คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คาตานะลายผีเสื้อ (ต่อ)
“อบาบาานะ้วยเหรอ่ะ” เธอวนุย แ่ไม่ให้เียบเินไป
“รับ อนเรียนผมอยู่มรมาบ และที่บ้านเป็นโรฝึเ่าๆ”
ท่าะริ ูาสภาพแล้ว ไม่ใ่แ่อประับเล่นๆ
“ุหาอะไร่ะ”
“ุแห้อพัอุ อ้ะ เอแล้ว”
ทั้สอน่วยันนอมาั้นบนออนโแห่หนึ่ มันหรูหราูีเินว่าะเป็นบ้านพัั่วราวอพนัาน าุระรู้สึเหนื่อยล้ามาทั้วัน อยาอาบน้ำแล้วเ้านอนใะา อที่นมา็ไม่ไ้มามายทำให้ยึ้นมาไ้หมในเที่ยวเียว เธอหลับาถือลัใบย่อมเิมามหลัเรียวะอย่าเหนื่อยอ่อน ้วยวามไม่ระวัปลายเท้าึเะเ้าลบนมุมู้ะเินเลี้ยว เถลาไป้านหน้าอย่าไร้ารวบุม
“อ๊ะ!!! ” เธอร้อเสียันเา้อหันลับมามอ ทันในั้นลัระาษเ้ารรม็ระแทอย่าัเ้าับท่อนแนอเา ่อนเอียระเท่เร่ลไปบนพื้น
“โอ๊ยยยยย”
“อโทษ่ะ อโทษๆๆ” เธอะโนออไปอย่าื่นระหน เยหน้าึ้นมามอเห็นแนเสื้อเิ๊สีาวมีรอยเลือึมออมา าวเล็ๆ่อยยายเป็นวว้า
“ุเลือออ”
“ไม่เป็นไร”
แม้บอว่าไม่เป็นไรแ่เรียวะมวิ้วยุ่ทำาุมอมาที่เธอ าุระหน้าถอสี หลับาปี๋่น่าวามี่เ่าอัวเออยู่ในใ เธอรู้สึผิึับแนเาแล้วถลแนเสื้อึ้น หมายะทำแผลให้ เธอทำเาเ็บอย่าน้อย็วรทำอะไรสัอย่า
“ทำอะไร” เรียวะะัมือหนีแ่เธอับไว้แน่น
“อโทษ ันเินไม่ระวัเอ ะทำแผลให้ละัน”
เธอพาเาไปนั่บนโฟาริมห้อ่อนรื้อล่อปมพยาบาลึ้นมาทันที รอยเย็บบนท่อนแนปริแออ เป็นรอยรียาวที่ไล่า้อมือึ้นไป้านบน รอยแผลลึนั้นยาวราว 4 นิ้ว เธอ้อมอมันอย่าใ หวนนึถึืนเิเหุืน่อนที่เธอเือบเอาัวไม่รอ ประสบาร์ันสูรทำให้เธออนึถึอาวุธที่ทำให้เิรอยบาแผลไปโยอัโนมัิ ภาพาบันโะปัรีลบนเนื้ออผู้บุรุทำเอาสมอาวาบ
หรือมันอาเป็นเรื่อบัเอิ แ่หมอนี่มีาบแถมยัมีรอยแผลบนมือวา วามหวาระแวเิึ้นอย่าทันที เธอผลัมือเาออแล้วลุึ้นถอยห่า เรียวะเยหน้า้อเม็เหมือนท้าทาย เหมือนรออยให้เธอพู รึ่นาทีผ่านไปไม่มีใรยับหรือพูอะไรออมา าุระยับัวน้อยๆแ่้อเาไม่วาา ท่าทาระแวระวัอยู่ในที หรือว่าเธอทำพลา าุระไม่น่าื่นใ แ่ร่าายมันยับไปเอ ลัวว่าะทำให้เารู้ว่าเธอิอะไร
“ุ..ไปโนอะไรมา” ในที่สุ็หาเส้นเสียอัวเอเอ าุระพยายามบัับเสียัวเอไม่ให้สั่น
“นร้าย มันใ้มีาบเล่มเล็รีลบนแนผม่อนะหนีไป” เาบอเสียเย็น แม้อยาะเื่ออย่านั้น แ่เธอิว่าเาโห ไม่มีเหุผลอย่าแน่ัแ่เธอรับรู้ไ้โยสัาา
“ันว่า.....ุวรไปโรพยาบาลนะ แผลุูน่าใ”
“ศพทีุ่ผ่าพวนั้น น่าใว่าแผลผมอี” เรียวะพูออมาสบายๆ ส่แววาท้าทายให้เธอ
“..........” เธอพูไม่ออ หมอนี่รู้ว่าเธอสสัย วามลัวแล่นริ้วึ้นมา มันอาะ่าเธอที่นี่็ไ้
าุระสะุ้เฮือเมื่อเรียวะลุึ้นยืน เธอเถลาไป้านหลัอีหลายย้าว
“ผมลับีว่า ้อไปโรพยาบาลอย่าทีุ่หมอว่า พัผ่อนะนะรับ”
เาเินหันหลัทิ้รอยยิ้มเยาะเย็นๆเอาไว้แล้วเินออประูไป สิ้นเสียปิประู าุระนั่ไถลลอไปับพื้นหัวใเ้นระส่ำ้วยวามลัวอย่าสุี
ความคิดเห็น