไปด้วยกันไหมล่ะ ฉันไปกับเฮอร์ไมโอนี่ ส่วนเธอก็ไปกับแฮร์รี่" รอนเสนอ แฮร์รี่มีสีหน้าลำบากใจ

"คือ..ฉันไปกับจินนี่แล้วล่ะ"

รอนทำหน้าผิดหวัง

"อ้าวเหรอ..งั้นไม่เป็นไร เอางี้ละกัน เฮอร์ไมโอนี่กับ(...)-อย่าน่าแฮร์รี่-พวกเธอสักคนเลือก-โธ่เอ้ยแฮร์รี่ เลิกกระตุกแขนเสื้อฉันสักที-พวกเธอคนนึงก็ไปงานกับฉั-"

ผัวะ!

ผัวะ!

หนังสือถูกฟาดลงบนหัวของรอนเป็นครั้งที่สองและหัวของแฮร์รี่คนละที คาบปรุงยาวันนั้นจบลงด้วยการศาสตราจารย์สเนปสั่งการบ้านกองหนึ่ง เรียงความวิเคราะห์น้ำยาลุ่มหลงหนึ่งม้วนและรายละเอียดของยาแก้พิษอีกหนึ่งม้วน แถมคะแนนอีกสิบแต้มที่โดนหักจากบ้านกริฟฟินดอร์

        บรรยากาศในช่วงมื้อเที่ยงที่เดิมทีก็อึกทึกอยู่แล้วแต่ตอนนี้ที่งานเลี้ยงคริสต์มาสใกล้เข้ามาทุกคนก็ดูจะตื่นเต้นกระฉับกระเฉงมากกว่าปกติ

คุณค่อยๆตักสตูเนื้อในจานอย่างเอื่อยเฉื่อยตรงข้ามกับพวกหนุ่มๆที่ลงมือโซ้ยอย่างรวดเร็ว

        "นี่ ตกลงพวกเธอคนไหนจะไปกับฉันล่ะ?"

รอนพูดทั้งๆที่อาหารเต็มปาก ตอนนั้นเองที่คุณฉุกคิดไอเดียบางอย่างขึ้นมาได้ จากอะไรต่อมิอะไรในพักหลังๆ คุณก็ชักจะรู้สึกว่ารอนนั้นแอบมีใจชอบเฮอร์ไมโอนี่

        "เมื่อกี้ตอนเรากลับหอนอน เฮอร์ไมโอนี่บอกฉันว่าอยากไปกับเธอแน่ะ"

เคราเมอร์ลิน...ขอให้คุณคิดถูกเถอะ

รอนนิ่งอึ้งไป ส่วนแฮร์รี่ก็ค้างอยู่ในท่าถือถ้วยน้ำ เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วและโน้มหน้ามาใกล้คุณ

        "ฉันบอกเธอตอนไหน.." เธอกระซิบ คุณแอบเอาศอกถองเธอใต้โต๊ะพลางขยิบตาให้ ผ่านไปพักหนึ่งเธอก็ถอนใจแล้วหันไป

"เอ้อ..ใช่ๆฉันบอกงั้นล่ะ"

เธอตอบพร้อมกับรีบขอตัวไปห้องสมุดโดยไม่ลืมทิ้งท้ายกับพวกคุณว่าจะไปเจอกันอีกทีที่ห้องเรียน

รอนหน้าขึ้นสีเรื่อน้อยๆ เขายกมือเกาท้ายทอยแบบเขินๆขณะที่พวกคุณพากันเดินออกจากห้องโถงเพื่อเตรียมเรียนวิชาต่อไป

        "โอเค...แล้วเธอล่ะ(...)"

