fic:BR เกมส์นรก เด็กสาก!พันธุ์โหด

ลำดับตอนที่ #8 : 212-2 สถานที่ไป ถึงเลขที่ 18

BR 212 -2

รายชื่อ

	ชื่อ	อาวุธ	เวลาที่ออกจากห้อง	จุดที่ไป	ลำดับที่ออก
1.	อุ้น	ยาพิษ	23.12	คลังอาวุธ	21	ฆ่า
2.	เจน PN	ปืนเลเซอร์  กระสุน	23.14	คลังอาวุธ	22	ฆ่า
3.	เก๋	ที่เจาะน้ำแข็ง	23.16	ป่าทึบ	23	ฆ่า
4.	จิน	สว่าน	23.18	ทะเลสาบ	24	สู้
5.	กุ้งเล็ก	เลื่อยไฟฟ้า	23.20	โบสถ์	25	หนี
6.	กุ๊ก	น้ำมัน  ไม้ขีดไฟ	23.22	โบสถ์	26	หนี
7.	ชี่	ลูกดอกอาบยาพิษ	23.24	ป่าทึบ	27	สู้
8.	แอน	ไม้  ไฟแช็ค	23.26	ประภาคาร	28	สู้
9.	นพ	โล่ห์	23.28	โบสถ์	29	หนี
10.	สุทฯ	เชือกไนลอน	23.30	สถานพยาบาล	30	หนี
11.	ฝ้าย	ไขควง	23.32	หมู่บ้านประมง	31	สู้
12.	ปลา	ปืนกล	23.34	คลังอาวุธ	32	ฆ่า
13.	ชู	ปืนลูกดอก	23.36	ทะเลสาบ	33	สู้
14.	จา	โน๊ตบุ๊ค	23.38	ป่าทึบ	34	สู้
15.	จ๋า	ดาวกระจาย	23.40	ป่าทึบ	35	ฆ่า
16.	กวาง	ดาบคู่	23.42	สุสาน	36	ฆ่า
17.	เร	เคียว	23.44	ป่าทึบ	37	สู้
18.	นุ่น	ที่ช็อตไฟฟ้า	23.46	ประภาคาร	38	สู้
19.	ตาล	ขวาน	23.48	หมู่บ้านประมง	39	สู้
20.	เดียร์	ดาบ(ผ่าปฐพี)	23.50	ป่าทึบ	40	ฆ่า
21.	เบลล์	ลวดขนาด 5 มม.	23.52	หมู่บ้านประมง	41	สู้
22.	ฐา	ฝาหม้อ  ตะหลิว	23.54	ประภาคาร	42	หนี
23.	พิณ	มีดสั้น	23.56	หมู่บ้านประมง	43	ฆ่า
24.	ออม	กริช	23.58	หมู่บ้านประมง	44	หนี
25.	เปิ้ล	ธนู	24.00	ป่าทึบ	45	สู้
26.	พลอย	ค้อน	22.32	ประภาคาร	1	สู้
27.	กุ้ง big	เครื่องตรวจสัญญาณเข็มขัด	22.34	หมู่บ้าน	2	สู้
28.	อุ้ม	ส้อม	22.36	ป่าทึบ	3	ฆ่า
29.	เจน TJ	ปืนกล NAVY	22.38	โบสถ์	4	ฆ่า
30.	ฟาน	กระบี่	22.40	ประภาคาร	5	สู้
31.	จ๋อม	ดาบ(ปักษาจันทร์)	22.42	ป่าทึบ	6	ฆ่า
32.	แตม	ปืนยาว	22.44	ทะเลสาบ	7	สู้
33.	แพว	มีดพก	22.46	ป่าทึบ	8	หนี
34.	ปุ้ย	บูมเมอแรง	22.48	ทะเลสาบ	9	สู้
35.	อาฟ	ปืนกล	22.50	ทะเลสาบ	10	ฆ่า
36.	กิ๊ฟ	ระเบิดมือ	22.52	หมู่บ้าน	11	สู้
37.	ไอซ์	ไม้	22.54	หมู่บ้าน	12	สู้
38.	กิ๊ง	ปืนกล	22.56	หมู่บ้าน	13	ฆ่า
39.	ไหม	โซ่	22.58	หมู่บ้าน	14	ฆ่า
40.	แก้ม	ปืนน้ำกรด	23.00	หมู่บ้าน	15	ฆ่า
41.	นิว	ปืนลูกไฟติดระเบิดในตัว	23.02	ป่าทึบ	16	สู้
42.	แนน	กระบอง	23.04	คลังอาวุธ	17	สู้
43.	มน	ลวดในพัดเหล็ก	23.06	คลังอาวุธ	18	ฆ่า
44.	พิม	เสื้อเกราะ  หมวกกันน็อค	23.08	หมู่บ้านประมง	19	หนี
45.	ฝน	คัตเตอร์	23.10	หมู่บ้านประมง	20	สู้

