Identity V สัญญาแห่งเกมไล่ล่า

ตอนที่ 4 : Love begin from here

"เฮ้อวันนี้ว่างชะมัดจะไปล่าก็ไม่ได้ โดนบังคับให้หยุดอีกเนี่ย"สไมลี่เฟซพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี  "ใจเย็นสิครับรุ่นพี่"แจ็คพูด  ถึงจะพูดอย่างนั้นสไมลี่เฟซก็ยังคงหัวเสียอยู่ดีก็เพราะงานอดิเรกของเขาคือการไล่ล่าพวกตุ๊กตาถึงจะไม่สนุกเท่าคนจริงๆแต่ก็พอระงับอาการกระหายเลือดของเขาได้   ตอนนี้เป็นเวลา 9 โมงกว่าๆทุกคนรับประทานอาหารกันหมดแล้วจึงแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว   แจ็คเดินไปที่สวนหลังคฤหาสน์เหมือนเช่นเคยเพียงแต่วันนี้ไม่ได้มีการร่ายรำของหญิงสาวแต่อย่างใดไม่มีแม้กระทั่งตัวเธอเองด้วยซ้ำ  แจ็คเฝ้ามองอย่างมีความหวังจนสิ้นสุดความอดทนเขาจึงเดินออกไปนอกคฤหาสน์เพื่อไปซื้อของที่ตลาด  "วันนี้ต้องสวมบทเป็นคนใช้แห่งคฤหาสน์สินะ"แจ็คพูดแล้วเดินออกไป  "เดี๋ยวนะแล้วผมที่เป็นผู้ชายทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยหละ=^="แจ็คพูดหลังจากที่แจ็คออกไปซื้อของไวโอเล็ตต้าที่ถอดจักรกลไปแล้วกำลังกวาดบ้านด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยแล้วก็ไอสีหน้าแบบนั้นมันไม่ได้มาจากการทำงานหนักหรอกนะแต่เพราะเธอกำลังคิดในใจอยู่ว่า "นายแค่ไปซื้อของแค่นี้ยังบ่นไม่ดูฉันบ้างหละต้องทำความสะอาดทั้งคฤหาสน์ยังไม่ปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว" บางครั้งเธอก็เคยชินดับฉายาฮันเตอร์แม่บ้านแล้วหละ กล่าวถึงเบนซึ่งกำลังชมนกชมไม้อยู่ในป่านอกคฤหาสน์เขามักจะใช้เวลาทั้งวันไปกับการชื่นชมธรรมชาติจะมีเวลามาที่คฤหาสน์แค่ตอนที่รับประทานอาหารแต่ละมื้อเท่านั้นแต่ว่าวันนี้เขาดูเหมือนจะกลับเร็วนะก่อนเวลากินข้าวด้วยสิมันเพราะอะไรกัน  มิชิโกะที่กำลังจิบชาอยู่กับพวกสไมลี่เฟซและลีโอมองดูแจ็คผ่านหน้าต่างที่กำลังเข้าห้องครัวไปพร้อมกับของพะรุงพะรังทีี่อยู่ในมือ "อะไรกันไอ้หนุ่มแจ็คกลับม่แล้วหรอเนี่ยไปเร็วกลับเร็วจังเลย"ลีโอพูดอย่างอารมณ์ดี   "งั้นเเดี๋ยวฉันไปช่วยคุณแจ็คก่อนนะคะ"มิชิโกะพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในคฤหาสน์

"คุณแจ็ค"มิชิโกะเอ่ย  "หือ?มีอะไรเหรอครับคุณมิชิโกะ  "เดี๋ยวฉันช่วยทำอาหารนะคะ"มิชิโกะพูดแล้วนำวัตถุดิบไปหั้นทันทีทันที  "คุณรู้หรอครับว่าผมจะทำอะไรทานวันนี้"แจ็คพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร  "ก็วัตถุดิบที่คุณซื้อมามันไว้สำหรับทำสเต็กนี่คะ คนตะวันตกก็ชอบทานอาหารประเภทนี้ซะด้วย"มิชิโกะพูดพลางนำแครอทและมันฝรั่งใส่ลงหม้อต้ม  "งั้นเดี๋วเนื้อผมจะทำเองคงไม่เป็นไรหรอกเพราะว่ามันเป็นเนื้อหมักสำเร็จรูปอยู่แล้ว"แจ็คพูดพลางเดินไปหยิบเนื้อมาทอดลงกระทะที่มีน้ำมันอยู่แล้ว  ควันหอมกลุ่นจากกลิ่นของเนื้อสเต็กลอยไกลไปถึงสวนข้างหลังคฤหาสน์  "กลิ่นอะไนเนี่ยหอมชะมัดกลิ่นเหมือนสเต็กเลย พูดแล้วหิวเหมือนกันนะเนี่ย"สไมลี่เฟซพูดแล้วเดินตามกลิ่นนั้นไป  "เฮ้อสุดท้ายฉันก็ต้องเก็บชาพวกนี้เองหรอเนี่ย"ลีโอพูดพลางถอนหายใจ  ไวโอเล็ตต้าที่กวาดพื้นและทำงานอย่างอื่นเสร็จก็เข้าไปช่วยแจ็คและมิชิโกะทำสเต็ก  สไมลี่เฟซที่ตามมาถึงในครัวชะเง้อไปเห็นเจ้าของกลิ่นสุดหอมหวนนี่ก็อดที่จะเดินเข้าไปไม่ได้  "นี่ๆรุ่นพี่สไมลี่เฟซมาพอดีเลยกะจะเรียกมาทานด้วยกันจานนั้นผมยกให้เลย แล้วก็ทานให้อร่อยนะครับ" แจ็คพูดแล้วยกจานสเต็กที่เหลือไปวางที่โต๊ะอาหารซึ่งสไมลี่เฟซก็กำลังเดินมาพร้อมกัน  หลังจากนั้นพวกฮันเตอร์คนอื่นๆก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหาร  หลังจากที่ทุกคนทานเสร็จเบนก็ลุกออกไปคนแรกแล้วจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปกันไปทีละคน  "นี่ไวโอเล็ตต้า"เสียงหนึ่งดังขึ้น ไวโอเล็ตต้าหันมาตามเสียงนั้น " ใครอะ?"เธอถาม  เจ้าของเสียงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับของที่ซ่อนไว้ด้านหลัง "เบน?" เธอพูดอีกครั้ง  "อืมฉันเอง" เบนตอบพร้อมกับทำสีหน้าวิตกกังวล  "นาย เรียก ฉัน มาทำไม" ไวโอเล็ตต้าถาม   "คือว่า....ขอโทษนะ" เบนเอ่ยแล้วนำของที่ซ่อนไว้ข้างหลังออกมา  "อะไรอะแล้วขอโทษฉันทำไม" ไวโอเล็ตต้าทำสีหน้างุนงง  "ก็เพราะว่าฉันซื้อเค้กช็อกโกแลตมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วฉันลืมให้เธอขอโทษจริงๆนะเบนกล่าวแล้วทำสีหน้าเหมือนรู้สึกผิด  " แค่นี้ ไม่ต้อง ขอโทษ ก็ได้ นี่หน่า...แต่ก็ ขอบใจ สำหรับ เค้ก นะ ^ ^"ไวโอเล็ตต้าพูดแล้วเดินขึ้นไปบนห้องทิ้งให้เบนยืนค้างอยู่คนเดียว หน้าของเบนค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆจนถึงขีดสุด "ความรู้สึก นี้ มัน อะไรกัน" เขาพูด ติดตามตอนต่อไปปปปปปป