คุณยักไหล่

        "เอาจริงฉันก็ไม่ค่อยสนงานปาร์ตี้ไรแบบนี้อยู่แล้วล่ะ ถ้าไม่มีฉันก็ว่าจะไปคนเดียว" คุณตอบแบบสบายๆ

        "ตอบแบบนั้นไม่ได้ทำให้เธอดูเท่ขึ้นหรอกนะยัยหน้าจืด"

มีเสียงก้องจากอีกฝั่งของทางเดินพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินกร่างอย่างวางก้ามตรงเข้ามา แฮร์รี่หันไปมองตาเขียวพลางแตะบ่าคุณให้หันกลับมาข้างหน้า

        "ไม่ต้องไปสนใจ" เขาพูดพลางเอื้อมมือไปดึงรอนให้เดินตามมาด้วย

"อ้อเหรอพอตเตอร์ งั้นดูสิว่าแบบนี้นายจะอยู่เฉยได้อีกไหม" 

เดรโกล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมแล้วดึงไม้กายสิทธิ์ชี้มาทางพวกคุณ จังหวะนั้น แฮร์รี่เองก็รีบชักไม้กายสิทธิ์ของเขาออกมา ไม้ทั้งสองประจันหน้ากัน

"ตอบโต้ได้ดีนี่พอตเตอร์ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องจัดการแกเสมอไปนะ..สตูเปฟาย!!"

เขาตะโกน ชี้ไม้ที่ปล่อยลำแสงพุ่งไปทางคุณ

"โพรเทโก้!" 

คุณตวัดไม้กายสิทธิ์และกลุ่มควันสีขาวก็พุ่งออกมาจากปลายไม้ก่อตัวขึ้นเป็นกำแพงสะท้อนลำแสงกลับไปหาเจ้าของ

"อ๊าก!!!" 

เดรโกร้องลั่นเมื่อตัวของเขาลอยขึ้นและพุ่งไปปะทะกับผนังด้านหลังเข้าเต็มแรงก่อนจะหล่นลงมากระแทกพื้นเสียงดังพลั่ก พวกคุณเดินเข้าไปใกล้ๆจุดที่เขานอนนิ่งอยู่

        "โอย.." เขาร้องคราง รอนกอดอกพลางส่งเสียงฮึดฮัดออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์

"ฮึ! ดีนะที่เวลาช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านแถวที่นี่ ไม่งั้นเราต้องซวยแน่ๆ ไปกันเถอะ ใกล้จะเข้าเรียนละ" เขาตอบขณะดึงคุณกับแฮร์รี่ให้เดิน แต่คุณขืนตัวรั้งไว้ สายตายังจ้องร่างของเดรโกที่ตอนนี้นอนขดตัวกลม สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด คุณคุกเข่าลงข้างๆพลางเอามือไล่ไปตามตัวเขาเบาๆสำรวจอาการบาดเจ็บ บริเวณแขนข้างซ้ายของเขาบวมปูดห้อเลือดส่วนข้อเท้าข้างหนึ่งก็มีอาการพลิกและแดงเช่นกัน คุณค่อยๆสอดมือไปใต้ตัวเขาพร้อมหันไปมองเพื่อนอีกสองคน

        "ช่วยฉันหน่อย" คุณบอก พวกเขามองหน้ากันอย่างุนงง

"เอ่อ..ขอถามหน่อยได้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไร" รอนพูด

        "เธอไม่น่าถามเลยนะ ก็พาเขาไปห้องพยาบาลไง" 

"บอกฉันทีว่าเธอล้อเล่น" เขาพึมพำกับแฮร์รี่เมื่อเห็นคุณพยายามประคองมัลฟอยขึ้นมาในท่านั่ง

        “โธ่เอ๊ย อย่าทำตัวเป็นเด็กน่าพวกเธอ มาเถอะ เราทิ้งเขาไว้อย่างนี้ไม่ได้หรอก”

        แฮร์รี่ยีหัวตัวเองทีหนึ่งแล้วเดินเข้ามาช่วยคุณยกตัวเดรโกขึ้นก่อนที่รอนจะเดินตามมาสบทบ สองหนุ่มช่วยกันยกตัวเขาขึ้นแล้วตรงไปห้องพยาบาลโดยมีคุณช่วยถือข้าวของสัมภาระตามหลังไปติดๆ ระหว่างทางพวกคุณก็ตกเป็นเป้าสายตาของบรรดานักเรียนที่ต่างมีสีหน้าแปลกใจและงงงวย

        ในไม่กี่อึดใจพวกคุณก็มาถึงห้องพยาบาลด้วยความโล่งใจที่ไม่บังเอิญไปเจออาจารย์คนไหนเข้าระหว่างทาง มาดามพอมฟรีย์รีบวิ่งโร่ออกมาจากห้องทำงานเข้ามารับตัวมัลฟอยไปวางบนเตียง