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สุทออกจากโรงเรียนแล้วจะวิ่งไปสะพานเชือกที่ขาดรุ่งริ่ง

            “สุทธิรัตน์”

พอหันกลับไปมอง..... ฝ้ายนั่นเอง.....

            “จะไปไหนหรอ..... “ฝ้ายถามขึ้น

            “สถานพยาบาล..... ฝ้ายล่ะ”

            “หมู่บ้านประมง.....ไม่ไปด้วยกันหรอ”

สุทส่ายหน้าก่อนรีบวิ่งหนีไปทันที..... ไม่มีเสียงฝีเท้าตามมาแสดงว่าฝ้ายคงไปอีกทางแล้ว...

            อาวุธที่ได้เป็นเชือกไนลอน สุทเอาผูกไว้ข้าง ก่อนโยนให้ไปคล้องไม้ฝั่งตรงข้าม..... ยังไงคงไม่ใช้ฆ่าใครอยู่ดี..... เอามาเป็นสะพานให้ข้ามดีกว่า.....

            ฝ้ายวิ่งไปอีกทาง.... ลงใต้ไปหมู่บ้านประมงซึ่งเป็นจุดนัดพบ.... ไม่รู้ว่าจะหาพิมเจอยังไง....        พลั่ก!

            โอ้ย! เฮ้ย!

            เพราะความที่ฝ้ายวิ่งไม่ดูทาง.....ทำให้ไปเตะเข้ากับอะไรบางอย่าง..... อะไรที่ว่านั่น เป็นคน..... แล้วก็เพื่อนซะด้วย.....

            “แนนหรอ” ฝ้ายถามจากเสียงร้องที่ได้ยิน

            “อื้ม..... ฝ้ายป้ะ..... “ แนนลุกยืนขึ้น โดยใช้ต้นไม้ช่วย

            “ใช่.....เราขอโทษ.....เจ็บมากป่าว” ฝ้ายเข้าไปช่วย

            “ไม่เป็นไรหรอก.....ว่าแต่.....ฝ้ายจะเข้าหมู่บ้านหรอ”

            “อืม.....นัดกลุ่มไว้นิ ป่านนี้ณิรีคงรอแย่แล้ว”

            “ไปด้วยได้ป้ะ”

            “เอาสิ.....รีบไปเหอะ”

            ฝ้ายออกวิ่งนำไป แนนคว้าเป้กับกระเป๋าก่อนวิ่งตาม พยายามไม่สนใจกับแผลที่เจ็บ ดีที่เลือดเริ่มแข็งตัวบ้างแล้ว

            พอถึงหมู่บ้าน ฝ้ายชะงักมองไปรอบๆ.....พิมจะเข้าบ้านหลังไหน.....แล้วจะหาเจอได้ยังไง

            “จะหาพิมยังไง” แนนถามในสิ่งที่ฝ้ายคิดอยู่พอดี

            “ไม่รู้เหมือนกัน” ฝ้ายส่ายหัวก่อนลองเปิดประตูบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดดู ทำให้แนนรีบคว้าข้อมือไว้

            “ทำอย่างนั้นได้ยังไง.....ถ้าคนที่อยู่มนบ้านไม่ใช่พิมล่ะ จะทำไง แล้วถ้าคนนั้นเล่นเกมส์ขึ้นมา.....”

            “เนาะ ลืมคิด.....แล้วจะเอาไง”

            “ลองส่องกระจกดูทีละบ้านก่อนดีกว่า.....มั้ง.....”

