ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องชักจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
ตอนที่ 5 เรื่องชักจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
วันรุ่งขึ้นขณะฉันออกจากบ้านกำลังจะไปโรงเรียน
“ น้องหมิวครับ พี่ไปโรงเรียนด้วยคนนะ ” พี่แบงค์นี่แล้วฉันก้อตกลงอย่างว่าง่าย
.. เดินไปซักพัก ..
“ เอ่อ ! ” พี่แบงค์และฉันพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วเราก็หัวเราะ
“ น้องหมิวพูดก่อนเถอะครับ ” (สุภาพบุรุษจริงๆ) ฉันจึงถามว่า
“ พี่แบงค์มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ มาบ้านหมิวแต่เช้า แล้วรอหมิวนานมั๊ยคะ ” ฉันพูดเป็นขบวนรถไฟเลย
“ ไม่นานหรอก .. แล้วก้อพี่จะขอโทษเรื่องเมื่อวานน่ะที่พี่ยกเลิกไปซะเฉยๆ ”
“ อ๋อ ! เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ ” (แต่ถ้าพี่แบงค์อยู่ฉันก็คงไม่เจอพวกบ้านั่นหรอก) ฉันพูดไม่ตรงกับที่คิดเลย แล้วใครจะไปบอกพี่แบงค์ได้ลงคอ ก้อเค้าดีซะอย่างนั้น
“ คิดอะไรอยู่เหรอ .. เอาอย่างนี้แล้วกัน วันนี้พี่เลี้ยงน้องหมิวสองมื้อเลย ตอนเที่ยงกับก่อนกลับบ้าน ชวนเพื่อนไปด้วยก้อได้ ” ฉันแค่พยักหน้ายิ้มๆ แล้วเราก้อไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย จนกระทั่งถึงโรงเรียน
พอก้าวข้ามพ้นประตูโรงเรียน
(วันนี้มันแปลกๆจัง) ฉันคิด เพราะปกติฉันก็ไม่ใช่คนเด่นคนดังอะไร แต่ (ดูเหมือนใครๆจะหันมามองฉัน แล้วก้อซุบซิบอะไรกันไม่รู้ เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะมองพี่แบงค์กัน เพราะพี่แบงค์ก้อจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเหมือนกัน แต่จะว่าไปพี่แบงค์ก็ป๊อบสู้นายป๋อไม่ได้อยู่ดี เฮ้ย! ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย) แล้วก้อมีมือดีมาลากฉันไป
“ ตกใจแทบตาย ที่แท้ก็บลูนั่นเอง คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็ให้ซุ่มให้เสียงบ้างนะ ” ฉันต่อว่าบลูเสียยกใหญ่
“ นี่ยัยหมิวเงียบก่อนได้มั๊ย ฉันจะพาไปดูอะไร เอ้า .. ใส่นี่ซะ ” แล้วบลูก็ยื่นหมวกกับแว่นตาดำมาหั้ยฉัน
“ ใส่ทำไม ” ฉันยังคงไม่เข้าจัย
“ ถ้าเธอไม่ใส่ เธออาจจะไปไม่ถึงที่บอร์ดเพราะโดนกระทืบก่อนตายซะก่อนก้อได้ ” ได้ยินแบบนั้นฉันชักจะเสียวๆแล้วซิ
แล้วบลูก้อพาฉันมาถึงบอร์ดข่าวสารของโรงเรียน โดยสวัสดิภาพ
“ นั่นไง ” แล้วบลูก็ชี้ให้ฉันดูภาพๆหนึ่ง (ใช่แล้วฉันเคยเห็นรูปนี้ เมื่อวานที่อันธพาลกลุ่มนั้นให้ดู รูปที่ป๋อหอมแก้มฉัน)
“ ช็อคไปเลยล่ะสิ ” (ความจริงฉันไม่ได้แปลกจัยกับรูปหรอก แต่ฉันตกจัยกับสถานที่ติดรูปมากกว่า)
