คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เข้าเรื่อง2 เลขที่32-45
แตมซุ่มรออยู่หน้าโรงเรียน ไร้ซึ่งวี่แววของจ๋อมซึ่งงออกมาก่อนหน้าเพียง 2 นาที.....
ตึก...ๆ...ๆ...ๆ
ฝีเท้าดังขึ้นเบาๆ เหมือนกับระแวง ก่อนจะวิ่งหักขึ้นเหนือไป....
จากเงารางๆ ทำให้แตมพอจะเห็นว่าเป็นแพรว แต่ก็เรียกไม่ทัน ยังไงซะไม่เรียกดีกว่า.....
แตมได้ปืนยาวเป็นอาวุธ ถึงจะเกะกะไปหน่อย แต่ใช้งานดีพอสมควร.....
“ นว...”
เสียงใครบางคนเรียก ทำให้แตมหันไป ปืนยาวจ่อใส่หน้า...ปุ้ยนั่นเอง
“ เฮ้ยวางเลย เราไม่ฆ่าแกหรอก ”
แตมลดปืนยาวลง ปุ้นถอนหายใจ แล่วโยนเป้ไปข้างๆ ก่อนนั่งยองๆข้างๆแตม บูมเมอแรงอยู่ในมือ
“ จะเอาไงดี” แตมถามขึ้น
“ ก็รอไออาฟ แล้วก็ไปกันก่อน ถ้ารอไอ้เพ็ญกะชู มันจะเกินครึ่งชั่วโมง”
“ อืม ”
ผัวะ ! ผัวะ !
อาฟโผล่มาจากด้านข้าง ตบไหล่เพื่อนทั้งคู่ก่อนถามขึ้น
“ แล้วจะไปกันยัง ? ”
..…เหลือนร. 45 คน.....
ทางกิ๊ฟไม่ได้ไปไหนไกลเลย..... ห้องสมุดคณิตศาสตร์ กลุ่มนี้เลขที่เรียงกันเลยทำให้รวมกลุ่มได้ง่าย
อาวุธที่กิ๊ฟได้มาเป็นระเบิดมือ 5 ลูก ต้องระวังให้ดี ไม่ให้มันระเบิดขึ้นมา.....
“ กิตจ้ะ ” กิ๊ฟเรียกไอซ์ที่ทำท่าจะเดินผ่านไป.....
“ อ้าว ไหนว่าเจอกันที่หมู่บ้านไงจ้ะ ”
“ ก็รวมกลุ่มกันไป ไม่ดีกว่าหรือไงจ้ะ ”
“ อ่อ จ่ะ ”
“แล้วกิตได้อาวุธอะไรล่ะจ้ะ ”
“ อ่ะ... นี่จ่ะ “
ไอซ์ล้วงหาในเป้ ก่อนหยิบบางอย่างขึ้นมา..... ไม้ยาวถูกเหลาขนาดพอดีมือ ปลายแหลม ยาวประมาณ 2 ฟุตกว่า
“ แล้วกิ๊ฟล่ะจ๊ะ ”
“ เอ่อ... ระเบิดมือ 5 ลูกจ่ะ ” ทั้งคู่เงียบกันไปพักนึง.....
“ กิ๊ฟ...กิต ” มณเดินเข้าห้องมาพร้อมกับไหม
“ ตอนนี้ขาดแต่แก้มคนเดียวสินะ “ ไหมพูดขึ้นหลังจากกวาดสายตามองทุกคน
“ จ่ะ รอมันก่อนละกัน ” กิ๊ฟพูดอย่างสบายๆ ทั้งที่หลายคนเครียดกันสติแตก.....
“ มาแล้วจ้าาา ” แก้มส่งเสียงมาก่อนตัว
“ เบาซิจ้ะ แล้วรีบไปกันดีกว่า ” มณเตือนก่อนจะเดินไปทางประตู
“ ชู่ว..... ”
เสียงฝีเท้าดังตึกๆผ่านหน้าห้องไป ดูเหมือนอ.จีจะเร่งเวลานิดหน่อย คนที่ออกจากห้องจึงถี่ขึ้น
“ ไปเหอะ..... ”
ทั้งกลุ่มเคลื่อนไหวด้วยความเงียบ ออกจากตึก3 อย่างรวดเร็ว..... ตรงไปทางทิศตะวันออก
.....เหลือนร. 45 คน…..