            แต่ฝ้ายก็ลองหาแล้ว ไปบ้านหลังถัดไปแล้วด้วยแนนเลยรีบวิ่งตาม

            “เฮ้ย! แนน.....นั่นธนารัตน์นิ”

            “ไหนๆ.....จริงๆด้วย.....ว่าแต่ธนารัตน์จะเล่นเกมส์นี้ป้ะ.....ท่าทางแปลกๆ

            “นั่นดิ.....เหมอืนกำลังสะสมอาวุธอ่ะ”

            ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน ไม่อยากเชื่อสายตา อย่างฝนเนี่ยนะ.....เป็นไปไม่ได้.....ก่อนที่ฝ้ายจะพูดขึ้น.....”

            “ธนารัตน์เล่นเกมส์นี้หรอ.....”

.....เหลือนักเรียน 45 คน.....

            ชูสะกดรอยตามปลามาเรื่อยๆ.....ดูเหมือนปลาจะไปทางสะพานเชือก มีอีกเงาแว่บๆข้ามฝั่งไปแล้ว เหลือไว้แต่เชือกไนล่อนทิ้งไว้

            ชูแอบดูปลาอยู่หลังต้นไม้.....ปลาพิจารณาเชือกอยู่พักนึง พอแน่ใจว่าไม่ใช่กับดักที่ใครวางไว้ ก็ใช้ข้ามไปอีกฝั่งทันที.....

            พอปลาข้ามไปอีกฝั่งเรียบร้อย เสียงฝีเท้าจางหายไป ชูออกจากที่ซ่อนกำบัวจะไปทะเลสาบที่เป็นจุดนัดหมาย แต่.....

            “เฮ้ย! ไอ้ชู” เสียงอาฟดังขึ้น

            ชูชะงักก่อนเดินไปตามเสียงเรียก..... ทุกคนในกลุ่มอยู่กันพร้อมหน้า ปู้ยดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว อะไรบางอย่างโปะหน้า ขณะที่ขาอาฟมีผ้าพันแผลอยู่.....

            “เราว่าข้ามไปฝั่งโน้นเหอะ หรือพวกแกว่างไง” แตมถามหลังจากชูนั่งลงแล้วทุกคนก็เงียบกันพักใหญ่

            “แล้วไอ้ปุ้ยล่ะ เอาไงกับมันดี” จินถาม.....ทุกคนหันไปมองปุ้ยก่อนถอนหายใจพร้อมกัน.....

            พักนึงเสียงคนวิ่งดังขึ้นอีก ชูหันไปมอง.....กวางถือดาบคู่วิ่งมาถึงสะพานเชือกแล้วพิจารณาอย่างงงๆก่อนเก็บดาบหนึ่งใส่กระเป๋า อีกดาบไว้ก่อนข้ามฝั่งไป

            “ข้ามเหอะ อีกฝั่งมีสถานพยาบาลด้วย.....” อาฟพูดขึ้นทำลายความเงียบ

            แตมลุกขึ้นเป็นคนแรก ก่อนปลุกปุ้ยแล้วช่วยกันกับจินลากปุ้ยไปถึงสะพานชูช่วยอาฟลุกขึ้นเดินไปจนได้

            ต้องข้ามให้ถึงอีกฝั่ง.....

            พอปลาข้ามสะพานเชือกมาได้ก็มุ่งหน้าขึ้นเหนือทันที..... ไปที่คลังอาวุธขนาดอาวุธที่ตัวเองได้เป็นปืนกล ยังอยากหาอะไรเพิ่มมากกว่านี้อีก.....

            ถึงที่หมายแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะมีใครมาถึงก่อนหน้า.....อุ้นนั่นเอง เหมือนว่าอุ้นจะแอบดูใครอยู่ เพราะหลบอยู่หลังต้นไม้แถวนั้น.....คงมีคนอยู่ข้างใน

            ปลาซุ่มแถวพุ่มไม้ มองลอดออกไป เสียงกุกกักดังขึ้นก่อนประตูจะแง้มออกเล็กน้อย แล้วเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับร่างของเจนPNที่ออกมาแล้วหายไปในมุมมืด.....

