All + Reader ตัวละครแสนรัก [ปิดรับรีเควสชั่วคราวจ้า]

ลำดับตอนที่ #1 : [Harry Potter]Severus Snape x Reader : Valentine

         คุณเดินไปตามถนนปูอิฐสีเทาหม่นอมดำของหมู่บ้านฮอกส์มี้ดร่วมกับนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ได้ฉายาว่า ก๊วนสามสหาย ระหว่างเดินพลางฟังเด็กหญิงผมสีน้ำตาลหยิกฟูกำลังสาธยายให้คุณฟังว่าวิชาตัวเลขมหัศจรรย์นั้นสนุกแค่ไหน โดยไม่ทันสังเกตเด็กชายผมแดงหน้าตกกระที่กำลังกลอกตาทำหน้าล้อเลียนเธออยู่ข้างหลังโดยมีเด็กชายผมดำใส่แว่นอีกคนกำลังพยายามกลั้นหัวเราะสุดความสามารถ คุณอมยิ้มน้อยๆกับท่าทีของพวกเขา นอกจากพวกเขาทั้งสามแล้วก็ยังมีนักเรียนคนอื่นหลายต่อหลายคนกล่าวทักทายคุณอย่างไม่ขาดสายเมื่อพวกเขาเดินผ่านไปมา

         คุณไม่ได้อยากจะโอ้อวดอะไรนะ แต่คุณก็พูดได้ว่าคุณเป็นศาสตราจารย์คนโปรดของเหล่านักเรียนฮอกวอตส์ ด้วยบุคลิกในแบบของอาจารย์ผู้สอนวิชาศิลปะและภาพถ่ายเวทมนตร์ เลยง่ายดายมากที่คุณสามารถเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขา นักเรียนหลายคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักเรียนหญิงมักจะชอบแวะมาหาคุณหลังหมดคาบเพื่อพูดคุยเรื่องราวจิปาถะกับคุณ และภาพที่พวกเขามักจะส่งยิ้มหรือแวะพูดคุยกับคุณตรงทางเดินก็กลายเป็นที่คุ้นตาไปแล้วในบรรดาบุคลากรในปราสาท แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนยังไม่รู้และไม่คาดคิดคือ...ใครจะไปนึกว่าคนที่มีบุคลิกเป็นมิตรแบบคุณจะมาลงเอยกับผู้ที่ได้ฉายาว่าค้างคาวมืดมนแห่งคุกใต้ดินอย่างศาสตราจารย์เซเวอร์รัส สเนปได้..รวมๆกันแล้วก็คบกันได้เกือบปีนึงแล้วล่ะ

        จริงๆแล้วคุณไม่ได้คิดอะไรมากกับการคบกันแบบเปิดเผย แต่อีกฝ่ายนั้นคิดว่าคบกันแบบเงียบๆจะดีกว่า คุณก็เข้าใจเขาล่ะนะ ลองนึกภาพดูสิว่ามีนักเรียนสักคนรู้เรื่องนี้เข้า...พวกคุณได้ตกเป็นประเด็นข่าวร้อนไปตลอดปีการศึกษาแน่นอน คุณนึกไม่ออกเลยว่าเขาจะทำหน้ายังไง คงจะตลกไม่ใช่น้อยเหมือนกัน

        วันวาเลนไทน์จะมาถึงในวันพรุ่งนี้ นั่นก็เลยทำให้คุณได้ออกมาเดินเที่ยวฮอกส์มี้ดในวันนี้ เพื่อหาซื้อของให้กับเขา ทีแรกคุณกะว่าจะเดินคนเดียวเพื่อรีบซื้อของให้เสร็จแล้วจะได้รีบกลับ แต่บังเอิญมาเจอก๊วนสามสหายที่วางแผนจะไปฮอกส์มี้ดเช่นกัน พวกเขาก็เลยเสนอว่าจะมาเดินเที่ยวกับคุณด้วย ด้วยความที่คุณสุภาพเกินกว่าจะปฏิเสธลง(และพวกเขาก็บังเอิญเป็นนักเรียนกลุ่มที่สนิทกับคุณมากที่สุดเสียด้วย) คุณก็เลยได้มาเดินกับพวกเขาโดยที่แผนการซื้อของไม่ได้คืบหน้าไปไหนเลยสักนิด ความคิดบางส่วนถถูกดูดกลืนไปกับเสียงคุยจ้อกแจ้กของเด็กๆสามคนที่กำลังเข้าสู่วัยแรกรุ่น คุณกวาดตามองสินค้าหลากหลายที่วางโชว์อยู่ตรงหน้าต่างกระจกของเหล่าร้านรวงต่างๆ พยายามคิดว่าจะซื้ออะไรไปให้คนขี้หงุดหงิดแบบนั้นดี พลันสายตาไปหยุดอยู่ที่บรรดาของหวานสีน้ำตาลและสีขาวที่ตั้งโชว์อยู่ในหน้าร้านสีสันสดใสของร้านฮันนี่ดุ๊กส์