นิวเดินผ่านห้องสมุดคณิตศาสตร์โดยไม่แม้แต่จะสนใจมอง..... แต่ถ้าเห็นก็คงเป็นเรื่อง.....
ทางที่นิวเลือกไปเป็นทางเดียวกับอุ้ม จ๋อม และ แพว แต่ด้วยความที่เลขที่ห่างกัน ทำให้ไล่กันไม่ทัน แล้วเส้นทางที่ใช้ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง.....
นิวกำอาวุธในมือแน่น..... ปืนลูกไฟติดระเบิดในตัว..... ถึงไม่อยากจะฆ่าใคร แต่ถ้าจำเป็นก็ช่วยไม่ได้...
ทางที่เลือกเป็นป่าทึบ ค่อนไปทางทิศตะวันตกหน่อย เริ่มจะโปร่งขึ้นเป็นสัญญาณว่าใกล้จะออกจากป่าทึบแล้ว.....
ความเหนื่อยเริ่มรับประทาน นิวไม่กล้าแม้แต่จะแวะพัก ความรู้สึกสั่งให้วิ่งต่อไปเรื่อยๆจน.....
แสงไฟกระทบเข้าตา นิวแหงนหน้ามองรอบๆ.....จากประภาคาร..... น่าจะมีคนอยู่
ไปหาดีมั๊ย?..... แต่คิดอีกที ถ้าคนที่นั่นเกิดเล่นเกมส์จริงๆ จะทำไงดี?
หลังคิดดูทุกมุมมองแล้ว นิวก็ตัดสินใจอยู่ที่เดิม หาทำเลเหมาะๆซักแห่ง.....
ต้นไม้ขนาดใหญ่ถูกจับจอง กิ่งก้านสาขาแผ่ขยายปิดดวงจันทร์จนมืดมิด
นิวรื้อของในเป้ดู ครบถ้วนตามที่อ.จีบอก ป่านนี้คนอื่นจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้.....
เสียงปืนกลรอบแรกตามด้วยเสียงกรี๊ด ได้ยินกันไปทั่วแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
คิดไปคิดมา... ถ้าอยู่อย่างนี้ใครมาเห็นเข้าจะไม่ปลอดภัย..... ย้ายที่ดีกว่า.....
ที่ที่นิวคิดได้ว่าดีกว่านี้คือ.....บนต้นไม้.....
นิวเก็บของสะพายหลัง ก่อนเริ่มปีน...... ที่เหลือตอนนี้คือ..... ระวังไม่ให้ตกต้นไม้ตายก่อนละกัน
.....เหลือนร. 45 คน....
ส่วนแนนมีความคิดที่ต่างกับนิวมากมาย ตรงดิ่งไปยังสะพานเชือกทันที.....
ตะบองขนาดใหญ่อยู่ในมือขวา ท่าเตรียมสู้เต็มที่.....ไม่รู้ว่าจะปะทะกะใครมั่ง.....
สวบ ๆ ๆ ๆ ! ! !
ตึก ๆ ๆ ๆ ! ! !
เสียงคนเดินจำนวนมากดังขึ้นเรื่อยๆ แนนวิ่งสุดฝีเท้าไปตามทางก่อน...
ภาพเบื้องหน้าทำให้แนนชะงักกึก..... ปุ้ย อาฟ แตม อยู่ทางซ้ายมือของสะพานเชือกขณะที่ กิ๊ฟ กิต มณ ไหม กับแก้มอยู่ทางขวา
ทั้ง 2 กลุ่มคงจะข้ามไปเกาะอีกฝั่งเหมือนกัน เสียตรงที่ว่ามาเจอกันพอดี.....
อาวุธครบมือทุกคน ดูท่าว่ากลุ่มทางซ้ายมือจะเสียเปรียบกว่า.....ทั้งจำนวนคน ทั้งอาวุธ
“พวกแกจะเล่นเกมส์นี้ป่าว ” ปุ้ยเปิดฉากสนทนา
“ ถ้าไม่ฆ่าคนอื่น คิดหรอว่าเค้าจะไม่ฆ่าเราน่ะ? ” ไหมตอบ โซ่สีดำทมึฬอยู่ในมือขวา
“ แล้วคิดว่าจะฆ่ากันเองในกลุ่มลงคอหรอ? ”
อีกฝ่ายสบตากันเงียบๆ ก่อนที่มณจะพูดตัดบท
“ ไว้ไม่มีใครเหลือแล้วค่อยว่ากันอีกที ”
“ พูดงี้ก็หมายความว่าพวกแกจะ ฆ่าพวกเรางั้นสิ ” อาฟถามพลางเริ่มสาวเท้าถอยหลัง..... หลบหลังต้นไม้.....แตมกับปุ้ยก้มหลบหลังก้อนหิน
“ แล้วถ้าคำตอบคือ ‘ ใช่ ’ ล่ะ ” มณถามอย่างไว้เชิง ทั้งกลุ่มเริ่มหาที่หลบ.....
