คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มเรื่อง.....
ได้ฤกษ์อัพแล้วๆ
ลืมลงเรื่องไปซะนาน ประกาศค้าง - -
เข้าเรื่องเลยละกัน
เราแบ่งลงเป็นตอนๆไปนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บรรยากาศชายทะเลยามเย็นเคลื่อนผ่านกระจกรถทัวร์ไปช้าๆ พาเด็กนักเรียน ม.2/12 รร.[Sensor]กลับกรุงเทพฯ หลังจากไปเข้าค่ายที่อ่าวคุ้งกระเบน จ.จันทบุรี
เอี๊ยดดดดด!!
รถทัวร์เบรกอย่างแรง ปลุกให้สุทตื่นขึ้น รถมาถึงมอร์เตอร์เวย์แล้ว พักครึ่งทาง....
สุทมองภาพเพื่อนทุกคนกรูลงจากรถ งานนี้รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ พี่หนูจากที่ปกติจะร่าเริง กลับมีสีหน้าเคร่งเครียด หันไปคุยกับคนขับเบาๆ พี่ม่อนกับพี่ปูเป้ก็หายหน้าไปเลย ไม่มาคุมทุกคนเหมือนเดิม
สักพักทุกคนเริ่มกลับขึ้นรถ เสียงคุยจ้อกแจ้กดังขึ้นเรื่อยๆ ที่นั่งทุกที่ถูกจับจองไว้หมดแล้ว แต่ก็ยังไม่เคลื่อนรถซะที....ทำไม?.....
ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย ถึงแม้พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าไปนานแล้ว แต่คงยังไม่มีใครง่วงหรอก ทำไมหลายคนถึงไปสัปหงกคาเก้าอี้ไปแล้ว...
พิณเริ่มทำหน้าไม่ค่อยดี หันมาจะพูดอะไรบางอย่างกับสุท แต่ก็ไม่จบประโยค....
"รู้สึกมั๊ยว่า…"
ฟึ่บ!!
.....ก็ล้มลงสลบไปก่อน รอบข้างหลายๆคนเริ่มจะสะลึมสะลือ ไม่ก็สีหน้าแปลกๆ ก่อนล้มลงไป.....
"กลิ่นเหมือน" เสียงนิวดังเบาๆมาจากข้างหลัง ก่อนขาดหายไปพร้อมกับเสียงฟาดพื้น
"กลิ่นหรอ?" เป็นเพียงความคิดของสุท แต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไรด้วยความเป็นหวัด
ฟรึ่บ!!
ไฟในรถทัวร์ดับลง ทิ้งไว้แต่ความมืดมิด ดีที่เป็นคืนเดือนเพ็ญ ทำให้พอเห็นอะไรรางๆ พวกพี่หนูหายไปไหนหมดนะ?
"พิณๆ" สุทลองเรียกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ไม่เป็นผล
"จ๋อม...ฝน เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย"
ปัง!
เสียงประตูปิดดังลั่นมาจากด้านล่าง ทำให้ต้องเงียบก่อน แกล้งทำเป็นสลบ
"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?" เสียงคุ้นหูดังมาลอยๆ เสียงผู้ชาย เสียงของอ.อ้น!!!!
"ค่ะ...แล้วบอสว่าไงบ้าง" คราวนี้เป็นเสียงของพี่หนู
"เดี๋ยวพวกเธอลงตรงนี้ ที่เหลือฉันจัดการเอง"
ความเงียบเข้าปกคลุมพักหนึ่ง ก่อนที่รถจะจอดสนิท ตามด้วยเสียงเปิดประตูรถและเสียงฝีเท้าคน ก่อน.....
ปัง! ครืน!
ประตูปิดลงพร้อมกับรถกระชากออกอย่างรวดเร็ว เหมือนจะรีบไปไหนสักแห่ง....
เวลาผ่านไปนานมาก จนบอกไม่ได้ว่ากี่โมงแล้ว พระจันทร์เคลื่อนไปหลบหลังเมฆ ทำให้กลายเป็นคืนเดือนมืดโดยปริยาย.....
กึก!
รถจอดเบาๆเป็นสัญญาณว่าถึงที่หมายแล้ว สุทรีบหลับตาว่าหลับสนิทไปกับทุกคน
"ใส่ไอ้นี่ให้พวกนี้ให้หมด แล้วขนไปไว้ตรง 323 ตามเลขที่" เสียงอ.อ้นดังขึ้นเฉียบขาด
ภาพที่เห็นรางๆ เป็นมนถูกใส่อะไรบางอย่างรอบเอว ก่อนลากลงจากรถไปตามด้วยเดียร์.....แนน
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่??!!