ช็อกโกแลตเหรอ...คุณคิดในใจ แต่เพียงครู่เดียวก็ส่ายหัวพร้อมไล่ความคิดนั้นออกไป

        ไม่ดีกว่า อย่างตาคนนั้นเนี่ยนะจะชอบของแบบนี้ คุณก้าวเท้ามุ่งหน้าต่อไปยังร้านไม้กวาดสามอันพร้อมพวกเด็กๆพลางอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเซเวอร์รัสไม่ถูกกับของหวานแค่ไหน ทุกๆมื้อเมื่อถึงเวลาของหวานทีไรเขาจะรวบช้อนส้อมเข้าหากันแล้วก็นั่งนิ่งเฉยไปตลอดจนจบเวลาอาหารเย็นโดยไม่กินอะไรเลย

        บัตเตอร์เบียร์อุ่นๆในร้านไม้กวาดสามอันไม่ได้ช่วยให้คุณเกิดไอเดียดีๆขึ้นมาได้ดีนัก คุณนั่งท้าวคางพลางคิดไม่ตกว่านอกเหนือจากช็อกโกแลตหรือขนมหวานแล้วมันจะมีอะไรได้อีกล่ะ 

ก็ใครต่อใครเขาก็ให้ของพวกนั้นกันในวันวาเลนไทน์ทั้งนั้นนี่นา 

แล้วความคิดที่กำลังไหลไปเรื่อยของคุณก็ได้หยุดลงเพราะเสียงเรียกของสามสหาย

        "..ศาสตราจารย์(....)คะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หนูเห็นอาจารย์ดูเหม่อๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" 

เฮอร์ไมโอนี่ทัก พร้อมๆกับที่เด็กชายอีกสองคนเลิกซดเครื่องดื่มแล้วเงยหน้าขึ้นมาจากแก้วใบโต

คุณถอนหายใจ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ บางทีเด็กๆอาจจะนึกอะไรดีๆออกก็ได้ ยังไงพวกเขาก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าฉันคบกับใครอยู่

        "เอ้อ..พอดีครูกำลังคิดเรื่องให้ของขวัญกับคนๆนึงอยู่น่ะจ้ะ"

ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกจากปาก เด็กทั้งสามก็ตาโตและมีท่าทางตื่นเต้นขึ้นมาทันที

        "โอ้โฮ! วันวาเลนไทน์สินะฮะ!!พวกเราไม่เคยรู้เลยว่าศาสตราจารย์มีแฟนแล้ว!แนะนำให้พวกเรารู้จักบ้างสิฮะ"

คุณยิ้มแหยๆ นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดกันน้อ..

        "อ้อ..พอดีเขาเป็นพ่อมดอยู่ที่ลอนดอนเลยไม่ค่อยได้เจอกันจ้ะ"

คุณหลุดขำนิดๆเมื่อเห็นรอนทำหน้ามุ่ยผิดหวัง

        "แล้วเพราะเราเจอกันยาก ก็เลยคิดว่าจะส่งของขวัญไปให้ แต่ก็คิดไม่ออกน่ะจ้ะ..เขาดันไม่ค่อยชอบของหวานสักเท่าไหร่"

คราวนี้เป็นเด็กชายอีกคนเสนอขึ้นมา

        "ยังมีดอกไม้กับการ์ดไงฮะ ไหนๆอาจารย์ก็สอนศิลปะ ผมคิดว่าคนรักของอาจารย์ต้องชอบแน่เลยฮะถ้าอาจารย์ประดิษฐ์มันขึ้นมาเอง"

        "แต่ปัญหาคือ..ผู้หญิงเขาไม่ค่อยเป็นฝ่ายให้ของแบบนั้นกับผู้ชายหรอกแฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้น

"โธ่เอ้ย ฉันน่ะไม่ถือหรอกนะถ้าเกิดแฟนฉันจะซื้อช่อดอกไม้เบ้อเริ่มเทิ่มแนบการ์ดลายพร้อยหวานแหววมาให้น่ะ" 