        “เคราเมอร์ลิน!คุณพระคุณเจ้า!นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย พวกเธอไปทำอะไรกันมาฮึ” เธอร้องพลางชี้ไม้กายสิทธิ์กวาดไล่ตามตัวเขาและเริ่มสำรวจส่วนที่บาดเจ็บ

        “อ่า..มันเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยฮะ”

แฮร์รี่พูดเสียงอ่อยๆขณะที่เธอปฐมพยาบาลที่แขนของมัลฟอย

        “โอ้ ถึงขนาดแขนหักเท้าพลิกนี่ฉันว่ามันออกจะเกินจากคำว่า ’นิดหน่อย’ไปพอสมควรนะ” เธอเอ็ด ตอนนี้มัลฟอยหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์จากยาที่เธอให้

        “แต่เอาเถอะ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว พวกเธอกลับไปเรียนได้แล้วจ้ะ”

ทั้งสองคนพยักหน้าและคว้าสัมภาระของตัวเองขึ้นมา ตอนนั้นเองที่ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของคุณ

         “หนูขออยู่เป็นเพื่อนเขาได้ไหมคะ?”

มาดามพอมฟรีย์เลิกคิ้วด้วยความเคลือบแคลงใจ แฮร์รี่กับรอนส่งสายตาที่บ่งบอกว่า “เธอบ้าไปแล้ว” มาให้

        “คือ..หนูคิดว่าเผื่อเขาตื่นแล้วอาจจะช่วยอะไรได้บ้างน่ะค่ะ พอดีวิชานี้เราเรียนด้วยกัน”

มาดามลุกขึ้นยืนพลางคว้าขวดยา

        “งั้นก็ได้จ้ะ” เธอเอ่ยก่อนจะกลับเข้าไปในห้องทำงาน เพื่อนสองคนที่เหลือปรี่เข้ามาหาคุณ

        “เธอเอาจริงเหรอ(...)” แฮร์รี่ถามอย่างไม่เชื่อหู

        “ฉันเข้าใจนะถ้าเธอจะมีอารมณ์ขี้เกียจเรียน แต่ให้ตายเหอะ โดดเรียนเพื่อมาอยู่กะเจ้าวางก้ามโตนี่แทนเนี่ยนะ ไม่ได้นรกต่างกันเท่าไหร่เลยเพื่อน” รอนว่า

        “คือ...ฉันคิดว่าฉันเป็นคนทำให้เขาเจ็บตัวแบบนี้ จริงๆฉันจะปัดลำแสงคาถานั่นออกไปทางอื่นก็ได้..แต่ฉันก็ยัง..เอ้อนั่นแหละ..เลยรู้สึกผิดน่ะ”

รอนกลอกตา

        “พวกเธอไปเถอะ ฝากบอกศาสตราจารย์สเปราต์ด้วยแล้วกันว่าฉันมีเหตุนิดหน่อย”

พวกเขาลังเลอยู่สักพักถึงค่อยพยักหน้าและพากันเดินออกไป คุณหันกลับไปมองหน้าของคนที่หลับอยู่บนเตียงพลางก้มลงหยิบหนังสือนิยายจากร้านหนังสือมักเกิ้ลเรื่องหนึ่งขึ้นมาอ่านรอเวลาเขาตื่น

        เดรโกตื่นขึ้นมาราวๆบ่ายโมงกว่าๆตอนที่เขาร้องขอน้ำ คุณลุกไปหยิบให้ แต่เมื่อเขารู้ตัวว่าเป็นคุณ..

        “เธอ! ยัยหน้าจืด! เธอมาอยู่นี่ได้ยังไงกันห๊-โอ๊ย!!” เขาร้องพลางกุมแขนข้างที่หัก

“เบาๆหน่อยสิ แขนเธอหักนะ แล้วก็สำหรับคำถามของเธอ พวกฉันช่วยกันแบกเธอมาที่นี่เองแหละ” 

เขากระพริบตาครุ่นคิดขณะกำลังระลึกเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

        “พวกฉัน?..เธอหมายถึง..เธอ เจ้าพอตเตอร์กับวีสลีย์นั่นเรอะ ให้ตายสิ น่าแขยงชะมัด” เขาพูดด้วยสีหน้าแสดงความรังเกียจชัดเจน