สุทถูกเอาอะไรบางอย่างรัดเข้า... น่าจะเป็นเข็มขัด.... ก่อนถูกลากพาไปตาม....สนาม 100 ปี!!
ความสงสัยครอบงำความกลัว ทำให้ต้องลืมตามอง นี่มัน[S]ชัดๆ ทำไมมาที่นี่ได้?
ครูด.....ด
เสียงนร.ถูกลากดังเป็นระยะๆ......ขึ้นตึก3......ไปชั้น2......ห้องแห่งความหลัง.....323
ทุกคนถูกจับนั่งตามเลขที่ พักหนึ่งกว่าจะครบ 45 คน สุทถูกจับนั่งหน้าสุด แถวที่ 2 จากประตู ข้างๆเป็นอุ้นกับตาล…..
"เอาเลย" เสียงอ.อ้นดับขึ้นอีกรอบก่อน....
ฟู่!
ไอบางอย่างถูกพ่นเข้าห้อง!! สุทเห็นตาลค่อยๆลืมตาขึ้น ก็เลยเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างที่พ่นเข้ามา..... ยาแก้พิษ.... ทุกคนค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เลยแกล้งลืมตาขึ้นบ้าง....
ความงุนงงแล่นผ่านไปหน้าทุกคน ขณะมองหน้ากันไปมา ก่อนเสียงคุยจะเริ่มดังขึ้น.... บางคนก็สำรวจเข็มขัดแปลกๆรอบเอว ถึงพยายามแกะแค่ไหนก็ไม่ออก
ปัง!
กระสุนปืนแล่นตัดหน้าห้อง ฝังกับหน้าต่างไม้ทันที! สะกดสายตาทุกคู่ให้หันไปมองที่ประตู...เงียบ....สนิท
"เอาล่ะ พวกเราเงียบกันได้แล้ว รำคาญ" เสียงที่ทุกคนจะจำไปตลอดชีวิต.....
"อาจารย์จี!!!" ทุกคนประสานเสียงกัน เบื่อใบหน้าของอ.โผล่เข้ามา ตามด้วยอ.อ้นในมาดใหม่......... โหมดโหด..........
"ช่ายยย!! แต่ตอนนี้ทุกคนเรียกครูว่าซากาโมจีจะดีกว่า หรือง่ายๆ... บอส...
"ซากาโมจี!!" เสียงอุทานตามมาด้วยเสียงหัวเราะและพูดคุยก่อน……
เฟี้ยว...........ฉึก!!
มีดสั้นลอยผ่านอากาศ ปักลงด้านหลังฐา ตรงหน้าพิณพอดี!!
"เงียบ!!" อ.จีตวาด เรียกความเงียบกลับมา ก่อนพูดต่อ
"ในห้องนี้พวกเราไม่มีสิทธิ์พูดกันถ้าไม่ได้รับอนุญาต ไม่งั้นล่ะก็....." ทำท่าเชือดคอให้ดู
กุ้งbig ได้สติเป็นคนแรก ยกมือก่อนลุกขึ้นรัวคำถามเป็นชุด
"แล้วเกิดอะไรขึ้นล่ะ'จารย์ ทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่รร.ได้ ไม่ให้กลับบ้านกัน? แล้ว'จารย์เป็นอะไรไปเนี่ย ท่าทีแปลกๆ"
"นั่งลงเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากถูกฆ่า" อ.จีพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงเปลี่ยนไปจากเดิม.... เย็นลงจนกุ้งbigทรุดตัวลงนั่ง.......ช็อค.........
"ที่นี่ไม่ใช่[S]อย่างที่พวกเราเข้าใจกัน เป็นแค่รร.ที่จำลองมาจากศ.น.เท่านั้น อยู่บนเกาะ..... ที่ไหนก็ไม่ต้องถามหรอก รู้ไปก็จะตายกันอยู่แล้ว มีคนเดียวเท่านั้นที่จะรู้ คือคนที่รอดชีวิตจากเกมส์นี้.."
ทุกคนฟังอย่างเงียบกริบ มีเพียงบางคนที่เริ่มจะเดาอะไรรางๆออกแล้ว กับเสียงอุทานเบาๆไม่กี่คน
"เกมส์อะไรคะอาจารย์?" กุ๊กยกมือพร้อมกับถามทันที
"เอ่อ......เกมส์........เกมส์...........ไม่รู้สิ........ไว้คิดออกแล้วค่อยบอกละกัน"
"อ้าว......" แล้วมันเกมส์อะไรฟระ?!!