“ เท่านี้ยังไม่หมดนะ ข้างใต้รูปยังบอกอีกว่า ถ้าอยากรู้เรื่องให้อ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียน แล้วเธอรู้มั๊ยในนสพ.ว่ายังไง ในนั้นลงว่าเธอน่ะ อ่อยนายป๋อ หั้ยเค้าชนพอเธอล้ม เธอก้อตั้งท่า หันแก้มไปทางเค้าเพื่อให้เค้าหอมแก้มเธอ ... ” ยัยบลูยังคงสาธยายต่อไปโดยไม่ได้ดูเลยว่าผู้ฟังอย่างฉันนั้นไม่ได้รับรู้อีกแล้ว สติของฉันเริ่มหลุดลอยไป
“ เฮ้ย! เธอระวัง! หลบไป! ” เสียงเด็กชายวัย 5 ขวบตะโกน บอกเด็กหญิงวัยไล่เลี่ยกันคนหนึ่งซึ่งขี่จักรยานอยู่ด้านหน้าเขา แต่ไม่ทันแล้ว
โครม !! จักรยานของเด็กหญิงล้มลง “ โอ๊ย ” แม้ว่าเด็กหญิงคนนั้นจะเจ็บแต่
“ นี่เธอทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง ” เด็กหญิงต่อว่า
“ เราขอโทษ ” เด็กชายคนนั้นตอบ
“เห็นมั๊ยรถของฉันพังหมดแล้ว ”
“ ก้อเธอมาขวางเรานี่ เราบอกให้เธอหลบ แต่เธอก็ไม่หลบ ”
“ อ๋อ แสดงว่านี่เป็นความผิดฉันละซิ ”
“ เราก็บอกแล้วว่าเราขอโทษ แล้วเธอจะหั้ยเราทำไงล่ะ ”
“ เธอต้องซ่อมจักยานคืนมาให้ฉัน แล้วก้อ .. หั้ยฉันขี่หลังกลับบ้านด้วย ”
“ หมิวไปทานข้าวกันเถอะเที่ยงแล้ว ” บลูทำให้ฉันรู้สึกตัว และสติกลับคืนมาอีกครั้ง แล้วฉันก็นึกได้
“ บลูพี่แบงค์นัดเลี้ยงข้าว ”
“ อะไรกันจ๊ะเธอ เมื่อวานก้อกลับบ้านด้วยกัน วันนี้ก้อเลี้ยงข้าว ” ยัยบลูล้อฉัน
“ นี่จะบ้าเหรอ เมื่อวานฉันไม่ได้กลับกับพี่แบงค์ ”
“ งั้นเธอกลับกับใครล่ะ ” ยัยบลูตื้อไม่เลิกจิงๆ
“ อ้าวอยู่ที่นี่กันนี่เอง จะไปกันแล้วยังครับ ” พี่แบงค์กำลังเดินมา
“ เรื่องมันยาว เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้เธอฟัง แต่อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าพี่แบงค์นะ ” แล้วฉันก้อลากยัยบลูไป
“ นี่หมิว เค้านัดเธอแล้วจะลากฉันไปไหน ” ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร
“ ไปด้วยกันเถอะครับ ” พี่แบงค์ก็พูดซะก่อน
แทนที่พวกเราจะไปโรงอาหาร พี่แบงค์กลับบอกว่าเดี๋ยวคนในโรงอาหารจะมอง แล้วก้อไม่ได้ทานอีก หั้ยไปที่ซุ้มประจำของหมิวดีกว่า (พี่แบงค์ช่างเข้าจัยฉันซะจริงจริ๊ง)
“ แย่จังมีคนมานั่งแล้ว ” ฉันเผลอบ่นออกมา ยัยบลูจึงตรงเข้าไปจัดการ
“ นี่นาย ทำไมมานั่งตรงนี้รู้รึป่าวนี่ที่ประจำของเพื่อนฉัน ”
“ อะไรของเธอ นี่มันที่สาธารณะ แล้วเธอก้อไม่มีป้ายจองด้วย ” (ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆนะเนี่ย) แล้วนายนั่นก็หันมา
“ นายป๋อ ”
วันรุ่งขึ้นขณะฉันออกจากบ้านกำลังจะไปโรงเรียน
“ น้องหมิวครับ พี่ไปโรงเรียนด้วยคนนะ ” พี่แบงค์นี่แล้วฉันก้อตกลงอย่างว่าง่าย
.. เดินไปซักพัก ..
