fic:BR เกมส์นรก เด็กสาก!พันธุ์โหด

ลำดับตอนที่ #7 : ฉาก'จารจี+'จารอ้น-จบเล่ม2

“อ่า... ย้อนกลับมาเลขที่1แล้วสินะ... ไปเร็ว” อ.จีพูดเริ่มต้น หลังจากเสียงปืนผสมเสียงกรี๊ดดังขึ้น
 อุ้นเดินไปหยิบเป้ ก่อนหายตัวไปทันที อ.จีส่ายหัวยิ้มๆ เมื่อได้ยินคนวิ่งสุดฝีเท้า
 “เห็นมั๊ย ว่าเพื่อนเราเริ่มจะฆ่ากันเองแล้ว ถ้าใครยังมีความคิดที่จะไม่ฆ่าเพื่อน เลิกซะดีกว่า ก่อนที่จะมานั่งเสียใจทีหลัง..... “
 ความเงียบปกคลุม หลายๆคนมองหน้ากัน ยังจะเชื่อใจใครได้อีกบ้าง...
 “ ต่อไป..... เลขที่2..... “
 เจนPN วิ่งไปคว้าเป้แล้ววิ่งไปทันที..... คงจะรีบไปฆ่าคน.....
 อ.อ้นมองไปรอบๆอย่างเริ่มเบื่อ ลุกขึ้นจากก้าอี้ทำท่าจะเดินออกนอกห้องไป
 “ จะไปไหนล่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ” อ.จีพูดด้วย้ำเสียงอ่อนลง.....
 “ ก็มันเบื่อนิ ไม่มีไรทำ..... “ อ.อ้นตอบเบื่อๆ
 “ รอแป๊บน่า เดี๋ยวปล่อยเด็กหมด ไม่เบื่อแน่ ” คำตอบมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
 อ.อ้นหน้าขึ้นสี เข้าใจความหมายทันที ทำเอาคนที่เหลือหันมามองหน้ากัน..... สยอง..... สยิว
 “ ไปได้แล้วเลขที่3..... เร็วๆด้วย ” เก๋ลุกขึ้น แต่ก่อนออกจากห้อง…
  บึ้ม!!! 
 เสียงระเบิดดังมาจากทางสะพานเชือก ทำเอาเก๋ชะงัก แต่อ.จีกลับหัวเราะ
 “ เป็นไงล่ะ ไอ้พวกลูกหมา 555+ ”
 เก๋รีบหยิบเป้ก่อนเผ่นออกไปทันที อ.จียังคงยิ้มหันไปมองอ.อ้นก่อนส่งสายตาหวานเยิ้มปานน้ำปลาไปให้ .....สงสารคนในห้องจัง.....

..... เหลือนักเรียน 45 คน .....

 พออกจากห้องมาอุ้นเดินลงบันไดทางขวา ก่อนเดินวนไปมาหน้ากระจก..... หลังเปิดดูเป้อาวุธเป็นของเหลวสีดำในขวดแก้วเล็กๆ.....ยาพิษ.....
 “เอาไงดีๆ”อุ้นบ่นพึมพำขณะเดิน
 “อุ้นหรอ” เจนPNเดินมาจากความมืด
 “อืม... ทำไงดี”
 เจนPNมองพิจารณา ก่อนถามขึ้น
 “อุ้นได้อาวุธอะไรล่ะ”
 “ยาพิษ... ช่วงล่ะ?”
 เจนPN เอาสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมา... ปืนเลเซอร์... แล้วเอามาจ่อหน้าอุ้น
 อุ้นมองเจนPNอย่างคาดไม่ถึง... มันจะเล่นเกมส์นี้จริงๆหรอ.... แล้วถ้าเล่น.... จะทำไงดี....
 “รีบไปก่อนเราจะอดใจไม่ไหว” เจนPNหลับตาลง สะกดอารมณ์ไว้..... ปืนในมือเริ่มสั่น.....
 ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ อุ้นวิ่งออกไปทันที กะจะไปสะพานเชือกแต่.....
 เสียงระเบิดดังมาจากทางนั้น เห็นแนนวิ่งแว่บๆลงใต้ ทำให้อุ้นเปลี่ยนทิศขึ้นเหนือไปยัง  ป่าทึบแทน.....
 หลังจากอุ้นไปแล้วเจนPNค่อยๆลืมตา ลดปืนลง เกือบจะฆ่าเพื่อนไปคนนึงแล้ว..... ยังไม่พ้นเขตโรงเรียนเลย.....
 เจนPNเดินลงบันไดอย่างระวัง ก่อนออกวิ่งทันที..... ไปทางสะพานเชือก..... เป้าหมายอยู่ที่คลังอาวุธ
 แม้แต่เสียงระเบิดยังหยุดเจนPNไม่ได้..... ภาพเบื้องหน้าเชือกขาดรุ่งริ่ง เสียงร้องของปุ้ยดังมาจากที่ไหนซักแห่ง.....
 เจนPNมองไปรอบก่อนตัดสินใจวิ่งเหนือไปพักหนึ่งแล้วกระโดดลงน้ำทันที..... เห็นท่าทีว่าคงต้องว่ายน้ำขึ้นไปแล้วล่ะ.....
..... เหลือนักเรียน 45 คน .....