“ งั้นก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ..... ” เสียงปุ้ยดังมาจากความมืด
ฟิ้ว…..ว วูบ…..
บูมเมอแรงเงินคมวาบสะท้อนกับแสงจันทร์รางๆตัดผ่านแก้มไปอย่างฉิวเฉียด อ้อมหลังต้นไม้กลับไปหาเจ้าของ…..
สัญญาณการต่อสู้เริ่มต้นขึ้น!!!
.....เหลือนักเรียน 45 คน …..
มนวิ่งไปตามทางเดียวกับแนน ก่อนแอบอยู่หลังพุ่มไม้ เงาตะคุ่มๆเบื้องหน้าดูไม่ชัดว่าเป็นใคร…..
สวบ…..
“ ใครอ่ะ ” เสียงแนนกระซิบมาเบาๆ
“ ใครซักคน….. ”
แนนกระชับกระบอง หันมาประชันหน้า อาวุธในมือมนเป็นใบพัดเหล็ก…..
“ พูดงี้ก็….. ”
ฟรึ่บ!
มนกางใบพัดออกมาบังหน้า รอยยิ้มเย็นปรากฎในดวงตา ก่อนพูดเรียบๆ
“ งั้นเริ่มเลยละกัน ”
ปัง!
เสียงปืนยาวดังขัดจังหวะ ทั้งคู่หันขวับไปตามเสียง อาฟหลบอยู่หลังต้นไม้ ปืนกลพาดบ่า เหวี่ยงตัวออกมารัวปืนกล
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ …….!!!
แตมผสมโรงปืนยาวเข้าไปเป็นช่วงๆ มณหาทางยิงสวนกลับ…..
ปัง !!! ปัง !!! ปัง !!!
แก้มลองยิงปืนของตัวเองบ้าง แปลก..อะไรก็ไม่รู้เป็นของเหลวใสๆอยู่ข้างใน
ฟิ้ว.........
แรงน้ำฉีดไปโดนหน้าปุ้ยเข้า
“อ๊ากกกกกกก”
วินาทีนั้นเองที่แก้มรู้ว่าไอของเหลวนั่นน่ะ ...มันเป็นน้ำกรด....ชนิดรุนแรง
เสียงปืนต่อเนื่องดังขึ้นเรื่อยๆ ...มณเริ่มคิด อาวุธที่ตัวเองมีเป็นแบบต่อสู้ระยะประชิด...... ลองแบบนี้สู้ไม่ไหวแน่
“เฮ้ย กูว่าว่ายไปฝั่งนู้นเหอะ” มณหันมาตะโกนใส่เพื่อน
“ก็โดนยิงสิวะ จะข้ามยังไง” กิตตะโกนตอบ……ว่ายน้ำไม่เป็น
“หรือมึงอยากจะโดนยิงตายอยู่ตรงนี้ ปืนก็มีอยู่กระบอกเดียว”
แก้มมองงงๆ ก่อนเข้าใจ น้ำกรดมีไม่มาก เติมไม่ได้ด้วย เลยรีบช่วยทุกคนเก็บของ
กิตโดนผลักไปเป็นคนแรก ตามด้วยไหม แก้มโดดตามทันที แต่ก่อนกิ๊ฟจะไป...
“มึงวางระเบิดทิ้งไว้สักลูกสิวะ” มณตะโกนก่อนหันกลับไปยิงโต้ตอบ
“งั้นมึงก็ไปสิจ้ะ ถ้าไม่อยากโดนระเบิดอยู่ตรงนี้” กิ๊ฟยิ้มก่อนดึงระเบิดออกจากกระเป๋า
มณกระโดดลงน้ำทันที เวลานี้สัญชาติญาณเอาตัวรอด ทำให้ว่ายน้ำได้ขึ้นมา
กิ๊ฟกัดสลักระเบิด ก่อนเขวี้ยงไปทางที่ ปุ้ย อาฟ แตมอยู่ แล้วรีบกระโดดลงน้ำไปทันที.........ช่วยไม่ได้จริงๆ....