“ขอโทษ ตอนแรกพวกเขากะว่าจะทิ้งเธอไว้ตรงนั้นด้วยซ้ำนะยะ ฉันนี่แหละเป็นคนขอให้พวกเขาแบกเธอมา” 

คุณพูดอย่างฉุนๆ

เขาย่นจมูก

        “ไม่ได้อยากให้เธอช่วยซะหน่อย ไม่ได้ขอ และไม่ต้องการ” เขาพูดอย่างไว้ตัว

        “แต่มันเป็นความอยาก ความเต็มใจและความต้องการของฉัน” คุณย้อน 

เขาพ่นลมออกมาทีหนึ่งแต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรก่อนจะเอนตัวลงไปนอนเหมือนเดิมโดยหันหน้าไปอีกทาง

คุณส่ายหัวน้อยๆ

        “ยังไงก็..ขอโทษนะ” เขาหันหน้ากลับมา เลิกคิ้ว

        “อะไร?”

        “ก็..ที่ทำเธอเจ็บตัวไง จริงๆฉันจะปัดคาถาเธอออกไปทางอื่นก็ได้แต่ก็..นั่นแหละ”

เขาส่งเสียงฮึดฮัด คุณไม่ได้ว่าอะไรจึงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ

        “นั่นหนังสืออะไรน่ะ...‘เชอร์ล็อคโฮล์มส์’ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย” เขาทัก

คุณพลิกดูหนังสือ

        “อ้อ เนี่ยเหรอ หนึ่งในวรรณกรรมชื่อดังของพวกมักเกิ้ลหรือไงเนี่ยแหละ ฉันไปบังเอิญได้มาจากร้านที่ขายของพวกนี้”

        “เฮอะ เธอนี่มันพวกมักเกิ้ลแฟนคลับจริงๆ” เขาจิก

        “มันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่” คุณตอบพลางยกหนังสือกลับขึ้นมากำลังจะอ่านต่อ เขาใช้มือข้างที่ไม่เจ็บรั้งหนังสือคุณเอาไว้

        “ฉันเพิ่งนึกออก..นี่เธอไม่มีเรียนแล้วรึไง ฉันพอจะจำได้ว่าตอนนี้พวกบ้านกริฟฟินดอร์เรียนสมุนไพรศาสตร์กัน”

คุณยักไหล่

“ยังไงฉันก็คงเรียนไม่รู้เรื่องอยู่ดีถ้าต้องทิ้งให้เธอนอนเจ็บอยู่นี่คนเดียว”

ตาสีฟ้าของเดรโกนิ่งอึ้งไป เพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่คุณรู้สึกว่าใบหน้าขาวซีดของเขาขึ้นสีชมพูจางๆ

“ข-ขอบใจละกัน” ว่าแล้วเขาก็หันหน้ากลับไปทางอื่น

“ไม่มีปัญหา”

        เวลาบ่ายเกือบเย็นมาดามพอมฟรีย์ก็อนุญาตให้เดรโกออกจากห้องพยาบาลได้ คุณช่วยเขาถือของกลับไปยังหอพักบ้านสลิธีรินโดยเขาสั่งให้คุณทิ้งระยะห่างระหว่างที่เดินเพื่อป้องกันการตกเป็นข่าวซุบซิบและรักษาภาพลักษณ์ของเขา แต่เมื่อมาถึงหน้าทางเข้าหอพักในคุกใต้ดิน คุณก็ประหลาดใจที่เห็นเดรโกเดินเข้าไปอยู่ในเงามืดของซอกหลืบกำแพงมุมหนึ่ง พยักพเยิดให้คุณเดินตามไป

        “มีอะไร?”

เขาเอนหลังพิงกำแพง

        “ฉันจำได้ว่าเธอยังไม่มีคู่ไปงานเลี้ยงคริสต์มาสใช่ไหมล่ะ?”

คุณขมวดคิ้วสงสัย

        “ใช่..แล้วไงล่ะ?”