รอนเถียง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่กลอกตาอย่างเอือมๆ 

        "พวกผู้ชายนี่นะ.." แล้วเธอก็หันกลับมาทางคุณ

"หนูว่าอาจารย์ให้ช็อกโกแลตไปนั่นแหละค่ะดีที่สุดแล้วถึงอาจารย์จะบอกว่าเขาไม่ชอบของหวานแต่หนูเชื่อว่าต่อให้เป็นของที่ไม่ชอบแต่ถ้าเป็นของที่คนรักให้ซะอย่างยังไงก็ชอบแล้วก็ต้องดีใจมากแน่นอนค่ะ"

        คุณนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา สมแล้วที่ใครๆชอบบอกว่าเธอเป็นนักเรียนที่ฉลาดที่สุดในรุ่นปีของเธอ 

แต่แล้วบรรยากาศที่กำลังไปได้สวยก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงนินทาเบื้องหลัง

        "ตรรกะอะไรของเขานะ คนเราจะไปชอบของที่เราไม่ชอบได้ไง ว่าไหมแฮร์รี่" รอนหันไปบ่นมุบมิบกับแฮร์รี่โดยไม่ระวังเลยว่าเด็กหญิงตรงหน้าเขาได้ยินเต็มๆ ส่วนแฮร์รี่เพียงแค่ยักไหล่แล้วยกแก้วบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาจิบพอเป็นพิธีซึ่งคุณคิดว่านั่นเป็นการตอบที่ชาญฉลาดมาก เพราะหลังจากนั้น..

"เธอมีปัญหาอะไรกับฉันนักหนาฮึ  โรนัลด์วีสลีย์!!!"

.

.

.

        หลังออกจากร้านไม้กวาดสามอัน คุณก็ได้ไปเลือกซื้อช็อกโกแลตอยู่ในร้านฮันนี่ดุ๊กส์โดยได้รับความช่วยเหลือจากสามสหาย และแล้วตอนออกจากร้านคุณก็ได้กล่องช็อกโกแลตเล็กๆขนาดเท่าฝ่ามือมาด้วย บนกล่องสีขาวมีริบบิ้นสีเขียวผูกประดับไว้เรียบๆ  คุณตั้งใจเลือกสีนี้เพราะมันทำให้คุณนึกถึงบ้านสลิธีริน บ้านฮอกวอตส์ที่เซเวอร์รัสเคยอยู่และเป็นอาจารย์ประจำ คุณซ่อนกล่องไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมขณะเดินกลับไปยังปราสาท

        ยังเหลือเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลาอาหารเย็นเมื่อคุณกลับมาถึงทางเดินใหญ่ในปราสาท คุณโบกมือบอกลาแยกย้ายกับทั้งสามคนก่อนจะตรงรี่ไปที่ห้องพักส่วนตัวเพื่อเอากล่องช็อกโกแลตไปเก็บ แต่เมื่อผลักประตูเข้าไป คุณก็สะดุ้งเมื่อเห็นร่างสูงในเสื้อคลุมสีดำกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้นวมหน้าเตาผิงของคุณ จมูกงุ้มและหน้าของเขาที่ก้มต่ำใกล้กับหนังสือทำให้ผมสีดำยาวประบ่าห้อยย้อยลงมาปรกตามกรอบหน้าขับให้เขาดูมีเสน่ห์ เพียงครู่เดียวเซเวอร์รัสก็เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ

        "เธอไปไหนมาน่ะ?" เขาถามด้วยเสียงเรียบๆทุ้มต่ำอันเป็นเอกลักษณ์

"ไปฮอกส์มี้ดมาค่ะ" เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้ว คุณจึงรีบหาทางกลบเกลื่อน

"ไปเป็นเพื่อนพวกเด็กๆ..ก๊วนพอตเตอร์น่ะ พอดีบังเอิญเจอพวกเขาตรงทางเดินก็เลยชวนฉันไปด้วยกัน"

"งั้นรึ" 

        เขาปิดหนังสือวางไว้บนโต๊ะข้างๆก่อนจะเดินตรงมาทางคุณ และโดยไม่ทันตั้งตัวเขาก็ยกมือขึ้นทำเป็นกำปั้นแล้วเคาะเบาๆทีนึงที่หน้าผากของคุณ