            อุ้นมองซ้ายขวาระแวงก่อนวิ่งเข้าไปทันที ประตูปิดลงอย่างเงียบกริบ ปลาวิ่งไปข้างหน้าแล้วหลบหลังต้นไม้อีกต้น.....รอให้อุ้นออกมาก่อนวิ่ง

            สวบๆๆ

            ปลาหันไปมอง.....มนที่เปียกน้ำย่องมาหลบหลังต้นไม้อีกต้น ก่อนมองมาทางที่ปลาหลบอยู่ แล้ววิ่งมาหาทันที

            ปลามองอย่างตกใจก่อนอ้อมต้นไม้ไป เสียงคนหอบดังขึ้นอีกฝั่งของต้นไม้.....ปลากลั้นหายใจ...

            โชคดีที่อุ้นเปิดประตูคลังอาวุธออกมา ก่อนลงใต้.... น่าจะไปทางหมู่บ้าน.....ดีที่ไม่เห็นปลา

            มนเคลื่อนตัวไปทางด้านขวา ทำให้ปลาหลบมาทางด้านซ้ายของต้นไม้ พยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด มนมองจนแน่ใจว่าไม่มีใครก่อนวิ่งเข้าคลังอาวุธไป.....

            ปลาถอนหายใจ..... ทำไมคนมาเยอะจัง คิดอีกที คนที่มาแสดงว่าต้องเล่นเกมส์นี้ชัวร์.....เยอะกว่าที่คิดไว้อีก.....

            ซักพันมนออกจากคลังอาวุธ ก่อนหายไปในเงาไม้ ปลานั่งรอจนแน่ใจว่าไม่มีใครจึงได้เข้าไปดูซักที.....

            “ไง ปลาเล็ก.....”

.....เหลือนักเรียน 45 คน.....

            จานั่งปลงอยู่ที่เบาะยูโดกับอาวุธที่ได้...โน้ตบุ๊ค...จะทำอะไรกับมันดี ใช้ทำอะไรได้?!

            “จา.....” เงาสีดำทมิฬบังจอโน้ตบุ๊คไว้

            “จ๋าหรอ”

            “อืม.....ทำไรอยู่อ่ะ”

            จาไม่ตอบแต่กวักมือให้มานั่งด้วยกัน ก่อนชี้ให้ดูที่หน้าจอที่ตัวเองเปิดค้างเอาไว้

            จ๋ามองงงๆอ้าปากจะถามแต่โดนจาเอาผ้าเช็ดหน้ายัดปากไว้ ก่อนล้วงสมุดกับปากกาขึ้นมา ทำท่าจะเขียนให้ดู

            จาเขียนลงไปก่อน

            -ทำไม-

          -ทำอะไรอยู่ แล้วทำไมต้องเขียนด้วย-

          -แฮ็คข้อมูลโรงเรียน ที่ต้องเขียนก็เพราะเราคิดว่าอ.จีน่าจะติดเครื่องดักฟังเอาไว้ อย่าให้อ.รู้ว่าเราทำอะไรอยู่-

          จ๋าพยักหน้าเข้าใจ ก่อนพูดขึ้น

            “งั้นไปป่าทึบเหอะ”

            “อืมๆ” จาเก็บของก่อนยืนขึ้น

เงารางๆของใครบางคนแว่บผ่านไป ทำให้ทั้ง2คนชะงัก

“น่าจะเป็นกวางอ่ะ”

“งั้นต่อไปก็เป็นปลาสิ”

“รอม่ะ”

“รอ”

            จากับจ๋ายืนรอแถวบันไดทางลงตึก3 ซักพักเสียงคนวิ่งก็มาพร้อมกับร่างของเรที่ปรากฏขึ้น ในมือ.....เคียว.....