"ช่างเหอะ มาว่าเรื่องกติกากันดีกว่า ง่ายๆแค่ให้พวกเราฆ่ากันเอง คนที่เหลือคนสุดท้าย เป็นผู้ชนะเกมส์นี้"
เงียบ......สนิท.......ช็อค.......เกินบรรยาย
"แล้วอย่าคิดว่าจะไม่ฆ่ากันล่ะ ถ้าภายใน 2 ชม. ไม่มีการตาย ครูจะระเบิดพวกเราทิ้งทุกคน"
"ยังไงล่ะคะ" กุ้งเล็กซัก
"ครูมีรีโมตที่จะกดให้เข็มขัดพวกเราระเบิดได้ทันทีที่ต้องการ"
หลายคนยังไม่รู้ตัวว่าใส่เข็มขัด รีบก้มลงคลำสำรวจดู.... เข็มขัดสีเงินวาวขนาดใหญ่รอบเอว..... มัจจุราชประจำตัว
"เดี๋ยวครูจะให้พวกเราออกจากห้องตามเลขที่ คนนึงจะเว้นระยะห่างจากคนก่อน 2 นาที พอครูเรียกใคร ให้มาเอาเป้นี่....." ชี้ให้ดูเป้ที่กองอยู่หน้าห้อง
"แล้วออกจากโรงเรียนไปทันที ไม่งั้นครูจะระเบิดพวกเราถ้าอยู่เกินครึ่งชั่วโมง"
แทบจะไม่มีใครอยากเชื่อว่าจะต้องฆ่ากันเอง อ.จีพูดได้ราวกับว่ากำลังสอนคอมพ์ง่ายๆอย่างนั้นแหละ
"ไม่มีทางที่พวกเราจะฆ่ากันเองหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ" ชี่พูด ชี่พูดในสิ่งที่ตรงกับความคิดใครหลายๆคน
"เลอะเทอะเปรอะเปื้อน ถึงเราไม่คิดจะฆ่าเค้า แต่เค้าอาจจะกำลังวางแผนฆ่าเราอยู่ก็ได้"
อึ้ง......สุดชีวิต......ความจริงที่ไม่อยากแม้แต่จะคิด ใครจะไปรู้ว่ามีใครคิดจะเล่นเกมส์นี้จริงๆ
----------------------------------------------------------------------------เหลือนักเรียน 45 คน------
"มาเข้าเรื่องต่อดีกว่า ในเป้จะมีแผนที่เกาะ ประมาณนี้......" อ.จีชี้ไปที่กระดาน ให้อ.อ้นวาดแผนที่ให้
"เป็นเกาะ 2 เกาะ ถ้าคิดจะไปอีกเกาะหนึ่ง ให้ใช้สะพานเชือกเท่านั้น ห้ามใช้สะพานเหล็ก เพราะทันทีที่ก้าวขึ้นไป ระบบคอมพิวเตอร์จะสั่งระเบิดทันที"
"แล้วไปได้ทุกที่บนเกาะหรอ'จารย์" เจนTJถามขึ้น
"ช่าย ทุกที่ แต่ตอน 6 โมง เที่ยง 6 โมงเย็น จะมีการประกาศรายชื่อคนที่เสียชีวิต พร้อมกับบอกเขตหวงห้าม โดยอ้างอิงจากแผนที่ด้วย"
"เขตหวงห้ามคืออะไรคะ" คราวนี้เสียงมาจากฝ้ายบ้าง
"จุดไหนหลังจากที่ประกาศเป็นเขตหวงห้ามแล้ว หลังจากนั้น 1 ชม.ถ้ายังไม่ออกจากพื้นที่ ครูจะระเบิดเข็มขัดคนนั้น"
เอะอะอะไรก็เอาแต่จะระเบิดเข็มขัดหรือไง??
"แล้วนอกจากแผนที่จะมีเข็มทิศ น้ำ อาหาร ไฟฉาย แล้วนาฬิกาที่ตั้งไว้ตรงกันให้ จะได้ไม่มีปัญหาว่าเวลาไม่ตรงกัน ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มให้ไปหาเอาในเกาะเอง มีคำถามอะไรอีกมั้ย?"