        "ทีหลังจะไปไหนก็บอกกันก่อนสิ" แม้สีหน้าของเขาจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆเหมือนเคย เแต่คุณก็เห็นว่ามุมปากของเขาหยักขึ้นมานิดหนึ่งคล้ายกำลังจะยิ้ม คุณส่ายหน้าน้อยๆแล้วเอาแขนโอบร่างสูงไว้พลางเอนหัวพิงซบกับอกของเขา จังหวะเดียวกับที่เขายกแขนขึ้นกอดคุณกลับ

        "วันนี้คุณเป็นยังไงบ้างล่ะ?" คุณเงยหน้าขึ้นถาม คุณไม่ได้เจอเขาเลยตลอดทั้งวันตั้งแต่หลังอาหารเช้าเนื่องจากคนตรงหน้ามีสอนทั้งเช้า สายและตอนบ่าย เซเวอร์รัสขมวดคิ้วและส่งเสียงฮึดฮัด

"เด็กปีเล็กๆก็ยังซื่อบื้อเหมือนเดิม ส่วนพวกปีโตๆก็ไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่ใจจดใจจ่อกับวันพรุ่งนี้"

คุณหัวเราะก่อนจะผละออก

        "ไปกันเถอะคุณผู้ชายขี้บ่น ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว ฉันกินแค่ของว่างเล็กๆน้อยๆที่ฮอกส์มี้ดมา ส่วนคุณเองก็น่าจะหิวเอาเรื่องนะหลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน"

คุณเอ่ยพลางเดินนำไปที่ประตู เขาถอนหายใจออกมาทีหนึ่งแล้วจึงเดินตามมา

เดี๋ยวค่อยแอบเอากล่องช็อกโกแลตมาเก็บทีหลังก็แล้วกัน

.

.

.

        เช้าวันรุ่งขึ้นคุณตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตามปกติ แต่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มทุกครั้งที่เหลือบไปเห็นกล่องช็อกโกแลตที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง คุณคิดว่าจะเอาของให้เขาตอนบ่ายวันนี้เพราะทั้งคุณและเขามีสอนแค่สองคาบคือตอนเช้าและก่อนมื้อเที่ยง

        ตลอดทางเดินและห้องโถงวันนี้อวลไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวนักเรียนและบุคลากรที่พูดอวยพรให้กันและกัน

ถึงจะเป็นช่วงก่อนมื้อเช้าแต่นักเรียนบางคนก็มีช็อกโกแลตกับขนมหวาน การ์ดหรือแม้กระทั่งดอกไม้ติดมือกันมาแล้ว รวมทั้งตัวคุณเองก็ได้การ์ดและช็อกโกแลตจากนักเรียนบางส่วนกับศาสตราจารย์บางท่านด้วยเหมือนกัน เมื่อคุณเข้ามายังห้องโถงใหญ่ก็หลุดหัวเราะออกมาพรืดหนึ่ง ตรงโต๊ะยาวสำหรับพวกอาจารย์บนยกพื้นนั้นมีร่างสองร่างต่างอารมณ์กันคนละขั้วกำลังคุยกันอยู่ 

        ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ที่อยู่ในเสื้อคลุมสีม่วงแดงเข้ากับโทนเทศกาลกำลังพูดคุยอย่างอารมณ์ดีกับคู่สนทนาข้างๆที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงด้วยชุดเสื้อคลุมสีดำทั้งตัวเหมือนวันอื่นๆกับใบหน้าถมึงทึงที่บ่งบอกว่าหงุดหงิดกับบรรยากาศสีชมพูรอบๆตัว 

คุณนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเซเวอร์รัสพลางเอาศอกถองเขาหยอกๆ

        "วันวาเลนไทน์ทั้งที ยิ้มหน่อยสิคะ~"

เขากลอกตาและยกศอกถองคุณกลับ 

        "ช่างฉันเถอะน่ะ"