“ เอ่อ ! ” พี่แบงค์และฉันพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วเราก็หัวเราะ
“ น้องหมิวพูดก่อนเถอะครับ ” (สุภาพบุรุษจริงๆ) ฉันจึงถามว่า
“ พี่แบงค์มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ มาบ้านหมิวแต่เช้า แล้วรอหมิวนานมั๊ยคะ ” ฉันพูดเป็นขบวนรถไฟเลย
“ ไม่นานหรอก .. แล้วก้อพี่จะขอโทษเรื่องเมื่อวานน่ะที่พี่ยกเลิกไปซะเฉยๆ ”
“ อ๋อ ! เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ ” (แต่ถ้าพี่แบงค์อยู่ฉันก็คงไม่เจอพวกบ้านั่นหรอก) ฉันพูดไม่ตรงกับที่คิดเลย แล้วใครจะไปบอกพี่แบงค์ได้ลงคอ ก้อเค้าดีซะอย่างนั้น
“ คิดอะไรอยู่เหรอ .. เอาอย่างนี้แล้วกัน วันนี้พี่เลี้ยงน้องหมิวสองมื้อเลย ตอนเที่ยงกับก่อนกลับบ้าน ชวนเพื่อนไปด้วยก้อได้ ” ฉันแค่พยักหน้ายิ้มๆ แล้วเราก้อไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย จนกระทั่งถึงโรงเรียน
พอก้าวข้ามพ้นประตูโรงเรียน
(วันนี้มันแปลกๆจัง) ฉันคิด เพราะปกติฉันก็ไม่ใช่คนเด่นคนดังอะไร แต่ (ดูเหมือนใครๆจะหันมามองฉัน แล้วก้อซุบซิบอะไรกันไม่รู้ เอ๊ะ! หรือว่าเขาจะมองพี่แบงค์กัน เพราะพี่แบงค์ก้อจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเหมือนกัน แต่จะว่าไปพี่แบงค์ก็ป๊อบสู้นายป๋อไม่ได้อยู่ดี เฮ้ย! ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย) แล้วก้อมีมือดีมาลากฉันไป
“ ตกใจแทบตาย ที่แท้ก็บลูนั่นเอง คราวหน้าคราวหลังจะทำอะไรก็ให้ซุ่มให้เสียงบ้างนะ ” ฉันต่อว่าบลูเสียยกใหญ่
“ นี่ยัยหมิวเงียบก่อนได้มั๊ย ฉันจะพาไปดูอะไร เอ้า .. ใส่นี่ซะ ” แล้วบลูก็ยื่นหมวกกับแว่นตาดำมาหั้ยฉัน
“ ใส่ทำไม ” ฉันยังคงไม่เข้าจัย
“ ถ้าเธอไม่ใส่ เธออาจจะไปไม่ถึงที่บอร์ดเพราะโดนกระทืบก่อนตายซะก่อนก้อได้ ” ได้ยินแบบนั้นฉันชักจะเสียวๆแล้วซิ
แล้วบลูก้อพาฉันมาถึงบอร์ดข่าวสารของโรงเรียน โดยสวัสดิภาพ
“ นั่นไง ” แล้วบลูก็ชี้ให้ฉันดูภาพๆหนึ่ง (ใช่แล้วฉันเคยเห็นรูปนี้ เมื่อวานที่อันธพาลกลุ่มนั้นให้ดู รูปที่ป๋อหอมแก้มฉัน)
“ ช็อคไปเลยล่ะสิ ” (ความจริงฉันไม่ได้แปลกจัยกับรูปหรอก แต่ฉันตกจัยกับสถานที่ติดรูปมากกว่า)