"แล้วผู้ปกครองเราล่ะคะ?" เบลล์ถามขึ้น ทำให้หลายๆคนนึกได้แต่ไม่กล้าพูดอะไร
"อืม......บนเกาะนี้จะติดต่อใครไม่ได้เลย ส่วนพ่อแม่พวกเรา ไม่ต้องห่วง ได้มีจดหมายไปบอกเรียบร้อย แล้ว......เอ่อ......บางคนแสดงท่าทางต่อต้านอย่างรุนแรง ทางการจึงสั่งเก็บไปแล้ว"
บรยากาศจากทีตรึงเครียดเริ่มคุกรุ่น ส่วนใหญ่จากเดิมช็อค จมไปกับความคิดตัวเอง เริ่มเลือดขึ้นหน้า
"ทางการ?? หมายถึงใครคะ" แนนกัดฟันซัก ใครกันคิดไอ้เกมส์บ้าๆนี้ขึ้นมา
"ทะลึ่งตึงบ๊อง เป็นเด็กอย่ามารู้เรื่องผู้ใหญ่ คำสั่งบอสครูเป็นศักดิ์สิทธิ์ อย่ารู้ชื่อท่านเลย ตัวแค่เนี้ยไอ่พวกเก๋ากี้"
มีบางคนเท่านั้นที่ยังคุมสติอยู่ ส่วนใหญ่ใกล้สติแตกแล้ว
"เอาล่ะ เดี๋ยวครูจับฉลากเลขที่ดีกว่า ว่าจะให้ใครออกก่อน แล้วอย่าโอ้เอ้บนอาคารล่ะ รีบๆหาที่ไปซะ" อ.จีพูดก่อนกวาดสายตาไปรอบห้อง พลางถอนหายใจ
"ถ้าพวกเรายังไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง ครูมีอะไรจะให้ดู"
โครม!!
ถุงสีดำลอยเข้าห้องมากระแทกลงบนโต๊ะ กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายชวนสะอิดสะเอียน.....อะไรอยู่ในถุงนั้นกันแน่??
"อ่ะ ดูวะให้เต็มตา..." อ.จีเปิดถุง พร้อมกับคว่ำถุงลงพื้น......
อาจารย์ [S] ตาเหลือกขึ้นฟ้า ตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า หัวเกือบจะขาดออกจากตัว เลือดซึมหยดลงพื้น เริ่มจะเขียวคล้ำ ลิ้นจุกปาก เห็นหลอดลม หลอดอาหารถูกตัดขาดออกจากกัน.....ม่ายยยยยยยยย
บางคนหน้าซีดลงถนัดตา พยายามที่จะไม่อาเจียนออกมา ทุกคนพูดอะไรไม่ออก ก็อ.ยังมือไม้แสดงท่าทีสุดท้ายของชีวิตอยู่เลย....ตายมาไม่ต้ำกว่า 2 ชม. แล้ว.............
"ช่วยไม่ได้ที่อ.ของพวกเราต่อต้าน และแสดงท่าทางเหยียดหยามทางการอย่างรุนแรง บอสครูจึง.......อย่างที่เห็นอ่ะนะ"
ความตึงเครียดทวีคูณมากกว่าเดิม ขณะที่กลิ่นศพเหม็นเน่ายังไม่จางหายไป ความแค้นเริ่มฝังใจหลายๆคน
"เอาล่ะ ก่อนจะออกจากห้องกัน ครูมีอะไรจะให้พวกเราทำกันหน่อย" อ.จีพูดพลางแจกกระดาษกับปากกา
"เขียนคำว่า'ฆ่าเขา ก่อนที่เขาจะฆ่าเรา' 3 รอบ เร็ว"
ทุกคนรับมาอย่างจำใจ รีบเขียนก่อนส่งกลับคืน เหมือนความระแวงจะกระจายไปทั่วห้อง จะเชื่อใจใครได้....
"อืม.........ดีมาก ครูให้เวลาเราคุยกัน 5 นาที ก่อนจับฉลากเลขที่ออกละกัน เชิญ"
ความเงียบปกคลุมห้องนาทีเต็ม แทบจะไม่มีใครเชื่อใจกันอีกแล้ว ก่อนที่บางกลุ่มจะส่งเศษกระดาษนัดหมายกัน ทั้งที่เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะคุยกันแล้ว.......
"หมดเวลาสนุกของพวกเจ้าแล้ว" อ.จีร้องขึ้นหลังผ่านไป 5 นาทีแต่เหมือนเป็นนาทีเดียว
"เลขที่ออก.......อ่า........26.........เชิญ"
พลอยยืนขึ้นสั่นๆจากแถวกลางด้านหลัง แต่ก็เดินมาถึงหน้าห้องจนได้ อ.จีส่งเป้ให้ใบหนึ่ง พลอยรับมาก่อนเดินไปที่ประตู แว่บเดียวก่อนอกจากห้อง ได้หันมามองทุกคน ก่อนหายวับไป เสียงฝีเท้าเบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน..........
------------------------------------------------------------------------------เหลือนักเรียน 45 คน----
ความคิดเห็น