เขายักไหล่พลางเบือนสายตาไปอีกทาง

        “แค่จะบอกว่าฉันยินดีที่จะลดตัวไปงานคู่กับเธอได้ก็เท่านั้นแหละ” คุณเลิกคิ้ว

        “นี่! อย่ามาเข้าใจฉันผิดนะ...ฉันแค่ถือว่านี่เป็นค่าตอบแทนบุญคุณครั้งนี้หรอก”

คุณกลั้นขำในความกระอักกระอ่วนของเขา

        “งั้นเหรอ” 

คุณตอบลอยๆพลางแสร้งทำเป็นจะเดินกลับ

        “เฮ้! แล้วคำตอบล่ะยัยหน้าจืด” เขาท้วง

คุณหันไปส่งยิ้มให้เขา

“ด้วยความยินดี เดรโก”

.

.

.

.

.

        เมื่องานเลี้ยงคริสต์มาสมาถึง ปราสาทฮอกวอตส์ก็ถูกเหล่าอาจารย์ตกแต่งจนมีบรรยากาศสวยงามตระการตาทั้งหลังในธีมสีเงินและทอง เหนือประตูทุกบานมีช่อมิสเซิลโทสีทองแขวนประดับคู่กับเถาไม้เลื้อยตกแต่งสีเงิน ห้องโถงใหญ่ดูสวยด้วยต้นคริสต์มาสต้นมหึมาสีขาวตกแต่งด้วยของประดับสีทองตั้งตระหง่านอยู่ด้านในสุด ทุกพื้นที่ของห้องเหมือนจะถูกเคลือบด้วยน้ำแข็งวิเศษสำหรับตกแต่งบวกกับเพดานเวทมนต์ที่มีหิมะสีขาวตกโปรยปรายจนให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในลูกแก้วหิมะ ทั้งหมดยิ่งดูสมบูรณ์ขึ้นเมื่อมีผู้คนที่แต่งตัวสวยงามเริ่มทยอยมาเข้างานเกิดเป็นสีสันงดงาม คุณมาถึงหน้าห้องโถงพร้อมกับเพื่อนๆในชุดคลุมออกงานสีน้ำเงินปักลายเส้นสีทองดิ้นเป็นลายสวยพร้อมกับผมที่เกล้าขึ้นไปเป็นมวยเก๋ เมื่อนึกถึงพวกเพื่อนๆแล้วคุณก็อดยิ้มไม่ได้ ตอนแรกทั้งสามคนตกใจมากเมื่อคุณบอกพวกเขาว่าคุณตกลงไปงานกับเดรโก รอนโวยวายเสียงดังส่วนแฮร์รี่ก็พยายามโน้มน้าวให้คุณคิดดูให้ดีๆอีกที แต่แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ไปพูดอิท่าไหนไม่รู้จนสองคนนั้นยอมเห็นด้วยกับไอเดียนี้ได้ พอใกล้เวลาเริ่มงานเลี้ยง คุณก็เริ่มกังวลนิดๆว่าเขาอาจจะเบี้ยวไม่มา แต่จังหวะนั้นเอง

        “หวัดดียัยหน้าจืด” เดรโกเดินมาพร้อมกับแครบและกอยล์คุณคิดว่าเขาดูดีมากในเสื้อคลุมยาวกำมะหยี่สีดำเหลือบเงาเขียวที่ใส่คู่กับเสื้อเชิ้ตสูทสีดำและขาว สายตาเขาดูอึ้งนิดๆเมื่อเดินเข้ามาเห็นคุณใกล้ๆ เขาโบกมือปัดให้เพื่อนอีกสองคนเข้างานไปก่อน

“อ่ะแฮ่ม จะบอกอะไรให้ เธอโชคดีมากนะที่ได้ออกงานกับคนตระกูลมัลฟอยอย่างฉัน” 

เขาพูดขณะผายมือยื่นมาทางคุณ คุณยิ้มน้อยๆและส่งมือให้เขา

        หลังจากมื้อค่ำที่หรูอลังการกว่าปกติ ดนตรีคลาสสิคที่เปิดคลอผ่านเครื่องกระจายเสียงวิเศษก็เปลี่ยนมาเป็นดนตรีสดจาก

วง เดอะ เวียร์ด ซิสเตอร์ส ที่เริ่มบรรเลงช้าๆบนเวที คนในงานเริ่มพาคู่ของตนเองไปยังลานหน้าเวทีและเริ่มเต้นรำ

เดรโกหันมาหาคุณ

         “อยากเต้นไหม?”