            จ๋ามองอาวุธเรแล้วหัวเราะ ทำให้เราหันมามองเคืองๆ

            “แล้วจ๋าได้อะไรล่ะ” ไม่ต้องถามถึงอาวุธจา สิ่งที่แบกอยู่ในมือขวาก็บอกได้เพียงพอแล้ว

            จ๋าล้ววงเข้าไปในเป้ที่ได้รับแจก ก่อนดึงบางอย่างออกมา....ดาวกระจาย.... แสงจันทร์สะท้อนจนเป็นเงินวาว

            เรพยักหน้า ท่าทางไม่ต่างกับจามากนัก ก่อนมองหน้าจาแล้วทั้งหมดก็วิ่งลงบันไดออกประตูโรงเรียนไป

            “จะไปไหนกันอ่ะ” เรถามหลังจากจ๋าหักขึ้นเหนือ

            “ป่าทึบ” จาตอบสั้นๆ

            “ไปเชิงเขาตรงนั้นเหอะ” เรชี้ไปทางเขาด้านติดทะเล

            ”ทำไมล่ะ” จาถามหันมามองงงๆ

            “อืม.....ใช่.....รู้สึกเหมือนกัน.....” จ๋ารีบเสริม

            ถึงจาจะไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ก็ขี้เกียจขัด ถ้าที่เหลืออยากไป ยังไงก็ได้อยู่แล้ว.....

            ความเงียบโรยตัว เหลือแต่เพียงเสียงฝีเท้าสลับกับเสียงหอบจากการวิ่ง.....

            “เฮ้ย.....”จู่ๆจ๋าก็หยุดวิ่ง โดยไม่เตือนล่วงหน้า ทำเอาจากับเรเกือบจะชนเพราะเบรคไม่ทัน

            “มีอะไรอ่ะ” จาชะเง้อมาดูก่อนนิ่งไป

            เรเป็นคนแรกที่สติกลับมา รีบวิ่งไปดู..... ชี่นอนตะแคงกุมท้องไว้ เลือดไหลพรากลงพื้น เสื้อนร.สีขาวถูกย้อมเป็นสีแดง เสียงบ่นพึมพำเล็ดลอดริมฝีปากออกมา จับใจความไม่ได้.....

“.....ชี่.....” เรเขย่าตัวเรียกเบาๆ

จากับจ๋าเข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้นในท่านั่ง ชี่มองทุกคนเบลอๆ ยังเจ็บแผลที่ท้องไม่หาย

“หาทางปิดปากแผลก่อนเหอะ” เรพูด จารีบหาผ้าในกระเป๋าส่งให้เร ที่รับไปกดห้ามเลือดไว้

.....เหลือนักเรียน 45 คน.....

            หลังจากข้ามมาเกาะที่2ได้ กวางวิ่งอ้อมทะเลสาบขึ้นเหนือไปทางสุสาน...ไม่น่ามีใครไป....

            แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ เมื่อทันทีที่ก้าวเข้าสู่บริเวณสุสาน อากาศก็เย็นลงทันที เสียงลมพัดหวีดหวิวดังมาเป็นระยะเคล้ากับเสียงหมาหอน.....

            กวางกระชับดาบคู่ที่ได้...ดาบผ่ามิติกับดาบลมหวน.....ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง.....ถึงจะไม่มีคนเลยก็ตามก็เถอะ.....

            ตึกๆๆ

            เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง ทำให้กวางหันขวับไปมอง.....ว่างเปล่า.....หรือจะมี.....ไม่น่าเป็นไปได้.....เป็นเด็กวิทย์แต่มากลัวอะไรที่มองไม่เห็นเนี่ยนะ.....

            สวบๆๆ

            ทั่ก! ! ! ตึกๆๆ

            ปัง ! โครม !

            กรี๊ดดดดดด ! ! !

            โคร่มสุดท้ายทำเอาสติขาดผึง กวางวิ่งโดยไม่คิดชีวิต หินหน้าหลุมฝังศพถูกชนกระจาย ตอนนี้ไม่ต้องนใจอะไรอีกแล้ว

            “กวาง.....” น้ำเสียงแหบพร่าเรียกขึ้น พร้อมกับมือที่เย็นเฉียบคว้ากวางเอาไว้

            อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก! ! !

            กวางสะบัดหลุดวิ่งอ้อมไปด้านหลังสุสาน ก่อนนั่งลงหลังต้นไม้หอบ..... มาสุสานก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้.....

            กึก ! กึก ! กึก !

            อีกรอบแล้วหรอเนี่ย!กวางลุกขึ้นมองไปรอบๆ เหนื่อยเกินกว่าจะวิ่งอีกแล้ว หาที่มาดีกว่า...