        หลังมื้อเช้าเกิดความโกลาหลขึ้นน้อยๆ บรรดานักเรียนที่ได้รับของขวัญต่างวุ่นวายอยู่กับของที่ตนเองได้รับระหว่างเดินทางเอาของกลับไปเก็บที่หอนอนและเพื่อเตรียมสัมภาระสำหรับเข้าเรียน พวกอาจารย์เองก็ค่อนข้างจะเจอปัญหาเช่นกัน คุณเสียเวลาไปเกือบสิบนาทีเพื่อรอให้ภารโรงฟิลช์จัดการเก็บกวาดกบช็อกโกแลตฝูงหนึ่งที่นักเรียนทำหกไว้ทั้งกล่องออกไปให้พ้นทางเดินชั้นสองขณะกำลังไปยังห้องเรียนของคุณ และพวกนักเรียนที่เข้ามาในชั้นเรียนที่คุยกันอย่างออกรสว่ามีคนซื้อดอกไม้ร้องเพลงได้จากร้านซองโก้มาให้เพื่อนนักเรียนอีกคนหนึ่ง แต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่ามันแค่ส่งเสียงดังปู้ดเหมือนตดออกมาพร้อมปล่อยกลิ่นเหม็นร้ายกาจทิ้งไว้ตลอดทางเดินชั้นสาม ทำให้วิชาคาถาเป็นอันต้องยกเลิกการเรียนการสอนไป(ศาสตราจารย์ฟลิตวิกผู้น่าสงสาร..)

        วันนี้คุณแค่สั่งให้นักเรียนวาดรูปอะไรก็ได้สำหรับชั้นเรียนของคุณ เนื่องจากเหล่านักเรียนปีสี่ที่ไม่ค่อยจะมีใจจดจ่อกับการเรียนกันเท่าไหร่นัก แต่ก็ยอมรับว่าตัวคุณเองก็ไม่ค่อยมีสมาธิอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ใจของคุณล่องลอยไปไกลถึงช่วงบ่ายเรียบร้อยแล้ว

        หลังมื้อเที่ยง คุณกลับไปเอาช็อกโกแลตจากห้องพักและตรงไปยังคุกใต้ดิน คุณหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องเรียนวิชาปรุงยาพลางสูดหายใจลึกไล่ความตื่นเต้นออกไปก่อนจะเคาะประตู สักพักหนึ่งจึงมีเสียงทุ้มของเจ้าของห้องดังลอดออกมา

"เข้ามา"

        คุณผลักประตูเข้าไปในห้อง เซเวอร์รัสกำลังนั่งตรวจงานอยู่บนโต๊ะ เขาตวัดสายตาขึ้นมามองอย่างดุๆ แต่แล้วแววตาของเขาก็อ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นคุณ คุณตรงเข้าไปหาเขาที่โต๊ะ เขาลุกขึ้นพลางเลิกคิ้ว

        "มีอะไร?"

"ฉันมีของอยากให้คุณน่ะ เซฟ.." คุณเอ่ยพลางล้วงเอากล่องช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วยื่นให้เขา เขารับกล่องมาถือไว้ในมือโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากคุณ

        "สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ เซเวอร์รัส" คุณพูดเขินๆ

ตอนนั้นเองที่ตัวของคุณถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของคนตรงหน้าพร้อมกับความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว คุณเงยหน้ามองขณะที่เขาผละจากอ้อมกอด หยิบขนมหวานสีน้ำตาลชิ้นหนึ่งออกมาจากกล่องขึ้นมาทานส่งผลให้คุณยิ้มหวานออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

        "คิดว่าคุณไม่ชอบของหวานซะอีก" เขาถอนหายใจกับคำหยอกนั้น

"เพราะเป็นของที่เธอให้หรอก" คุณยิ้มออกมาอีกครั้งและเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มเขา

"แล้วคุณจะให้อะไรฉันล่ะเซฟ" เขาหยักยิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง

"ดูในกระเป๋าสิ" 

        คุณขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพลางล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วก็ตกใจเมื่อเจอวัตถุหยาบๆคล้ายกระดาษชิ้นหนึ่ง คุณดึงออกมาก็พบว่ามันเป็นการ์ดสีเขียวเข้มใบเล็กๆที่มีลวดลายเถาดอกกุหลาบสีเงินแผ่อยู่ตรงกลาง เมื่อพลิกมาดูข้างหลัง คุณก็พบข้อความสั้นๆเป็นบทกลอนที่เขียนตวัดไว้อย่างสวยงามด้วยลายเส้นสีเงินเช่นเดียวกัน

Roses are red

ดอกกุหลาบนั้นสีแดง

Violets are blue

ดอกไวโอเล็ตมีสีม่วง

For my dearest one

แด่คนที่ฉันรักที่สุด

I'll 'always' love you

ฉันจะรักคุณไป'ตลอดกาล'

      คุณยกมือขึ้นปิดปากด้วยอาการตื้นตันที่กลั้นไว้ไม่อยู่ คุณเอาแขนกอดคอเขาเช่นเดียวกับที่เขายกแขนขึ้นโอบรอบแผ่นหลังของคุณกลับคุณจ้องมองนัยน์ตาสีรัตติกาลเป็นประกายของเซเวอร์รัส