คุณกระพริบตา รู้สึกว่าใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวแปลกๆ

“ก็..ได้ ถ้าเธออยาก”

เขาหยักยิ้ม คว้ามือคุณก่อนจะนำไปยังลาน มือของเขาวางอยู่บนเอวของคุณ ส่วนคุณก็วางแขนลงบนบ่าเขาข้างนึง มืออีกข้างจับกับมือเขาเท้าของคุณทั้งคู่ก้าวไปตามบทเพลงที่บรรเลงอย่างเชื่องช้า 

 - -This is your final chance

นี่คือโอกาสสุดท้าย--

To hold the one you love

--ที่จะได้โอบกอดคนที่คุณรัก

You know you've waited long enough

คุณรู้ดีว่าคุณรอมานานแล้ว

“นี่”

ใบหน้าของเขามีสีระเรื่อชัดเจนเพราะแสงไฟสีทองที่ส่องจากเพดานจางๆ

“หืม?”

- - So, believe

เพราะงั้นก็จงเชื่อเถอะ--

That magic works

--ว่าเวทมนตร์นั้นน่ะได้ผล

Don't be afraid

จงอย่าได้หวาดกลัว --

Of bein' hurt

-- กับความเจ็บปวด

Don't let this magic die

อย่าให้เวทย์มนตร์นี้สูญสลายไป

The answer's there

คำตอบก็อยู่ตรงนี้แล้วไง--

Oh, just look in her eyes

--เพียงแค่มองเข้าไปในตาของเธอ

“เธอ..สวยดีนะ”

ไม่ต้องให้ใครบอกก็รู้ว่าตอนนี้แก้มของคุณได้ขึ้นสีเป็นที่เรียบร้อย

“ขอบใจ..”

เขาเบือนสายตาไปทางอื่น หน้ายังคงเป็นสีชมพู

“ไว้วันไหนที่มีโอกาส..ไปฮอกส์มี้ดกันไหม?”

คุณเงยหน้าขึ้นสบกับนัยน์ตาสีฟ้า

- -And make your final move

เอาล่ะ ไปตอนสุดท้ายเสียสิ

Mmm, don't be scared, she wants you to

ไม่ต้องกลัวหรอก เธออยากให้คุณทำ

Yeah, it's hard, you must be brave

ใช่ มันยาก แต่คุณต้องกล้าหาญนะ

Don't let this moment slip away

อย่าปล่อยให้ช่วงเวลานี้หลุดลอยไป

“ฟังดูเหมือนเธอกำลังจะขอฉันเดทเลย”  คุณตอบพึมพำ

“ก็..มั้ง..แล้วแต่จะคิด” เขายิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะดึงคุณกลับเข้าสู่ห้วงจังหวะของบทเพลงยามค่ำคืนฤดูหนาว

- -Now, believe

ตอนนี้จงเชื่อเถอะ

That magic works

ว่าเวทย์มนตร์นั้นได้ผล

.

.

Ooh, the answer's there

เพราะคำตอบน่ะอยู่นี่แล้วไง

Yeah, just look in her eyes

ใช่ เพียงแค่มองไปในตาของเธอ

....................................................................................................................................................................................................................................................

Extra เพลงที่อยู่ในเรื่องคือเพลง Magic Works จ้า เป็นเพลงประกอบจากหนังแฮร์รี่ในภาค 4 ตอนฉากงานเต้นรำ

         

       

               เครดิตวิดีโอ : https://www.youtube.com/watch?v=xBSNf4bI8u4

Extra 2 มุกตบหัวด้วยหนังสือของป๋า ไรต์ก็เอาไอเดียมาจากหนังอ่ะนะ

 

ป.ล.1 ไรต์งงตัวเองมาก ไหงแต่งไปแต่งมากลายเป็นว่ายาวกว่าตอนที่ผ่านมาเฉยเลย 5555555

ป.ล.2  ตอนแรกว่าจะไม่ใส่เพลง แต่พอไปๆมาๆรู้สึกว่ามันเข้ากับเรื่องดีก็เลยเออเอามาดีกว่า - -;)

ป.ล.3 แอบรู้สึกเจ็บปวดนิดๆที่ต้องกลับมาแต่งป๋าเนปในคราบอาจารย์จอมโหด...

ป.ล.ที่สุด ชอบไม่ชอบหรือมีข้อติชมอะไรก็บอกกันได้จ้า