“ เท่านี้ยังไม่หมดนะ ข้างใต้รูปยังบอกอีกว่า ถ้าอยากรู้เรื่องให้อ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียน แล้วเธอรู้มั๊ยในนสพ.ว่ายังไง ในนั้นลงว่าเธอน่ะ อ่อยนายป๋อ หั้ยเค้าชนพอเธอล้ม เธอก้อตั้งท่า หันแก้มไปทางเค้าเพื่อให้เค้าหอมแก้มเธอ ... ” ยัยบลูยังคงสาธยายต่อไปโดยไม่ได้ดูเลยว่าผู้ฟังอย่างฉันนั้นไม่ได้รับรู้อีกแล้ว สติของฉันเริ่มหลุดลอยไป
“ เฮ้ย! เธอระวัง! หลบไป! ” เสียงเด็กชายวัย 5 ขวบตะโกน บอกเด็กหญิงวัยไล่เลี่ยกันคนหนึ่งซึ่งขี่จักรยานอยู่ด้านหน้าเขา แต่ไม่ทันแล้ว
โครม !! จักรยานของเด็กหญิงล้มลง “ โอ๊ย ” แม้ว่าเด็กหญิงคนนั้นจะเจ็บแต่
“ นี่เธอทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลยหรือไง ” เด็กหญิงต่อว่า
“ เราขอโทษ ” เด็กชายคนนั้นตอบ
“เห็นมั๊ยรถของฉันพังหมดแล้ว ”
“ ก้อเธอมาขวางเรานี่ เราบอกให้เธอหลบ แต่เธอก็ไม่หลบ ”
“ อ๋อ แสดงว่านี่เป็นความผิดฉันละซิ ”
“ เราก็บอกแล้วว่าเราขอโทษ แล้วเธอจะหั้ยเราทำไงล่ะ ”
“ เธอต้องซ่อมจักยานคืนมาให้ฉัน แล้วก้อ .. หั้ยฉันขี่หลังกลับบ้านด้วย ”
“ หมิวไปทานข้าวกันเถอะเที่ยงแล้ว ” บลูทำให้ฉันรู้สึกตัว และสติกลับคืนมาอีกครั้ง แล้วฉันก็นึกได้
“ บลูพี่แบงค์นัดเลี้ยงข้าว ”
“ อะไรกันจ๊ะเธอ เมื่อวานก้อกลับบ้านด้วยกัน วันนี้ก้อเลี้ยงข้าว ” ยัยบลูล้อฉัน
“ นี่จะบ้าเหรอ เมื่อวานฉันไม่ได้กลับกับพี่แบงค์ ”
“ งั้นเธอกลับกับใครล่ะ ” ยัยบลูตื้อไม่เลิกจิงๆ
“ อ้าวอยู่ที่นี่กันนี่เอง จะไปกันแล้วยังครับ ” พี่แบงค์กำลังเดินมา
“ เรื่องมันยาว เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้เธอฟัง แต่อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าพี่แบงค์นะ ” แล้วฉันก้อลากยัยบลูไป
“ นี่หมิว เค้านัดเธอแล้วจะลากฉันไปไหน ” ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร
“ ไปด้วยกันเถอะครับ ” พี่แบงค์ก็พูดซะก่อน
แทนที่พวกเราจะไปโรงอาหาร พี่แบงค์กลับบอกว่าเดี๋ยวคนในโรงอาหารจะมอง แล้วก้อไม่ได้ทานอีก หั้ยไปที่ซุ้มประจำของหมิวดีกว่า (พี่แบงค์ช่างเข้าจัยฉันซะจริงจริ๊ง)
“ แย่จังมีคนมานั่งแล้ว ” ฉันเผลอบ่นออกมา ยัยบลูจึงตรงเข้าไปจัดการ
“ นี่นาย ทำไมมานั่งตรงนี้รู้รึป่าวนี่ที่ประจำของเพื่อนฉัน ”
“ อะไรของเธอ นี่มันที่สาธารณะ แล้วเธอก้อไม่มีป้ายจองด้วย ” (ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆนะเนี่ย) แล้วนายนั่นก็หันมา
“ นายป๋อ ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น