            แต่ปรากฏว่าไม่มีแม้แต่เงาของอะไรที่จะทำให้เกิดเสียงได้ แต่เสียงนั้นยังคงดังอยู่.....และดังขึ้นเรื่อยๆซะด้วยสิ.....

            ครืด......ด.....

            กวางเริ่มเอะใจก้มลงมองที่เท้า.....แผ่นหินหน้าหลุมศพสั่นไหวเบาๆก่อนค่อยๆขยับเลื่อนเอง.....

            ม่ายยยยยยยย! ! ! ! !

            ออกวิ่งอีกแล้ว.....คราวนี้หลับตาวิ่งไม่รู้ทิศทางก่อน.....

            ปั่ก !

            ทุกอย่างดับมืดลง.....ภาพสุดท้ายที่กวางเห็นคือลางๆ.....ต้นไม้.....

.....เหลือนักเรียน 45 คน.....

นุ่นเลือกออกจากร.ร.ทางเดียวกับนพ  ซึ่งเป็นทางที่ไปประภาคารใกล้ที่สุด.....แต่ในกลุ่มที่เหลือทำไมไม่มีใครนึกถึง.....

ที่ช็อตไฟฟ้าอยู่ในมือขวา  ขณะที่ไฟฉายอยู่ในมือซ้าย  นุ่นเป็นคนแรกและคนเดียวที่กล้าใช้ไฟฉาย.....

ประตูประภาคารปิดไว้สนิท  แง้มไว้นิดหน่อย  เห็นไฟเล็ดลอดออกมา  นุ่นปิดไฟฉายแล้วดันประตูเข้าไป.....

เงียบสนิทไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา  นุ่นขมวดคิ้วแปลกใจ.....นัดกันไว้ที่นี่ไม่ใช่หรอ  ทำไมเหมือนไม่มีคนเลย.....

ประตูใหญ่ 2 บานอยู่ในมุมมืดข้างบันไดวน  นุ่นแง้มดูประตูทางซ้าย  ก่อนเอาไฟฉายส่องกราด...เหมือนจะเป็นห้องครัว  นุ่นรีบเข้าไปข้างใน  คลำหาไฟเปิด  แล้วสำรวจดู.....

ยังพอมีอาหารกระป๋องที่ใช้ได้บ้าง  นุ่นลองรื้อดูยังไม่หมดอายุ  แล้วก็มีน้ำอยู่มุมด้านในข้าง ๆ เตาแก๊ส.....

“ เฮ้ย ! ใครอ่ะ ”  เสียงหนึ่งดังหลังนุ่น  ทำให้หันขวับ...

“ ดนหรอ..... ”  นุ่นทัก

“ อ้าว..นุ่นเองหรอ ”  ฟานเดินเข้ามาในห้อง

“ อืม..... ”  นุ่นกลับไปค้นต่อ  “ แล้วพลอยกะแอนอ่ะ ”

“ ข้างบน...พลอยมันหลับไปแล้ว.....โดนยิง..... ”

“ เฮ้ย ! จริงอ่ะ ?! แล้วมันเป็นอะไรมากป่าว ”  นุ่นหันกลับมาคุยกับฟานตรงๆ

“ ไม่แล้วมั้ง  เห็นหลับไปแล้วนิ  ส่วนแอนก็นั่งซึม  ไม่พูดอะไรเลย  คงคิดถึง P’ จิณมั้ง  เห็นอยู่ร.ร.ตัวติดกันทั้งวันเลยนิ ”  ฟานตอบเสียงเบื่อ ๆ

นุ่นพยักหน้ารับรู้  ก่อนดึงประตูตู้บนเตาออก....ว่างเปล่า.....นุ่นถอนหายใจ  ปิดดังโคร่ม !

“ ทำไรอ่ะ ”  ฟานมองงงๆ

“ หาเสบียง ”  นุ่นตอบสั้น ๆ “ แต่หมดแล้ว...ไปชั้นบนกันเหอะ....หาพวกพลอยกะแอน....”

ฟานพยักหน้าก่อนเดินนำออกนอกประตู  นุ่นปิดประตูก่อนเดินตามขึ้นบันไดวน.....

.....เหลือนร. 45 คน.....