.....เหลือนักเรียน 45 คน …..
กริ๊ดดดดดดดดดด !!!
อ๊ากกกกกกกกกก !!!
“ก็วิ่งสิวะ”!!!
บึ้ม !!!
แตมลากเพื่อนหลบรัศมีระเบิดเกือบไม่ทัน สะเก็ดบางส่วนกระเด็นมาโดนเข้าจนได้.....
พื้นที่บริเวณนั้นยุบป็นหลุมขนาดกว้าง ต้นไม้ราบพังทลาย กลิ่นไหม้โชยมาอ่อนๆ
แผลที่หน้าปุ้ยเริ่มยุ่ย น้ำหนองไหลซึมผสมกับเลือด รอบแผลเริ่มไหม้นิดๆ เนื้อหลุดออก
มาเป็นชิ้นเล็กๆ....
อาฟทรุดนั่งกับพื้น ขาเป็นแผลลึกจากแรงระเบิด เลือดไหลซึมลงพื้นเป็นวงกว้าง
แตมดูจะไม่เป็นอะไรมาก แค่แผลนิดๆหน่อยๆ ดีที่หลบหลังก้อนหินใหญ่ทัน
สะพานเชือกฝั่งหนึ่งขาดรุ่งริ่ง ใช้งานไม่ได้อีกต่อไป ถ้าจะข้ามคงต้องว่ายน้ำอย่างเดียวแล้วล่ะ ....
“อ๊ากกกกกก !!!” เสียงปุ้ยยังดังไม่หยุด เริ่มจะชักกับพื้นแล้ว
อาฟกัดฟันมองหน้าแตม ก่อนเอาผ้าเช็ดหน้ากดแผลไว้
“เอาไงดี...”
“แกก็ลองเอาแอลกอฮอล์ล้างแผลดูแล้วค่อยว่ากันอีกที”
.....เหลือนักเรียน 45 คน …..
มนแยกกับแนนเพราะหลบระเบิดกิ๊ฟ แขนซ้ายชาดิ่งจากแรงตะบองของแนน…..
ทิศที่มนไปเปลี่ยนใจวิ่งหักขึ้นเหนือ…..เลาะชายฝั่งไปเรื่อยๆ…..ไปข้ามฝั่งตรงคลังอาวุธเลยดีกว่า…..
แม่น้ำพาดตัดหน้า ทำให้มนชะงัก ไม่น่าจะลึกมากความมืดทำให้มองไม่ค่อยชัด…..
เฉียงไปข้างหน้าเล็กน้อยเป็นสะพานเหล็กที่ถูกเตือนไว้ มนเริ่มคิด…..จะว่ายน้ำหรือเสี่ยงข้ามสะพานดี…..
…..ทางแนนวิ่งหลบมาทางใต้ของเกาะ1 เกือบถึงแหลมทางใต้แล้ว…..
เสียงระเบิดดังสนั่นอยู่ด้านหลัง…..ตรงหัวไหล่ขวาเลือดซึมชื้น จากลวดของมน…..แสบนักนะ เล่นทีเผลอกันนี่หว่า เลยหวดตะบองเข้าเต็ม แรง…..
แนนเร่งฝีเท้ามากขึ้นไปอีก…..เปลี่ยนใจ…..ไปหาเสบียงที่หมู่บ้านประมง ก่อนละกัน…..คิดพลางหักทิศวิ่งไปทางขวานิดหน่อย เริ่มชาแขนขวาแล้ว…..คงต้องหาที่พักคืนนี้ให้ไวที่สุด…..
แสงจันทร์สะท้อนกับธารน้ำใสเข้าตาแนน หยุดแวะพักก่อนก็ได้ แนนคิด ก่อนหาที่นั่งใต้ต้นไม้….. พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันใหม่…..
.....เหลือนักเรียน 45 คน …..
พิมวิ่งไปทางหมู่บ้านประมงทันที เป็นจุดนัดหมายของกลุ่ม ดีที่เป็นคนละทางกับเสียงระเบิดเมื่อกี้
“ แฮ่กๆ กว่าจะถึง ”
ข้างหน้าเป็นหมู่บ้านร้าง แต่ละหลังเป็นบังกะโลเก่าๆ ใกล้จะพังแล้ว...วิ่งมาตั้งนานเจอแต่ที่พักแบบนี้เนี่ยนะ ?! ไม่คุ้มเท่าไหร่เลย.....