 ทางเก๋ได้เป้แล้วก็วิ่งออกไปทันที พยายามไปให้ห่างเสียงระเบิดมากที่สุด... ไปทางโบสถ์....
 คิดอีกที..... รอนพดีมั๊ยเนี่ย..... ห่างกันแค่10กว่านาทีเอง..... ถ้าจะรอก็ทัน..... แต่คิดอีกทีไม่รอดีกว่า.....
 เก๋วิ่งมาถึงหน้าโบสถ์ ก่อนเปลี่ยนใจ..... หักวิ่งขึ้นเหนือไปแทน..... ขึ้นป่าทึบ.....
 ทางเลือกเก๋วิ่งสบาย ไม่ค่อยมีต้นไม้มากนัก เสียตรงเป็นเป้าล่อได้ง่าย.....
 ข้างหน้าป่าเริ่มทึบขึ้นแล้ว แสงไฟแว่บๆตรงประภาคาร แต่เก๋ไม่กล้าไปดู..... ไม่รู้ว่ามีใครอยู่.....
 พักหนึ่งเก๋เริ่มหอบ..... หาที่พักคืนนี้ก่อนดีกว่า..... แถวนี้มีแต่ต้นไม้..... ยกเว้นข้างหน้า.....
 พุ่มไม้เตี้ยล้อมกันเป็นวงกลม รอบนอกมีต้นไม้ขนาดใหญ่หลายต้น.....สำหรับหลบกบดานได้อย่างดี
 เก๋กระโดดข้ามเข้าไปข้างใน แล้วนั่งลง ก่อนรื้อกระเป๋าอาวุธเป็นที่เจาะน้ำแข็งขนาดพอดีมือ..... ฟังจากเสียงระเบิดแล้วแสดงว่ามีคนเล่นเกมส์นี้อย่างแน่นอน..... แล้วถ้าเราจะไม่เล่น..... ก็คงเป็นไปไม่ได้..... คิดพลางกำมือที่ถือที่เจาะน้ำแข็งแน่นขึ้น.... บางทีคืนนี้อาจไม่ได้นอน.....
..... เหลือนักเรียน 45 คน .....

 จินมุ่งหน้าไปทางเสียงระเบิด..... เพราะเป็นจุดเดียวที่จะข้ามไปอีกฝั่งได้ แต่.....
  กรี๊ดดด!!!
 เสียงร้องที่คุ้นเคยดังมาจากทางซ้าย ทำเอาจินรีบวิ่งไปดูทันที.....พออ้อมก้อนหินใหญ่แล้วถึงกับชะงัก.....
 ใบหน้าปุ้ยเละไปข้าง  อาฟพยายามเช็ดแผลอยู่ รอบ ๆ แผลเริ่มไหม้  แตมกำลังหาทางเอาผ้าปิดแผล
 “ อ่ะ.....ลองไอ้นี่ดู ”  จินล้วงเอาทิชชูกับสก็อตเทปออกจากกระเป๋าของตัวเอง
 แตมดึงมาก่อนฉีกแล้วพับทิชชู  จินนั่งลงข้าง ๆ แล้วเปิดเป้อีกใบ.....เป้ที่ได้จากอ.จี.....สว่านพร้อมแบตเตอรี่.....คงจะสั่งทำพิเศษ.....เกมส์นี้คงอยากให้นร.ฆ่ากันเองจริง ๆ
 “ เอาไง ”  จินถามขึ้นหลังเงียบกันไปพักหนึ่ง
 “ รอไอชู  แล้วค่อยว่ากัน ”  แตมตอบ
 ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง  ยกเว้นเสียงของปุ้ยที่ยังดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่รอ.....