      "ฉันรักคุณนะเซฟ"

      เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากของเขากับคุณบรรจบกัน จูบอันแสนหวานดำเนินไปอย่างอ่อนโยนและเชื่องช้า ลมหายใจของเขาที่ระเรี่ยกับใบหน้าชวนให้คุณทั้งรู้สึกจั๊กจี้และรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน คุกใต้ดินที่เคยหนาวเหน็บและเย็นยะเยือกแต่ตอนนี้กลับอบอุ่นและสุขสบาย ใจของคุณเอาแต่ร่ำร้องบอกว่าไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลงเลย วันนี้จะเป็นวันหนึ่งที่คุณจะไม่มีวันลืมเลือนไปเลยแม้สักวินาทีเดียว

**พิเศษ**

        ศาสตราจารย์ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่านอกห้องเรียนวิชาปรุงยานั้นมีใครบางคน...หรือกลุ่มหนึ่ง...กำลังแอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านรูกุญแจของประตู

เด็กชายผมแดงโผล่พรวดออกมาจากผ้าคลุมล่องหนเป็นคนแรกตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจปากก็ส่งเสียงละล่ำละลัก

        "ให้ตายสิ! นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่ออกจะเป็นมิตรสดใสแบบนั้นจะไปคบกับคนมืดมนแบบนั้นได้ให้ตายเถอะให้ตาย..ให้ตายสิ.."

เด็กหญิงผมสีน้ำตางหยิกฟูอีกคนตามออกมาไล่ๆกับเด็กชายผมดำอีกคนผู้เป็นเจ้าของผ้าคลุมเธอกลอกตาขณะลากเพื่อนทั้งสองเดินออกไปตามทางเดินขึ้นไปยังปราสาท

        "ฉันเองก็ตกใจนะรอนแต่เคราเมอร์ลินเถอะ! ไม่เคยได้ยินเรื่องทฤษฎีความแตกต่างหรือไงกัน ที่ว่าคนสองคนที่แตกต่างกันน่ะจะมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้เข้าหากัน"

        "แต่นี่มันออกจะแตกต่างเกินไปหน่อยนะ" แฮร์รี่ว่า รอนรีบพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยอย่างบ้าคลั่ง

"เอ้อ..นั่นล่ะคือความพิศวงของทฤษฎี ว่าแต่..ไหนๆพวกเราก็หายสงสัยแล้วนี่ว่าศาสตราจารย์คบกับใคร พอใจพวกเธอหรือยัง"

รอนที่ตอนนี้เริ่มจะหายช็อคแล้วกำลังทำหน้าชั่วร้ายอย่างมีเลศนัย

        "ฉันมีแผนดีๆล่ะ" แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากัน

"เธอยังจะเอาอะไรอีกล่ะ"

รอนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดยิ้มๆ

        "ก็นะ..ฉันอยากเอาคืนสเนปพอดีที่มาสั่งทำโทษให้ฉันขัดถ้วยรางวัลในตู้โชว์กับโถส้วมของห้องพยาบาลแบบไม่ใช้เวทมนตร์น่ะ อยากรู้จังว่าประเด็นนี่จะติดอันดับยอดฮิตไปกี่เดือนพอเรื่องนี้เข้าหูเฟร็ดกับจอร์จ....ขอโทษนะฮะศาสตราจารย์(....)"

...................................................................................................................................................................................................................

Extra 1 เหตุการณ์นี้เกิดตอนพวกแฮร์รี่อยู่ปีสามกันนะคะไรต์คิดว่าเป็นปีที่ฮอกวอตส์กับชีวิตของแฮร์รี่สงบที่สุดแล้ว  ^ ^;

Extra 2 ชื่อฉายาของก๊วนสามสหายในภาษาอังกฤษคือ the golden trio ไรต์เสียดายมากที่ไม่สามารถคิดคำเรียกสวยๆในภาษาไทยได้เลยจำเป็นต้องเหลือแค่สามสหาย (คำว่า golden นอกจากจะแปลว่าทองคำแล้วยังสามารถใช้เรียกอะไรที่มีความพิเศษมากๆหรือดีมากๆได้ด้วย)

Extra 3 ชอบไม่ชอบหรือมีข้อติเตียนอะไรก็บอกกันได้นะคะ ^^