ทำไงได้ นอกจากคงต้องเลือกซักหลัง..... พิมเดินเข้าไปบ้านที่ใกล้ที่สุด กำลังจะเข้าก่อนชะงัก.....
แกร๊ง!!!
พิมลองปาก้อนหินไปที่หน้าต่าง..... ถ้ามีคนอยู่ต้องออกมาดูแน่..... แล้วก็ไม่รู้ว่ามีใครอยู่ แล้วคนนั้นจะเล่นเกมส์หรือไม่.....
.....เงียบสนิท.....
เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว พิมแง้มประตูเข้าไป ก่อนสำลักฝุ่น.....
แค่กๆๆ
คงไม่ได้ทำความสะอาดมานานแล้ว ของรกกระจัดกระจาย เป็นห้องเดียว ห้องน้ำแยกตัวอยู่ข้างนอก..... ถ้าจะเข้าก็น่ากลัวหน่อย
ผ้าปูหลายๆชั้นกองอยู่มุมห้องหนึ่ง พิมโยนของลงก่อนปัดๆฝุ่นแล้วตัวเองค่อยนั่ง ว่างๆพิม
ลองคิดดู..... ฝ้ายจะเลขที่ห่างตัวเองอีก12เลขที่ เกือบครึ่งชั่วโมง คงต้องอยาคนเดียวอีกพักหนึ่ง
แกร็ก!.....
เสียงเหมือนคนเปิดประตูบังกะโลข้างๆ พิมหลับตาภาวนาอย่าให้เจอกัน.....
ดูเหมือนจะเป็นไปตามที่หวัง เมื่อคนๆนั้นเงียบเสียงไป ไม่มีท่าทีว่าจะย้ายที่.....
พิมถอนหายใจ ก่อนค้นกระเป๋า.....ทำไมอาวุธมันเป็นงี้เนี่ย..... เสื้อเกราะกับหมวกกันน๊อก.....
ยังไงก็ใส่เสื้อเกราะไว้ก่อนละกัน เผื่อปะทะกับใครเข้า แต่หมวกกัน๊อกเนี่ย ไม่ไหวจริงๆ...
.....เหลือนักเรียน 45 คน .....
เสียงคนที่พิมได้ยินเป็นเสียงของฝนเอง ฝนมาที่หมู่บ้านประมงเหมือนพิม แต่คนละทางกัน
บังกะโลที่ฝนเลือกสภาพดีกว่าของพิมนิดหน่อย... มีเตาแก๊สเล็กๆกับอาหารแห้งนิดหน่อย..... มุมนึงเป็นที่นอนกับหมอน.....
ที่พักดีทุกอย่าง แต่อาวุธที่ได้เป็นแค่คัตเตอร์ธรรมดาเท่านั้น..... ไม่ค่อยคม.....
แสงจันทร์สะท้อนของมีคนแว่บๆ ฝันมองแปลกใจก่อนเดินไปดู..... อยู่กลังเตาแก๊ส.....
ปังตอขนาดใหญ่คมกริบ..... ฝนเริ่มยิ้ม..... อย่างน้อยก็พอเป็นอาวุธได้แทนคัตเตอร์นี่..... ว่าแต่..... ในนี้จะมีอาวุธอะไรอีกมั๊ย.....
ฝนเริ่มรื้อบังกะโลทุกซอกทุกมุม ไม่มีอะไรพอที่จะเป็นอาวุธได้อีก..... มีแต่ไฟแช็คขนาดเล็ก.....
หลังจากค้นจนเหนื่อย ฝนนั่นลงสำรวจเป้ ข้างในมีครบตามที่อ.จีบอก เว้นแต่มีใบมีดสำรองด้วย.....
ฝนเก็บคัตเตอร์กระชับปังตอในมือขวา ลองไปสำรวจบังกะโลหลังอื่นดูดีกว่า.....
ก่อนออกฝนหยิบผลไม้กระป๋องที่อยู่ติดมือไปด้วย..... อย่างน้อยต็องเตรียมตัวให้พร้อมไว้ก่อน...
..... เหลือนักเรียน 45 คน .....
ความคิดเห็น