.....เหลือนร. 45 คน.....
 
กุ้งเล็กเดินวนหน้าแท็งค์น้ำรอกุ๊กอยู่พักนึงอาวุธในมือเป็นเลื่อยไฟฟ้า..... คงต้องหาที่ชาร์ตแบต.....เดี๋ยวชวนกุ๊กไปก็ได้.....
  ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ
 เสียงฝีเท้าคนวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว  กุ้งเล็กโผล่หน้าออกไปมอง.....กุ๊กนั่งเอง
 “ กุ้ง....ทำไงกันดีอ่ะ..... ” กุ๊กรีบวิ่งมาหา.....
 “ ต้องไปหาที่ชาร์ตเลื่อย.....เนี่ย.....ว่าแต่กุ๊กได้อาวุธอะไรอ่ะ ? ”  กุ้งเอาเลื่อยขึ้นมาให้ดู
 “ ว้า.....ให้ตายเถอะโรบิน.....น้ำมันกับไม้ขีดไฟอ่ะ ”  กุ๊กตอบหลังเปิดเป้ดู
 “ รีบไปหาที่พักคืนนี้ก่อนเหอะ ”
 “ เดี๋ยว..... ”
ทั่ก  ทั่ก  ทั่ก
กุ๊กดันกุ้งหลบหลังแท็งค์.....ชี่วิ่งตัดหน้าไปทันที.....ตัดสนามใหญ่ผ่านสนามบาส  หายไปทางประตู
กุ๊กหันไปพยักหน้ากับกุ้ง  ก่อนรีบวิ่งไปตามชี่.....พอออกจากร.ร.ได้  ทั้งคู่หันซ้ายขวา.....เจอเงาแว่บๆของชี่ขึ้นเหนือ.....กุ้งล้วงเอาแผนที่ขึ้นมา.....
“ สงสัยเชอร์รี่จะไปป่าทึบ  เราขึ้นเหนือแล้วอ้อมขึ้นโบสถ์กันเถอะ.....น่าจะปลอดภัย..... ”
“ อืม.....ปะ  ไปกัน ”  กุ๊กพยักหน้าก่อนออกวิ่งนำหน้ากุ้งไป.....เงาเชอร์รี่โผล่ให้เห็นเป็นระยะๆ...
“ เชอร์รี่หายไปแล้วอ่ะ ”  กุ้งสังเกต.....จริงด้วยไม่เห็นแม้แต่เงา.....
“ ทำไงดีอ่ะกุ้ง  แม่น้ำกั้นอยู่ ”
“ อืม.....พักแถวนี้ก่อนม่ะ ? มีต้นไม้ใหญ่ตรงนั้นน่ะ ”  กุ้งชี้ให้ดู.....ต้นไม้ขนาด 3 คนโอบอยู่ข้างแม่น้ำ
“ ก็ได้.....ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ละกัน ”  กุ๊กเห็นด้วย.....ทั้งคู่เดินไปนั่งใต้ต้นไม้.....ความมืดผสมความเงียบโรยตัว.....ต่างคนต่างจมอยู่ในห้วงความคิดของตน.....ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นยังไง.....แต่คงต้องผ่านคืนนี้ไปให้ได้ก่อน.....

.....เหลือนร. 45 คน.....

ชี่ตรงไปทางป่าทึบทันทีที่ออกจากห้อง.....วิ่งโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมอง.....แต่ถ้าหันมาคงเป็นเรื่อง.....เพราะชี่จะฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า.....
กลุ่มนี้เป็นกลุ่มเดียวที่ไม่ได้มีการนัดหมายอะไรกันเลย  แต่คงด้วยสัญชาตญาณทำให้ชี่คิดว่าทุกคนต้องไปป่าทึบแน่.....
สวบ ๆ ๆ
“ ใครอ่ะ ”  ชี่หยุดวิ่ง  หยิบอาวุธออกจากเป้.....ลูกดอกอาบยาพิษ.....ก่อนชี้ไปทางที่เกิดเสียง
แพวเดินออกมาจากเงามืด.....ในมือเป็นมีดพก.....ค่อย ๆ ยกขึ้นมาจ่อหน้าชี่.....
“ เล่มเกมส์นี้หรอ ? ”  แพวเปิดฉากสนทนา
“ อืม...มั้ง...แพวล่ะ ”
“ แล้วแต่สถานการณ์ ”
“ ว่าแต่...สถานการณ์ตอนนี้ล่ะ..... ”
“ .....ไม่รู้สิ..... ”
ทั้งคู่จ้องหน้าหยั่งเชิงกัน.....เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว.....ก่อนการต่อสู้จะเริ่มขึ้น !!!
ชี่เหวี่ยงตัวเตะขาไปข้างหน้า.....แพวก้มหลบวิ้งไปด้านหลังยกขาถีบ.....แต่ชี่รู้ทันกระโดดหลบไปทางซ้าย  หันมาจะเอาลูกดอกปักแพว.....แพวยกมีดขึ้นมายันไว้.....
ทั้งสองสบตากัน ก่อนออกแรงดันมากขึ้น.....คมมีดแพวเฉือนไปในด้ามลูกดอก.....
เปาะ !
ลูกดอกชี่หักเป็น 2 ส่วน.....ปลายลูกดอกกระเด็นหายไปในความมืด.....ชี่เบิ่งตากว้าง  ถีบแพวกระเด็นไปชนกับต้นไม้.....เลือดซึมชื้นไหลลงหน้าแพว.....แพวขว้างมีดไปปักท้องชี่พอดี !!!
ชี่กัดฟันดึงมีดออกเหวี่ยงทิ้งไป  ก่อนคว้าเป้ที่ตกวิ่งหายไปในเงาของป่าทึบ.....
แพวลุกขึ้นเซ ๆ  จับคลำหัวตัวเอง.....แผลขนาดใหญ่บริเวณขมับขวา.....เลือดยังคงไหลไม่หยุด.....
ในเป้แพวนอกจากมีดพกแล้วยังมีมีดปอกผลไม้อีกเล่ม  แต่ไม่คมมาก.....น่าจะใช้อันนี้แทน.....แต่คงย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว...ถ้าจะทำอะไรน่าจะคิดให้ดีก่อน  ได้ไม่เสียใจทีหลัง.....ไม่รู้ว่าชี่เป็นยังไงบ้าง.....
ยังไงก็ตาม  คงต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน.....แพวคิดก่อนคลำหาผ้ามาปิดแผล.....คงต้องห้ามเลือดไว้ก่อน.....
ทางด้านชี่  แผลค่อนข้างลึก  วิ่งมาจนถึงเชิงเขาจนได้ก่อนนอนลง.....หมดสภาพ
ชี่ยังอดทนหาผ้ามาอุดบาดแผลไว้.....ทำไงดี.....ยังโชคดีที่ใบมีดพับไม่แทงเข้าไปจนมิด.....แต่เจ็บมาก.....
คงต้องรอให้ใครมาช่วยแล้วล่ะ.....ทำอะไรตอนนี้คงไม่รอดแน่.....

..…เหลือนร. 45 คน.....

พอออกจากร.ร.  แอนวิ่งไปตามทางไปจุดนัดพบทันที.....ที่ประภาคาร.....  แต่แอนเลือกวิ่งไปคนละทางกับที่พลอยกับฟานไป.....
“ ใครอยู่ตรงนั้นอ่ะ..... ”  เสียงหนึ่งดังมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง.....
“ แอน.....นั่นใครอ่ะ ”
เงาของคน 2 คนก้าวออกมาจากด้านหลัง.....กุ๊กกับกุ้งเล็กนั่นเอง.....สงสัยจะมาด้วยกัน
“ พวกเราก็ตกใจหมด.....นึกว่าใคร..... ”  กุ๊กพูดขึ้น
“ แอนจะไปไหนอ่ะ ”  กุ้งลองถามขึ้น
“ ประภาคาร  นัดพวกไอ้ดน  พลอย  นุ่น  ไว้ ”
“ อืม.....แล้วจะข้ามแม่น้ำไปยังไงล่ะ ”  กุ๊กชี้ไปที่หลังต้นไม้
แอนยิ้ม ๆ ไม่ตอบอะไร   แต่เดินตรงไปที่ริมตลิ่งแล้วหันมาโบกมือเหมือนลา  ก่อนโดดลงไปทันที...
“ โห..... ”  กุ๊กกับกุ้งมองกันตาค้าง.....
แฮ่ก ๆ ๆ
แอนว่ายถึงอีกฝั่งจนได้   นอนหอบอยู่บนพื้น.....ไม่น่าเชื่อว่ากระแสน้ำจะเชี่ยวได้ขนาดนี้.....ความจริงน้ำก็ไม่ลึกมาก  แต่ไหลแรง.....
พอหายเหนื่อย  แอนก็ออกวิ่งต่อ.....มาข้ามที่ต้นน้ำก็ลำบากอย่างนี้แหละ.....
สักพัก.....แอนวิ่งมาถึงประภาคาร.....เป็นหอคอยสูงแอนลองแง้มประตูเข้าไปดู.....เสียงคุ้น ๆ ลอยมาตามลม..
“ โอ๊ย ! เบา ๆ หน่อยสิวะ ”
“ ก็เบาแล้วไง  อดทนหน่อยสิ ”
“ เฮ้ย ๆ ซ้ายอีกนิด..... ”
“ เออ  ใจเย็นๆหน่อย  พยายามอยู่..... ”
แอนรีบสาวเท้าไปทางต้นเสียงทันที.....

.....เหลือนร. 45 คน.....

กรี๊ดดดด !!!
ไม่ไหวแล้ว !!!
เป็นเพียงความคิดของนพขณะวิ่งสุดชีวิต.....ทางที่นพไปออกด้านข้างร.ร.  มุ่งไปทางโบสถ์
นพรับไม่ได้กับเกมส์นี่เลย.....โหดเกินไป.....ให้เพื่อนมาฆ่ากันเองเนี่ยนะ !
อาวุธในเป้ที่นพเห็นแล้วอยากจะเป็นลมคือโล่ห์.....จะเอาไปทำอะไรได้.....แต่ถึงได้อะไรที่ดีกว่านี้.....ก็คงฆ่าใครไม่ลงอยู่ดี.....
แต่คิดอีกที.....จะเชื่อใจใครได้อีก.....ขนาดเก๋ที่สนิทที่สุดยังไม่รอหรือแม้แต่จะส่งโน๊ตเลย...
เดี๋ยวก่อน ! ตอนได้ยินเสียงปืนกล...มันมาจากทางนี้นี่นา.....แสดงว่ามีคนเล่นเกมส์นี้.....แล้วก็อยู่แถวนี้ด้วย !!
นพเริ่มคิดหนัก...ใจหนึ่งก็อยากวิ่งไปให้ไกลที่สุด  ไปไหนก็ได้  ให้พ้นไอ้เกมส์นรกนี่.....อีกใจก็อยากสงบสติอารมณ์หาทางออก.....
อ๊ากกกก !
สติขาดผึง  นพวิ่งสุดชีวิตเปิดประตูโบสถ์เข้าไปดังปัง.....กระจกสั่นสะเทือน.....
นพปิดประตูก่อนยืนพิง.....หายใจหอบ.....เป้กับกระเป๋าถูกกองไว้ข้างตัว.....
“ สวัสดี.....นพรัตน์..... ”  เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน…..
เจน TJ เดินมาจากเงามืด  กระบี่ของฟานชี้ตรงมาที่นพ  รอยยิ้มเย็นฉายบนใบหน้า.....พร้อมรังสีอำมหิต.....

.....เหลือนร. 45 คน.....
TO BE COTINUED…
---------------------------------------------------------------------------